«Ο Καναδάς είναι ένα συναίσθημα που δε μοιάζει με καλοκαίρι σε ελληνικό νησί», αυτός είναι ο τίτλος της παράστασης της Μαριτίνας Πάσσαρη που φέτος – πέρσι είχε σκηνοθετήσει την εξαιρετική «Παράλειψη της Οικογένειας Κόλεμαν» του Κλαούντιο Τολκατσίρ τη Β΄ Σκηνή του θεάτρου Κεφαλληνίας- εμπνέεται από τον γυναικείο κόσμο της βραβευμένης με Νόμπελ το 2013 Καναδής συγγραφέως -την αποκαλούν Τσέχωφ του Καναδά- Άλις Μονρό και τον εμπλουτίζει με την ευαισθησία του ρομαντικού Άγγλου ποιητή Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ, την ποπ κουλτούρα των Μπητλς και την ελευθερία του καλλιτέχνη του 20ου αιώνα Πάμπλο Πικάσο.
Πώς ξεκίνησαν όλα; Η Μαριτίνα Πάσσαρη μάς εξηγεί «Ο “Καναδάς…” ήταν απλώς μια μικρή ιδέα για το φεστιβάλ Πόκετ, όπου με προσκάλεσε τυχαία η φίλη Αθηνά Κεφαλά. Άρχισα να δουλεύω το κείμενο το καλοκαίρι, χωρίς μεγάλη προσπάθεια, ούτε μεγάλες φιλοδοξίες και το φθινόπωρο το παρουσιάσαμε σε μια πρώτη μορφή -σαν σκηνική ανάγνωση -με διαφορετικούς συντελεστές από αυτούς που συμμετέχουν τελικά στην παράσταση και που θα ήθελα εδώ να τους ευχαριστήσω: τους ηθοποιούς Αντιγόνη Δούμου και Δημοσθένη Φίλιππα και τον μουσικό Στάθη Ιωάννου. Ωστόσο, είχα αρχίσει πια να καταλαβαίνω ότι οι δυνατότητες του ΚΑΝΑΔΑ… ήταν πολύ μεγαλύτερες. Ή ότι εγώ δεν είχα τελειώσει με το κείμενο. Το ξαναδούλεψα, απελευθερώθηκα από το πρώτο υλικό ( το διήγημα της Άλις Μονρό), έκανα έρευνα, μετέφρασα ποιήματα, έγραψα δικά μου. Μέχρι μαθήματα για την ρομαντική αγγλική ποίηση παρακολούθησα διαδικτυακά. Έτσι γίνεται συνήθως, οι εμπνεύσεις μου δεν έχουν να κάνουν τόσο με το θέμα όσο με το πού με οδηγούν, πόση δουλειά με βάζουν να κάνω. Κάθε σχέδιο αποκτά τη δυναμική που τού αξίζει. Αν με παρασύρει θα βρεθεί τελικά τρόπος να υλοποιηθεί!»
«Το πρώτο υλικό -το διήγημα της Άλις Μονρό- είναι πρόσφατο, σημερινό σχεδόν. Για να το μεταφέρω στη σκηνή ακολούθησα την αντίθετη πορεία. Αφαίρεσα τους υπολογιστές και το ίντερνετ, μπόλιασα την ιστορία και με άλλα πιο παλιά υλικά. Πιστεύω ότι βλέποντας χωρίς νοσταλγία το παρελθόν μιλάς καλύτερα για το παρόν. Άλλωστε το θέατρο είναι μια παλιά, αλλά αιώνια γλώσσα. Άλλοι φέρνουν τον Σαίξπηρ στο σήμερα εγώ πήγα την σύγχρονη Μονρό (έχει πάρει το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2013) στον προηγούμενο αιώνα», προσθέτει.
«Ο Καναδάς είναι ένα συναίσθημα που δε μοιάζει με καλοκαίρι σε ελληνικό νησί»: Προς τι ένας τίτλος τόσο μακροσκελής; «Ο τίτλος αναφέρεται στο έργο, είναι μια ατάκα που χρησιμοποιεί ένας ήρωας. Μου φαίνεται μυστηριώδης και ποιητική φράση, με μια πρώτη απλή σημασία: οι χώρες, οι τόποι, δεν είναι μόνο γεωγραφική έκταση, καιρός και πληροφορίες από την Wikipedia. Είναι και συναισθήματα, και λέξεις που ανακαλύπτουν οι ποιητές», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Με βασικό θέμα τη φιλία και τον έρωτα με πρωταρχικό δίλημμα την αναζήτηση της ελευθερίας ή της ευτυχίας, η παράσταση είναι μια σχεδόν κινηματογραφική αφήγηση στη σκηνή της ζωής τριών προσώπων. Τι συμβολίζει όμως ο Καναδάς και τι η Ελλάδα; «Δεν θα ήθελα να περιγράψω τι είναι ο ΚΑΝΑΔΑΣ ούτε το ελληνικό νησί, πολύ περισσότερο να τους αποδώσω μια απόλυτα συγκεκριμένη συμβολική ερμηνεία. Οι ήρωες του έργου επιθυμούν το ελληνικό καλοκαίρι, όπως κι εμείς εδώ στην Ελλάδα θαυμάζουμε τον πλούτο και την άνεση της Αμερικής. Είναι λες και στην παράσταση να κρατάμε έναν καθρέφτη και το κοινό να βλέπει αντεστραμμένο το είδωλο του επίγειου παραδείσου μας».
