απιστία συ,βαίνει για να συμβεί ή έρχεται να καλύψει ένα κενό αγεφύρωτο;
Ο επιφανής γιατρός Ζεράρ Μουλινό νοικιάζει από τον φίλο του Μπασσινέ ένα διαμέρισμα το οποίο μέχρι πρότινος λειτουργούσε ως ραφτάδικο με σκοπό να ζήσει ανενόχλητος τον παράνομο έρωτά του. Όμως μόνο την ησυχία του δε θα βρει εκεί! Από το «αμαρτωλό» διαμέρισμα περνάνε νόμιμοι σύζυγοι και παράνομοι εραστές, μια πελάτισσα του πρώην ραφτάδικου η οποία επιμένει να της πάρει ο «ράφτης» Μουλινό μέτρα για το καινούριο της φόρεμα, η μητέρα της Υβόν, κυρία Αιγκρεβίλ, υποψιασμένη για τις πονηρές προθέσεις του γαμπρού της, για να στηθεί επί σκηνής ένα γαϊτανάκι ανατροπών που οδηγεί σε ξεκαρδιστικές καταστάσεις!
Αυτή είναι με λίγα λόγια η υπόθεση της απολαυστικής φάρσας του Ζωρζ Φεντώ «Ράφτης Κυριών» διά στόματος του σκηνοθέτη της Δημήτρη Μυλωνά. Ο πολυπράγμων σκηνοθέτης μάς μίλησε για το πώς προσέγγισε το έργο αυτό του Φεντώ, αλλά και για τα μελλοντικά του σχέδια.
Τι σας γοήτευσε σ΄αυτό;
Ο «Ράφτης Κυριών» είναι ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του μαιτρ της φάρσας Ζωρζ Φεντώ. Ένα κομψοτέχνημα σκηνικής δράσης όπου κάθε ατάκα βρίσκεται εκεί για να δώσει σε σκηνοθέτη και ηθοποιό αμέτρητες δυνατότητες θεατρικότητας. Ένα κείμενο που επιτάσσει γρήγορο ρυθμό, αμεσότητα, σκηνική ευρηματικότητα και ασφαλώς καμία εγκεφαλικότητα και που μας υπενθυμίζει εκείνη τη – ξεχασμένη ίσως; – σχέση με το σανίδι και τον θεατή η οποία έχει τις ρίζες της στην ερμηνεία του σαλτιμπάγκου.
Πώς το σκηνοθετήσατε; Το μεταφέρατε στο σήμερα;
Ως προς την όψη της παράστασης δεν έγινε προσπάθεια να μεταφερθεί στο σήμερα. Σκηνικά και κοστούμια συμβαδίζουν με την εποχή του Φεντώ, πάντα βέβαια με μια δόση επιπλέον «τρέλας» να τονίζει ακόμα περισσότερο τις επί σκηνής θεότρελες καταστάσεις. Ο Φεντώ όμως μιλάει για συμπεριφορές όπου δυστυχώς δεν έχουν εποχή και χρόνο. Η υποκρισία, ο καθωσπρεπισμός, η ιδιοτελής ανοχή απέναντι σε πρόσωπα και πράγματα που αν και μας πληγώνουνε, τα επιτρέπουμε να συμβαίνουν, επιστρέφουν ξανά και ξανά. Αυτά τα στοιχεία θέλησα να τονίσω στην παράσταση, αποφεύγοντας οποιονδήποτε διδακτισμό και πάντα βέβαια μέσα από το τόσο ειλικρινές και ανακουφιστικό πρίσμα του γέλιου.
Πόσο ανάγκη έχουμε σήμερα το γέλιο;
Το γέλιο, όπως και το δάκρυ, έχει πολλές ιδιότητες. Αποκαλύπτει, ανακουφίζει, καυτηριάζει, θεραπεύει, πάνω απ’ όλα όμως διασκεδάζει και ψυχαγωγεί. Σε μια εποχή όπου ανεξαρτήτως του μεγέθους που έχει ακουμπήσει τον καθένα μας η κρίση, υπάρχει διάχυτο ένα βάρος, το γέλιο είναι πολύτιμο. Όχι για να ξεχάσουμε αλλά για να ξεχαστούμε!
Πώς χρησιμοποιείτε στη φάρσα αυτή τις…Πόρτες; Τι σημαίνει η χρήση της;
Οι πόρτες, κλασσικό σκηνικό περιβάλλον της φάρσας, έχει την τιμητική του. Η χρήση της πόρτας δεν αποκτάει μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα αλλά και δραματουργικό: το άνοιγμα ή το κλείσιμο της σηματοδοτεί όχι απλώς την είσοδο ή την έξοδο από το χώρο αλλά συνάμα την είσοδο ή την έξοδο στο γέλιο, την έκπληξη, την ανατροπή, την έκθεση, την αγωνία, την προσδοκία των ηρώων. Το σκηνικό αυτό «πολυεργαλείο» χρησιμοποιείται με ευφάνταστους κι άκρως αστείους τρόπους για να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τον μεγεθυντικό αυτόν καθρέφτη που αντανακλά και διακωμωδεί τη ψυχική διάθεση των ηρώων.
