Επανέρχεται με τον «Παράδεισο», ένα επίπονο ταξίδι από το βαθύ σκοτάδι προς το φως.
«Το βιβλίο του εαυτού μου», το θεατρικό πρότζεκτ του Χρήστου Πασσαλή, μετά την παρουσίαση του Κεφάλαιου 7-«Πίστη και το Κεφάλαιο» κι 33- «Αγάπη/Τι είπε η Αντιλόπη» επιστρέφει με το καινούριο επεισόδιο / κεφάλαιο – «Παράδεισος» που θα παρουσιαστεί από τις 10 Μαϊου στο Bios. Πρόκειται για μία σπονδυλωτή ιστορία για τη μαύρη μαγεία του έρωτα, τα μαγικά δευτερόλεπτα της ελπίδας, τους μυστηριώδεις διαδρόμους και τα μυστικά δωμάτια του εαυτού.
Ο Παράδεισος «αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που είναι κλεισμένη σε ένα άδειο και μυστηριώδες ξενοδοχείο» λέει ο Χρήστος Πασσαλής, μέλος της ομάδας Βlitz και εξηγεί για την ηρωίδα: «Είναι ανυποχώρητη. Δεν θα ησυχάσει αν δεν βρει τον νεκρό εραστή της. Το κεφάλαιο αυτό είναι ένα επίπονο ταξίδι από το βαθύ σκοτάδι προς το φως».
«Καλλιτεχνικά, το ΒΙΒΛΙΟ προσπαθεί να βρει ένα νέο είδος θεάτρου που αντιστέκεται στην πορνογραφία της πραγματικότητας που έχει εισβάλλει παντού» αναφέρει ο σκηνοθέτης και συνεχίζει «στο κεφάλαιο “Παράδεισος” η ηρωίδα του ΒΙΒΛΙΟΥ, η Ε. ζητάει τη βοήθεια ενός Υπνωτιστή. Με την καθοδήγησή του, επιστρέφει σε μια συγκεκριμένη μνήμη της 10 χρόνια πριν: χειμώνας, ένα άδειο ξενοδοχείο της επαρχίας και η Ε. περιμένει τον εραστή της να έρθει. Ένα τηλέφωνο χτυπάει. Είναι η στιγμή που μαθαίνει ότι ο εραστής σκοτώθηκε. Η επιθυμία της να τον συναντήσει όμως την οδηγεί έξω από τη δικαιοδοσία του Υπνωτιστή, σε έναν παράλληλο κόσμο που μοιάζει με τον Παράδεισο».
Τι είναι για τον σκηνοθέτη, όμως, ο Παράδεισος; «Στην έννοια αυτή με αφορά το αίνιγμα που κρύβει και όχι η απάντηση. Νομίζω ότι αξία βρίσκεται στην ερώτηση, δεν υπάρχει καμία απάντηση αντάξια της ερώτησης.
(Είναι πάντως ενδιαφέρον ότι η λέξη είναι περσικής προέλευσης και σημαίνει περίκλειστος κήπος)».
«Ο βασικός κορμός του κειμένου γράφτηκε πριν από μερικά χρόνια και αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που είναι κλεισμένη σε ένα άδειο και μυστηριώδες ξενοδοχείο. Την αφορμή γι’ αυτό το κείμενο δεν τη θυμάμαι πια. Όσο για τις επιρροές, δεν ξέρω πια μιας και μετά από τόσα κείμενα, βιβλία, ταινίες και πληροφορίες αμφιβάλλω αν μπορεί κανείς να ξέρει από που επηρεάζεται. Σίγουρα ένα μέρος του κειμένου είναι βασισμένο στην ταινία του Trier, Europa», αναφέρει και συνεχίζει για τη «φάση» που ο «Παράδεισος» βρίσκει την ηρωίδα «Η ηρωίδα είναι ανυποχώρητη. Δεν θα ησυχάσει αν δεν βρει τον νεκρό εραστή της. Το κεφάλαιο αυτό είναι ένα επίπονο ταξίδι από το βαθύ σκοτάδι προς το φως».
«To BIBΛΙΟ είναι μια εξερεύνηση του εαυτού, της μυστικής αυτής περιοχής που είναι ακόμα, μετά από τόσους αιώνες, σχεδόν αχαρτογράφητη και που έχουν καταφέρει να την προσεγγίσουν μόνο οι μεγάλες καλλιτέχνιδες και οι μεγάλοι καλλιτέχνες. Είναι μια περιοχή πιο κοντά στη χώρα που βρισκόμαστε όταν κοιμόμαστε ή όταν η καρδιά μας χτυπά δυνατά. Καλλιτεχνικά, το ΒΙΒΛΙΟ προσπαθεί να βρει ένα νέο είδος θεάτρου που αντιστέκεται στην πορνογραφία της πραγματικότητας που έχει εισβάλλει παντού».
Η παράσταση λειτουργεί και ως ψυχοθεραπεία; «Δεν θα το έλεγα, η ψυχοθεραπεία δεν με ενδιαφέρει στο θέατρο. Πρώτα απ’όλα επειδή η ψυχοθεραπεία, όπως κάθε σύστημα, πασχίζει να δώσει απαντήσεις. Το όλο εγχείρημα του ΒΙΒΛΙΟΥ είναι η εξερεύνηση ενός καινούριου κόσμου, ενός κόσμου που ακόμα δεν ξέρουμε και που είναι εσωτερικός και αινιγματικός».
Ποια άλλα κεφάλαια θα ακολουθήσουν τον «Παράδεισο»; «Το επόμενο κεφάλαιο θα λέγεται ΝΕW TIME ZONE και είναι επηρεασμένο από το μυθιστόρημα Πόλεμος του Le Clezio και από το λογοτεχνικό έργο του Lazslo Krasznahorkai. H E. χάνεται σε μια άγνωστη πόλη του μέλλοντος».
Θα ανέβει ο ίδιος στη σκηνή σε κάποιο επεισόδιο/κεφάλαιο; «Ναι. Πολύ πιθανόν και στον Παράδεισο, αν και σε κάπως «αόρατο» ρόλο».
«Το βιβλίο του εαυτού μου» είναι μια θεατρική «σειρά», που κατ’αναλογία με τις λογοτεχνικές ή τηλεοπτικές σειρές παρουσιάζει περιοδικά τα κεφάλαιά του. Η παρουσίαση των κεφαλαίων αυτών δεν διατηρεί τη χρονική συνέχεια της ιστορίας, αλλά αντιθέτως, η διαδοχή τους είναι άτακτη, υπακούοντας περισσότερο σε μια συναισθηματική παρά σε μια λογική συνέχεια ή/και στις ανάγκες της καλλιτεχνικής ομάδας με διαρκή στόχο την επινόηση ενός θεάτρου που ακόμα δεν έχουμε δει.
Πηγή : Tospirto