«Κάνω μια δουλειά που από πολλούς θεωρείται δουλειά σε γαλέρα».
Αυτή την εποχή έχει τον πρώτο ρόλο στον «Άγριο Σπόρο»- αντικαθιστώντας τον Τάκη Σπυριδάκη- στο θέατρο «Επί Κολωνώ». Έχει προηγηθεί η επιτυχία της παράστασης του Γιάννη Οικονομίδη «Στέλλα Κοιμήσου» στο Εθνικό Θέατρο. Επιτυχία από τις λίγες… Ο Στάθης Σταμουλακάτος φέρει ταλέντο και αλήθεια. Έχει κάνει και τον «Μαχαιροβγάλτη», πάλι του Οικονομίδη. Είναι και κούριερ –χρόνια τώρα- είναι και παντρεμένος, έχει και μία ένταση στο λόγο και τις κινήσεις του. Ετοιμάζει μία καινούρια ταινία –μεγάλου μήκους- με τον Οικονομίδη (πάλι-πάλι), μία παράσταση για το Φεστιβάλ Αθηνών, ενώ η Στέλλα θα πέσει για ύπνο –σε επανάληψη- από τον Οκτώβριο. Έχει πολλά…και τρέχει… τρέχει ζώντας δύο ζωές. Μία πρωινή και μία θεατρική. Μία επάνω και μία κάτω από τη σκηνή.
Τι σε ταράζει, τι σου δημιουργεί νεύρα;
Τα πάντα. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο. ..Τα πάντα. Από το πρωί που ξυπνάω και πηγαίνω στη δουλειά. Οι οδηγοί, τα λεωφορεία, η αγένεια, ακόμα και το άγχος.
Στη δουλειά σου;
Κάνω μια δουλειά που από πολλούς θεωρείται δουλειά σε γαλέρα. Είμαι ένας κούριερ που έχει περάσει από πολλά και διαφορετικά μαγαζιά. Αυτή την εποχή είμαι σε ένα καλύτερο τμήμα, αλλά έχω περάσει και από εκεί όπου δεν ήσουν άνθρωπος. Σου έλεγαν απλώς «πάρτα και φύγε». Σε έπαιρναν 100 τηλέφωνα και εσύ έτρεχες πανικόβλητος, έπρεπε να προλάβεις. Για τους τύπους σου έλεγαν και ένα «πρόσεχε», αλλά δεν τους ένοιαζε και πολύ. Απλώς τώρα έχω μια άλλη δουλειά – ταχυδρομικής φύσεως ακόμα- αλλά είναι κάτι πιο ήρεμο. Έχω 300-400 φακέλους να μοιράσω, είμαι μόνος μου… είναι τόσο μοναχικά που μιλάω με τον εαυτό μου.
Τι του λες;
Συνήθως τα λόγια. Τα λόγια του έργου
Είσαι ηθοποιός;
Δε δηλώνω ηθοποιός στην φορολογική μου δήλωση. Ιδιωτικός υπάλληλος δηλώνω, διότι από τη στιγμή που δε βιοπορίζεσαι από το «επάγγελμά» σου δεν είσαι 100% επαγγελματίας, είσαι ημί-επαγγελματίας… όπως-παλιά- οι ποδοσφαιριστές στη Σουηδία, που έκαναν άλλες δουλειές και παράλληλα έπαιζαν και λίγο ποδόσφαιρο. Τώρα το 2017, το να δηλώνεις ηθοποιός είναι δύσκολο. Εξαρτάται βεβαίως και σε ποιον κάνεις την ερώτηση. Ο Μαρκουλάκης για παράδειγμα θα σου πει ότι ναι, είναι. Εγώ δεν θα το πω.
Σε ενοχλεί;
Βέβαια.
