«Κρύβομαι» στο παιδί μου, την οικογένειά μου, το θέατρο και στον Παναθηναικό. Με την πραγματικότητα δεν τα έχω πολύ καλά…
Ο Βασίλης Μπισμπίκης είναι ένας ταλαντούχος ωραίος… «τύπος». Από αυτούς που συζητάς και τα λόγια εξελίσσονται σε μία προσωπική εξομολόγηση στην οποία ανακαλύπτεις κοινά στοιχεία. Και τα λες… Και μετά θέλεις να πεις περισσότερα. Διότι έχει τον τρόπο να σε κερδίζει… όχι μόνο επί σκηνής. Ο Βασίλης Μπισμπίκης είναι ένας ξεχωριστός… άνθρωπος.
«Δεσποινίς Τζούλια», γιατί; Τι έχει να πει;
Είναι ένα κείμενο το οποίο το γνώριζα και το είχα στο μυαλό μου εδώ και 15 χρόνια, από τότε που φοιτούσα στη σχολή. Περίμενα να έρθει η ιδανική εποχή για να καταφέρω να το κάνω έτσι όπως θέλω. Είχα μία συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό μου, γι’ αυτό ανέλαβα να το σκηνοθετήσω κιόλας, χωρίς να είμαι είμαι σκηνοθέτης.
Ποια ήταν η ιδέα και πώς το ήθελες;
Αυτό το έργο έχει πολλές πτυχές. Έχει το ταξικό, έχει την πάλη των δύο φύλων, έχει την κληρονομικότητα, έχει πολλά θέματα… εντός. Αυτό όμως που με ιντριγκάρει περισσότερο – σε σχέση μάλιστα με όλο αυτό το κοινωνικοπολιτικό που υπάρχει γύρω μας- είναι ο ψυχικός φόνος. Ο τρόπος που ένας υπηρέτης οδηγεί την κυρία στην αυτοκτονία. Αυτό το ξέσκισμα των ψυχών -που εδώ το συναντάμε σε πολύ ακραία κατάσταση- εγώ γύρω μου το βλέπω να συμβαίνει συνέχεια. Όχι στον ίδιο βαθμό αλλά ναι, υπάρχουν ψυχικές δολοφονίες και άλλες… γίνονται.
Γιατί γίνονται;
Φταίει πολύ και η κρίση. Ήλπιζα ότι μέσα από την κρίση οι άνθρωποι θα είχαν καταφέρει να έρθουν πιο κοντά. Θα υπήρχε σύμπνοια, εμπιστοσύνη, χωρίς πολλούς εγωισμούς. Αντ’ αυτού γίναμε πιο σκληροί, πιο εγωιστές, πιο παρτάκηδες, κοιτάμε τον κώλο μας και φοβόμαστε… φοβόμαστε πολύ εξαιτίας του ότι πρέπει να επιβιώσουμε. Αλλά όχι να πατήσουμε επί πτωμάτων για να ανέβουμε, να πάρουμε μία θέση και να κερδίσουμε χρήματα. Σ’ αυτό εστίασα λοιπόν. Στον υπηρέτη που θέλει να γίνει μεγάλος και τρανός και δε διστάζει να πατήσει σε μία πληγωμένη ψυχή και να τη διαλύσει.
Και τι μήνυμα μπορεί να περάσει στον κόσμο, αν μπορεί;
Όχι. Το θέατρο προσπαθεί και μπορεί να αφυπνίσει συνειδήσεις. Όμως, πρέπει και ο άλλος με τη σειρά του να είναι έτοιμος και πρόθυμος να τον ταρακουνήσει. Μην περιμένεις καμία φοβερή επανάσταση ή κάποια μεταστροφή της προκοπής σ’ αυτόν που βλέπει ένα θέαμα.
Είσαι απαισιόδοξος για τη ζωή που ζούμε;
Είμαι απαισιόδοξος- αισιόδοξος. Προσπαθώ να δω ένα φως, αλλά δεν το βλέπω. Την ίδια στιγμή προσπαθώ να είμαι καλά με την οικογένειά μου, να δουλεύω και να βγάζω χρήματα, δε βγάζω πολλά ούτε από το θέατρο, ούτε από την τηλεόραση αλλά προσπαθώ.
