Γιάννης Σκουρλέτης: « Πάντα με οδηγεί μια ανάγκη να μιλήσω για πράγματα που εγώ θεωρώ αληθινά. Θέλω να μιλήσω για μοναξιά, αυτό έχω να αντιμετωπίσω».
Είναι νέοι και έχουν ήδη παρελθόν. Σκηνοθέτες και ηθοποιοί που στο αυριανό μέλλον θα αποτελούν το ηχηρό παρόν του Ελληνικού θεάτρου. Δουλεύουν σκληρά, σε σκοτεινές αίθουσες με πενιχρές δυνατότητες και υλικοτεχνικά μέσα. Είναι οι άνθρωποι που δίνουν πνοή στην έρευνα με νεανικό ενθουσιασμό. Άλλες φορές από άποψη επιλογών και άλλες εξ’ ανάγκης οδηγούνται σε Low Budget παραγωγές. Οι παραστάσεις τους έρχονται στο προσκήνιο μέσα από ένα φτωχά υλικό, άλλα πλούσιο πνευματικά παρασκήνιο. Αν όμως είχαν χρήματα, τι θα άλλαζε; Σε μια εποχή αναγκαστικής λιτότητας, σαν τη σημερινή, ας φαντασιωθούμε ένα όραμα χωρίς οικονομικό πρόβλημα. Ποιο είναι αυτό; Οι καλλιτέχνες καταθέτουν την άποψή τους στο www.tospirto.net.
Γιάννης Σκουρλέτης: «Στην Ελλάδα τού σήμερα, ο πολιτισμικός και πολιτικός λόγος περιστρέφεται γύρω από τη χρεοκοπία -ηθική ή οικονομική-, μιας χώρας ή ενός ανθρώπου. Η χρεοκοπία εμπεριέχει το τρομερό αδιαπραγμάτευτο του τέλους, του τέλους της ελπίδας για ευημερία, για μια ζωή των ονείρων. Όμως, αν πολλές φορές στον κόσμο οι χρεοκοπίες συνοδεύονται από θανάτους, αυτοκτονίες και πτώσεις από ουρανοξύστες, αυτή η χώρα έχει δύο όπλα απέναντι στη χρεοκοπία. Κι αυτά είναι η Γλώσσα και η Μνήμη. Δεν θα επηρεαζόμουν λοιπόν αν είχα στη διάθεση μου πολλά χρήματα. Θα έκανα και πάλι το ίδιο πράγμα. Αυτό που έχω ανάγκη να κάνω. Δεν αφήνω τον εαυτό μου να έχει τέτοιου είδους φανταστικά οράματα. Δεν μου επιτρέπεται να έχω τέτοιου είδους επιθυμίες, γιατί έρχονται κόντρα στη σκέψη μου. Δεν μπορώ να κινηθώ σε δυο επίπεδα καλλιτεχνικά, που το ένα είναι αυτό που μπορώ να κάνω και το άλλο αυτό που επιθυμώ. Βρίσκω μια καλλιτεχνική αντίφαση. Πάντα με οδηγεί μια ανάγκη να μιλήσω για πράγματα που εγώ θεωρώ αληθινά. Θέλω να μιλήσω για μοναξιά, αυτό έχω να αντιμετωπίσω. Οι σταθερές έχουν καταρρεύσει. Είναι οι σταθερές της πολλά υποσχόμενης Νέας Εποχής. Σταθερές ονειρικές, φτιαγμένες από πληθωριστικά λόγια, πλαστογραφημένες συμπεριφορές, υπερτιμημένα έργα. Η κατάρρευση, όμως, είναι πάντα ρωγμή και ευκαιρία μαζί. Γιατί η αβεβαιότητα των σταθερών είναι που ανοίγει και κάποιες δυνατότητες έκφρασης και πράξης, οι οποίες ήταν δυσκολότερες όσο αυτός ο κόσμος παρέμενε και έμοιαζε συμπαγής. Απαντώ στην ερώτηση την οποία σχεδόν προβοκατόρικα μου κάνετε: «Τι παράσταση θέλεις να κάνεις;». Θέλω να κάνω μια παράσταση βασισμένη σε κείμενα του Γιώργου Ιωάννου, έναν από τους σπουδαιότερους εκφραστές του ελληνικού μοντερνισμού της αστικής ζωής. Ο Γιώργος Ιωάννου παρέμεινε ένας περιπλανώμενος, έπεφτε συνεχώς πάνω σε τοίχους και με τα γραπτά του ζωγράφιζε παράθυρα και πόρτες από τη Θεσσαλονίκη του ’43 ως και την Ομόνοια του ’80. Έγραψε για τη μοναξιά μας την αδιαπραγμάτευτη. Την τελεσίδικη. Η παράσταση θα έχει τίτλο: “Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα”».
Πηγή : TOSPIRTO