Η ρωγμή της εποχής μας είναι ότι δεν κάνουμε ειρήνη με τις ρωγμές μας.
Πέρσι μας κράτησε τρεις νύχτες ξάγρυπνους με τη μεταμεσονύκτια τριλογία «Insomnia Greca» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ενώ μας κέντρισε το ενδιαφέρον με την «Ηλέκτρα, το τελευταίο αίμα» του Σοφοκλή στο Φεστιβάλ Αθηνών και τον «Έλληνα Βρυκόλακα» στο Μουσείο Μπενάκη και στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Η σχέση του με την παράδοση είναι ιδιαίτερη. Ο ίδιος τη χαρακτηρίζει ως «μια βαλίτσα που σέβεσαι το βάρος της, στη δίνουν, είσαι φορέας της. Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι σου αν θα τη μεταφέρεις ως ένα νεκρό αντικείμενο χωρίς την ανάγκη να τη δώσεις κάπου και θα την αφήσεις όπως είναι ή θα βάλεις τον εαυτό σου, αφού την ακούσεις πρώτα, και θα την παραδόσεις». Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως έχει υπάρξει δάσκαλος παραδοσιακών χορών και είναι μέλος της χορευτικής ομάδας του Λυκείου των Ελληνίδων Αθηνών, όπου έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις σε Ηρώδειο, Παρίσι, Κάιρο, Πεκίνο, Σανγκάη και Μαρόκο.
Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Ντέλλα, που με κάθε του σκηνοθετική προσέγγιση δημιουργεί ιδιαίτερη αίσθηση σε κοινό και κριτικούς. Αυτήν την περίοδο ο ταλαντούχος ηθοποιός και σκηνοθέτης ανεβάζει το εμβληματικό έργο του Lorca, «Ματωμένος Γάμος» στην καινούργια μετάφραση του Δημήτρη Τσεκούρα και σε πρωτότυπη μουσική, γραμμένη αποκλειστικά για την παράσταση, από τον Cayetano στο Απο Μηχανής Θέατρο.
Τι σε γοήτευσε στον Ματωμένο Γάμο και ασχολήθηκες μαζί του;
Είναι η τρίτη φορά που ασχολούμαι με το συγκεκριμένο κείμενο του Λόρκα. Δεν νομίζω ότι μπορώ να πω τι με γοήτευσε, είμαι ακόμα μέσα στην όλη διαδικασία. Αυτό ίσως να μπορέσω να το ονομάσω, αφού τελειώσουν οι παραστάσεις. Το μόνο που αντιλαμβάνομαι –εγκεφαλικά και σωματικά- είναι ότι πρόκειται για μια οργανική σχέση, η οποία όσο πάει και βαθαίνει.
Πρόκειται για μια δραματική ιστορία αγάπης ή μια τραγωδία;
Μιλάμε για τραγωδία, ο ίδιος ο Λόρκα ονόμασε έτσι τον Ματωμένο Γάμο. Έχει όλα τα στοιχεία και τη δομή της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, τους φορείς του Χορού, τα χορικά, τα προσωπικά δίκαια που αντικρούονται. Δεν υπάρχει τίποτα το συμπερασματικό σ’ αυτό το έργο, όλοι είναι σε μια διαρκή απορία, όλοι παλεύουν να χωρέσουν την ίδια τους τη φύση. Αυτό και μόνο ξεπερνά τα όρια μιας δραματικής ιστορίας και καθιστά το συγκεκριμένο κείμενο βαθιά υπαρξιακό.
Μίλησε μας λίγα για τη διαδικασία των προβών και της επεξεργασίας του έργου
Όλη η διαδικασία των προβών στηρίχτηκε στην έννοια της κοινότητας. Κυρίαρχο ρόλο έπαιξε σε αυτό η συμβολή της Ανδρονίκης Μαραθάκη που έχει επιμεληθεί και την κίνηση στην παράσταση. Στόχος μας ήταν να βιώσουμε όσο γίνεται περισσότερο το πώς χτίζονται οι σχέσεις και ο κοινός κώδικας μεταξύ των ανθρώπων –όχι απαραίτητα με το λόγο- για να μπορέσουμε μετά να κατανοήσουμε τη σημασία και τη βαρύτητα του να σπάει κάποιος αυτόν τον κώδικα. Δουλέψαμε για πολύ μεγάλο διάστημα χωρίς διανομή, οι ηθοποιοί έμαθαν σχεδόν όλο το έργο, άσχετα με το τί ρόλο θα καλούνταν να παίξουν στο τέλος. Αυτός είναι ένας στόχος που πάντα ήθελα να επιχειρήσω και που στην συγκεκριμένη περίπτωση επιτεύχθηκε σχεδόν στο έπακρο.
Θα δούμε μια διαφορετική σκηνοθετική προσέγγιση;
Μια διαφορετική προσέγγιση είναι αυτονόητη, γιατί είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι. Αυτό είναι μοιραίο, φυσικό και οργανικό καθαρά. Δεν έχω καμία αγωνία να κάνω τη διαφορά πάνω σε κάτι, έχω κάνει αγάπη με τη μετριότητά μου και τον μετεωρισμό μου. Έχω απορίες και ξέρω ότι δεν θα βρω απαντήσεις, μπορεί να μη με ενδιαφέρει κιόλας να βρω. Η σκηνοθετική προσέγγιση, λοιπόν, έχει ατέλειες –κάποιος το έχει κάνει ή θα το κάνει καλύτερα ή χειρότερα από εμένα-, είναι όμως ειλικρινής, αρέσει δεν αρέσει.