Εκτός από το θέατρο, έχεις κάνει πολλή τηλεόραση και σε έχουν αγαπήσει εξαιτίας του τηλεοπτικού φακού… Αυτό σε κατατάσσει σε μία κατηγορία;
Δεν έχω ταμπέλα, ούτε κάποιο στίγμα. Αναγνωρίζουν το όποιο ταλέντο επείδη δεν επαναπαύομαι. Δουλεύω πάρα πολύ στο θέατρο και μάλιστα σε παραστάσεις underground. Δεν προσπάθησα ποτέ να εξαργυρώσω τη δημοφιλία μου σε μία εμπορική παράσταση. Δεν κυνήγησα τα λεφτά και δεν έκανα καλλιτεχνικές «εκπτώσεις». Αυτό έπαιξε ρόλο. Έχω μεγάλο πάθος με την τέχνη μου και αυτό με κρατάει.
Η ομορφιά και η γοητεία που σου αναγνωρίζουν οι γυναίκες… αρέσεις… το καταλαβαίνεις;
Βεβαίως! Μου έχουν δώσει πολλούς ρόλους , με έχουν επιλέξει για να είμαι αυτό, ένας όμορφος άντρας. Όταν βγήκα από τη σχολή έπαιξα τον ωραίο στο Λεωφορείο ο Πόθος με την Πέμυ Ζούνη. Γνώριζα ότι αυτός είναι – εκτός των άλλων- ένας γοητευτικός ήρωας. Στα σήριαλ με έπαιρναν για να είμαι αυτός που κάνει το γκόμενο. Το ξέρω και λειτουργεί. Η ομορφιά μου, μου άνοιξε πόρτες, αλλά δε μένω σε αυτό, πάω παρακάτω. Δεν κολλάει το μυαλό μου στην κατηγορία του ζεν πρεμιέ. Η ουσία της τέχνης μου, αυτό με νοιάζει.
Έπαιξες και στην τηλεοπτική σειρά η «Η λέξη που δε λες»…
Εκεί δεν πήγα να κάνω τον ωραίο. Τσαλακώθηκα, πήρα κιλά, ξύρισα το κεφάλι μου. Όμως, αυτό το σίριαλ είχε πολλά σημαντικά «δώρα». Υπήρχε περιθώριο δημιουργίας, υπήρχε ο Παπαδουλάκης – ένας υπέροχος άνθρωπος- η Κρήτη, μία πολύτιμη κουλτούρα. Επίσης πέτυχε και ο στόχος της σειράς. Να σπάσει το ταμπού του αυτισμού και να απενοχοποιηθούν οι άνθρωποι που έχουν αυτιστικά παιδιά. Μπορεί να μην έγινε μεγάλο θέμα, αυτό που θέλαμε, αλλά και το λίγο ήταν αρκετό.
Είσαι πατέρας και στην αληθινή ζωή…
Από τη στιγμή που απέκτησα παιδί μετακινήθηκαν όλα. Την ίδια στιγμή δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που με το που γίνονται γονείς δε βλέπουν τίποτε άλλο στη ζωή τους και γεμίζουν κενά. Εμένα μου δημιουργήθηκε κενό. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Υπήρχε μία αμηχανία με τη γέννηση του παιδιού μου. Η αλλαγή -η μεγάλη αυτή αλλαγή- με αποσυντόνισε. Τώρα είμαι πολύ ευτυχισμένος και το χαίρομαι πολύ, τώρα όμως.
Φόβος για το τώρα και το μέλλον της γενιάς στην οποία ανήκει αυτό το παιδί;
Κανένας. Κάθε γενιά έχει τις δυσκολίες της. Η τωρινή βιώνει μία κρίση. Σε λίγα χρόνια μπορεί να έχουν λυθεί όλα. Αλλά και να χειροτερέψουν αυτοί οι νέοι άνθρωποι είναι η ελπίδα. Θα προσπαθήσουν να αλλάξουν την ασχήμια και ίσως τα καταφέρουν. Είναι το μέλλον.
Το πιο άγριο ένστικτο στη ζωή ενός ανθρώπου;
Η επιβίωση που μπορεί να τον οδηγήσει στη δολοφονία. Κάποιος μπορεί να σκοτώσει πολύ εύκολα.
Υπάρχει εξοικείωση με τη βία;
Κάθε εποχή έχει τη δική της βία. Στο παρελθόν τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Όμως όσο περνάει ο καιρός , όσο πιο πολιτισμένοι γινόμαστε τόσο πιο καταστροφικά είναι όλα.
Μήπως επειδή είμαστε καλομαθημένοι μεγαλοποιούμε τα πάντα;
Ζήσαμε μία εικονική άνοδο, μία πλαστή πραγματικότητα. Αυτό μας φέρνει σε δύσκολη θέση και μας κακοφαίνονται όλα. Οι προηγούμενοι έχουν ζήσει χειρότερα από εμάς. Το μόνο που ξεχωρίζω σε αυτή την ιστορία είναι ότι οι προηγούμενοι είχαν έναν εχθρό απέναντί τους, ήξεραν με τι είχαν να κάνουν. Είχαν τον Εμφύλιο, τη Χούντα, είχαν στόχο. Εμείς δεν ξέρουμε τον υπαρκτό- γιατί υπάρχει- εχθρό που μας κυνηγάει.
