«Μπορεί ο κόσμος μας να είναι απίστευτα σκληρός και άδικος αλλά για ένα μικρό τοσοδούλικο κομμάτι αυτού του κόσμου έχουμε εμείς την ευθύνη».
Αυτήν την περίοδο είναι η Κυνεγόνδη, η κοπέλα με την οποία είναι ερωτευμένος ο νεαρός Καντίντ, ο κεντρικός ήρωας του έργου, «Καντίντ ή η Αισιοδοξία» του Βολταίρου το οποίο διασκεύασε και σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος. στο θέατρο Πόρτα.
Ο λόγος για την Ευσταθία Τσαπαρέλη που με ξεχωριστό χιούμορ και αισιοδοξία απαντά στις ερωτήσεις μας και μας αυτοσυστήνεται…
Συστηθείτε μας
Είμαι η Ευσταθία, απόφοιτος του Κ.Θ.Β.Ε αλλά είμαι Αθηναία. Ενίοτε ηθοποιός, άλλοτε αγχωμένη φοιτήτρια Ανθρωπιστικών Σπουδών, άλλοτε πάλι, βοηθός μητρότητας, σε σταθερή βάση όμως, μητέρα ενός σγουρομάλλικου πεντάχρονου αγοριού. Α! Έχω υπάρξει και επιχειρηματίας. Όχι με ιδιαίτερη επιτυχία, ομολογουμένως. Μου αρέσει να γράφω στιχάκια που τις καλές μέρες έχουν πολύ χιούμορ και τις κακές πολύ δράμα, να ψάχνω συνταγές μαγειρικής που ποτέ δεν μαγειρεύω, και να κάνω μπάνιο τον χειμώνα. Όλοι θέλουμε να νιώθουμε λίγο ήρωες που και που.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Θωμά Μοσχόπουλο
Μετά από τέσσερα χρόνια αποχής από το θέατρο και την υποκριτική, ξύπνησε ο διάολος μέσα μου και λέω, δεν πάω να δω πού βρίσκομαι τώρα σε σχέση με αυτό; Μπορώ ακόμη να υπάρξω σε αυτόν τον χώρο; Πόσο έχω αλλάξει; Μπορώ ακόμη να συνυπάρξω με ηθοποιούς και να συνεργάζομαι με σκηνοθέτες; Θέλω ακόμη να είμαι ηθοποιός ή μου αρκεί να βλέπω στον ύπνο μου ότι παίρνω όσκαρ; Έτσι πήγα στο σεμινάριο του Θωμά. Μου άρεσε η μέθοδός του, ένιωσα καλά μέσα στο πλαίσιο, θαύμασα την οξυδέρκειά του, μάλλον κάτι είδε κι αυτός σ΄εμένα και να ΄μαστε, τώρα εδώ.
Η παράσταση, η οποία είναι συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης, σε αντίθεση με τις συνήθεις πρακτικές, παρουσιάστηκε πρώτα εκεί. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Ενδιαφέρουσα. Φεύγοντας κρατάω την συγκινητική διαθεσιμότητα και τον επαγγελματισμό των τεχνικών του θεάτρου, καθώς επίσης και την ανταπόκριση του κοινού. Οι άνθρωποι που ήρθαν να δουν την παράσταση, συνδέθηκαν με τα νοήματα και το χιούμορ ενός εξαιρετικού, πλην όμως, ιδιαίτερου και απαιτητικού κειμένου. Επίσης δέθηκε πολύ η ομάδα μας.
Τί είναι ο Καντίντ και τι συμβολίζει;
Ο Καντίντ είναι ο κεντρικός ήρωας του έργου, «Καντίντ ή η Αισιοδοξία» του Βολταίρου το οποίο διασκεύασε και σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Ο νεαρός Καντίντ ζει σε έναν «υπέροχο» πύργο της Βεστφαλίας, με την υπέροχη Κυνεγόνδη με την οποία είναι ερωτευμένος και γαλουχείται από τον οικοδιδάσκαλο Παγκλός, ο οποίος, του μεταδίδει την φιλοσοφική ιδέα πως «όλα σε αυτόν τον κόσμο βαίνουν καλώς». Οι αθώες ερωτικές περιπτύξεις των δύο νεαρών αποτέλεσαν τον λόγο για να εκδιωχθεί από τον «υπέροχο» πύργο, μακριά από την υπέροχη Κυνεγόνδη και να ανακαλύψει τον κόσμο της μισαλλοδοξίας, του εθνικισμού, του ιδεολογικού και θρησκευτικού φανατισμού, των βασανιστηρίων, του πολέμου, της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Διανύει ένα δύσκολο ταξίδι, με μοναδικά του εφόδια, την αισιοδοξία και τον έρωτα για την Κυνεγόνδη, μέχρι να φτάσει στον δικό του «κήπο». Ο Καντίντ συμβολίζει για μένα το ταξίδι προς την ωριμότητα.
Τι σας γοήτευσε στο έργο αυτό;
Πως μέσα σε μία απλοϊκή ιστορία με απίστευτο χιούμορ, ειρωνεία και υπερβολή, θίγονται οι σκληρές αντιφάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης και οι παραδοξότητες του ανθρώπινου πολιτισμού. Επίσης, το πώς φωτίζεται η έννοια της αποδοχής και της ανεκτικότητας.
Μιλήστε μας για το ρόλο σας.
Ο ρόλος μου είναι η ροδαλή, στρουμπουλή, λυμπιστερή και υπέροχη Κυνεγόνδη. Από νωρίς είχε έφεση στις «φυσικές επιστήμες» και παρέσυρε στα «πειράματά» της τον αθώο Καντίντ. Μέσα από διάφορα τραγικά που της συμβαίνουν, ανακαλύπτει κι εκείνη τον αληθινό κόσμο και διανύει το δικό της ταξίδι μέχρι να φτάσει εκεί όπου η ομορφιά της δεν θα μπορεί πια να την «σώσει» αλλά ούτε να την φυλακίσει.
Τι έχει να πει στις μέρες μας το έργο του 1759;
Πολλά. Δυστυχώς. Με την έννοια, ότι τα κακώς κείμενα της εποχής του Βολταίρου γράφονται ακόμη σήμερα. Όπως όλα τα παραμύθια έχει όμως κι ένα σπουδαίο ηθικό δίδαγμα. Μπορεί ο κόσμος μας να είναι απίστευτα σκληρός και άδικος αλλά για ένα μικρό τοσοδούλικο κομμάτι αυτού του κόσμου έχουμε εμείς την ευθύνη. Αυτό το μικρό, δικό μας κομμάτι, είναι στο χέρι μας να το δουλέψουμε, να το καλλιεργήσουμε και με τις πράξεις μας να το κάνουμε «κήπο» που δίνει καρπούς.
Τελικά “ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο”;
Όχι.
Ο έρωτας… σώζει;
Λυπάμαι να βαρύνω τον έρωτα με τέτοιες προσδοκίες.
Πιστεύετε πως μπορούμε να αλλάξουμε το παρόν και συνεκδοχικά το μέλλον μας και πώς;
Ναι. Αν αντέξουμε να συνδεθούμε πραγματικά με τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Αν είμαστε ειλικρινείς και αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Αν αντισταθούμε στην γκρίνια που μοιάζει να μας επιβάλλεται και αν έχουμε το θάρρος και την ευελιξία να αλλάζουμε και να ξεβολευόμαστε.
Πηγή : tospirto