Ο ηθοποιός πρωταγωνιστεί στη μαύρη κωμωδία του Θανάση Τριαρίδη στο Faust.
Ήταν ένα από τα πρόσωπα που απασχόλησε ιδιαίτερα το κοινό την σεζόν που μας πέρασε, καθώς υποδύθηκε τον Σάββα Ξηρό στην «Ισορροπία του Νας» στην Πειραματική του Εθνικού, μια παράσταση που κατέβηκε μετά από έντονες αντιδράσεις μιας μερίδας κοινού και την απόφαση του Εθνικού Θεάτρου.
Ο λόγος για τον Σήφη Πολυζωίδη, που συνεργάζεται και πάλι με την Πηγή Δημητρακοπούλου και πρωταγωνιστεί στο Lebensraum (Ζωτικός Χώρος) του Θανάση Τριαρίδη, ένα έργο- πρόκληση που καταργεί τα όρια ανάμεσα στους θεατές και το κοινό.
Πώς θα περιέγραφες το LEBENSRAUM;
Το LEBENSRAUM είναι ένα μια «μαύρη κωμωδία» που μιλάει συμβολικά για τον συλλογικό φόνο. Εννοώ το φόνο που διαπράττουμε οι κοινωνίες και οι άνθρωποι στο όνομα μιας κατασκευασμένης «λογικής» και μιας κατασκευασμένης «καλοσύνης». Η ιστορία του είναι απλή: Δύο άντρες συναντιούνται πάνω στη σκηνή ενός θεάτρου. Ο ένας είναι ο Χειριστής του Πειράματος, ο άλλος προσφέρεται να γίνει πειραματόζωο έναντι αμοιβής. Όμως κάποια στιγμή τα πράγματα «στραβώνουν» και… η συνέχεια επί σκηνής. Την παράσταση σκηνοθετεί η Πηγή Δημητρακοπούλου και στην σκηνή βρισκόμαστε μαζί με τον Πάνο Ζουρνατζίδη, έναν εκπληκτικό ηθοποιό, από την ομάδα ΘΕ.Α.μΑ. (Θέατρο για άτομα με αναπηρία). Σε κάθε παράσταση κυριολεκτικά τον χαζεύω…
Τι σε γοητεύει ιδιαίτερα στη γραφή του Τριαρίδη;
Στο LEBENSRAUM με γοήτευσε αυτό το εφιαλτικό όσο και αριστουργηματικό mind game που στήνεται στο μυαλό του «πειραματόζωου» και των θεατών. Όταν το έργο ξεκινάει, ο Αποδέκτης του πειράματος -και μαζί του ο θεατής- νομίζει πως διασκεδάζει, γελάει, όλα είναι ευχάριστα. Και ξαφνικά καταλαβαίνει πως βρίσκεται μπλεγμένος σ’ έναν εφιαλτικό λαβύρινθο, σ’ ένα θρίλερ χωρίς διέξοδο. Ο Τριαρίδης δε γράφει ομογενοποιημένες ιστορίες, ελληνοκεντρικές ηθογραφίες, δήθεν ρεαλιστικά δράματα «από τη ζωή βγαλμένα», αλλά επιχειρεί να κάνει θέατρο με την άβυσσο του μυαλού του δίχως καμία υποχώρηση. Κι όταν μιλάει για τον συλλογικό φόνο δεν εξαιρεί κανέναν μας από τους θύτες, ούτε τον εαυτό του ούτε κανέναν άλλο.
Πού αγγίζει το σήμερα; Γιατί μας απασχολεί αυτός ο Ζωτικός… Χώρος;
Γιατί είναι το αιώνιο διακύβευμα της Ιστορίας – το σκουλήκι που μπαίνει μες το μυαλό των ανθρώπων και τους δαιμονίζει. Αυτοκρατορίες, ιερατεία, εθνικά κράτη και μπλοκ εξουσίας σφαγιάζουν ανθρώπους και σκλαβώνουν συνειδήσεις χρησιμοποιώντας σαν δικαιολογία τον «Ζωτικό Χώρο», αλλά η αιτία υπάρχει διαχρονικά – απλώς οι ναζί τής έδωσαν ονομασία.
