«Ξέρω μόνο πως οι θεατές που βιώνουν πιο έντονα, έως και καταλυτικά τη θεατρική εμπειρία είναι τα νέα παιδιά».
Δημιούργησε ιδιαίτερη αίσθηση με το «Γάλα» και πιο πρόσφατα με το «Καγκουρώ». Τώρα κάνει «Καμ Μπακ» μ΄ένα κουαρτέτο ηθοποιών σε μια σπαρταριστή ιστορία. Ο λόγος για τον Βασίλη Κατσικονούρη και τη νέα κωμωδία του που ανεβαίνει από τις 24 Νοεμβρίου στην Κεντρική Σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης με τη σκηνοθετική υπογραφή του Πέτρου Φιλιππίδη. Η Μίνα Αδαμάκη, η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, ο Ιωάννης Παπαζήσης και ο Χάρης Τζωρτζάκης «ξετυλίγουν» την «κωμωδία της μνήμης», η οποία φιλοδοξεί να αποτελέσει το comeback της καλής κωμωδίας στη ζωή μας!
Εμείς είχαμε με τον βραβευμένο συγγραφέα μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με αφορμή αυτό το ανέβασμα.
Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το Καμ Μπακ;
Ήθελα να πιάσω το θέμα της μνήμης, που διατρέχει αρκετά από τα έργα μου, αυτή τη φορά από μία κωμική πλευρά. Έτσι έγραψα το «Καμπάκ. Η κωμωδία της μνήμης». Προσπάθησα επιμελώς να αποφύγω κάθε ίχνος σοβαρότητας. Νομίζω –έχοντας και σαν υπόδειγμα την προσωπική μου ζωή- ότι τα κατάφερα.
Τι είναι αυτό που ορίζει μια καλή κωμωδία;
Μία σοβαρή υπονόμευση της σοβαροφάνειας.
Γελάτε εύκολα και με τι;
Γελάω πολύ εύκολα, ίσως και ελαφρώς παρανοϊκά. Επίσης πιστεύω ότι έχουμε εξαιρετικούς κωμικούς στη σύγχρονη ελληνική σκηνή (και όχι μόνο στη θεατρική)…
Τα θεατρικά έργα πρέπει να αφουγκράζονται την εποχή τους και τα προβλήματά τους;
Οι εποχές μεταμφιέζονται η μία στην άλλη, και οι συγγραφείς πρέπει να τις ξεμασκαρεύουν.
Πιστεύετε γενικότερα στα Καμ Μπακ στην Τέχνη; «Ξεφουσκώνει» ποτέ κάποιος καλλιτέχνης;
Κάθε βράδυ που κάθομαι να γράψω, λέω πάει, αυτό ήτανε, «δεν περιγράφω άλλο». Αλλά ύστερα θυμάμαι ότι δεν έχω να περιγράψω τίποτα. Ούτε καν να γράψω. Παρά μόνο να μιλήσω απλά και αληθινά.
Γράφετε θέατρο, μυθιστορήματα αλλά και διηγήματα. Διαφορές στη συγγραφή; Έχετε κάπου ιδιαίτερη αδυναμία;
Πολλές οι διαφορές και πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν. Ακόμα κι όταν ανακατεύονται τα είδη. Η οικονομία της θεατρικής γραφής πάντως βοηθάει και για τις άλλες μορφές λόγου.
Αγαπημένο σας έργο /βιβλίο (δικό σας)
Το «Καμπάκ», που είναι το στερνοπούλι. Από τα βιβλία μου, μού αρέσει το «Ντίντλο, το σωματίδιο του χρόνου», ένα μάλλον εξωφρενικό μυθιστόρημα. Το έγραψα το 2012, πραγματικά αποχαλινωμένος, δεν πήγε καλά εμπορικά, κι αφού κανείς δεν το διάβασε, το διαβάζω εγώ μόνος μου τώρα και το φχαριστιέμαι. Άμα το βρείτε πουθενά εκεί έξω, πάρτε το στο σπίτι να μην κρυώνει, από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη είναι, άλλα δεν λέω, τοποθέτηση προϊόντος δεν κάνω.
Είστε παράλληλα καθηγητής αγγλικών στη δημόσια εκπαίδευση. Αυτό αποτελεί από μόνο του μια δεξαμενή υλικών;
Τι να σας πω; Με βρίσκετε σε μία φάση υπαρξιακού αναστοχασμού όσον αφορά τη διδασκαλία των Αγγλικών στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός μάς έχει τινάξει όλα τα συστήματα στον αέρα. Χώρια η αρνητική διαφήμιση για τον κλάδο.
Συναναστρέφεστε στο σχολείο καθημερινά με μαθητές/νέους ανθρώπους. Εχετε ελπίδες σ΄αυτούς; Τι βλέπετε στα μάτια τους για το μέλλον;
Αυτό που βλέπω στα μάτια τους είναι ότι έχουν ξενυχτήσει πάλι το βράδυ μπροστά στο facebook, το viber κ.τ.λ. Το πρωί στο σχολείο τούς βάζω τις φωνές και με κοιτούν «με μάτια σαν κι αυτά, όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα». Ας είναι, έχουν το αίτημα, αλλά δεν έχουν τις λέξεις. Κι εμείς οι μεγάλοι που τις έχουμε τις λέξεις, ποιο να ήτανε το αίτημά μας;
Πηγαίνουν οι νέοι στο θέατρο; Μπορεί να λειτουργήσει ιαματικά στις ανάγκες τους;
Δεν είμαι σε θέση να το πω αυτό απόλυτα. Ξέρω μόνο πως οι θεατές που βιώνουν πιο έντονα, έως και καταλυτικά τη θεατρική εμπειρία είναι τα νέα παιδιά.
Μελλοντικά σχέδια
Να σκηνοθετήσω πάλι κάποιο δικό μου έργο. Γουστάρισα τρελά που το έκανα πέρυσι με το «Καγκουρό» και είχα μία πολύ καλή συνεργασία με τον συγγραφέα.
Πηγή : tospirto