Έκανες πράγματα που δε σου βγήκαν, δεν προέκυψαν;
Όταν βγήκε ο Μαχαιροβγάλτης φάνηκε ότι κάτι μπορούσε να γίνει. Μίλησα για δύο-τρεις ταινίες που ήταν να γίνουν αλλά σταμάτησαν…απότομα. Νιώθω αδικημένος, γιατί με χτύπησε η κρίση τη στιγμή που θα μπορούσα να κάνω κάτι. Αλλά θεατρικά είμαι εντάξει… δε σταμάτησα ποτέ.
Θεατρικά έχεις ξεχωρίσει πολύ. Τι σε κάνει τόσο αγαπητό και αποδεκτό;
Το ότι είμαι αυθεντικός, δεν είναι κάτι άλλο. Ούτε όμορφος είμαι, ούτε έχω φιδίσιο κορμί. Την αλήθεια μου έχω, δεν έχω κάτι άλλο προς πώληση.
Το θαυμασμό του κοινού πώς τον αντιμετωπίζεις;
Ταπεινά. Δεν τους κοιτάζω στα μάτια όταν μου λένε ότι «μπράβο ήσουν πολύ καλός». Είναι άβολο όταν κάποιος σου κάνει ένα κομπλιμέντο μες στη μούρη. Ειδικά αν δεν αγαπάς πολύ τον εαυτό σου…αυτάρεσκα και ναρκισιστικά.
Και τα γραπτά; Οι αποθεωτικές κριτικές; Δεν σε κάνουν να την ψωνίζεις;
Αν την ψώνιζα, δεν θα δούλευα αυτή τη στιγμή. Θα το έπαιζα καλλιτέχνης, θα ήμουν αραχτός στο σπίτι, με κάποιο μαγικό τρόπο θα πληρωνόντουσαν τα χρέη που έχω και εγώ θα έλεγα να με αφήσουν μόνο μου διότι «είμαι καλλιτέχνης» τώρα. Άσε που είμαι και πολύ βαρύς για να ανέβω στη σκούπα.
Πάμε τώρα στον «Άγριο Σπόρο». Θέλω να μου πεις πώς ήρθε και σε βρήκε, πόσο σε δυσκολεύει και αν νιώθεις να κουβαλάς επάνω σου τον Τάκη Σπυριδάκη;
Προέκυψε επειδή ο Τάκης αρρώστησε. Με πήραν τηλέφωνο από το “Επί Κολωνώ” –επειδή ήμουν χρόνια εκεί- και μου είπαν ότι επειδή υπάρχει μεγάλη προπώληση δε γίνεται να ακυρώσουν τις παραστάσεις . Με ρώτησαν αν θα ήθελα να το κάνω. Είπα το ναι, επειδή με τον χώρο και τους ανθρώπους αυτούς είμαι δεμένος … από εκεί ξεκίνησα. Αν είχα ηθοποιίστικο εγωισμό θα έλεγα όχι, αφού η σύγκριση με τον Τάκη είναι μοιραία και πολύ δύσκολη. Σκέψου ότι η αφίσα έξω από το θέατρο είναι με την φωτογραφία του Τάκη.
Και αυτός που έρχεται να τον δει και βλέπει εσένα;
Ξέρω ότι θα με συγκρίνει, αλλά όσοι δεν έχουν δει τον Τάκη δεν έχουν εικόνα πώς είναι, απλώς θα σκέφτονται «πώς θα ήταν» . Άλλωστε εγώ του το είπα ότι το έργο είναι δικό του. Απλώς πατάω επάνω μέχρι να ξαναγυρίσει. Σκέψου ότι στην πρεμιέρα έφαγα τέτοια φρίκη που του έστειλα μήνυμα να βιαστεί να έρθει πίσω, επειδή ένιωσα ότι έχασα δέκα χρόνια από τη ζωή μου. Και να φανταστείς ότι δεν έχω φρικάρει ποτέ σε παράσταση, είμαι τόσο στον κόσμο μου που πριν τρώω σουβλάκια. Δεν κάνω αυτές τις καλλιτεχνικές πονηριές -και καλά -ότι δε μπορώ να πάρω ανάσα και αγχώνομαι.
