καλά τη δουλειά του, τότε τα πράγματα θα αλλάξουν άρδην. Έχει σημασία να μην κοιτάει ο καθένας το τομάρι του». Ο ίδιος με τη σειρά του κάνει αυτή τη θεωρία πράξη συμμετέχοντας σε παραστάσεις «καλού θεάτρου» όπως τις χαρακτηρίζει. «Νιώθω τρομερά υπερήφανος για τη δουλειά μου» λέει με τελευταίο δείγμα της το μιούζικαλ «Θα περάσει κι αυτό».
Έχετε βρει τον εαυτό σας στο μουσικό θέατρο;
Όχι, δεν θα το έθετα έτσι. Ο εαυτός μου δεν βρίσκεται μέσα σε κάτι, αλλά μέσα σε όλα. Αν έχω βρει τον εαυτό μου κάπου, είναι μέσα στο θέατρο. Όμως δεν νιώθω ότι πρέπει να περιοριστώ σε ένα είδος. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια κάνω μουσικό θέατρο, αλλά με μεγάλη χαρά θα κάνω και πρόζα και τραγωδία.
Προτίθεστε να δοκιμαστείτε και στην τραγωδία;
Έχω ξεκάθαρη πρόθεση να με βλέπετε σε καλό θέατρο. Εν δυνάμει θα μπορούσα να κάνω τραγωδία ή κωμωδία, μιούζικαλ, όπερα ή απλή πρόζα και να είμαι εκεί με το 100% της δύναμής μου.
Πάντως σας ταιριάζει καλλιτεχνικά η εξωστρέφεια.
Έχω μια αμεσότητα και τη θεωρώ ευλογία. Μου αρέσει να νιώθω συγγένεια με το κοινό, να υπάρχει μια ψευδαίσθηση ότι οι θεατές έχουν έρθει στο θέατρο να δουν ένα φίλο. Γι’ αυτό και προσπαθώ να μην προδώσω ούτε τον εαυτό μου ούτε τους θεατές που με αγαπούν και με στηρίζουν.
Αισθάνεστε ότι έχετε κοινό που σας ακολουθεί;
Σιγά-σιγά χτίζεται αυτό. Δεν θέλω να ακουστώ υπερφίαλος λέγοντας ότι έχω μεγάλο κοινό αλλά ναι, υπάρχει κόσμος που μου λέει ότι με παρακολουθεί σταθερά στο θέατρο. Κόσμος που με εμπιστεύεται.
Υποδύεστε ξανά τον δημοφιλή στο κοινό ρόλο της Επιθεώρησης. Τελικά αποδείχθηκε σημαντική στιγμή για εσάς;
Είναι ρόλος πολύ προκλητικός από τη στιγμή που είναι γυναίκα. Έπρεπε να καταλάβω τη ζωή, τα πάθη της, το χιούμορ της, χωρίς όλο αυτό να γίνει καρικατούρα. Ή αν κάπου αγγίζει τα όρια της καρικατούρας, να έχει και το απαιτούμενο βάθος. Όταν έφτιαχνα αυτή την ηρωίδα είχα στο μυαλό μου όλες τις μεγάλες πρωταγωνίστριες και τις ντίβες του μουσικού θεάτρου, αλλά ταυτόχρονα άντλησα και από το προσωπικό μου περιβάλλον• από τις θείες μου που με μεγάλωσαν.
Θα μπορούσε η επιθεώρηση να υπάρξει σήμερα σαν είδος; Δεδομένων των καταιγιστικών εξελίξεων;
Πράγματι, τα γεγονότα μας ξεπερνούν. Η είδηση πια έχει διάρκεια ημέρας ή ώρας, οπότε μέχρι να την παραλάβει το θέατρο έχει γίνει πια παλιά. Η επιθεώρηση έχει χάσει την επικαιρότητά της συν το ότι οι πολιτικοί μας κινούνται κατά τέτοιο τρόπο ώστε έχουν γίνει οι καλύτεροι επιθεωρησιακοί ηθοποιοί της ελληνικής σκηνής. Αναγκαστικά λοιπόν, η επιθεώρηση για να συνεχίσει να υπάρχει θα έπρεπε να γίνει πιο ανθρωποκεντρική, να έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Να εστιάσει στα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που δυσκολεύεται να βαδίσει.
