«Θα μου πάρει κάποιο διάστημα, αλλά είμαι διατεθειμένος να μάθω».
Ενας νέος θεατρικός συγγραφέας, ο Αναστάσης Πινακουλάκης, έχει γράψει το κείμενο για την παράσταση “Mall”, την οποία θα ανεβάσει η ομάδα Neverlanders το Σάββατο 7 Οκτωβρίου στο Blackbox του Επί Κολωνώ και θα παρουσιάζεται κάθε Σάββατο και Κυριακή. Τον ήρωα του μονολόγου, Χρήστο Λαζάρου, υποδύεται ο Λάζαρος Βαρτάνης.
Το έργο γράφτηκε τον περασμένο Φεβρουάριο και εντάσσεται σε μια τριλογία μονολόγων με θέμα την έξαρση της τρομοκρατίας και του νεοφασισμού. “Η πικρή τριλογία του νεοφασισμού”, όπως λέγεται, αποτελείται από τα έργα: “Mall”, “Υγρασία στους Τοίχους” και “Το αγόρι της οδού Αμερικής”. Μιλήσαμε με τον πολλά υποσχόμενο συγγραφέα, το πρώτο θεατρικό έργο του οποίου, με τίτλο «Δώρα Επετείου», πήρε το πρώτο βραβείο του Free Thinking Zone με την υποστήριξη του Theatre De Liberte και του Ελληνικού Πολιτιστικού Κύκλου στις Βρυξέλλες. Ο Πινακουλάκης ασχολείται επίσης συστηματικά με τη θεατρική γραφή, την ποίηση, την θεατρική κριτική και την αρθρογραφία.
Τι σας γοήτευσε στην τέχνη της γραφής; Ποιο είναι το αγαπημένο σας θεατρικό έργο; Από μικρό με γοήτευαν η γραφή και η μυθοπλασία. Μου άρεσε να κατασκευάζω ιστορίες ή να διηγούμαι πράγματα που μου συνέβησαν. Δοκίμαζα κυρίως τον πεζό λόγο ή την Ποίηση, αλλά τώρα νιώθω πως βρήκα το είδος στο οποίο θέλω ν’ ασκηθώ και να δημιουργήσω. Έχω πολλά αγαπημένα θεατρικά έργα. Αυτή την στιγμή μου έρχονται, το “Άγγιγμα του Βυθού” του Δημήτρη Δημητριάδη, το “Μπαλκόνι” του Ζαν Ζενέ (σε μετάφραση Δημητριάδη) και το “Confessional” του Τενεσί Γουίλιαμς.
Ποια θα ξεχωρίζατε ως πιο καθοριστική στιγμή στην πορεία σας μέχρι σήμερα; Μου αρέσει να παίρνω την κάθε στιγμή ως καθοριστική, όπως και τον κάθε άνθρωπο που γνωρίζω, αλλά αν θα έπρεπε ν’ απομονώσω μία θα επέλεγα την πρακτική μου άσκηση στο Θέατρο Πορεία, όπου αποφάσισα πως θέλω να γίνω επαγγελματίας σε αυτό που αγαπώ. Θα μου πάρει κάποιο διάστημα, αλλά είμαι διατεθειμένος να μάθω.
Τι σας ενέπνευσε για να γράψετε το έργο “Mall”; Συνήθως όταν γράφω, λειτουργώ με τα ερεθίσματα που λαμβάνω από τους ανθρώπους στο δρόμο ή από διηγήσεις φίλων. Γράφω σχεδόν αυτόματα και με μεγάλη ταχύτητα. Για το Mall, αφορμή υπήρξε η εμπειρία μου από ένα πολυκατάστημα στο οποίο εργαζόμουν. Μου άρεσε πολύ να εξυπηρετώ τον κόσμο και να προσπαθώ να πουλήσω παραμύθια που δεν ήταν από δημοφιλείς συγγραφείς. Μία μέρα, πρόσεξα πως ένα παιδί έμοιαζε σαν χαμένο. Έμεινε στο κατάστημα για σχεδόν μία ώρα έως την ώρα που ήρθαν οι γονείς του να το πάρουν. Καθάριζα τα ράφια και τον έβλεπα ακίνητο σε μία κατάσταση σιωπηλού πανικού. Δεν έμαθα ποτέ το όνομά του. Τον είπα Κοντορεβυθούλη σε μία συνάδελφο. Ο Κοντορεβυθούλης λοιπόν είναι η βάση του έργου.
