Ενώ η ίδια παραμένει εναλλακτική και μακριά από του συρμού την πολλή συνάφεια, το πλατύ και μη εξειδικευμένο κοινό και την ξέρει και την εκτιμά αβλεπή.
Δέκα πρόσωπα που δεν είναι απλά δημοφιλείς ή πετυχημένοι: είναι εξαργυρώσιμοι άμα τη εμφανίσει στη συνείδηση του κόσμου. Η δημοφιλία, λένε, είναι κάτι που κατακτιέται πολύ εύκολα· το δύσκολο είναι να την κρατήσεις, άπαξ και σου κάτσει… Τα δέκα πρόσωπα του ημεδαπού «καλλιτεχνικού γίγνεσθαι» που προκρίναμε για τη λίστα με τους «Βέλτιστους αβλεπή» είναι, βέβαια, αυταπόδεικτα δημοφιλείς –κάποιοι επί δεκαετίες ολόκληρες. Εκείνο, ωστόσο, που αποτέλεσε το βασικό κριτήριο επιλογής των προσώπων αυτών, είναι μια άλλη παράμετρος που σχετίζεται κάπως με το ταμείο, αλλά και με μια αίσθηση πλατιάς αποδοχής. Πρόκειται, κοντολογίς, για ονόματα που πριν καν διαλαλήσουν τη νέα πραμάτεια τους, έχουν ήδη κάνει κατάσταση κι έχουν ψιλοκαπαρώσει τις εισπράξεις, αφού ο κόσμος ούτως ή άλλως πάντα περιμένει με λαχτάρα το επόμενο βήμα τους. Οι «Βέλτιστοι αβλεπή» δεν είναι απλά δημοφιλείς ή πετυχημένοι: είναι εξαργυρώσιμοι άμα τη εμφανίσει στη συνείδηση του κόσμου.
Αμαλία Μουτούση, θέατρο
Ενώ η ίδια παραμένει εναλλακτική και μακριά από του συρμού την πολλή συνάφεια, το πλατύ και μη εξειδικευμένο κοινό και την ξέρει και την εκτιμά αβλεπή.
Σώμα σβέλτο, που στο όνομα της υποκριτικής μπορεί να υποδυθεί/ υποστεί τα πάντα. Πρόσωπο εκφραστικό, που φέρνει αδιόρατα στην μητέρα Νόνικα Γαληνέα και μοιάζει να στέκει διαρκώς στο κατώφλι μιας έκπληκτης παιδικότητας. Κι ένα φευγαλέο ψεύδισμα –σήμα κατατεθέν. Η Αμαλία Μουτούση, απόφοιτος του Τέχνης και στερεοτυπικά λογιζόμενη ως «η καλύτερη ηθοποιός της γενιάς της», ήταν επί 15 χρόνια η ιέρεια της καλτ θεατρικής αβανγκαρντίας στο πλευρό του Μιχαήλ Μαρμαρινού· και την ήξεραν οι λίγοι, οι ταγμένοι. Μετά, ήρθε η πεδικλωμένη «Ηλέκτρα» (1998) της Επιδαύρου κι αργότερα η… μεταθανάτια αιμομίκτης Γκρέις στο «Καθαροί πια» (2001) του Λευτέρη Βογιατζή και την έμαθαν ακόμη περισσότεροι. Την τελευταία δεκαετία, η Μουτούση συνεργάστηκε με το «Αμόρε», το Εθνικό και συμμετείχε σε καίριες ταινίες, όπως τον «Δεκαπενταύγουστο» του Κωνσταντίνου Γιάνναρη ή το «Χώρα προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα. Εκπτώσεις, όμως, στην τέχνη της και το δημόσιο προφίλ της δεν έκανε. Το παράδοξο, λοιπόν, είναι πως ενώ η ίδια παραμένει εναλλακτική και μακριά από του συρμού την πολλή συνάφεια, το πλατύ και μη εξειδικευμένο κοινό και την ξέρει και την εκτιμά αβλεπή. Μια σπάνια περίπτωση underground που έγινε καθαγιασμένο mainstream, χωρίς να αποποιηθεί την ταυτότητά της.
Πηγή : TOSPIRTO