«Αρχισα να σκηνοθετώ γιατί δεν είχα δουλειά».
Περιμένει τον βαθμό για το μεταπτυχιακό του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Περιμένει να δει τη «Μικρά Αγγλία» στην πεντάδα των Όσκαρ. «Αυτή η ταινία έχει άστρο, έχει δρόμο μπροστά της» λέει παρενθετικά. Περιμένει να σκηνοθετήσει την επόμενη κινηματογραφική δουλειά του. Περιμένει να πρωταγωνιστήσει στην «Έντα Γκάμπλερ» που θα ανέβει σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κωνσταντάτου στη Στέγη. Περιμένει την ώρα να πάει δύο για να παραλάβει την κόρη του από το σχολείο. Ο Μάξιμος Μουμούρης είναι αυτό που λέμε «άνθρωπος παντός καιρού» ή τέλος πάντων σε ετοιμότητα για κάθε συνθήκη. Δεν τον φοβίζουν οι επιλογές του κι ούτε μετανιώνει γι’ αυτές. «Δεν έχω αγαπήσει ό,τι έχω κάνει, αλλά όλα είχαν κάτι να μου δώσουν. Ακόμα και πολύ δύσκολες επαγγελματικά στιγμές. Προτιμώ τη σκέψη ότι τα έκανα, παρά το να μην τα είχα κάνει καθόλου» λέει, σαν να διαισθάνεται την επόμενη ερώτηση.
Το καλοκαίρι σε είδαμε στο φεστιβαλικό «Ατλαζένιο γοβάκι», ένα ποιητικής πυκνότητας έργο του Πολ Κλωντέλ και τώρα σε συναντάμε σε ένα σκοτεινό μιούζικαλ όπως είναι το «Rocky Horror Show». Έχεις βρει την ισορροπία ανάμεσα στο ποιοτικό και το εμπορικό;
Αυτές οι κατηγοριοποιήσεις είναι χρήσιμες μόνο για να συνεννοηθούμε. Γενικά θεωρώ πως ένας ηθοποιός πρέπει να καταφέρνει τα πάντα• να δοκιμάζει ό,τι του δίνεται και ό,τι τον απασχολεί. Ομολογώ πως έκανα καιρό να διαφύγω κι εγώ από κάποια ταμπού και νόρμες που είχα στο μυαλό μου, και με κρατούσαν σε μια πιο συντηρητική κατάσταση. Αλλά κάποια ανοίγματα που τόλμησα, με εξέπληξαν για το πόσο θετικό αποτέλεσμα είχαν.
Για παράδειγμα;
Ας πούμε πόσο καλό μου έκανε η τηλεόραση – όταν είχα βγει από την σχολή έλεγα ότι ποτέ δεν θα κάνω. Ή πόσο καλό μου έκαναν εξωστρεφείς, αλλά και πολύ προσωπικές παραστάσεις. Για να απαντήσω όμως αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ ποιοτικού και εμπορικού κάνει κακό στους ανθρώπους που είναι στη δουλειά. Τα πάντα μπορούν να γίνουν με την ποιότητα που διαθέτει ο καθένας.
Δηλαδή δεν ξύπνησαν τα παλιά ταμπού όταν έμαθες ότι στη διανομή θα συμμετέχει και ο Γιώργος Μαζωνάκης;
Όχι, καθόλου. Αν και ήταν έκπληξη και για μένα αφού εμφανίστηκε την πρώτη μέρα της ανάγνωσης. Θεωρώ ότι ταιριάζει πολύ στο ρόλο του αφηγητή – δεν κάνει κάτι αναμενόμενο, αυτό που θα περίμενε ο κόσμος. Μου άρεσε πάρα πολύ η σκέψη του Κωνσταντίνου Ρήγου, μου απέδειξε για μια ακόμα φορά γιατί θεωρείται τόσο καλός στο να αναλαμβάνει μεγάλα θεάματα και να τα φέρει σε πέρας με ανατρεπτικό τρόπο.
Σε προσωπικό επίπεδο ήταν ανατροπή το μιούζικαλ; Φανταζόσουν τον εαυτό σου σε παράσταση μουσικού θεάτρου;
Καταρχάς, έχω ξανακάνει μιούζικαλ όχι όμως τόσο απαιτητικό όσο αυτό. Εχω παίξει στο «Καμπαρέ» του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη και στο «Είμαι άσχημη» όπου μάλιστα τραγουδούσα και πάρα πολύ. Πάντως, δεν φαντάζομαι τον εαυτό μου από πριν κάπου. Ό,τι μου έχει προκύψει, το έχω δεχθεί ή το έχω απορρίψει. Δεν το οραματίζομαι προηγουμένως. Γενικά, νιώθω καλά που είμαι εδώ.