Ποιες είναι, κατά τη γνώμη σας, οι αιτίες που έχουν οδηγήσει στην έξαρση της τρομοκρατίας και του νεοφασισμού στις μέρες μας; Πείτε μας λίγα λόγια για την τριλογία σας. Δυστυχώς, πια δεν είναι ρετρό να μιλάμε για τον φασισμό και τα μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα των περασμένων δεκαετιών (Δίδυμοι Πύργοι πχ). Σημειώνεται το ένα χτύπημα μετά το άλλο, σε ευρωπαϊκές πόλεις-κέντρα αποφάσεων. Είμαι πολύ μικρός και δεν έχω τις ανάλογες σπουδές για να σχηματίσω μία ολοκληρωμένη άποψη πάνω στο θέμα, αλλά με «γοητεύει» ο τρόπος που συνεχίζει ο κόσμος να ζει εφησυχασμένος παρά τις φωτιές που «στήνονται» κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα. Νομίζω πως ο κόσμος φοβάται τόσο πολύ μην του συμβεί κάτι του ίδιου, που έχει σταματήσει να σκέφτεται ή ν’ αναζητά λύσεις στα προβλήματά του. Μακάρι τα πράγματα ν’ αλλάξουν τροχιά.
“Η πικρή τριλογία του νεοφασισμού” είναι μία σειρά έργων, που δεν περίμενα να είναι αυτή που θα με συστήσει δραματουργικά στο θεατρόφιλο κοινό. Για το “Mall” μιλήσαμε ήδη, και μπορείτε να το δείτε από το Σάββατο 7 Οκτωβρίου στο Επί Κολωνώ. Θ’ ακολουθήσει η “Υγρασία στους Τοίχους” με τον Στέφανο Παπατρέχα προς τα τέλη Νοεμβρίου, ενώ τον Γενάρη θα κλείσει ο κύκλος με “Το Αγόρι της οδού Αμερικής”. Στην “Υγρασία”, έκανα μία «τολμηρή» -θα έλεγα- μεταγραφή της υπόθεσης Μπρέιβικ στην ελληνική κοινωνία, όπου ο ήρωας έχει κάνει ένα μακελειό σ’ ένα ελληνικό Πανεπιστήμιο. Στο “Αγόρι της Οδού Αμερικής”, ο ήρωας ορμώμενος από τον υπερκαταναλωτισμό του, θα δείξει τον πραγματικό του εαυτό όταν γίνουν οι κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας με το σπάσιμο των βιτρινών. Προσπάθησα να εξερευνήσω το θέμα μέσω του νεοορισθέντος Συνδρόμου της Ναρκισσιστικής Διαταραχής.
Μια από τις ιδιότητές σας είναι και αυτή του κριτικού θεάτρου. Δεδομένου ότι γνωρίζετε και την πλευρά του δημιουργού, πόσο αυστηρός είστε με τους άλλους; Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, έχω γίνει εκούσια κι ακούσια αυστηρός με τους άλλους, γιατί απλώς θέλω να βλέπουν σοβαρά αυτό που κάνουν όσοι ασχολούνται με αυτό που αγαπώ. Αν είναι ν’ ανεβάσεις π.χ. ένα μιούζικαλ θέλω να είναι μία παραγωγή που θα νοιάζεται τόσο για την πρόζα όσο και για τον τρόπο εκφοράς του τραγουδιού. Δεν φτάνουν απλώς τα ακριβά κοστούμια για να εντυπωσιάσεις. Χρειάζονται πολλά παραπάνω. Μ’ αρέσει, βλέποντας μία παράσταση να προσπαθώ να διακρίνω τι έκανε ο σκηνοθέτης με βάση ένα κείμενο και πως η ιδιαιτερότητα ενός ηθοποιού κούμπωσε πάνω στην ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα που υποδύεται. Όλοι πάντως πιστεύω πρέπει να είμαστε αυστηροί και από την άλλη να μην ξεχνάμε ν’ αφηνόμαστε σε αυτό που βλέπουμε γιατί όταν αφήνεσαι σε μία θεατρική παράσταση γνωρίζεις περισσότερο αυτό που έχει να πει.
Πώς σας φαίνεται συνολικά το σύγχρονο ελληνικό θέατρο; Είναι μεγάλη κουβέντα αυτό γιατί είναι ένα θέμα που ακόμα το σπουδάζω και ποτέ μάλλον δε θα μπορέσω να το έχω σπουδάσει αρκετά. Θα έλεγα πως έχουμε ανάγκη από νέες δραματουργικές φωνές –ο Δημητριάδης παραμένει νέος δραματουργός βέβαια-, από μία τόνωση της πρωτογενούς δραματουργίας για παιδιά κι εφήβους, από συστηματοποίηση των θεατρικών χώρων με ταυτότητα και ν’ ανοίξει η επικοινωνία συγγραφέων-σκηνοθετών αλλά και των καλλιτεχνών κάθε είδους. Κάπως πρέπει να επικοινωνήσουν όλοι αυτοί οι λεγόμενοι «νέοι καλλιτέχνες» για να δημιουργηθούν οι «καλές παραστάσεις» που όλοι αναζητούμε.
Πηγή : Tospirto