“Μπορώ… να φάω ένα, τουλάχιστον, λίτρο παγωτό και να κάνω παγκόσμιο ρεκόρ, σίγουρα, αλλά μπορώ να φτάσω μέχρι εκεί που βλέπω;”
Λίγο πριν ξεκινήσει την “προετοιμασία” για τη νέα ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, “A Blast”, λίγο πριν απο ένα work in progress στο “Bob Festival” στο Bios, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου, (βασισμένο στο βιβλίο της Κατερίνας Έσσλιν, “Γαμ.”). Λίγο πριν το Retropolis II, με τη διασκευή του Zakk Minimal στο τραγουδι του Μ. Βαμβακάρη “Φεγγάρι αν είσαι λαμπερό”, λίγο πριν τη συμμετοχή του στο νέο άλμπουμ του Lego Boy, με ερμηνεία και στίχους (και σύντομα βίντεο για το πρώτο single με τίτλο “Feeling Blue). Επι του παρόντος, ανάμεσα σε σκέψεις και σχέδια για την ερχόμενη σαιζόν ο Χάρης Αττώνης γράφει 10 φράσεις που μοιάζουν με 10…όνειρα!
Διάβασα… αμέτρητα συνθήματα γεμάτα νοήματα μα δε διάβασα ποτέ τα μάτια που κρύφτηκαν πίσω από οθόνες γεμάτα θυμό και ενοχές.
Είδα… την Αθήνα μας να γίνεται μια πόλη δίχως ψυχή, με κατοίκους σαν υποσημειώσεις σε ακυκλοφόρητη νουβέλα του Κάφκα.
Άκουσα… ένα ζευγάρι να μαλώνει γλυκά σε ένα παγκάκι και χάρηκα που υπάρχουν ακόμη ζευγάρια που μαλώνουν γλυκά και που κάθονται σε παγκάκια.
Μου είπαν… ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα αρκεί να το θέλεις μα δε μου είπαν ότι αυτά τα δύο ρήματα ανταλλάσσουν το νόημά τους απροσδόκητα και απροειδοποίητα.
Θέλω… να ανέβω σε ένα σύννεφο κι άμα πέσω, που θα πέσω, να ξέρω ότι μια φορά έπεσα από τα σύννεφα κυριολεκτικά.
Μπορώ… να φάω ένα, τουλάχιστον, λίτρο παγωτό και να κάνω παγκόσμιο ρεκόρ, σίγουρα, αλλά μπορώ να φτάσω μέχρι εκεί που βλέπω;
Ξέχασα… πολλές φορές τα κλειδιά πίσω από την πόρτα αλλά υπήρχες πάντα από μέσα εσύ να μου ανοίξεις, τώρα που έφυγες έμαθα να μην ξεχνώ.
Ελπίζω… μια μέρα να βρέξει τόσο που το Μπιγκ Μπεν θα παρασυρθεί και θα έρθει στην Αθήνα και δε θα έχουμε ανάγκη πια να χανόμαστε για τα μάτια μιας βασίλισσας – αρκεί να φέρει μαζί του και τα μάρμαρα, την καρυάτιδα, το σοκολατοεργοστάσιο της Cadbury και τη φίλη μου την Αλίνα.
Χαίρομαι… που η μέρα μεγαλώνει και το καλοκαίρι είναι η μόνη μου αληθινή επανάσταση, ενώ κοιτάζω στον καθρέφτη το περσινό έγκαυμα – όλοι αξίζουμε τα σημάδια μας.
Φοβάμαι… τα όνειρα που μια μέρα δε σε ξυπνάνε πια μα μόνο σε κατοικούν.
Πηγή : Tospirto