«Ο ενσυνείδητος εαυτός, λέει η Ορλάντο, συναποτελείται από τους χιλιάδες άλλους μέσα μας».
Εχει εντυπωσιάσει κόσμο και κοσμάκη η Αμαλία Καβάλη με τη σπάνια εσωτερικότητα και την απαράμιλλη συγκέντρωση που επιδεικνύει όποτε ανεβαίνει στη σκηνή του Θεάτρου Skrow για να ερμηνεύσει τον μονόλογο «Ορλάντο». Η παράσταση (θα παρουσιάζεται έως τις 5 Νοεμβρίου) βασίζεται φυσικά στο ομότιτλο αριστούργημα της Βιρτζίνια Γουλφ και την έχει σκηνοθετήσει με έμπνευση και στιβαρότητα η Ιώ Βουλγαράκη. Η νεαρή ηθοποιός θα συνεχίσει τη σεζόν της πάλι με μια θεατρική μεταφορά λογοτεχνικού έργου. Η ευφάνταστη διασκευή της νουβέλας του Τζιοβάνι Γκουαρέσκι «Το Πεπρωμένο Ονομάζεται Κλοτίλδη» (Σκηνοθεσία: Αμαλία Καβάλη-Γιάννης Σοφολόγης) υπήρξε στις αρχές της χρονιάς μία από τις πιο ευχάριστες (και ψυχαγωγικές) θεατρικές εκπλήξεις και θα επιστρέψει τον Δεκέμβριο στον τόπο του εγκλήματος, το υπόγειο του Bios δηλαδή.
Πείτε μας λίγα λόγια για το πλάσμα που υποδύεστε στη σκηνή του θεάτρου Skrow. Ο Ορλάντο ζει τουλάχιστον 400 χρόνια και μοιάζει μόλις 36. Στη μέση της ζωής του ξυπνάει έχοντας αλλάξει φύλο. Σαν να τον άγγιξε η θεία χάρη απαλλάσσοντας τον από την οδύνη του γήρατος και χαρίζοντας του τη σφαιρική εμπειρία της ύπαρξης. Αναρωτιέμαι λοιπόν: αν δεν είχαμε λοιπόν αυτά τα φυσικά εμπόδια θα ήμασταν πλήρεις; Ταυτόχρονα ο χαρακτήρας στερείται του φόβου, μπαίνει σε κάθε εμπειρία ολοκληρωτικά. Είναι δηλαδή ο δισταγμός που μας εμποδίζει να γίνουμε αυτό που δυνητικά είμαστε;
Ποιο είναι το μεγάλο εμπόδιο που κληθήκατε να υπερπηδήσετε ενσαρκώνοντας μια τόσο σύνθετη ηρωίδα; Το μεγαλύτερο εμπόδιο δεν ήταν, περιέργως, η πολυπρόσωπη φύση του χαρακτήρα, αλλά ο βασικός κορμός του. Δεν μπορούσα να καταλάβω αυτό το άνευ όρων βούτηγμα της Ορλάντο σε κάθε εμπειρία. Αδιαφορεί εντελώς για την ασφάλεια και τη σταθερότητα και εμπιστεύεται απολύτως και άμεσα. Πέρα από ξένο, αυτό μου φαινόταν αφελές, ίσως και λίγο κατακριτέο. Αφού, ναι, και αυτή τρώει τα μούτρα της. Δουλεύοντας άρχισα να κατανοώ τη στάση της και τη σχέση μου με εκείνη. Με δυσκολία εντόπισα τις στιγμές που έχω εμπιστευτεί χωρίς εχέγγυα – στο θέατρο μερικές φορές ή γλιτώνουμε τον ψυχολόγο ή πάμε κατευθείαν σε αυτόν. Η Ορλάντο είναι διάφανα ευάλωτη, αδιαφορώντας για την πιθανότητα να πληγωθεί, γιατί επιδιώκει τη συνάντηση με τον άλλον σε βάθος. Εκεί που και οι δύο βρίσκονται στο κέντρο του εαυτού τους. Όπως λέει ο Μπουκόφσκι: «Would you be here? Really, be here And forget the void? I am. It’s peaceful».