Τι σε φρίκαρε περισσότερο;
Μέσα σε 15 ημέρες έμαθα 58 σελίδες λόγια. Και ενώ πίστευα ότι τα είχα, ανεβαίνω στη σκηνή και έτσι όπως μπαίνουν μουσικές, φώτα και όλα παίρνουν την θέση τους τα ξεχνάω όλα, ζω την απόλυτη αποτυχία τέσσερις ημέρες πριν από την πρεμιέρα, στο πρώτο πέρασμα. Και έρχεται η πρεμιέρα. Πήγαινα και ερχόμουν μέσα στο κείμενο και υπήρξαν σημεία που τα έχασα, έπεσαν σεντόνια. Αλλά βγήκε καλά. Κανείς δεν το κατάλαβε.
Είσαι πάνω στη σκηνή. Τι νιώθεις, τι είσαι και τι γίνεται όταν κατεβαίνεις κάτω, στην αληθινή ζωή;
Από τις δύο ζωές που κάνω, η σκηνή είναι το μόνο πράγμα που με κρατάει ζωντανό. Το πρωί συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δεν τους νοιάζει και πολύ το θέατρο. Είναι πιο λαϊκά παιδιά. Το βράδυ, όταν πατάω επάνω στη σκηνή όλα αλλάζουν. Δεν σκέφτομαι. Είναι τα λόγια, το συναίσθημα και η αλήθεια. Όταν κατεβαίνω γίνομαι και πάλι μικρούλης. Περιμένω να ξημερώσει για να αντιμετωπίσω και πάλι όλη την τρέλα, τους ταρίφες, τις γιαγιάδες και τους παπούδες να με ρωτάνε που είναι το γράμμα τους. Αλλά «θα έρθει και πάλι το βράδυ..θα έρθει»
Όλη η τρέλα που ζούμε –η ζωή χωρίς λεφτά- που μας οδηγεί;
Πουθενά. Με τα μεροκάματα που δίνουν σε όλες τις δουλειές δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Με τα 400 ευρώ που πληρώνουν και τους ενάμιση εκατομμύριο ανέργους, ποιος μπορεί να ζήσει έτσι; Υπάρχει εργοδότης που θα δώσει αύξηση; Θα χαθούν δύο με τρεις γενιές Ελλήνων μπας και καταφέρει η χώρα να επανέλθει. Η δική μου γενιά και διασκέδασε και ξόδεψε και βγήκε και αλητείες έκανε. Οι σημερινοί 18άρηδες είναι κλεισμένοι μέσα σε ένα σπίτι, παίζοντας με τον υπολογιστή.
Από το παρελθόν σου τι σου λείπει; Τι σου στερεί η σημερινή εποχή;
Η ανεμελιά. Δεν μπορώ να πω τι ακριβώς, αλλά όταν ήμουν 20 ετών όλα ήταν ανέμελα. Τα πρώτα χρόνια της δουλειάς μου – της πρωινής- ήταν διαφορετικά, καλύτερα. Με περισσότερα λεφτά και άλλες συνθήκες. Ήμουν και νεότερος. Ήθελα να δουλεύω πολλές ώρες για να μην πηγαίνω στο σπίτι. Τώρα βάρυνα και εγώ, βάρυνε και το μηχανάκι, δε σηκώνομαι τόσο γρήγορα και εύκολα, όπως τότε. Ψυχολογικά και σωματικά.
Το ότι είσαι «σκληραγωγημένος» σε κάνει καλύτερο ηθοποιό; Το ότι δεν ζεις στη φούσκα του βολεμένου σε κάνει πιο αληθινό;
Δεν ξέρω. Αν είχαν πάει καλύτερα τα πράγματα μπορεί να μην έλεγα τίποτα από όλα αυτά, να ήμουν βολεμένος και χαρούμενος. Το ότι έχω ζήσει μέσα δύο κόσμους με κάνει πιο αυθεντικό και δεν με άφησε να πέσω στην παγίδα αυτών που μου έλεγαν να είμαι λίγο πιο ιντελεκτουέλ. Είμαι λαϊκός, όχι τόσο όσο ήμουν στα 20…κομμάτια κράτησα. Κάποτε άκουγα Σφακιανάκη και τώρα δεν μπορώ, τον ακούω και βγάζω «τρίχες». Το θέατρο με έστριψε, είδα πράγματα που με έκαναν καλύτερο.
