Δύο διαδοχικοί μονόλογοι, γραμμένοι σε τολμηρή γλώσσα.
Ιδρυτικά μέλη της ομάδας This Famous Tiny Circus Theater Group, ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος και η Ελένη Στεργίου μετά από μια μακριά διαδρομή επιτυχημένων παραστάσεων και συμμετοχές σε φεστιβάλ αποφασίζουν και ανεβάζουν τη νέα τους παραγωγή «Ο Καραφλομπέκατσος και η Σπυριδούλα» στο Θέατρο Σταθμός. Μία παράσταση που έχει προκύψει από τη συρραφή των δύο ομώνυμων διηγημάτων της Λένας Κιτσοπούλου με ερμηνευτές τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη και την ίδια την Ελένη Στεργίου.
Οι δύο ιστορίες είναι απόρροια του τελευταίου διηγήματος της συλλογής της Κιτσοπούλου «Το μάτι του Ψαριού». Πρόκειται για τις ιστορίες δύο ανθρώπων που έχουν βιώσει -τουλάχιστον- μία σημαντική απόρριψη στη ζωή τους. Και στις δύο ιστορίες η ερωτική απόρριψη, ο χωρισμός, λειτουργεί ως αφορμή για να αποκαλυφθούν οι βαθύτερες πληγές της βασανισμένης ύπαρξης των ηρώων, που δεν είναι άλλες από αυτές που γνωρίζουμε, φοβόμαστε και πολεμούμε όλοι: αποξένωση, απώλεια, φόβος απέναντι στο άγνωστο, απέναντι στον θάνατο, φόβος, πολλές φορές, για την ίδια τη ζωή.
Την απόφαση για το ανέβασμα του συγκεκριμένου έργου την πήραν ομόφωνα αλλά με «ρίσκο», λέει χωρίς περιστροφές ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος που υπογράφει τη σκηνοθεσία. «Το στοίχημα ήταν μεγάλο: Πώς θα καταφέρναμε με τον “Καραφλομπέκατσο” και τη “Σπυριδούλα” δύο διαδοχικούς μονόλογους, γραμμένους σε τολμηρή γλώσσα, που παρουσιάζονται σε ένα κοινό έργο χωρίς να συγκλίνουν σε επίπεδο πλοκής, να καταθέσουμε την αισθητική μας πρόταση παραμένοντας συνεπείς ως προς την καλλιτεχνική μας πορεία και ως προς τις προθέσεις, την αισθητική και τη φιλοσοφία των κειμένων και της συγγραφέως τους».
«Τα δύο διηγήματα αποδείχτηκαν απροσδόκητα γενναιόδωροι φίλοι και δάσκαλοι Τόλμης. Ανακαλύψαμε πως το ίδιο το στοιχείο που μας εντυπωσίασε στα έργα, ήταν ταυτόχρονα το πεδίο πάνω στο οποίο το ένστικτό μας μάς έσπρωχνε να εργαστούμε. Είμαστε πολύ υπερήφανοι για τη δουλειά αυτή και σε προσωπικό επίπεδο. Γίναμε πιο θαρραλέοι και πιο πλούσιοι. Γνωρίσαμε έναν σπάνιο ηθοποιό, συνεργάτη και άνθρωπο, τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη» εξομολογείται.
«Εκτός από την εσωτερική συνέχεια των ιστοριών, υπάρχουν δύο ακόμη σημεία σύγκλισης. Το πρώτο έχει να κάνει με την πλοκή και τη δομή των διηγημάτων. Όσα “υπόσχεται” ή αφήνει σε εκκρεμότητα το πρώτο, τα ολοκληρώνει με περισσό θράσος το δεύτερο. Ίσως δεν είναι τυχαία τοποθετημένα στα όρια της αρχής και του τέλους του ίδιου βιβλίου. Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με τη σκηνοθετική επιλογή του ανεβάσματος της ιστορίας της Σπυριδούλας σε μια σκηνή θεάτρου-εν-θεάτρω, όπου οι μουσικές και τραγουδιστικές “αρετές” της Γυναίκας με τα Κόκκινα (Ελένη Στεργίου) έρχονται σαν κάτοπτρο να δικαιώσουν την προηγούμενη ψυχική και σωματική αποδόμηση του Δημήτρη Καραόλη, λεπτομερώς, σαν παρτιτούρα σχεδιασμένη -ξεκουρδισμένη θα έλεγα- από έναν εξαιρετικό ηθοποιό, τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη. Ένας μουσικός, πιανίστας, σε ολοκληρωτική αποσύνθεση», συνεχίζει.
«Το έργο βάζει στο μικροσκόπιο την τραγωδία του σύγχρονου ανθρώπου της πολιτισμένης Δύσης, το κυνήγι της επιτυχίας, ή έστω της επιβίωσης. Κάποιες φορές μάλιστα με καθαγιασμένα μέσα. Μια οικειοθελής προσφορά της ψυχής του στον βωμό της ματαιότητας, αν αναλογιστεί κανείς πού καταλήγουμε όλοι μας ή τι γίνεται δίπλα μας, εκεί όπου άνθρωποι υποφέρουν από βασικές ελλείψεις ή γίνονται αθώα θύματα πολέμων, επίδειξης δύναμης και εξουσίας. Το κυνήγι αυτό έχει κληροδοτήσει στον ψυχισμό μας τον φόβο της αποτυχίας. Έχει μολύνει την προδιάθεσή μας να σχετιζόμαστε με άλλους ανθρώπους με τον φόβο της απόρριψης. Τα δύο διηγήματα εστιάζουν στο αδιέξοδο που ακολουθεί την απόρριψη είτε αυτή προέρχεται από την κοινωνία, την οικογένεια, ή από τον ίδιο μας τον εαυτό, καθώς και στις ολέθριες συνέπειές της».
