Ανέστης Αζάς: «Με τις υπάρχουσες συνθήκες, είμαστε καταδικασμένοι σε ένα ταβάνι υψηλής ποιότητας ερασιτεχνισμού. Δεν μπορούμε να περάσουμε επίπεδο, να πούμε ότι θα είμαστε επαγγελματίες και θα εμβαθύνουμε πραγματικά».
Είναι νέοι και έχουν ήδη παρελθόν. Σκηνοθέτες και ηθοποιοί που στο αυριανό μέλλον θα αποτελούν το ηχηρό παρόν του Ελληνικού θεάτρου. Δουλεύουν σκληρά, σε σκοτεινές αίθουσες με πενιχρές δυνατότητες και υλικοτεχνικά μέσα. Είναι οι άνθρωποι που δίνουν πνοή στην έρευνα με νεανικό ενθουσιασμό. Άλλες φορές από άποψη επιλογών και άλλες εξ’ ανάγκης οδηγούνται σε Low Budget παραγωγές. Οι παραστάσεις τους έρχονται στο προσκήνιο μέσα από ένα φτωχά υλικό, άλλα πλούσιο πνευματικά παρασκήνιο. Αν όμως είχαν χρήματα, τι θα άλλαζε; Σε μια εποχή αναγκαστικής λιτότητας, σαν τη σημερινή, ας φαντασιωθούμε ένα όραμα χωρίς οικονομικό πρόβλημα. Ποιο είναι αυτό; Οι καλλιτέχνες καταθέτουν την άποψή τους στο www.tospirto.net.
Ανέστης Αζάς: «Η κρίση αυτή είναι ένα ανεξάντλητο πεδίο απ’ όπου αντλεί κανείς έμπνευση και υλικό. Το θέατρο πραγματεύεται τις συγκρούσεις. Ο τρόπος με τον οποίο θα απεργαστείς τις συγκρούσεις είναι ένα τεράστιο στοίχημα και αυτή είναι η ουσία του θεάτρου. Δεν είναι το θέμα των μέσων, το πρόβλημα. Το οικονομικό έχει να κάνει με τις συνθήκες στις οποίες διαβιώνουμε και κυρίως εργαζόμαστε. Αυτή τη στιγμή αν είχα χρήματα θα έκανα περισσότερες παραστάσεις, περισσότερες παραγωγές. Θα προχωρούσα προς την κλασσική λογοτεχνία που δεν μπορεί να ανέβει πολλές φορές στο θέατρο λόγω έλλειψης δυνατοτήτων διανομής. Αν έχεις δύο ή τρία άτομα δεν μπορείς να ανεβάσεις ένα πολυπρόσωπο έργο. Υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι, ομότεχνοι φίλοι, άνθρωποι που τους εκτιμώ, οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν πράγματα γιατί οι οικονομικές συνθήκες είναι δύσκολες. Σήμερα δουλεύουμε με τα υλικά που έχουμε, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι με το κάθε υλικό δεν μπορείς να κάνεις ένα ξεχωριστό έργο. Επομένως δεν μιλάμε για συμβιβασμό. Η έννοια του συμβιβασμού σχετίζεται με την προσωπική συνειδητοποίηση του καθενός, για ποιο λόγο επιλέγει καθετί που κάνει. Σε όλα τα υπόλοιπα απλώς αλλάζουν τα μεγέθη. Όμως είναι γεγονός ότι η οικονομική ένδεια καθορίζει σε πολύ μεγάλο βαθμό και την αισθητική του πράγματος, όχι μόνο σε επίπεδο όψης. Σίγουρα υπάρχουν σοβαρές επιπτώσεις και στη δραματουργία αν αναγκάζονται οι περισσότεροι να ανεβάζουν μονολόγους ή παραστάσεις με δύο άτομα. Αυτό που έχουμε σήμερα είναι ένα θέατρο δωματίου και κατά κάποιο τρόπο το έχει καθορίσει η εποχή. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι με τις υπάρχουσες συνθήκες είμαστε καταδικασμένοι σε ένα ταβάνι υψηλής ποιότητας ερασιτεχνισμού, δεν μπορούμε να περάσουμε επίπεδο, να πούμε ότι θα είμαστε επαγγελματίες του θεάτρου και θα εμβαθύνουμε πραγματικά. Δεν γίνεται οι ηθοποιοί να κάνουν δυο και τρεις δουλειές για να ζήσουν, το βράδυ να σερβίρουν, το πρωί να είναι κούριερ και ανάμεσα να έχουν πρόβα. Δεν εντοπίζω το πρόβλημα στα μέσα, ότι δεν υπάρχουν τα τέλεια φώτα, τα εντυπωσιακά σκηνικά ή τα καλοραμμένα -στην τρίχα- κοστούμια, αλλά στην απώλεια βάσης για να εμβαθύνει κανείς. Όταν δουλεύεις χωρίς λεφτά πόσο χρόνο μπορείς να αφιερώσεις;».
Πηγή : Tospirto