Το πιο μεγάλο δώρο που σου έκανε το θέατρο;
Η επαφή με τους ανθρώπους. Το ότι υπάρχω μέσα στο θέατρο είναι ένα δώρο. Το πιο σημαντικό είναι ότι απευθύνεται σε ζωντανούς ανθρώπους. Γίνεται από ζωντανούς για ζωντανούς. Ο κινηματογράφος δεν είναι έτσι. Βλέπεις βρυκόλακες σε μία ταινία, βλέπεις πεθαμένους ανθρώπους.
Η συνεργασία, ο άνθρωπος που σε άλλαξε;
Η ύπαρξή μου στο «Επί Κολωνώ», όλοι του οι άνθρωποι. Μετά ήρθε ο Οικονόμιδης. Αυτός ανέτρεψε τα πάντα.
Με λίγη βία στην τέχνη του. Πώς την αντιμετωπίζεις; Τη βλέπεις γύρω σου;
Παντού. Όλοι είναι θυμωμένοι και φορτωμένοι με δαίμονες και προβλήματα. Ένα τυχαίο κοίταγμα αρκεί να πυροδοτήσει καβγά, όλοι θέλουν να εκτονώσουν τον θυμό τους. Όλοι ψάχνονται.
Έχεις γίνει βίαιος;
Έχω πλακωθεί με ταρίφες, έχω παίξει μπουνίδια. Επειδή έκαναν μια στραβοτιμονιά. Ίσως να μην το ήθελαν. Αλλά πλακώθηκα. Από την άλλη μπήκα στη διαδικασία να αλλάξω χρόνο με το χρόνο. Να γίνω καλύτερος και να μην ξεσπάω. Το θέατρο με βοηθάει πολύ
Και στα προσωπικά σου;
Είμαι παντρεμένος, είμαι με μια γυναίκα 20 χρόνια. Έχει δείξει τεράστια υπομονή και το μεγάλο της παράπονο είναι ότι την αφήνω πολύ μόνη της. Είμαστε μαζί μόνο το πρωί, για λίγο, μετά μιλάμε στο τηλέφωνο και τη βλέπω λίγο στο ενδιάμεσο και το βράδυ. Ζούμε παράλληλες ζωές.
Νιώθεις υποχρεωμένος απέναντί της;
Πολύ. Είναι δίπλα μου, όπως είμαι και εγώ δίπλα της
Θα πουλούσες το γάμο σου στις κοσμικές στήλες;
Και αυτό που κάνουμε τώρα πούλημα είναι, τη ζωή μου σου λέω. Αν ήμουν 25 χρονών ίσως να πουλούσα και το γάμο μου. Τώρα έχουν περάσει τα χρόνια. Τι να πουλήσω τώρα;
Ανεκπλήρωτο όνειρο;
Βάζω στο μυαλό μου- για το όνειρο και μόνο- ότι θα ήθελα να πάρω ένα Όσκαρ, έτσι τυχαία. Όμως η λαχτάρα μου είναι να κάνω πολλές ταινίες στην Ελλάδα, δε θέλησα ποτέ άλλωστε να πάω στο εξωτερικό. Απλώς δε βλέπω μέλλον γιατί δεν υπάρχουν λεφτά για να γίνει κάτι.
Το Όσκαρ θα το έπαιρνες για κωμωδία ή δράμα;
Γουστάρω πολύ την κωμωδία αν και έχω μπλέξει με ρόλους βίαιους, διαστροφικούς, περίεργους. Με παράνοια, αγριότητα, σχιζοφρένεια, όλα σε μια βεντάλια με διαφορετική προσέγγιση.
Πηγή : Tospirto