«Και ο Αλέκος και εγώ φέρνουμε έναν κόσμο που δεν είναι πολύ εξοικειωμένος με αυτό που λέμε θεατρικό κείμενο».
Ο Αντώνης Καρυστινός είναι ένας ηθοποιός με ταλέντο. Ένα ταλέντο που αναδεικνύεται και με το παραπάνω στη θεατρική παράσταση “Νεκρή Ζώνη” που ανεβαίνει φέτος στο θέατρο “Θησείον”. Λυτρωτική στο σύνολό της η παράσταση, συγκαταλέγεται σ΄ αυτές που βγαίνεις από την αίθουσα χαρούμενος και ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Χιούμορ, σκέψη και μία διαφορετική προσέγγιση σε όλα τα σημαντικά που έχουν συμβεί στο παρελθόν, σ΄αυτά που «φέρνεις» λίγο στα μέτρα σου και εξηγούν αυτά που συμβαίνουν σήμερα, αλλά και όλα όσα πρόκειται να συμβούν. Μία σκέτη απόλαυση.
Μου έκανε εντύπωση -εξ αρχής- ο πληθυντικός που χρησιμοποιείτε. Είναι μόνο θέμα ευγένειας ή και ένα όπλο προκειμένου να κρατήσετε τις απαραίτητες αποστάσεις;
Είναι και τα δύο και αποτελεί- σίγουρα- ένα χρήσιμο εργαλείο. Μπορούν να αποφευχθούν καθημερινές παρεξηγήσεις μέχρι πολύ σοβαρά ατοπήματα. Τον χρησιμοποιώ για να μη δημιουργείτε ένα χάος σε πρώτες προσεγγίσεις και γνωριμίες.
Σοβαρά ατοπήματα; Τι είδους;
Υπάρχει το ελληνικό ταπεραμέντο. Ένα χαριτωμένο παράδειγμα –όσον αφορά την έκφρασή του- είναι οι καλοκαιρινές διακοπές. Όταν χρησιμοποιείς τον πληθυντικό κινδυνεύεις να θεωρηθείς σνομπ, απευθύνεσαι λοιπόν στον ενικό. Την επόμενη στιγμή νιώθεις ένα χτύπημα στην πλάτη, είσαι κολλητός φίλος και αρχίζει η αφήγηση προβλημάτων και πολλών περιστατικών.
Την ίδια στιγμή είστε πολύ γοητευτικός και αρκετές γυναίκες ενδίδουν στην εικόνα σας. Αυτό πώς το διαχειρίζεστε;
Αυτό που δημιούργησε ένα δίχτυ ασφαλείας και δεν άφησε την ζωή μου να γίνει όπως αυτή των ηθοποιών στη δεκαετία του ‘60 –που τους κυνηγούσαν- ήταν η απόμακρη εικόνα που έβγαινε στις τηλεοπτικές δουλειές που έκανα. Είμαι ένας ηθοποιός του 2017. Ναι μεν ήμουν προσβάσιμος, αλλά την ίδια στιγμή κάποιος κάνει και μία δεύτερη σκέψη πριν με προσεγγίσει. Είτε για να μου πει μια καλή κουβέντα είτε για να εκφράσει τον θαυμασμό του με οποιοδήποτε τρόπο. Την ίδια στιγμή δεν αρνούμαι ότι στο θέατρο το 80% των εισιτηρίων είναι κυρίες – γυναίκες όλων των ηλικιών… αυτό με γοητεύει. Μου αρέσει να λέω μία ιστορία μέσα από το θέατρο, αλλά αν δεν σε θαυμάζουν και δεν έχει ανταπόκριση ποιο το νόημα; Επίσης για το θέμα της εξωτερικής εμφάνισης… δεν είμαι μοντέλο.
