Από τον «Αύγουστο» στην «Αγριόπαπια» του Δημήτρη Τάρλοου.
Η Σίσσυ Τουμάση έγινε αρχικά γνωστή χάρη στον ρόλο της στη βραβευμένη κινηματογραφική ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά «Miss Violence». Την περασμένη σεζόν την πέρασε στο θέατρο Δημήτρης Χορν υποδυόμενη μια emo έφηβη στο διακεκριμένο θεατρικό έργο «Αύγουστος» του Τρέισι Λετς, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Σε λίγο καιρό αρχίζει πρόβες για το φιλόδοξο εγχείρημα του Δημήτρη Τάρλοου, ο οποίος θα ανεβάσει τον Νοέμβριο στο θέατρο Πορεία ένα από τα γνωστότερα έργα του Ερρίκου Ιψεν, την «Αγριόπαπια».
Πες μας λίγα λόγια για το ρόλο σου στην παράσταση «Η Αγριόπαπια» που θα παρουσιαστεί την ερχόμενη σεζόν στο Θέατρο Πορεία.
Υποδύομαι τη Χέντβιγκ, ένα δεκατετράχρονο κορίτσι, η οποία ζει σχεδόν κλεισμένη μέσα στο σπίτι της, εξαιτίας ενός προβλήματος που αντιμετωπίζει με την όρασή της. Δεν πηγαίνει σχολείο και δεν έχει κανένα φίλο στην ηλικία της. Καλύτερη της φίλη είναι μια αγριόπαπια που ζει στη σοφίτα του σπιτιού. Λατρεύει τον πατέρα της και κάνει τα πάντα για να τον ευχαριστήσει. Νομίζω πως είναι ένα πλάσμα γεμάτο αγάπη και καλοσύνη. Μία καθαρή, ικανή και ευγενική ψυχή, πάντα πρόθυμη να βοηθήσει. Αθώα, μα όχι αφελής.
Το κυρίαρχο θέμα του έργου μοιάζει να είναι αυτό του ζωτικού ψεύδους, της κατασκευασμένης πραγματικότητας που χτίζουμε όλοι για να αντέξουμε τη ζωή. Πόσο σε αφορά;
Η γνώση της αλήθειας είναι δύναμη. Με το να κατασκευάζεις μία καλύτερη πραγματικότητα στο μυαλό σου, αρνείσαι να πολεμήσεις για τη πραγματικότητα που ονειρεύεσαι και κατά κάποιο τρόπο είναι σαν να παραιτείσαι ηττημένος από τη ζωή. Ζεις ένα ψέμα. Σε μένα φαντάζει, λοιπόν, τελείως παράδοξο το ότι κάποιος επιλέγει να ζει σαν να βρίσκεται μονίμως υπό την επήρεια παραισθησιογόνων. Το ζωτικό ψεύδος είναι κάτι που φαίνεται να έχει εφαρμογή σε πολλούς τομείς και υιοθετείται ατομικά και συλλογικά. Ο άνθρωπος προβάλλει μια ευτυχισμένη ζωή στο facebook, ομορφαίνει με φίλτρα τη μακαρονάδα του στο instagram και διορθώνει τις ατέλειες του προσώπου και του σώματός του στο photoshop. Πιστεύει το γιατρό με την πιο ευχάριστη γνωμάτευση (αυτό είναι πραγματικό γεγονός που έζησα κι ο άνθρωπος πέθανε) και ψηφίζει τον πολιτικό με τις πιο μεγάλες υποσχέσεις. Με την ίδια λογική κάθε χώρα σκίζει απ’ την ιστορία της, τις σκοτεινές σελίδες και υπογραμμίζει με φωσφοριζέ μαρκαδοράκι, τις θετικές. Πίσω από αυτά υπάρχει φόβος. Φοβόμαστε και αρνούμαστε πεισματικά να απογοητευθούμε, να παραδεχτούμε, να αποτύχουμε και κυρίως να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Το να αντιλαμβάνεσαι και να ζεις την πραγματικότητα είναι γνώση που σε κάνει να παλεύεις και να εξελίσσεσαι. Σε μια εποχή όπως η σημερινή, που πρωταγωνιστεί το ρετούς και το μοντάζ, μάλλον είναι σχεδόν επαναστατική πράξη το να βλέπεις και να αποδέχεσαι την αλήθεια όπως είναι. Άφιλτρη.
Τι σημαίνει για τη γενιά σου, στην Ελλάδα του 2017, η φράση «αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα»;
Σε κάθε γενιά και σε κάθε εποχή, ο επόμενος καλείται να αντιμετωπίσει τα λάθη του προηγούμενου, είναι ένας κύκλος από τον οποίο δύσκολα γλιτώνει κανείς. ΄Ισως είναι αρκετά έντονη αυτή η αίσθηση, στην Ελλάδα της κρίσης αλλά δεν πρέπει να είναι μία μόνιμη καραμέλα πένθους. Όλοι περνάμε από το στάδιο του “κατηγορώ” αλλά ξέρουμε ότι δεν οδηγεί πουθενά και καλό είναι να παραμένει απλά ένα στάδιο. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς για εμάς. Το να ψάχνουμε τι δεν έκαναν ή έκαναν λάθος οι άλλοι για εμάς είναι μάλλον παιδικό και ανούσιο. Αυτές είναι οι συνθήκες, ας το πάρουμε ως δεδομένο και ας δουλέψουμε για να δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο για εμάς αλλά και για τους επόμενους. Διαφορετικά οι επόμενοι το μόνο που θα κληρονομήσουν από εμάς είναι ένα “εμείς δε φταίμε, έτσι τα βρήκαμε”. Η μεμψιμοιρία δεν έχει θέση σε νέους και δυνατούς ανθρώπους. Καθένας είναι υπεύθυνος για τη δική του ζωή.
Είναι η δεύτερη σεζόν στη σειρά που θα υποδύεσαι στη σκηνή μία έφηβη. Πόσο δύσκολο είναι να αναπαριστά ένας ηθοποιός έναν ήρωα που δεν έχει χάσει ακόμη την αθωότητά του;
Νομίζω ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί, υπάρχουν ως ηθοποιοί ακριβώς γιατί με κάποιο τρόπο κατάφεραν να διαφυλάξουν ένα μέρος της αθωότητας και της παιδικότητας τους. Βέβαια, παρόλο που έχω καταπιαστεί αρκετές φορές με ρόλους εφηβικής ηλικίας όλοι τους κάπως, κάπου είχαν χάσει την αθωότητα τους, “είχε ξεκινήσει η μόλυνση”. Φέτος για πρώτη φορά καλούμαι να υποδυθώ ένα χαρακτήρα τόσο αγνό και αθώο αλλά μιας και δεν έχω ξεκινήσει πρακτικά να δουλεύω πάνω σε αυτό, δεν έχω ακόμα απάντηση στο πόσο δύσκολη θα είναι αυτή η “βουτιά”.
Πηγή : Tospirto