Τι καταλάβατε για την Ελλάδα πρωταγωνιστώντας στα δύο έργα του Αγγέλου Πυριόχου;
Ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει αλλά και ποτέ δεν μαθαίνει. Είναι πολύ λυπηρή αυτή η διαπίστωση αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αναγνωρίζει κάτι σε αυτή τη φράση. Από τότε που η επιθεώρηση ξεκίνησε να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα στην Ελλάδα, διαγράφονται κύκλοι και νέοι κύκλοι μα ποτέ δεν προχωράμε ως λαός. Κι αν προχωράμε κάπως, το οφείλουμε στην πρόοδο του πλανήτη. Τα βήματα όμως που έπρεπε να έχουμε κάνει σε τοπικό επίπεδο, σαν κοινωνία, γίνονται πολύ διστακτικά και με λάθος τρόπο. Ακόμα στην Ελλάδα διαπραγματευόμαστε τον σεβασμό του ενός προς τον άλλο. Είναι πολύ άγρια τα πράγματα έξω. Άγνωστοι μεταξύ τους βρίζονται στη μέση του δρόμου, βρωμίζουν, αγνοούν το δικαίωμα του άλλου στην ίδια πόλη. Κι όμως αυτή η κοινωνία πρέπει να αλλάξει μέσα από μικρά πράγματα.
Δεν συμφωνείτε δηλαδή με τον τίτλο της παράστασης «Θα περάσει κι αυτό»…
Θα περάσει κι αυτό μόνο αν το επιδιώξουμε. Διαφορετικά, θα περάσει όπως έχουν περάσει κι όλα τα προηγούμενα: χωρίς να ακουμπήσουν.
Γενικά αντιμετωπίζετε τις καταστάσεις ακαριαία;
Θα έλεγα πως είμαι υπομονετικός αλλά τις επείγουσες καταστάσεις πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε επί τόπου. Πλέον «χτυπάω κόκκινο» και δεν έχω την ίδια αντοχή απέναντι στην ίδια καθημερινότητα. Παρόλα αυτά είμαι πολύ αισιόδοξος. Νομίζω ότι αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, των αισιόδοξων πρέπει να συνασπιστούν. Πιστεύω πως ένα τέτοιο κόμμα θα έκανε τη διαφορά. Να δούμε πως υπάρχει φως κι ελπίδα, να στηριχτούμε στα καλά υλικά μας, να τα χρησιμοποιήσουμε. Θέλει δουλειά και κόπο να αναγνωρίσουμε το θετικό γιατί το αρνητικό φουντώνει πολύ πιο γρήγορα. Πρέπει λοιπόν να εκπαιδευτούμε στο καλό.
Είστε δηλαδή άνθρωπος του γέλιου εκτός από ότι το γεννάτε στο κοινό σας;
Συνολικά, δεν είμαι εξωστρεφής άνθρωπος. Είμαι ένας μάλλον κλειστός τύπος. Ό,τι απόθεμα εξωστρέφειας έχω, το χρησιμοποιώ στο θέατρο. Βλέπω το θέατρο σαν αποστολή και τον εαυτό μου κάτι σαν απόστολο του καλού. Να δίνω μέσα από αυτό αισιοδοξία και θετική ενέργεια. Προσπαθήστε να φανταστείτε τι αποτελέσματα θα έχουμε αν ο καθένας το κάνει αυτό μέσα από τη δική του δουλειά.
Σας βαραίνει να ξέρετε ότι οι άλλοι περιμένουν από εσάς να τους κάνετε να γελάσουν;
Όχι, καθόλου. Είναι μια, κάποιου είδους, συναλλαγή μεν αλλά επειδή υπάρχει η προϋπόθεση δε. Δεν το αντιλαμβάνομαι ως χρέος που πρέπει να εκπληρώσω. Ούτε ως συμβόλαιο. Προσπαθώ γι’ αυτό και δεν θέλω ποτέ να λειτουργήσει σαν βραχνάς
Πηγή : Tospirto