Χέρια για να μας σώσουν υπάρχουν;
Όχι. Όλα έχουν αποδομηθεί. Δεν πιστεύω σε τίποτα. Μας έχουν ρίξει ταφόπλακα. Και το μόνο που μένει είναι να ξεσηκωθούμε. Πότε και αν ξυπνήσουμε είναι ένα άλλο θέμα.
Εσύ που «κρύβεσαι» και είσαι καλά;
Στο παιδί μου, την οικογένειά μου, το θέατρο και στον Παναθηναικό. Με την πραγματικότητα δεν τα έχω πολύ καλά. Πάντα έψαχνα τρόπο για να ξεφύγω. Αυτές οι τρεις σταθερές ήταν και είναι τα πάντα στην ζωή μου.
Γιατί αφιερώνεις το έργο στο Μηνά Χατζησάββα;
Για τη μνήμη του. Για να υπάρχει πάντα. Ήταν φίλος μου. Ήταν σημείο αναφοράς. Μου έχει ανοίξει το μυαλό, με έχει κάνει καλύτερο άνθρωπο και καλύτερο ηθοποιό. Τον αγαπάω- τον αγαπούσα πολύ- και θέλω να τον θυμάμαι.
Εσύ θα μπορούσες να γίνεις σημείο αναφοράς για κάποιον;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Ο Μηνάς ήταν ένας άνθρωπος που έψαχνε να βρει και να συνεργαστεί με νέους ανθρώπους. Ακολουθούσε τα νέα καλλιτεχνικά ρεύματα, πειραματιζόταν, δεν έκλεινε το μυαλό του. Θα ήθελα να το πετύχω αλλά δεν είμαι τόσο ανοιχτόμυαλος. Ήταν πολύ σπουδαίος.
Φαίνεσαι πολύ κανονικός άνθρωπος. Είναι που έχεις ζήσει την ζωή σου και αισθάνεσαι χορτασμένος;
Αυτό το καλοκαίρι έπαθα κάτι. Μέχρι τον προηγούμενο χειμώνα είχα πολύ μεγάλη αγωνία να αποδείξω…. Ότι είμαι καλός στη δουλειά μου, στην οικογένειά μου… Με έτρωγε μία –όχι υγιής- αγωνία και μάλιστα με έφερε σε αδιέξοδο. Όμως με τη βοήθεια μιας ψυχολόγου κατάφερα ησυχάσω. Τώρα δεν έχω να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν,
Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι μάταια;
Μερικές φορές ναι. Όταν με προδίδουν. Αλλά μετά ξαναβρίσκω το δρόμο μου. Αυτό που μπορεί να μας σώσει είναι η ομαδικότητα, μία ομάδα είναι πολύ σπουδαία.
Είχες φανταστεί τον εαυτό σου εξώφυλλο;
Ποτέ. Εδώ δεν είχα φανταστεί ότι θα γίνω ηθοποιός. Έπαιζα ερασιτεχνικά, εκεί θα έμενα αλλά μετά προέκυψε.
Τι μπορεί να σε τρελάνει;
Στις συνεργασίες όταν βλέπω ότι κάποιος δεν καίγεται για αυτό που κάνει. Δε με νοιάζει αν είναι καλός ηθοποιός, το πάθος με νοιάζει. Από την άλλη στις φιλίες μου με τρελαίνουν οι μικρές προδοσίες.
Αν έλειπε κάτι από τη ζωή σου. Τι είναι αυτό που θα σε πείραζε και τι δε θα σε ένοιαζε καθόλου;
Αυτό που θα με πείραζε θα ήταν η αδράνεια. Το να μην κάνω θέατρο και να μην είμαι δημιουργικός. Αυτό θα μπορούσε να με διαλύσει. Από την άλλη- θα σου πω κάτι. Μου αρέσει πολύ, είναι κουλτούρα για μένα το μπαρ και το ποτό. Μου αρέσει να βγαίνω, να πηγαίνω σε ένα μπαρ και να πίνω το ουίσκι μου. Αλλά – αν και σημαντικό- αν έφευγε από την ζωή μου- τώρα που το έχω ζήσει αρκετά- δε θα με ένοιαζε… Ίσως να ήταν και καλύτερα
Πηγή : Tospirto