Σίμος Κακάλας: «Κατανοώ το γεγονός ότι το θέατρο χρειάζεται χρήματα. Αλλά δεν πιστεύω στα λούσα, πιστεύω στην ψυχή».
Είναι νέοι και έχουν ήδη παρελθόν. Σκηνοθέτες και ηθοποιοί που στο αυριανό μέλλον θα αποτελούν το ηχηρό παρόν του Ελληνικού θεάτρου. Δουλεύουν σκληρά, σε σκοτεινές αίθουσες με πενιχρές δυνατότητες και υλικοτεχνικά μέσα. Είναι οι άνθρωποι που δίνουν πνοή στην έρευνα με νεανικό ενθουσιασμό. Άλλες φορές από άποψη επιλογών και άλλες εξ ανάγκης οδηγούνται σε Low Budget παραγωγές. Οι παραστάσεις τους έρχονται στο προσκήνιο μέσα από ένα φτωχά υλικό, άλλα πλούσιο πνευματικά παρασκήνιο. Αν όμως είχαν χρήματα, τι θα άλλαζε; Σε μια εποχή αναγκαστικής λιτότητας, σαν τη σημερινή, ας φαντασιωθούμε ένα όραμα χωρίς οικονομικό πρόβλημα. Ποιο είναι αυτό; Οι καλλιτέχνες καταθέτουν την άποψή τους στο www.tospirto.net.
Σίμος Κακάλας: «Δεν θα μπορούσαν να με επηρεάσουν τα χρήματα όσον αφορά την επιλογή μου για το ανέβασμα μιας παράστασης. Έχουμε μια ιδιομορφία ως θίασος, έχουμε θέσει έναν άξονα δουλειάς εξ’ αρχής επάνω στον οποίο δουλεύουμε: Γκόλφω, Ερωφίλη και τελικός στόχος ο Ορέστης, του Ευριπίδη. Προσπαθούμε να κάνουμε αυτού του είδους την έρευνα με πενιχρά μέσα και δυσκολίες. Αν είχα περισσότερα χρήματα αυτή τη στιγμή, θα επένδυα περισσότερο στο ανθρώπινο δυναμικό. Σε αυτό και μόνο. Εκεί βρίσκεται για μένα η δυναμική του θεάτρου. Θα έκανα και πάλι την ίδια παράσταση, με τον ίδιο τρόπο, με τα ίδια απλά μέσα και σκηνικά, αλλά με δέκα ανθρώπους επάνω στη σκηνή αντί για τρεις. Κατανοώ το γεγονός ότι το θέατρο χρειάζεται χρήματα. Αλλά δεν πιστεύω στα λούσα, πιστεύω στην ψυχή. Πρέπει να ξαναγυρίσει το θέατρο λίγο πίσω και να ψάξει παλαιότερες εποχές, όταν δεν φανταζόμασταν πλούσιες, λουσάτες και γεμάτες σκηνές που βρίθουν πολυτέλειας και χορταίνει το μάτι λεφτά. Το θέατρο είναι σώματα, είναι άνθρωποι, είναι σχέσεις και ίσως σήμερα είναι μια ευκαιρία να γυρίσουμε σε αυτό. Το θέατρο παγκοσμίως είναι ο καθρέφτης της εκάστοτε κατάστασης και δυστυχώς εδώ και χρόνια, βρίσκεται σε τέλμα. Σήμερα το κοινό έχει απομακρυνθεί πάρα πολύ από το θέατρο, δηλαδή κάνουμε τις παραστάσεις για εμάς. Βρισκόμαστε σε μια εποχή, λοιπόν, που χρειάζεται ενδοσκόπηση και ανασκόπηση, επιστροφή σε μια απλότητα και στην ουσιαστική έννοια του θεάτρου. Η δική μου η γενιά έχει πάψει να πιστεύει στα μεγάλα λόγια, αυτή είναι η δύναμή της, σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που λένε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα και τα κάνουν τελικά χειρότερα».
Πηγή : Tospirto