Χορεύεις και τραγουδάς με άνεση;
Ο ρόλος που έχω εδώ δεν απαιτεί χορό. Είναι ένα μιούζικαλ που στηρίζεται στη μουσική του. Δουλεύω όμως πολύ το ζήτημα της φωνής.
Σαν θεατής πώς αντιμετωπίζεις την έκρηξη μουσικών θεαμάτων που ολοένα και πληθαίνουν;
Νομίζω πως έχει να κάνει με την καθυστέρηση με την οποία λειτουργούμε γενικότερα στην Ελλάδα. Το μιούζικαλ ως είδος έχει τρομερές απαιτήσεις, τις οποίες δεν μπορούν να καλύψουν οι ελληνικές σχολές. Έτσι εξηγείται και το γεγονός πως έχει αργήσει να εμφανιστεί το στο ελληνικό θέατρο. Τώρα, το γεγονός ότι συμβαίνει σε τέτοια συχνότητα, το βλέπω θετικά. Ο συνδυασμός μουσικής και θεάτρου, ειδικά σε μια εποχή κρίσης, είναι πιο ελκυστικός τρόπος για να φέρει κάποιον στο θέατρο. Τα μιούζικαλ είναι πιο εξωστρεφή θεάματα και είναι μια καλή περίοδος για να ανέβουν. Αρκετά στραφήκαμε προς την αυστηρή έννοια της ποιότητας.
Στο «Rocky Horror Show» υποδύεσαι έναν αμερικανό, τυπικό μεσοαστό, ο οποίος μέσα σε ένα βράδυ, εκτοξεύεται σε μια κόλαση. Εχει χαρακτηριστικά που αναγνωρίζουμε στον Ελληνα μεσοαστό ο οποίος καλείται επίσης να διαχειριστεί μια… κόλαση;
Ναι, με την έννοια πως ο καθένας που πέφτει στην κόλαση δεν έχει δρόμο επιστροφής. Στο αδιέξοδο βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει, θα βρεις τις δυνάμεις και τα όρια που δεν θα αναζητούσες υπό άλλες συνθήκες. Θα κάνεις τα πάντα για να επιβιώσεις. Ο Ελληνας της κρίσης και ειδικά ο άνθρωπος της γενιάς μας έχει φέρει τρομερές αλλαγές στον τρόπο σκέψης και διαχείρισης των προβλημάτων. Όπως κι εγώ, πολλοί άνθρωποι μέσα στην κρίση δοκίμασαν πράγματα που στην ηρεμία της ασφάλειας, δεν θα άγγιζαν.
Όπως;
Άρχισα να σκηνοθετώ γιατί δεν είχα δουλειά.
Κι ο συγγραφέας του έργου Ρίτσαρντ Ο’ Μπράιαν άρχισε να γράφει το «Rocky Horror Show» όταν έμεινε άνεργος. Σύμπτωση;
Καθόλου. Κι αυτός βρέθηκε σε αδιέξοδο.
Πώς λειτούργησε μέσα σου η περίοδος της ανεργίας;
Με φόρτισε. Αλλά κάθε φορά που ανέβαινα στη σκηνή έπαιρνα τεράστια ικανοποίηση. Το θέατρο δεν με άφηνε να το αφήσω. Πέρασαν πολλές σκέψεις από το μυαλό μου, αλλά παρέμεινα πιστός γιατί αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Πάνω στη σκηνή νιώθω σαν παιδί, ξεχνάω τις έννοιες μου.
Η σκηνοθεσία εξακολουθεί να βρίσκεται στα σχέδια σου;
Από τη «Μικρά Αγγλία» άρχισα να δουλεύω συστηματικά και το κομμάτι της σκηνοθεσίας κοιμήθηκε – παρόλο που έχω πολλά στο μυαλό μου για να κάνω. Ήδη μια ταινία που έκανα στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού μου έπαιξε στις «Νύχτες πρεμιέρας». Ήταν σαν μια υπενθύμιση, σαν κάτι να μου λέει «εδώ είμαι, μη με αφήνεις».
Πηγή : Tospirto