Ακάματος ερευνητής του παγκόσμιου θεάτρου, από το αρχαιοελληνικό ως το πιο μπιτάτο σύγχρονο, έχει διδάξει θέατρο ολκής σε μαθητές και θεατές από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Η δημοφιλία, λένε, είναι κάτι που κατακτιέται πολύ εύκολα. Το δύσκολο είναι να την κρατήσεις, άπαξ και σου κάτσει… Τα δέκα πρόσωπα του ημεδαπού «καλλιτεχνικού γίγνεσθαι» που προκρίναμε για τη λίστα με τους «Βέλτιστους αβλεπή» είναι, βέβαια, αυταπόδεικτα δημοφιλείς –κάποιοι επί δεκαετίες ολόκληρες. Εκείνο, ωστόσο, που αποτέλεσε το βασικό κριτήριο επιλογής των προσώπων αυτών, είναι μια άλλη παράμετρος που σχετίζεται κάπως με το ταμείο, αλλά και με μια αίσθηση πλατιάς αποδοχής. Πρόκειται, κοντολογίς, για ονόματα που πριν καν διαλαλήσουν τη νέα πραμάτεια τους, έχουν ήδη κάνει κατάσταση κι έχουν ψιλοκαπαρώσει τις εισπράξεις, αφού ο κόσμος ούτως ή άλλως πάντα περιμένει με λαχτάρα το επόμενο βήμα τους. Οι «Βέλτιστοι αβλεπή» δεν είναι απλά δημοφιλείς ή πετυχημένοι: είναι εξαργυρώσιμοι άμα τη εμφανίσει στη συνείδηση του κόσμου.
Λευτέρης Βογιατζής, θέατρο
Ακάματος ερευνητής του παγκόσμιου θεάτρου, από το αρχαιοελληνικό ως το πιο μπιτάτο σύγχρονο, έχει διδάξει θέατρο ολκής σε μαθητές και θεατές από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Καίτοι παραμένει ένας εύπλαστος και λαμπρός ηθοποιός της «γερμανικής σχολής» –που έχει υποδυθεί από τον αφηγητή του «Ερωτόκριτου» και τον Ταρτούφο του Μολιέρου, μέχρι τον Τίνκερ του «Καθαροί πια» και την ίδια την Λυσιστράτη– ο 65χρονος Λευτέρης Βογιατζής έχει εγγραφεί στη συνείδηση των πολλών ως σκηνοθέτης. Κατά μια άλλη εκδοχή, είναι απλά καταχωρισμένος ως σκέτος δύσκολος… Όχι τόσο για το επί σκηνής τελικό αποτέλεσμα της δουλειάς του –μπροστά στο οποίο στέκουν σούζα, ακόμη και όσοι ποτέ τους δεν το έχουν δει– αλλά για τις ανεκδοτολογικές πια, πολύμηνες, εξαντλητικές πρόβες-μετά-αναθεωρήσεων-και-αποχωρήσεων που μονίμως προηγούνται των έργων που ανεβάζει. Ακάματος ερευνητής του παγκόσμιου θεάτρου, από το αρχαιοελληνικό ως το πιο μπιτάτο σύγχρονο, ο Βογιατζής από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μέσα από τις θεατρικές εταιρείες Σκηνή και Νέα Σκηνή, αλλά και το Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος, έχει διδάξει θέατρο ολκής σε μαθητές και θεατές. Το δε μη εξειδικευμένο κοινό που τρέχει στις παραστάσεις του –ειδικά μετά το σουξέ του «Με δύναμη από την Κηφισιά» (1995)– όλο και πληθαίνει. Αποτελεί, τρόπον τινά, ένα κουλτουριάρικο must. Ο ίδιος, απτόητος και απόμακρος, συνεχίζει την ταγμένη, μονήρη πορεία του ενδίδοντας κάθε τόσο στις εμμονές του…
Πηγή : Tospirto