Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κάνει μια συμφιλιωτική κίνηση προς έναν άνθρωπο που ταυτίστηκε με τον θεσμό.
Με χαρά υποδεχόμαστε τα νέα πως η νέα διεύθυνση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης δίνει «Carte Blanche», στον Δημήτρη Εϊπίδη, τον άνθρωπο που εμπνεύστηκε και ίδρυσε το 1999 το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Τι εννοούμε; Πώς ο τέως διευθυντής του Φεστιβάλ θα επιλέξει για το φετινό πρόγραμμα τα 10 αγαπημένα ντοκιμαντέρ του από το 2005 έως το 2013.
Ταινίες, δηλαδή, που ξεχώρισε από εκατοντάδες άλλες και παρουσίασε σε προηγούμενες διοργανώσεις του φεστιβάλ, συνθέτοντας ένα τεράστιο παζλ του πλανήτη, του χθες και του σήμερα: Η κίνηση είναι έξυπνη από πλευράς του φεστιβάλ. Αφενός τιμά τον άνθρωπο που δημιούργησε τον επιτυχημένο αυτό θεσμό αναγνωρίζοντας την σημαντική προσφορά του. Στην ανακοίνωσή του άλλωστε το Φεστιβάλ θυμίζει πως ο Τζιμ Τζάρμους είχε αποκαλέσει τον Εϊπίδη «πλοηγό, νονό και οδηγό του καλού κινηματογράφου».
Ταυτόχρονα τον «αποκαθιστά», αν σκεφτεί κανείς πως ο Εϊπίδης στην πραγματικότητα υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το Φεστιβάλ (άλλο τώρα αν τυπικά δήλωσε παραίτηση). Τη στιγμή μάλιστα που πολλοί μέχρι τέλους περίμεναν πως θα παρέμενε τουλάχιστον στο τιμόνι του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, το «παιδί» του, όπως πάντα το χαρακτήριζε ο ίδιος.
Με τον τρόπο αυτό, το Φεστιβάλ κάνει μια συμφιλιωτική κίνηση προς έναν άνθρωπο που ταυτίστηκε με τον θεσμό -κυρίως ως ένας εκπληκτικός programmer. Διότι ο Εϊπίδης πάντα επέλεγε πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες από το εξωτερικό. Τα όσα μπορεί να του προσάψει κανείς ως προς τις ελληνικές ταινίες είναι μια άλλη ιστορία. Και ο Ορέστης Ανδρεαδάκης με το επιτελείο του, έσπευσαν να δώσουν το στίγμα τους επιλέγοντας πλήθος (περί τα 65!) ελληνικών ντοκιμαντέρ για φέτος. Ταυτόχρονα όμως δίνουν και «λευκή κάρτα» στον Εϊπίδη. Αυτό λέγεται διπλωματία. Αλλά και σωστή κρίση.
Διότι , τα 10 ντοκιμαντέρ που επέλεξε ο Δημήτρης Εϊπίδης σίγουρα θα αποτελέσουν ένα συν στο φετινό πρόγραμμα της διοργάνωσης…’
Αυτά είναι:
• Λένινγκραντ, Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η πολιορκία μιας πόλης που αργοπεθαίνει, αποτυπώνεται χωρίς λόγια. Εικόνες συγκλονιστικές που αντηχούν το σήμερα, στο Αποκλεισμός του Σεργκέι Λοζνίτσα (2005, Ρωσία).
• Ο αγώνας μιας γυναίκας να επιβιώσει μαζί με τα εννιά παιδιά της. Ένα σκληρό αλλά και ποιητικό πορτρέτο μιας μάνας που υπομένει τις αντιξοότητες στο ντοκιμαντέρ Η μητέρα του Αντουάν Κατέν (2007, Ελβετία).
• Ροκ και επανάσταση. Συχνά πάνε μαζί, όπως στη Λευκορωσία. Οι ροκ μουσικοί της χώρας αντιστέκονται στο καθεστώς, εκφράζοντας τις αγωνίες της νέας γενιάς στο Μουσικοί παρτιζάνοι του Μίροσλαβ Ντεμπίνσκι (2007, Πολωνία).
• Οι πάγοι λιώνουν. Στην άλλη άκρη του κόσμου, στην Αλάσκα, οι ωκεανοί απειλούν να καταπιούν τον οικισμό Σισμαρέφ που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο νερό. Το ντοκιμαντέρ Οι τελευταίες μέρες του Σισμαρέφ του Γιαν Λάουτερ (2008, Ολλανδία) καταγράφει το χρονικό μιας καταστροφής.
• Κινμπάκου ή αλλιώς «σφιχτό δέσιμο». Ένας ερωτικός, πνευματικός και καλλιτεχνικός δεσμός με ρίζες από την Ιαπωνία. Τα μυστικά του αποκαλύπτονται στο Κινμπάκου – η τέχνη του δεσίματος του Γιόουνι Χόκανεν (2009, Φινλανδία).
• Από τους δρόμους που ζούσε ως άστεγος, ο Ίον Μπ. αναγνωρίστηκε ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ρουμάνους καλλιτέχνες, όταν ένας ιδιοκτήτης γκαλερί ανακάλυψε τα αμέτρητα κολάζ του. Μια απίστευτη κι όμως αληθινή ιστορία: Ο κόσμος σύμφωνα με τον Ίον Μπ. του Αλεξάντερ Νανάου (2009, Ρουμανία).
• Ανδρικές εξομολογήσεις μέσα σε σάουνες στη Φινλανδία. Μια κάθαρση σωματική και ψυχική, με λόγια από καρδιάς, αποτυπώνεται στο ντοκιμαντέρ Ο ατμός της ζωής των Γιόονας Μπέργκχαλ και Μίκα Χότακαϊνεν (2010, Φινλανδία- Σουηδία).
• Η θρυλική ρεμπέτισσα Ρόζα Εσκενάζι έζησε και τραγούδησε με απαράμιλλο πάθος. Τρεις μουσικοί ακολουθούν τα χνάρια και τα αξέχαστα τραγούδια της σε Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη και Αθήνα στο ντοκιμαντέρ Καναρίνι μου γλυκό του Ρόι Σερ (2011, Ισραήλ-Γαλλία-Ελλάδα).
• Ένα 13χρονο αγόρι εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Εντοπίζεται μετά από τρία χρόνια, αλλά δεν είναι πλέον ο ίδιος. Οι έρευνες για την υπόθεση παίρνουν μια αναπάντεχη τροπή σε ένα ντοκιμαντέρ γεμάτο σασπένς που μοιάζει με ταινία θρίλερ: Ο απατεώνας του Μπαρτ Λέιτον (2011, Μεγ. Βρετανία-Ισπανία-ΗΠΑ).
• Ο γιος επιστρέφει στη γενέτειρά του και ξανασυναντά τη μητέρα του έπειτα από 50 χρόνια. Θέλει να ξανακερδίσει τη σχέση του μαζί της, να την κάνει ευτυχισμένη στα τελευταία της χρόνια. Το ρολόι μετρά αντίστροφα…: Πού είναι ο γιος μου; του Τσαϊμίν Αν (2013, Νότια Κορέα).
Πηγή : Tospirto