Είπατε “ηθοποιός του 2017”, τι σημαίνει αυτό; Τι συμβαίνει με αυτό το επάγγελμα και σε ποιους απευθύνεστε;
Πρωτίστως είναι σημαντικό το ότι ο κόσμος πηγαίνει στο θέατρο. Αφυπνίζεται και μοιάζει να βγαίνει από ένα λήθαργο. Αν αυτό τον οδηγεί σε μία μαύρη τρύπα ή σε μεγαλύτερη πνευματικότητα δεν το γνωρίζω αλλά κάτι γίνεται. Εγώ εργάζομαι όλη την ημέρα και αμείβομαι με λίγα χρήματα. Η γενιά μου είναι συνάδελφοι που δεν έζησαν την χλιδή και την υπερβολή των ηθοποιών μιας διαφορετικής εποχής και στιγμής. Δεν πήρα στεγαστικό δάνειο, δεν έμπλεξα με τράπεζες, δεν έκανα περιουσία. Ήμουν ανέκαθεν με το ένα πόδι στο θέατρο και με το άλλο στην τηλεόραση. Εκεί όπου βιοπορίζομαι, αλλά έχω περάσει και καλά. Το θέατρο πάλι είναι κάτι που αγαπάω όλο και πιο πολύ όσο περνούν τα χρόνια. Την ίδια στιγμή είμαι ένας ενεργός ηθοποιός, σε μια ηλικία που μπορεί κάποιος να με χρησιμοποιήσει καλλιτεχνικά. Αυτό είναι σημαντικό.
Η «Νεκρή ζώνη» πόσο σας γοητεύει και πώς προέκυψε;
Προέκυψε μετά από μία προτροπή – κάλεσμα του Αλέκου Συσσοβίτη. Επέλεξε το έργο και άρχισε να στήνει τον θίασο. Ενθουσιάστηκα με την ιδέα αφού είναι κάτι πολύ οργανωμένο, σε ένα υπέροχο περιβάλλον. Είναι μία ένωση σημαντικών συντελεστών. Αυτό με γοητεύει.
Πόσο εύκολο είναι να αποδώσετε σε μία τόσο απαιτητική παράσταση σε ένα θέατρο που φέρνει τον θεατή πολύ κοντά στον ηθοποιό; Δεν υπάρχει η κλασική σκηνή, ο χώρος είναι ενιαίος…είστε στο ίδιο επίπεδο με το κοινό.
Από τις πρώτες δουλειές στις οποίες συμμετείχα –ήταν στον εξώστη του Αμόρε- έπεσα στα βαθιά. Ήταν δύο πολύ απαιτητικές παραγωγές που μοιάζουν πολύ με αυτό που κάνω τώρα. Σε κάθε περίπτωση έρχεσαι πολύ κοντά με τον θεατή, βλέπουν τα μάτια σου, αυτό που κρύβεις ή αυτό που φανερώνεις. Κάνεις ένα βήμα πιο κοντά στο διάλογο και την αφήγηση. Έτσι θέλω να περνάω τους χειμώνες μου… σε αυτά τα θέατρα. Το “Θησείον” έχει μία ξεχωριστή αρχιτεκτονική, είναι μία αίθουσα ψηλή, τετράγωνη και τίποτε άλλο, μία αίθουσα και το πάτωμα. Επειδή το πάτωμα είναι λευκό δεν μπορούν να σκοτεινιάσουν τα μάτια των θεατών. Βλέπεις τα πρόσωπά τους, όχι τις φιγούρες τους. Αυτό σε βάζει στη διαδικασία να προωθείς τη δράση, την ιστορία και να μην αποπροσανατολίζεσαι.
Αυτά τα πρόσωπα δεν σας επηρεάζουν; Το γεγονός ότι μπορεί να βαρεθούν και να κοιτάξουν το κινητό τους;
Το να κοιτάξει κάποιος το κινητό του μου συνέβη στην χθεσινή παράσταση. Δεν είμαι αυστηρός, ένιωσε αυτή την ανάγκη. Αλλά όταν συμβεί θα τον χρησιμοποιήσω. Θα αλλάξω ρυθμό, τονικότητα, δεν θα τον προσβάλλω αλλά θα το “σχολιάσω” με τον τρόπο μου.