Έχουμε κι εμείς χιλιάδες εαυτούς σαν την Ορλάντο; Οι μικρές ψυχικές και σωματικές μετακινήσεις είναι μέρος της φύσης, γι’αυτό και υπάρχουν ρυτίδες. Μπορεί εμείς να μην έχουμε απόλυτη γνώση αυτού αλλά το πρόσωπό μας υφίσταται κάθε μέρα μια μικρή μεταβολή. Ο ενσυνείδητος εαυτός, λέει η Ορλάντο, συναποτελείται από τους χιλιάδες άλλους μέσα μας.
Ποια φράση από το έργο αγαπάτε πιο πολύ; «Δεν είναι τα άρθρα των κριτικών, ούτε οι νόμοι για το οκτάωρο, ούτε τα σύμβολα, ούτε τα βραβεία που έχουν σημασία· είναι κάτι άλλο που δεν έχει χρήση καμιά, κάτι ξαφνικό, βίαιο· κάτι που αξίζει όσο μια ζωή· κάτι κόκκινο, γαλάζιο, πορφυρό· ένα πνεύμα, μια πιτσιλιά· κάτι άσπιλο, ανεξάρτητο, ακηλίδωτο, ελεύθερο από μολύνσεις, από εξαρτήσεις, από ρύπους της ανθρωπότητας ή από φροντίδες για το είδος μας· κάτι ορμητικό, γελοίο, η έκσταση, ναι η έκσταση είναι αυτό που αξίζει».
Είναι πράγματι ο μονόλογος το πιο δύσκολο είδος για έναν ηθοποιό; Ε, δεν έχω δοκιμαστεί ακόμη σε όλα! Σίγουρα έχει τεχνικές και ψυχικές απαιτήσεις, ειδικά για κάποιον σχετικά άπειρο.
Θα παίζετε φέτος σε δύο παραστάσεις πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Τι ξεχωρίζετε στην καθεμία από αυτές; Στο Ορλάντο εκτιμώ τη λεπτότητα του χαρακτήρα. Για να περάσεις μέσα από την ιστορία χρειάζεται μια ησυχία για να τον αφουγκραστείς. Ξεκινάς με διερεύνηση. Ταυτόχρονα το κοινό είναι ο παρτενέρ σου. Η σωματική απόσταση είναι κοντινή, έτσι δεν απευθύνομαι στον απρόσωπο θεατή αλλά στον καθένα χωριστά. Μπορεί να οδηγώ την ιστορία αλλά είναι σαν να ψάχνουμε κάτι όλοι μαζί, και η μεταξύ μας σχέση βρίσκεται συνεχώς υπό διαπραγμάτευση. Το «Πεπρωμένο ονομάζεται Κλοτίλδη» είναι μια ερωτική κωμωδία. Η πρωταρχική μου σχέση είναι με τον συμπαίκτη μου, τον Γιάννη Σοφολόγη, εκεί εστιάζω την προσοχή μου. Μπορεί να απευθυνόμαστε στο κοινό αλλά οι δυο μας οδηγούμε την ιστορία. Ο ρυθμός της παράστασης είναι καταιγιστικός. Στόχος μας είναι να διασκεδάζουμε, να χαιρόμαστε την παράσταση και να γιορτάζουμε τη γελοιότητά μας. Άρα υπάρχει κάθε φορά ένα περιθώριο αυτοσχεδιασμού που δεν ξέρουμε πού θα μας βγάλει. Αν έπρεπε πάντως να περιγράψω με εικόνες τις δύο παραστάσεις θα έλεγα πως το Ορλάντο είναι μια κηλίδα που απλώνεται, ενώ η Κλοτίλδη μια εκτόξευση πυραύλου.
Πηγή : tospirto