Στο δελτίο τύπου αναγράφεται πως πρόκειται για ένα έργο-πείραμα που καταργεί τα όρια ανάμεσα στους ηθοποιούς και το κοινό. Μπορείς να μας πεις δυο λόγια πάνω σ΄αυτό;
Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα του έργου – και η ιδιοφυΐα του Τριαρίδη. Έχουμε μάθει στο θέατρο να παρακολουθούμε με ασφάλεια τα πάθη των ηρώων – και κατόπιν να χειροκροτούμε. Στο LEBENSRAUM οι θεατές είναι οι πρωταγωνιστές, καθώς με μια κίνηση τους με μια αντίδραση, θα μπορούσαν να ανατρέψουν τα πάντα, αλλά είναι και αυτοί που καλούνται να βάλουν ένα τέλος.
Ποια ήταν η υποδοχή του έργου στο εξωτερικό;
Το LEBENSRAUM ξεκίνησε τη διαδρομή του από την Γερμανία, με μια γερμανόφωνη παράσταση που στη συνέχεια ταξίδεψε σε εφτά πόλεις και τρεις χώρες και όπου κι αν παίχτηκε ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Φαίνεται πως το έργο έχει κάτι που κάνει το κοινό να το ξεχωρίζει και να το στηρίζει γιατί και ο δικός μας «Ζωτικός χώρος», αν και μόλις ανέβηκε, πηγαίνει τόσο καλά που έχει ήδη ξεπεράσει και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες μας.
Πέρσι πρωταγωνιστούσες στην «Ισορροπία του Nash», μια παράσταση που είχε προκαλέσει αντιδράσεις λόγω της θεματολογίας της και της σχέσης της με την τρομοκρατία. Σε προβλημάτισε αυτό στην επιλογή του LEBENSRAUM;
Η «Ισορροπία του Nash» ήταν μια παράσταση που μελετούσε τον φαύλο κύκλο της πολιτικής βίας τόσο από την πλευρά της εξουσίας όσο και από την πλευρά εκείνου που την αντιμάχεται με τα όπλα. Οι ΔΙΚΑΙΟΙ του Καμύ συνδυάστηκαν με το ημερολόγιο της ανάκρισης στο νοσοκομείο του Σάββα Ξηρού, δείχνοντας έτσι πως η βία αναπαράγει τον εαυτό της με εφιαλτική επαναληπτικότητα. Δυστυχώς οι αντιδράσεις ήταν γηπεδικές και άσχετες με την ουσία της παράστασης – την οποία φυσικά κανείς από τους διαμαρτυρόμενους δεν είχε δει… Και ακόμη δυστυχέστερα, η διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου, μέσα σε ένα κλίμα ιδεολογικής τρομοκρατίας, αποφάσισε να κατεβάσει την παράσταση, ανοίγοντας ουσιαστικά τους ασκούς του Αιόλου για κάθε λογής μελλοντική λογοκρισία (και ζημιώνοντας το Δημόσιο κατά χιλιάδες ευρώ, αφού οι παραστάσεις ήταν sold-out). Το μόνο παρήγορο είναι που αυτή η ρήξη ανέδειξε και ένα θαμμένο αντανακλαστικό εγρήγορσης από μια μερίδα ανθρώπων που διεκδίκησαν να γίνει μια τελευταία παράσταση χωρίς φώτα, χωρίς ήχο και χωρίς ρούχα… Και το κέρδισαν. Ήταν μια μικρή νίκη, αλλά εκείνη τη στιγμή φαινόταν τεράστια, η πιο συγκινητική παράσταση της ζωής μου. Με έναν τρόπο το LEBENSRAUM έρχεται ως συνέχεια αυτής της τελευταίας παράστασης, δηλαδή της διάθεσης να ενεργοποιήσουμε το κοινό, να του αποδώσουμε τον Ζωτικό του Χώρο και να το βάλουμε στο κέντρο της πλατείας…
Μελλοντικά σχέδια;
Αυτή την εποχή δεν χωράνε πολλά σχέδια, γιατί είμαι και σε άλλη μια παράσταση, στο «Αυτή η Νύχτα Μένει» της Κίρκης Καραλή, μια εξαιρετική παράσταση, ζωντανή και κεφάτη, που επίσης έχω αγαπήσει πολύ. Για μετά, αυτό που προγραμματίζουμε, είναι να παίξουμε την παράσταση του LEBENSRAUM σε όσους περισσότερους θεατές γίνεται στην Αθήνα – και να την ταξιδέψουμε και σε άλλες πόλεις…
Πηγή : Tospirto