Το κοινό που πηγαίνει στο θέατρο επιλέγει μία παράσταση για λάθος λόγους; Να μπερδεύεται από την τηλεοπτική σας παρουσία ή από δημοσιεύματα του τύπου «ο Αλέκος Συσσοβίτης» έβαψε τα μαλλιά του για το νέο του ρόλο», αυτό γράφτηκε.
Συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και ο Αλέκος και εγώ φέρνουμε έναν κόσμο που δεν είναι πολύ εξοικειωμένος με αυτό που λέμε θεατρικό κείμενο. Όμως αυτός ο κόσμος εκπαιδεύεται μαζί μας. Δεν είναι παραστάσεις που θα ξαφνιάσουν δυσάρεστα. Μου είπαν –πάλι χθες -ότι δεν συνηθίζουν να πηγαίνουν σε «τέτοιου είδους έργα» αλλά ανακάλυψαν δυνατά στοιχεία, στιγμές που τους άρεσαν και ότι θαυμάζουν την εξέλιξη και τις επιλογές που κάνω θεατρικά. Υπάρχουν και αυτοί που θα νιώσουν λίγο άβολα αλλά… όλα καλά.
Η «Νεκρή ζώνη» τι μας λέει λοιπόν;
Είναι ένα μεγάλο έργο, που μιλάει για μεγάλα πράγματα. Μπορεί κάποιος να επιλέξει την ποίηση, τον συγγραφέα και τη δραματουργία του, την εποχή, το σχόλιο που κάνει για την εξουσία της τάξης των ποιητών του Λονδίνου, το αισθητικό κομμάτι της παράστασης. Υπάρχουν πολλά δώρα, πολλά χαρίσματα που είναι σε θέση να ανοίξουν έναν διάλογο με τον θεατή.
Τι σόι άνθρωποι είμαστε όλοι εμείς; Καλλιτέχνες και θεατές. Αυτήν την εποχή, στην κοινωνία που ζούμε.
Η ιστορία έχει γράψει πάνω μας χαρακτηριστικά που δεν μας τιμούν καθόλου και κάποια που μας τιμούν πολύ. Δεν έχουμε μάθει να συνεργαζόμαστε και να παίρνουμε πρωτοβουλίες. Υπάρχουν νέες γενιές που έχουν μάθει να το κάνουν καλύτερα από τους προηγούμενους αλλά δεν υπάρχει έδαφος για να εξελιχθεί κάποιος. Να επενδύσει και να αφοσιώθεί σε κάτι, για αυτό και πολλοί επιλέγουν να φύγουν μακριά.
Εσείς έχετε σκεφτεί να φύγετε;
Φυσικά. Παλαιότερα με τρόμαζε, αλλά “κάτι χάνεις και κάτι κερδίζεις”. Θα ήθελα μια ευκαιρία και αν μου δοθεί θα το τολμήσω. Θα με ενδιέφερε να εργαστώ στο εξωτερικό με τρόπο συλλογικό, χωρίς να υπάρχει ένας πρωταγωνιστής. Με ενδιαφέρει το θέατρο της ομάδας.
Στο ελληνικό θέατρο σας έχει φάει η ανάγκη – ο τίτλος του πρωταγωνιστή και μπαίνει στην άκρη η συλλογικότητα;
Όλα συμβαίνουν. Υπάρχουν τα μεγάλα θέατρα που πρέπει να βγάλουν τα έξοδά τους, να συντηρηθούν. Εκεί πρέπει να ξεχωρίζει ένας ή και δύο πρωταγωνιστές που να φέρνουν κόσμο και να υπάρχει κέρδος, μιλάμε για υψηλά κόστη άλλωστε. Μου έχουν τύχει κακές συμπεριφορές εκεί για αυτό και αποφεύγω τα “μεγάλα θέατρα”.