Πόσο χιούμορ χωράει σε μια απιστία στην πραγματική ζωή;
Σημασία έχει η ποιότητα της απιστίας. Συμβαίνει για να συμβεί ή έρχεται να καλύψει ένα κενό αγεφύρωτο; Διότι το να συντηρείς μια κατάσταση «ληγμένη» ψάχνοντας την εκτόνωση αλλού, όχι μόνο δεν σηκώνει χιούμορ αλλά μάλλον θλιβερό ακούγεται…
Σήμερα είμαστε πιο απενοχοποιημένοι ή συνεχίζουμε να φερόμαστε με έναν επιφανειακό καθωπρεπισμό;
Στην επιφάνεια, σε περιπτώσεις δηλαδή που δεν μας «καίνε» τόσο πολύ, ίσως και να λειτουργούμε πιο απενοχοποιημένα. Όταν όμως βρεθούμε ευάλωτοι απέναντι στο συναίσθημα, τότε ο εγωισμός, η κτητικότητα, ο ναρκισσισμός ενεργοποιούνται και όσο προσπαθούμε να ελέγχουμε αυτά τα πάθη προτάσσοντας ένα προφίλ «καθωσπρέπει», τόσο πιο γελοίοι φαινόμαστε. Κι εκεί έρχεται ο Φεντώ, να μας πάρει δηλαδή από το χέρι και να μας «παρηγορήσει», να μας υπενθυμίσει πως απέναντι σε αυτήν μας τη φαιδρότητα, δεν είμαστε μόνοι!
Τι έχετε να πείτε για τις άπειρες θεατρικές παραστάσεις που φιλοξενούνται και φέτος στη θεατρική Αθήνα;
Για μένα, μόνο καλό είναι το γεγονός πως υπάρχουν τόσες παραστάσεις. Είναι πραγματικά συγκινητικό ότι παρ’ όλες τις τόσο αντίξοες συνθήκες, ο κόσμος και κάνει και βλέπει θέατρο. Αυτό κάτι δείχνει, ίσως μια ανάγκη δημιουργών και θεατών να διοχετεύσουμε τις «αγωνίες» μας στο χώρο όπου συντελείται η θεατρική πράξη, μια περιοχή από τη φύση της δημόσια άρα να συναντηθούμε, να συντονιστούμε, να συνυπάρξουμε εντός εκείνου του χρόνου που διαρκεί η παράσταση.
Μελλοντικά σχέδια
Στο πλαίσιο της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Από Μηχανής Θεάτρου, η δραστηριότητα είναι συνεχής! Εκτός από τις πολλές και πολύ ενδιαφέρουσες παραστάσεις που φιλοξενούνται στο θέατρο, έρχεται στις 17 Νοεμβρίου η πρεμιέρα της 2ης δικής μου σκηνοθεσίας, το Proof του Ντέιβιντ Όμπερν. Πρόκειται για ένα υπέροχο έργο που έχει αποσπάσει τα βραβεία Pulitzer Prize for Drama και Tony Award for Best Play το 2001. Το 2005 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με την Γκουίνεθ Πάλτροου και τον Άντονι Χόπκινς στους κεντρικούς ρόλους ενώ οι παραστάσεις σε Νέα Υόρκη και Λονδίνο γνώρισαν τεράστια επιτυχία με εξαιρετικές διακρίσεις και κριτικές. Είναι μεγάλη μου χαρά που στην παράσταση πρωταγωνιστεί ο Χρήστος Βαλαβανίδης. Μαζί του βρίσκονται η Ελεάνα Στραβοδήμου, η Άννα Ελεφάντη που υπογράφει και τη μετάφραση κι ο Χρήστος Καπενής. Επόμενη στάση στην καλλιτεχνική δραστηριότητα αυτής της χρονιάς είναι τα Τίρανα, στο Εθνικό Πειραματικό Θέατρο της Αλβανίας όπου θα σκηνοθετήσω τη Μήδεια του Ευριπίδη κατόπιν της πρόσκλησης που δέχτηκα από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή, Κίτσο Λόντο. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα και θα παιχτεί στην Αλβανία ενώ στη συνέχεια θα περιοδεύσει στην υπόλοιπη χώρα και την Ελλάδα. Τέλος τον Απρίλιο 2018 θα σκηνοθετήσω την παράσταση Μάκμπεθ Λαίδη Μάκπμεθ. Πρόκειται για μια διασκευή πάνω στο έργο του Σαίξπηρ που θα ερμηνευτεί από δύο ηθοποιούς, τον Μελέτη Ηλία και την Άννα Ελεφάντη.
Πηγή: TOSPIRTO