«Κάτω από τον χειμαρρώδη, εκκεντρικό και τόσο ακραίο λόγο των κειμένων της συγγραφέως κρύβεται μια εξίσου ακραία τρυφερότητα» επισημαίνει και συνεχίζει μιλώντας γι΄αυτά που πραγματεύεται το έργο και τον συγκίνησαν για να το υλοποιήσει: «Μια έγνοια για τον άνθρωπο και μια αποδοχή απέναντι στα ελαττώματά του. Μια κραυγή για αγάπη, σεβασμό και αποδοχή της ύπαρξής μας με τις χλιδάτες και τις φτηνές πτυχές της. Το θάρρος των χαρακτήρων του “Καραφλομπέκατσου” και της “Σπυριδούλας” να δώσουν υπόσταση και σώμα στις πιο μύχιες σκέψεις τους έρχεται σαν γροθιά σε ένα καθωσπρεπισμό που μας υποχρεώνει να αρνούμαστε πως ανήκουμε στο ίδιο είδος. Να αρνούμαστε πως κάπως, κάπου, κάποτε όλες αυτές οι σκέψεις πλημμύρισαν και το δικό μας κόσμο, αλλά καταπιέστηκαν και δεν έγιναν λέξεις».
«Οι ιστορίες μάς προσφέρουν τα υλικά για να αναρωτηθούμε τι είδους κοινωνία χτίζουμε, ποια είναι τα όρια της ελευθερίας μας και σε ποιον βαθμό είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε κάθε ιδιαιτερότητα, κάθε προσωπικότητα, από τις πολλές που διαθέτει ο καθένας, ακόμη και το ίδιο μας το σώμα» τονίζει.
Για το θέατρο της Κιτσοπούλου, ο Κωνσταντίνος Μάρκελλος, παίρνει θέση: «Απευθύνεται σε θεατές “ζώντες”, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Πανεπιστημιακός Γρηγόρης Ιωαννίδης σε μια ανάλυση για τη δραματουργία της. Η ισχυρότερη εστία προβληματισμού για όποιον παρακολουθεί τον Καραφλομπέκατσο και τη Σπυριδούλα είναι η ίδια η στάση που θα κρατήσει κατά τη διάρκεια της παράστασης απέναντι σε όσα βλέπει και ακούει, αλλά και αργότερα, όταν βγει έξω από το θέατρο. Η παράσταση διαρκεί μόνο μιάμιση ώρα, όμως οι χαρακτήρες που παρουσιάστηκαν στη σκηνή είναι αληθινοί, κάπως μεγεθυμένοι, πάντως δανεισμένοι από τη ζωή. Τη ζωή που συνεχίζεται. Αλλά πώς;»
Αυτό που τον απογοητεύει βαθύτατα είναι ο φανατισμός που παρατηρεί γύρω του «στην πολιτική και στον αθλητισμό ανέκαθεν σημειώναμε πως κάτι τέτοιο υπήρχε, μόνο που πλέον έχει εξαπλωθεί σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού μας βίου. Ακόμη και στην τέχνη. Γίναμε ένθερμοι υποστηρικτές και αβυσσαλέοι κριτές των πάντων. Κάθε διαφορετική άποψη σηκώνει θύελλες αντιδράσεων. Διάλογος πια δεν υπάρχει. Και το τρομακτικότερο απ’ όλα είναι πως κουβαλάμε πίσω στο σπίτι, και αναπαράγουμε στην οικογένεια το ίδιο μοντέλο, με κίνδυνο να μεγαλώσουμε μια γενιά ακόμη πιο ανασφαλή και φτωχή σε προσωπικότητα».
Μετά την παράσταση οι δύο πρωτεργάτες της ομάδας έχουν στα σκαριά δύο σχέδια που φροντίζουν να υλοποιηθούν άμεσα, μέσα στην επόμενη χρονιά. Ένα εντελώς σύγχρονο αγγλικό έργο, του οποίου τη μετάφραση ολοκλήρωσαν πριν από λίγο καιρό. Πρόκειται για ένα έργο που θίγει ιδιοφυώς θέματα σχέσεων (ανάμεσα σε ένα ζευγάρι) και πολιτικής. Επίσης, ετοιμάζουν μια μεγάλη, φιλόδοξη παραγωγή ενός από τα πιο σημαντικά έργα που έχουν γραφτεί εδώ και δεκαετίες στην Ευρώπη, «μια παραγωγή για την οποία καταβάλλουμε προσπάθειες να υλοποιηθεί τα τελευταία 3 χρόνια, ελπίζοντας πως όλα θα πάνε κατ’ ευχήν και την επόμενη χρονιά το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα».
Πήγη: tospirto-net