«Ο καθένας μεγαλώνοντας οφείλει να διεκδικήσει αυτό που είναι».
Γεμάτος χιούμορ, αυτοσαρκασμό και αφοπλιστική ειλικρίνεια ο μονόλογος του Γάλλου Γκιγιόμ Γκαλιέν, σκηνοθετημένος με «γκάζια» από τη Μαριάννα Κάλμπαρη και παιγμένος «ιδανικά» κατά κοινή ομολογία από τον Βασίλη Μαυρογεωργίου -πλαισιωμένο από την ομάδα «Καταλάθος»- ήταν μια από τις μεγάλες επιτυχίες του περσινού «Low Budget Festival μιλάει Γαλλικά Νο2». Εξ ου και επαναλαμβάνεται στο υπόγειο Γκαράζ του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης και πάλι με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Η πορεία που διαγράφει κανείς προσπαθώντας να ορίσει την ερωτική του ταυτότητα και συμπεριφορά, αλλά και την ίδια τη ζωή που επιθυμεί να ζήσει εγκαταλείποντας τη σφαίρα επιρροής της οικογένειάς του είναι τα θέματα που απασχολούν αυτόν τον αυτοβιογραφικό μονόλογο ο οποίος μάλιστα έχει ήδη μεταφερθεί στο σινεμά σε μια γαλλική ταινία που ήδη προβλήθηκε στις Κάννες και αναμένεται στις αίθουσες τον προσεχή Νοέμβριο.
Η Μαριάννα Κάλμπαρη εμπνευσμένη κι από τον ίδιο τον εν ζωή συγγραφέα -ο οποίος έχει παίξει σε πλήθος γνωστών ταινιών (όπως του «Αστερίξ») στη Γαλλία, αλλά και έχει αναλάβει την παρουσίαση ενός τηλεοπτικού σόου μεταμφιέσεων – μετέφερε επί σκηνής τον μονόλογο αξιοποιώντας τη συνθήκη ενός σόου. Κάτι σαν σταντ- απ κόμεντι. Εκεί ο ήρωας στήνει μια παράσταση προκειμένου να πει στη μαμά του όλα όσα θα ήθελε, αλλά δεν τολμούσε. «Μου αρέσει η τρέλα που έχει βάλει μέσα στην παράσταση ο Βασίλης Μαυρογεωργίου» μας λέει η Μαριάννα Κάλμπαρη. Άλλωστε η συνεργασία τους θα έχει και πολύ ενδιαφέρουσα συνέχεια, στο «Skrow» προς τα τέλη της προσεχούς σεζόν και πάλι με γαλλικό έργο.
«Η εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς, οι ταμπέλες που μας βάζουν, μας μπερδεύουν για το ποιοι πραγματικά είμαστε. Ο καθένας μεγαλώνοντας οφείλει να διεκδικήσει αυτό που είναι. Αυτή είναι και η πρώτη και μια από τις σημαντικότερες νίκες μας στη ζωή» εκτιμά η σκηνοθέτης η οποία ασχολείται πολύ-πρισματικά με το θέατρο.
Έχοντας αρχικά σπουδάσει Φιλολογία και Επικοινωνία στη Σορβόννη, αλλά έχοντας κάνει και κάποια σεμινάρια Υποκριτικής εκεί, στην συνέχεια αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Δέκα χρόνια μετά την πρώτη της σκηνοθεσία (το «Μια ανάσα ακόμα» στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού το 2003) έχει πολλές στιγμές να θυμηθεί μέσα από τη διαδρομή της στο θέατρο. «Ξεχωρίζω κυρίως τις στιγμές που έκανα κάτι νέο. Όταν για παράδειγμα κατάφερα να ολοκληρώσω τη συγγραφή του πρώτου μου έργου, όταν είδα την πρώτη μου σκηνοθεσία να ανεβαίνει επί σκηνής ή όταν ένας νέος δρόμος μού ανοίχτηκε όταν, δηλαδή, σκηνοθέτησα για πρώτη φορά όπερα (την «Πληγή» στο Φεστιβάλ Αθηνών), κάτι που δεν είχα ποτέ φανταστεί ή την πρώτη φορά που δίδαξα».
Εκτός από τη σκηνοθεσία καταπιάνεται και με τη μετάφραση. Ενώ έχει ήδη γράψει πέντε θεατρικά έργα «Τα τρένα κοιμούνται την νύχτα», «Μια ανάσα ακόμα», «Βιομαγεία», «Νέο αίμα». Τώρα μόλις ολοκλήρωσε το «Αλμανάκ» το οποίο θα ανέβει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης το οποίο για τη νέα σεζόν δίνει βήμα στο νέο ελληνικό έργο.
Όταν τη ρωτάμε για τη δεδομένη έλλειψη καλών νέων ελληνικών έργων, μας δίνει τη δική της εξήγηση: «Οι συγγραφείς δημιουργούνται όταν τα έργα τους ανεβαίνουν επί σκηνής. Για να εξελιχθεί και να γίνει καλύτερος ο κάθε συγγραφέας πρέπει να ανεβαίνουν τα έργα του. Να ζυμώνονται μέσα από τους ηθοποιούς, αλλά και από την επαφή με το κοινό. Γι’ αυτό κι ένας πολύ θετικός θεσμός, ο οποίος απουσιάζει εντελώς από την Ελλάδα, είναι και ο θεσμός του Resident συγγραφέα που θέλει τον δημιουργό μέρος μιας ομάδας στο θέατρο και το έργο να προκύπτει μέσα από συλλογικές ομαδικές συνθήκες εργασίας. Πιστεύω πως βοηθά πολύ».
Η φετινή σεζόν είναι ιδιαίτερα γόνιμη για την ίδια. Πέρα από τις συνεργασίες που ήδη αναφέραμε, θα μεταφερθεί στη σκηνή του «Μικρού Παλλάς», «Το Μυστικό της Κυρίας Έλεν» και από 10 Νοεμβρίου θα ανέβει σε δική της σκηνοθεσία στο Olvio ο μονόλογος της Κατερίνας Γιαννάκου «Μια κανονική ημέρα», γραμμένος ειδικά για τη Ράνια Σχίζα.
Πηγή : Tospirto