«Μου είπαν… να μην περιμένω πολλά, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι. Χαίρομαι… από μια άποψη που όλα γίνονται κομμάτια».
Πάντα παρών –στο σινεμά, στο θέατρο, στα κοινωνικά φόρα, τηλεοπτικά και (κυρίως)… ουσιαστικά. Αλλά, και μ’ έναν ακατανόητο τρόπο, ψιλοαπρόσβλητος από τη νόσο της υπερέκθεσης και της «μαϊντανοσύνης»… Ο Αντώνης Καφετζόπουλος, «μπολιασμένος», θα έλεγε κανείς, από το θέατρο του παραλόγου –που υπηρέτησε φέτος το χειμώνα πάνω στις «Καρέκλες» του Ιονέσκο– προσεγγίζει το ερωτηματολόγιο του www.tospirto.net με διάθεση ψυχαναλυτικά εξομολογητική κι αρκούντως φιλοσοφική.
Φοβάμαι… ότι εξακολουθώ να ελπίζω ότι όλ’ αυτά που πίστεψα δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά συνηθισμένα.
Μπορώ… να τα πω με δυό λόγια, για να μην παρεξηγηθώ: 1) μην πατάς τον άλλον στο λαιμό, 2) μην ελπίζεις σε ανταμοιβή ή τιμωρία σ’ αυτήν ή σε κάποια άλλη ζωή, 3) κάνε αυτό που νομίζεις σωστό, αρκεί να μην παραβιάζει το πρώτο.
Μου είπαν… να μην περιμένω πολλά, γιατί οι καιροί ειναι δύσκολοι.
Θέλω… να έχω το δικαίωμα να μην αλλάξω γνώμη.
Χαίρομαι… απο μια άποψη που όλα γίνονται κομμάτια.
Είδα… πολλά στη σύντομη ζωή μου…,
Διάβασα… κάπως λιγότερα…
Ξέχασα αρκετά, αλλά ουσιαστικά δε νομίζω να έχω αλλάξει.
Θυμήθηκα… ότι, απο μία άποψη, «γεννιόμαστε» σε μεγάλο βαθμό• και «γινόμαστε» σε πολύ μικρότερο.
Θύμωσα… μερικές φορές. Μετά είδα ότι αυτό δεν ειναι ιδιαίτερα παραγωγικό.
Άκουσα… απο αγαπητούς μου ανθρώπους ότι είναι καλό να αφήσουμε το ένστικτο και τα αισθήματα να μας οδηγούν. Προσωπικά, δεν το νομίζω.
Πηγή : Tospirto