«Ελπίζω… ότι -παρόλο που ζούμε πλέον σε ζούγκλα- δε θα γίνουμε τελικά θηρία. Ξέχασα… τα παιδικά μου χρόνια».
Από τη σκηνοθεσία της σπαρακτικής «Πέτρας της υπομονής», ώς τη συμμετοχή στο καθημερινό σίριαλ «Μυστικά της Εδέμ» κι από τη θητεία στην έξω καρδιά «Σπείρα-Σπείρα» του Σταμάτη Κραουνάκη ώς τη μυσταγωγική θεατρική διαπαιδαγώγηση μαθητών του δημοτικού σχολείου, οι αποστάσεις φαντάζουν εξωπραγματικές. Όχι για τον Γιώργο Νανούρη, όμως. Οι απρόβλεπτες «αποστάσεις» και οι διαφορετικές υποστάσεις της δημιουργικότητας δεν τον φοβίζουν. Στο ερώτημα, λοιπόν, του Έντουαρντ Άλμπι «Ποιός φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ», που υπηρετείται φέτος επί σκηνής από τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου και το Δάνη Κατρανίδη, η απάντηση είναι, «σίγουρα όχι ο σκηνοθέτης της παράστασης»…
Διάβασα… το «Από τι ζουν οι άνθρωποι» του Τολστόι. Η απάντηση δεν είναι απ’ τα χρήματα.
Είδα… κάτω απ’ την πολυκατοικία που μένω, ανθρώπους με κατσαρόλες στα χέρια να ζητάνε νερό.
Άκουσα… ότι τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα.
Θύμωσα… γιατί όσα ζούμε κατάφεραν για ένα μεγάλο διάστημα να με αδρανοποιήσουν και να με ρίξουν σε βαθιά θλίψη.
Θέλω… ένα μαγικό ραβδί.
Φοβάμαι… εκείνες τις μέρες που νιώθω πως είμαι ένα μηδενικό.
Ξέχασα… τα παιδικά μου χρόνια.
Ελπίζω… ότι -παρόλο που ζούμε πλέον σε ζούγκλα- δε θα γίνουμε τελικά θηρία.
Μπορώ… να σε καταλάβω, όλοι το ίδιο είμαστε.
Πίστεψα… εσένα, όταν μου είπες πως μ’ αγαπάς.
Πηγή : Tospirto