«Ένα νεαρό ζευγάρι με προβλήματα στη σχέση τους και η μεγαλύτερη μοναχική πιο πλούσια και πιο μορφωμένη γειτόνισά τους, που έχει χάσει πρόσφατα τον ποιητή σύζυγό της, είναι τα μόνα πρόσωπα που εμφανίζονται στη σκηνή. Οι αντιθέσεις μεταξύ τους είναι όλων των ειδών, φύλου, ηλικίας, εκπαίδευσης, ταξικής προέλευσης. Όμως οι σχέσεις δεν ακολουθούν την πεπατημένη, είναι πιο ρευστές και διφορούμενες», αυτοί είναι οι ήρωες του έργου αυτού….
Στο δελτίο τύπου αναφέρεται πως η αφήγηση είναι κινηματογραφική….«Το σινεμά έχει επηρεάσει πολύ τη λογοτεχνία και το θέατρο και η θεατρική αφήγηση μπορεί να αγνοεί πια τις “αριστοτελικές” συμβάσεις του ενιαίου χώρου και χρόνου. Οι θεατές είναι συνηθισμένοι στα μπρος πίσω του χρόνου στις αλλαγές των χώρων, και οι τεχνικές αυτές είναι ακόμα πιο γοητευτικές στο θέατρο γιατί γίνονται με μεγαλύτερη δυσκολία από όσο στο σινεμά που είναι απλά θέμα μοντάζ», εξηγεί η σκηνοθέτιδα.
Ηθοποιός, σκηνοθέτος ή σεναριογράφος; «Θα έλεγα καλύτερα θέατρο ή κινηματογράφος; Δεν ξέρω. Μου αρέσει το γύρισμα γιατί είναι μια περιπέτεια (μια εκστρατεία, ένας πόλεμος όπως έλεγε ο Φούλερ) και το θέατρο γιατί είναι μια συμβίωση χωρίς αναστολές, ένα νηπιαγωγείο για μεγάλους. Όποτε δουλεύω στο θέατρο αναγωρίζω πόσο με έχει επηρεάσει το σινεμά, και όταν είμαι στο γύρισμα καταλαβαίνω ότι αν δεν ήξερα να χειριστώ τη θεατρική σκηνή θα έχανα το μπούσουλα. Πίσω από όλα και πάνω από όλα με καθοδηγεί το ένστικτο του ηθοποιού. Για να σκηνοθετήσω ή να γράψω συγκεντρώνω απλά το σκόρπιο υλικό μου και το βάζω να δουλέψει».
Μελλοντικά σχέδια; «Υπάρχουν κάποια θεατρικά σχέδια για του χρόνου, αλλά δεν ξέρω ποιο τελικά θα υλοποιηθεί. Υπάρχει κι ένα σενάριο που έχει προεγκριθεί από το ΕΚΚ και πρέπει να προχωρήσω την προεργασία για να μπούμε στην παραγωγή. Και θα ήθελα να βρω χρόνο να κάτσω να γράψω χωρίς αναγκαστικά να ξέρω τι ακριβώς θα βγει και πού θα το διοχετεύσω. Αλλά δε μ’ αφήνουν οι πρόβες και οι αγαπημένοι μου μαθητές».
Σημειώστε πως: Η Μαριτίνα Πάσσαρη είναι ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης στο θέατρο και τον κινηματογράφο. ‘Εχει διδάξει υποκριτική με έμφαση στο σωματικό θέατρο, στην τεχνική του λόγου, στον αυτοσχεδιασμό και στην επινόηση και δημιουργική γραφή, ενώ έχει διατελέσει και αναπληρώτρια διευθύντρια σπουδών στη Σχολή του Εθνικού θεάτρου. Στο θέατρο έχει σκηνοθετήσει έργα από το σύγχρονο ρεπερτόριο για το Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδος και το Φεστιβάλ Αθηνών, έχει δημιουργήσει πρωτότυπες παραστάσεις πάνω σε κλασικά κείμενα όπως οι «Ελαφροΐσκιωτοι» του Παπαδιαμάντη και έχει διασκευάσει δημιουργικά κλασικούς όπως τη «Φαίδρα» του Ρακίνα στην παράσταση για δυο γυναίκες υό τον τίτλο «Πολύ αργά Φαίδρα». Έχει γράψει σενάρια για ταινίες και τηλεταινίες.’Εχει σκηνοθετήσει μια μεγάλου και 4 μικρού μήκους ταινίες που έχουν ταξιδέψει και βραβευτεί σε φεστιβάλ με πιο πρόσφατη τη μικρού μήκους “Σπίτι με κήπο”, το 2015, παραγωγή ΕΡΤ, που βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο στην κατηγορία Ταινίες Μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Bridges International Film Festival.
Συντελεστές: Σύλληψη- δραματουργία -σκηνοθεσία: Μαριτίνα Πάσσαρη. σκηνικά- κοστούμια: Ολυμπία Σιδερίδου. επιμέλεια μουσικής και ήχων: Νίκος Σαββάτης. Φωτισμοί: Αργύρης Θέος. βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Κόκου. φωτογραφίες πρόβας: Μαρίλη Ζάρκου
Παίζουν: Μαριλένα Γερμανού, Τάσος Κορκός, Μαριτίνα Πάσσαρη
Info: προγραμματισμένη πρεμιέρα: Δευτέρα 5 Μαρτίου
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ
θέατρο ΜΠΙΠ Κυκλάδων και Αγίου Μελετίου 25
Πηγη:tospirto