«Όσο έμπειρος κι αν είσαι, το να ζεις από την δουλειά σου στο θέατρο είναι απαγορευτικό και απαγορευμένο».
Εδώ και δέκα χρόνια δουλεύει, αδιαλείπτως, στο θέατρο, έχοντας υπάρξει βοηθός των μεγαλύτερων Ελλήνων σκηνοθετών, σε περισσότερες από σαράντα δουλειές. Τώρα, μαθητεύει δίπλα στον Διονύση Σαββόπουλο για τον αριστοφανικό «Πλούτο» που ετοιμάζει για το καλοκαίρι. Την ίδια στιγμή σκηνοθετεί και ανεβάζει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα,( στο πλαίσιο του φετινού δικού μας «Low Budget μιλάει… Γαλλικά Νο2»), το έργο «Στο σπίτι περιμένοντας την βροχή» του Ζαν Λικ Λαγκάρς, σε μετάφραση Δημήτρη Φίλια και με πρωταγωνίστριες την Ιωάννα Παππά και την Έλενα Τοπαλίδου. Ένα έργο που, όπως λέει η ίδια, «μοιάζει σαν να αθροίζει όλες τις σταγόνες γυναικείας απελπισίας». Την ρωτήσαμε, πρωτίστως, εάν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να περιμένουμε μια παράσταση… βαριά!
Στο έργο μια οικογένεια γυναικών, δηλαδή η γιαγιά, η μητέρα και οι τρεις αδερφές, ζουν με την προσδοκία επιστροφής του μικρού αδελφού. Όταν εκείνος επιστρέφει σωριάζεται χωρίς να προλάβει να πει λέξη κι εκείνες έρχονται αντιμέτωπες με την σιωπή κι αναμετρώνται με το ενδεχόμενο του θανάτου του. Κατά την άποψή μου ο Λαγκάρς , παρόλο που πρόκειται για μια σπουδαία περίπτωση συγγραφέα που αν είχε προλάβει θα άφηνε ακόμη ωριμότερα δραματουργικά έργα (σ.σ πέθανε το 1995 σε ηλικία 38 ετών) δεν κατάφερε να φτιάξει ώριμους χαρακτήρες. Γι αυτό και δεν ήθελα μια εικονογραφική αντιμετώπιση με πέντε γυναίκες ηθοποιούς. Επέλεξα λοιπόν όλο το έργο να επωμιστούν δύο γυναίκες οι οποίες αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοσυμπληρώνουν την έννοια του γυναικείου ψυχισμού. Ο λόγος είναι επαναληπτικός και επαναλαμβανόμενος. Το κείμενο μοιάζει άπειρο και μικροί κραδασμοί συμβαίνουν από λέξη σε λέξη.
Μπορεί το έργο να μιλά για το πένθος και την απώλεια, όμως, η παράστασή μας στο σύνολό της δεν έχει μεγάλο βάρος. Μοιάζει σαν να ψηλαφούν την έννοια της απελπισίας. Σαν να στέκονται στην επιφάνεια. Κάτι αντίστοιχο με την αντίσταση στην βαρύτητα.
Επιλέξατε γι αυτό δύο ερμηνεύτριες με τις οποίες έχετε ξανασυνεργαστεί. Η μία με χαρακτηριστική άνεση στην κίνηση, την Έλενα Τοπαλίδου, αλλά και μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς της γενιάς της, την Ιωάννα Παππά. Πώς οδηγηθήκατε σε αυτές τις επιλογές;
Αποτελούν δύο σκηνικές αξίες και ως τέτοιες τις αντιμετώπισα και κατά την επιλογή μου και στην διάρκεια των προβών. Διαθέτουν και οι δύο παροιμιώδη ευαισθησία και δυνατότητα εμβάθυνσης. Οι πρόβες μας, ουσιαστικά, εξαντλήθηκαν στην προσπάθεια δημιουργίας ενός μεταξύ τους κόσμου που θα αποτελέσει και την ατμόσφαιρα της παράστασης. Οι δυο τους μαζί συνθέτουν ένα κυβιστικό πορτραίτο. Είναι πολύ μεγάλη δυνατότητα να συνεργάζεσαι ξανά με τους ίδιους ανθρώπους και να αυτό να εξελίσσεται όλο και περισσότερο. Ένα τρίτο εφάμιλλο ρόλο παίζει και ο μουσικός της παράστασης, Γιώργος Πούλιος, ο οποίος συμβάλλει, με εξαιρετικά λεπτό τρόπο, σε αυτό που περιέγραψα πριν ως ατμόσφαιρα της παράστασης. Έχει αφουγκραστεί την σιωπή του χώρου, του κειμένου, των κοριτσιών και έχει δημιουργήσει ένα τοπίο που υπογραμμίζει τους κραδασμούς της ψυχολογίας τους.
Χάρη στο φεστιβάλ ανακαλύπτουμε ορισμένα έργα- διαμάντια της σύγχρονης γαλλικής δραματουργίας. Υπάρχουν αντίστοιχα ελληνικά;
Θεωρώ πως δεν είμαστε πίσω, σε σχέση με την δραματουργία μας. Έχουμε σημαντικούς συγγραφείς και όλο και πιο σημαντικά έργα. Το κακό είναι πως δεν ανεβαίνουν. Η τάση μας είναι πάντα προς το ξένο ρεπερτόριο. Ίσως επειδή αποτελεί ένα ασφαλέστερο πεδίο άσκησης. Ποιος έχει ξεχάσει όμως το «Bella Venezia» του Γιώργου Διαλεγμένου; Ή ποιος θα ξεχάσει το «Insenso» του Δημήτρη Δημητριάδη;
Πώς είναι να δημιουργεί κανείς με συνθήκες low budget;
Δεν υπάρχει καμία δυσκολία. Θέλω να πω, δεν αντιλαμβάνομαι αλλιώς την εργασία. Καλλιτεχνικά δεν στερήθηκα κάτι. Θα ήθελα όμως να μπορούμε να αμειβόμαστε από την δουλειά μας στο θέατρο. Κάτι που είναι ανεξάρτητο από αυτό εδώ το φεστιβάλ. Πλέον, όσο έμπειρος κι αν είσαι, το να ζεις από την δουλειά σου στο θέατρο είναι απαγορευτικό και απαγορευμένο.
Πηγή : Tospirto