Ποιος ο ρόλος της μουσικής του Cayetano;
Με τον Cayetano είχαμε μιλήσει πρώτη φορά για τον «Ματωμένο Γάμο» πριν δύο χρόνια και από τότε είχαμε βρει έναν κώδικα. Κατάφερε με τη μουσική του και χτύπησε κέντρο, όποιος δει την παράσταση θα το καταλάβει. Αγαπώ το γείωμά του, κάτι που το έχει σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης, και εκεί θεωρώ ότι βρήκαμε και το σήμειο ταύτισης.
Πόσο σουρεαλιστής είσαι στη ζωή σου και στον τρόπο που δουλεύεις;
Η σκέψη μου είναι συνειρμική, αποτελείται από πολλές σπείρες, ευθείες, διακεκομμένες γραμμές. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχει μια ισορροπία –κουνημένη ίσως- την οποία κι εγώ ψάχνω να βρω, δεν μπορώ πάντα να την ονομάσω. Κάποιες φορές συμβαίνει, κάποιες άλλες όχι. Μπορεί αυτό να φαντάζει σουρεαλιστικό σε κάποιον. Δεν θεωρώ πάντως σουρεαλιστή τον εαυτό μου, δεν έχω τόσο θάρρος.
Έχεις κάνει σπουδές σε πιάνο, ούτι, παραδοσιακό τραγούδι, παραδοσιακά κρουστά και βυζαντινή μουσική και έχεις υπάρξει δάσκαλος παραδοσιακών χορών στο παρελθόν. Tι είναι για σένα παράδοση;
Έχω φτιάξει μια εικόνα για την παράδοση, που την αναφέρω συνέχεια. Είναι μια βαλίτσα που σέβεσαι το βάρος της, στη δίνουν, είσαι φορέας της. Από εκεί και πέρα είναι στο χέρι σου αν θα τη μεταφέρεις ως ένα νεκρό αντικείμενο χωρίς την ανάγκη να τη δώσεις κάπου και θα την αφήσεις όπως είναι ή θα βάλεις τον εαυτό σου, αφού την ακούσεις πρώτα, και θα την παραδόσεις. Η παράδοση είναι μια λέξη με δράση, είναι η διαδικασία της μεταφοράς σε κάποιον. Και αυτό έχει ελπίδα μέσα.
Ποια είναι για σένα η «ρωγμή» της εποχής μας;
Η ρωγμή της εποχής μας είναι ότι δεν κάνουμε ειρήνη με τις ρωγμές μας. Όλοι οφείλουμε να είμαστε γρήγοροι, αποδοτικοί, τέλειοι, αψεγάδιαστοι. Μάλιστα, θυμίζουμε ο ένας στον άλλο διαρκώς πόσο αναλώσιμοι είμαστε. Οι ρωγμές απαιτούν προσοχή και φροντίδα, άρα χρόνο. Και εμείς δεν προλαβαίνουμε, γιατί έχουμε πολλά να προσφέρουμε στον κόσμο. Αλλά ο κόσμος είναι οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι είναι ρωγμές. Ερχόμαστε στη ζωή από μία ρωγμή. Πού θέλουμε να προσφέρουμε άρα;
Πώς μπορεί ένας νέος άνθρωπος να ξυπνήσει στην Ελλάδα του σήμερα με… αισιοδοξία;
Είναι ερώτηση που δεν ξέρω να απαντήσω. Ίσως το μόνο που μπορώ να θυμίζω, στον εαυτό μου κυρίως, είναι ότι το μόνο αντίβαρο στην απελπισία είναι το εδώ και τώρα. Και ανοιχτά μάτια, να κοιτάζουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Όχι μονοδιάστατα. Μπορεί να μή γεμίσουμε από αισιοδοξία, είμαστε μικτοί, δεν είμαστε ένα πράγμα. Ας έχουμε ροπή προς την άρση τουλάχιστον.
Μελλοντικά σχέδια; Καλοκαιρινά;
Εκτός από το ότι είμαστε στη διαδικασία συνεννοήσεων για να παιχτεί ο Ματωμένος Γάμος και εκτός Αθηνών, θα έχω την ευτυχία να ασχοληθώ ξανά με τον «Έλληνα Βρυκόλακα» , μέσα από μία συνεργασία με το Πολιτιστικό Ίδρυμα του Ομίλου Πειραιώς. Με πέντε ηθοποιούς αυτή τη φορά, η παράσταση θα παιχτεί στις τρεις πανσελήνους του καλοκαιριού σε τρία από τα μουσεία του ΠΙΟΠ εκτός Αθηνών (Ιωάννινα, Δημητσάνα και Τήνο) και θα επιστρέψει στην Αθήνα για κάποιες παραστάσεις στο Αρχείο του ΠΙΟΠ.
Πηγή : Tospirto