Το μεγαλύτερο ελλάτωμα επί σκηνής;
Ο ναρκισισμός. Αυτό που ανά πάσα ώρα και στιγμή ο πρωταγωνιστής δεν θέλει να ξεχνιέται το πόσο ωραίος και σπουδαίος είναι. Κάπως έτσι δεν υπάρχει ρόλος. Διότι ο ρόλος δεν φτιάχνεται όταν -εξ αρχής- υπάρχει το «αρέσω, αρέσω, αρέσω» και «κοιτάξτε με, κοιτάξτε με, κοιτάξτε με». Δεν είναι όλοι οι ρόλοι έτσι, μόνο αυτός του νάρκισου.
Εσείς δεν υπήρξατε νάρκισσος;
Δεν απέκτησα δικό μου θέατρο, δεν μπήκα στη διαδικασία του πρωταγωνιστή οπότε δεν χρειάστηκε. Άλλωστε ήμουν ανέκαθεν πολύ «κλειστός», μου τα έβγαζαν με το τσιγκέλι, δεν ήθελα να φαίνομαι ή να ακούγομαι πάρα πολύ. Έτσι μεγάλωσα.
Άρα η εικόνα του «απόμακρου» που έχετε δεν είναι προσποιητή.
Καθόλου.
Πώς ήσασταν σαν παιδί;
Αμίλητος. Έτσι είμαι και τώρα. Δεν μπορώ να συναναστρέφομαι όλη την ημέρα. Θέλω να είμαι και μόνος μου. Συμμετείχα σε παρέες, έπαιζα μπάσκετ και ποδόσφαιρο αλλά δεν μπορούσα να είμαι όλη μέρα με κόσμο. Επιζητούσα τη μοναξιά, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων “συλλέκτες και παρατηρητές”. Αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό που με βόλεψε πολύ στην εφηβεία. Με όλο το ορμονικό και τη μοναχικότητα που έχει αυτή η περίοδος. Οι άλλοι έφτιαχναν μια κατάσταση, εγώ την είχα.
Ξέρω ότι δεν μιλάτε για έρωτες και γυναίκες, αλλά πώς ήταν η σχέση σας με το άλλο φύλο, ειδικώς με αυτή τη συμπεριφορά.
Θέλησαν να με θεραπεύσουν, νοιάστηκαν και επιδίωξαν να με κάνουν καλά μέσω της ποίησης και της συντροφιάς. Υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις, αλλά δεν θα επεκταθώ.
Και τώρα πια τι ρόλο παίζει ο έρωτας, η αγάπη και η συντροφικότητα στην ζωή σας;
Είναι όλα αναγκαία. Με ένα φίλτρο που θα μου εξασφαλίζει το δικό μου περιβάλλον, τις δικές μου στιγμές. Έχω κατακτήσει τη σχέση που θα μου χαρίσει αυτό που επιθυμώ, αλλά και εγώ δίνω τη μάχη για να είμαι εντάξει. Η αγάπη είναι πλέον πιο βαθιά, πιο ουσιαστική. Δεν ξενυχτάς και δεν τα σπας ψάχνοντας τι φταίει. Οι κύκλοι έχουν γίνει και εμείς μεγαλώνουμε κατασταλάζοντας.
Αλητείες έχετε κάνει;
Σίγουρα. Και ξενύχτια, και πολλές βόλτες μέχρι να ξημερώσει, και όλη μέρα στους δρόμους.. σε αυτή τη γενιά ανήκω. Σπατάλησα και πολύ χρόνο –για να είμαι ειλικρινής- αλλά αυτές είναι οι αποσκευές μου… τελικώς. Όλα είναι χρήσιμα με τον τρόπο τους.
Με τους γονείς σας πώς ήταν τα πράγματα;
Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι. Οπότε υπήρξε κάτι το διαφορετικό στη ζωή μου, εκ των πραγμάτων. Τους χρησιμοποίησα προκειμένου να λουφάρω και να ξενυχτάω με την άδεια του ενός- κάποιες φορές- και κάποιες φορές με την άδεια του άλλου. Επίσης χρησιμοποίησα το “παιδί χωρισμένων γονιών”…πολύ.
Μετά τη “Νεκρή Ζώνη” τι θα θέλατε;
Το επόμενο θεατρικό έργο.
Πηγή : tospirto