Έκτορας Λυγίζος: « Δεν θέλω να κάνω μια υπερπαραγωγή, θέλω να απασχολώ ανθρώπους με λυμένα τα στοιχειώδη, το οποίο πλέον στην Ελλάδα θεωρείται μεγάλη πολυτέλεια».
Είναι νέοι και έχουν ήδη παρελθόν. Σκηνοθέτες και ηθοποιοί που στο αυριανό μέλλον θα αποτελούν το ηχηρό παρόν του Ελληνικού θεάτρου. Δουλεύουν σκληρά, σε σκοτεινές αίθουσες με πενιχρές δυνατότητες και υλικοτεχνικά μέσα. Είναι οι άνθρωποι που δίνουν πνοή στην έρευνα με νεανικό ενθουσιασμό. Άλλες φορές από άποψη επιλογών και άλλες εξ ανάγκης οδηγούνται σε Low Budget παραγωγές. Οι παραστάσεις τους έρχονται στο προσκήνιο μέσα από ένα φτωχά υλικό, άλλα πλούσιο πνευματικά παρασκήνιο. Αν όμως είχαν χρήματα, τι θα άλλαζε; Σε μια εποχή αναγκαστικής λιτότητας, σαν τη σημερινή, ας φαντασιωθούμε ένα όραμα χωρίς οικονομικό πρόβλημα. Ποιο είναι αυτό; Οι καλλιτέχνες καταθέτουν την άποψή τους στο www.tospirto.net.
Έκτορας Λυγίζος: «Όσο μεγαλώνω αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω τα πράγματα με έναν δικό μου τρόπο. Αυτός ο τρόπος δεν είναι κάθε φορά ο ίδιος, τον καθορίζει το εκάστοτε project αναλόγως με τις ανάγκες του. Όσο μεγαλώνω θέλω και κάτι άλλο: να είμαι κοντά σε ανθρώπους που συμφωνώ μαζί τους, ή ακόμα και αν δεν συμφωνώ, να αισθάνομαι ότι τους στηρίζω και με στηρίζουν. Αν είχα χρήματα αυτή τη στιγμή, θα προσπαθούσα να βρω έναν χώρο με δυνατότητα κάποιων σκηνών που θα φιλοξενούσε παραστάσεις και σεμινάρια από ανθρώπους που εκτιμώ. Μου αρέσει η έννοια του χώρου στο θέατρο και είναι αυτό που ακριβώς μου λείπει αυτή τη στιγμή. Γιατί με αυτό τον τρόπο θα μπορούσα να δημιουργήσω ένα σταθερό άξονα για να ερευνήσω ό,τι μ’ ενδιαφέρει ή ενδεχομένως θα είχα τη δυνατότητα σταθερής συνεργασίας με κάποιους ανθρώπους. Παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα, οι σκηνοθέτες που οδήγησαν τα πράγματα ένα βήμα παρακάτω, ήταν άνθρωποι που κατάφεραν να μπουν στη σχετική ασφάλεια ενός χώρου ώστε να χαράξουν γραμμή. Βέβαια, δεν είναι καλό να αισθάνεσαι ασφάλεια στη δημιουργική διαδικασία ως καλλιτέχνης, σίγουρα είναι καλό να βουτάς στο χάος, αλλά η τόση αίσθηση ασυνέχειας που τείνουν να έχουν τα πράγματα στην Ελλάδα, δίνει τη δυνατότητα στο σύστημα να σου πει ότι αυτό που κάνεις δεν είναι και τόσο απαραίτητο, τόσο πολύτιμο. Θα χρησιμοποιούσα λοιπόν τα χρήματα, για να έχω μια σχετική αίσθηση συνέχειας προς την έρευνα. Ερευνώ την υποκριτική, την ισορροπία ανάμεσα στον ρεαλισμό και την πολλή εξωστρέφεια, τον πειραματισμό σε σχέση με την υποκριτική. Αναρωτιέμαι τι σημαίνει βαθύτερα το “τώρα παίζω”, αν πρέπει να υπάρχουν οι ταμπέλες του ηθοποιού και του σκηνοθέτη ή αν πρέπει να υπάρχει η πιο ρευστή έννοια του περφόρμερ. Υπάρχουν προβληματισμοί γύρω από αυτές τις έννοιες του θεάτρου στη δική μου γενιά. Δεν σκέφτομαι ότι αν είχα χρήματα θα έκανα κάτι μεγαλεπήβολο, αλλά εδώ που φτάσαμε μια παράσταση που χρησιμοποιεί πάνω από τρία άτομα θεωρείται μεγαλεπήβολη. Δεν θέλω λοιπόν να κάνω μια υπερπαραγωγή, θέλω να απασχολώ ανθρώπους με λυμένα τα στοιχειώδη, το οποίο πλέον στην Ελλάδα θεωρείται μεγάλη πολυτέλεια».
Πηγή : Tospirto