Σύλβια Λιούλιου: «Θα ήθελα να μπορώ να παρέχω στους ανθρώπους που θαυμάζω (τους ηθοποιούς και τους συνεργάτες μου) την δυνατότητα μιας δημιουργικής ελευθερίας ανεμπόδιστης από οικονομικούς περιορισμούς».
Είναι νέοι και έχουν ήδη παρελθόν. Σκηνοθέτες και ηθοποιοί που στο αυριανό μέλλον θα αποτελούν το ηχηρό παρόν του Ελληνικού θεάτρου. Δουλεύουν σκληρά, σε σκοτεινές αίθουσες με πενιχρές δυνατότητες και υλικοτεχνικά μέσα. Είναι οι άνθρωποι που δίνουν πνοή στην έρευνα με νεανικό ενθουσιασμό. Άλλες φορές από άποψη επιλογών και άλλες εξ’ ανάγκης οδηγούνται σε Low Budget παραγωγές. Οι παραστάσεις τους έρχονται στο προσκήνιο μέσα από ένα φτωχά υλικό, άλλα πλούσιο πνευματικά παρασκήνιο. Αν όμως είχαν χρήματα, τι θα άλλαζε; Σε μια εποχή αναγκαστικής λιτότητας, σαν τη σημερινή, ας φαντασιωθούμε ένα όραμα χωρίς οικονομικό πρόβλημα. Ποιο είναι αυτό; Οι καλλιτέχνες καταθέτουν την άποψή τους στο www.tospirto.net.
Σύλβια Λιούλιου: «Τα χρήματα θα μου παρείχαν ένα αίσθημα ασφάλειας σε επίπεδο χώρου, ομάδας και ρεπερτορίου. Αυτό που είναι τρομερά δύσκολο στην εποχή μας είναι να διατηρείς τη δημιουργικότητά σου ενόσω η βιαιότητα της ανασφάλειας εισβάλει παντού γύρω σου και μέσα σου. Πρέπει καθημερινά να βρίσκεις τρόπους να κατευνάζεις τους φόβους σου αντλώντας αισιοδοξία από τον ίδιο τον εαυτό σου και επενδύοντας στη θαυματουργή ικανότητα της πρόβας, να κατατροπώνεις το Γολιάθ της αδυναμίας με το πετραδάκι της λήθης. Αν το οικονομικό στο θέατρο ήταν λυμένο, τότε θα μπορούσε κανείς να επιδοθεί στην έρευνα χωρίς περιορισμούς. Σε έναν χώρο που θα ικανοποιούσε τις προδιαγραφές της ομορφιάς και με καλοπληρωμένους ηθοποιούς και συνεργάτες θα μπορούσε κανείς να επιλέγει κείμενα με μόνο κριτήριο το κοινό «θέλω» και το κοινό γούστο. Και κυρίως να ορίζει ο ίδιος τις συνθήκες. Το θέατρο είναι όπως το εργαστήρι: μέσα σε αυτό επιχειρεί κανείς ένα πείραμα σε ορισμένες συνθήκες. Είναι πολύ σημαντικό, επομένως, τις συνθήκες να τις ορίζει ο δημιουργός. Στην πραγματικότητα δεν τον φοβάμαι τον οικονομικό περιορισμό. Έχω μάθει να λειτουργώ μέσα σε αυτόν. Θεωρώ ότι μπορεί να είναι πολύ γόνιμος απλώς το άγχος για τα πρακτικά μολύνει τη δημιουργική χαρά. Δεν ονειρεύομαι πολυτελείς παραγωγές. Ονειρεύομαι μεγαλύτερη άνεση στις επιλογές του ρεπερτορίου, έναν χώρο που να λειτουργεί ως στέγη και που να είναι σημείο αναφοράς για τη συνύπαρξη μιας ομάδας καλλιτεχνών που τα μέλη της δε θα χρειάζεται να χωρίζουν για βιοποριστικούς λόγους. Κυρίως θα ήθελα να μπορώ να παρέχω στους ανθρώπους που θαυμάζω (τους ηθοποιούς και τους συνεργάτες μου) την δυνατότητα μιας δημιουργικής ελευθερίας ανεμπόδιστης από οικονομικούς περιορισμούς».
[Θεοδόσης Μήλιος]
Πηγή : Tospirto