«Ο έρωτας δεν υπακούει σε στερεότυπα. Είμαστε παιχνίδι στα χέρια ενός παιδιού».
H Μαρία Ζορμπά δίνει «σάρκα και οστά» στην «Κυρία Κούλα» (Faust- σκην. Εφη Θεοδώρου), την ηρωίδα του πιο μικρού σε λέξεις βιβλίου του Μένη Κουμανταρέα. «Η κυρία Κούλα είμαι εγώ», θα πει σε κάποια συνέντευξή του. Στο βιβλίο αυτό καταγράφει με μοναδικό τρόπο την περιπέτεια του έρωτα ανάμεσα σε δύο πρόσωπα κοινωνικά και ηλικιακά αταίριαστα, που όμως τολμούν να σπάσουν τα κοινωνικά πρότυπα και να διεκδικήσουν ένα χώρο για το όνειρο μέσα στους ρυθμούς της επανάληψης που έχει η καθημερινότητα: διαδρομές, στάσεις, αναχωρήσεις, ο δημόσιος κι ο αυστηρά ιδιωτικός χώρος, συγκρούσεις και συμφιλιώσεις είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο ο Κουμανταρέας «σκηνοθετεί» με λεπτότητα και ευαισθησία αυτή την αναπάντεχη συνάντηση της Κούλας και του Μίμη, ήρωες του καιρού τους, αναμφίβολα, αλλά και παντός καιρού.
Εμείς μιλήσαμε με την Μαρία Ζορμπά για το ρόλο της ως Κυρία Κούλα, αλλά και για τη ζωή της την ίδια.
Τι σας γοητεύει στο έργο αυτό του Μένη Κουμανταρέα;
Μέσα σε μια Αθήνα της καθημερινότητας ο συγγραφέας φτιάχνει δεξιοτεχνικά μια ιστορία ανάμεσα σε μία ώριμη γυναίκα κι έναν πολύ νεότερο της άνδρα, κι εκεί που όλα μοιάζουν να κινούνται σε γνώριμα λίγο πολύ εδάφη, ακινητοποιεί την αφήγηση του σ’ ένα ψυχικό τοπίο σχεδόν Αμλετικό απ’ όπου η ηρωίδα θα βγει έχοντας φωτίσει σκοτεινές γωνίες της σκέψης της και της ζωής της. Αυτή η στροφή της αφήγησης είναι για εμένα η δύναμη και η γοητεία του έργου.
Ποια είναι η Κυρία Κούλα;
Μία ώριμη γυναίκα της διπλανής πόρτας, εργαζόμενη σύζυγος, μητέρα, μία γυναίκα με αρσενικές δυνάμεις και ακινητοποιημένη θηλυκότητα. Μπροστά στις γραμμές του Ηλεκτρικού θα μπορούσε κάποιος να την φωτογραφήσει σαν έτοιμη να επιβιβαστεί ή έτοιμη να πέσει. Πέφτει στην αγκαλιά του Μίμη του νεαρού φοιτητή και αφήνεται να παρασυρθεί από την ορμή της ηλικίας του. Τελικά θα έλεγα τολμά να εξερευνήσει και να επαναπροσδιορίσει τον προορισμό της.
Βρήκατε κοινά στοιχεία με τον εαυτό σας;
Έχω και εγώ αναποδογυρίσει τη ζωή μου αρκετές φορές, έχω κινδυνέψει.
Πού αγγίζει το σήμερα;
Μέσα στο τρένο και ξυπνώντας κάποια στιγμή από την ερωτική της υπνοβασία, η κ.Κούλα κοιτάει γύρω της και αναρωτιέται ‘‘άραγε όλοι αυτοί οι άνθρωποι να είχαν και εκείνοι όμορφα σπίτια σιγυρισμένα να τους περιμένουν;…’’. Θα ήθελε όλοι αυτοί οι άνθρωποι να γύριζαν απόψε σπίτια τους λέει ο Κουμανταρέας. Στην Αθήνα του 2017, όπου έχουμε δει οικογένειες σε πάρκα και σε πλατείες, πρόσφυγες και μη, αυτή η ευχή είναι πολύ σημερινή. Από κει και πέρα η ανάγκη του ανθρώπου να ακουμπήσει σ’ένα άλλο άνθρωπο είναι κάτι παντοτινό.
Η Κούλα ερωτεύεται τον νεαρό Μίμη… Μπορεί ο έρωτας να υπακούσει σε κοινωνικά στερεότυπα;
Ο έρωτας δεν υπακούει. Είμαστε παιχνίδι στα χέρια ενός παιδιού.
Εσείς προσωπικά «υπακούτε» σ΄ αυτά;
Καλώς ή κακώς έχω μείνει έξω από αρκετά.
Πιστεύετε πως η κοινωνία μας είναι αρκετά δεκτική στο διαφορετικό;
Προσπαθούμε αλλά δεν τα καταφέρνουμε. Έχουμε πάντα το φόβο του εισβολέα του μικροβίου που θα αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά μας.
Πώς φαντάζεστε την κοινωνία μας σε 10 χρόνια από τώρα και που τοποθετείτε τον εαυτό σας σ΄αυτην;
Φαντάζομαι τα καλύτερα και τα χειρότερα και ταυτόχρονα. Νομίζω έτσι ήμασταν πάντα. Όσο για εμένα με τοποθετώ εκεί που θα είμαι χρήσιμη.
Πώς κρίνετε τις δεκάδες θεατρικές παραστάσεις που παρουσιάζονται στην Αθήνα;
Υπάρχει κάποια ανάγκη που οδηγεί σε αυτό. Είναι μία ελληνική ανάγκη έκφρασης γενικότερα; Τα παιδιά σήμερα στις δραματικές σχολές είναι όλα με πτυχία. Κάνουν το χατήρι των γονιών τους και μετά γεμίζουν τις σχολές θεάτρου, γιατί μάλλον κάτι δεν τους είναι αρκετό έχουν μεγάλη ανάγκη να εκφραστούν. Υπάρχει έλλειμμα παιδείας. Αν από τις πρώτες τάξεις το σχολείο πρόσφερε επαρκή και σοβαρά μαθήματα, χορού, θεάτρου, μουσικής, αθλητισμού, τα παιδιά θα είχαν προλάβει να καταλάβουν, να εκτονωθούν, να διαλέξουν. Τώρα οι περισσότεροι νέοι μπαίνουν στην υποκριτική και φτιάχνουν ομάδες γιατί κάτι θέλουν να δοκιμάσουν – όχι απαραίτητα γιατί θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους ως ηθοποιοί.
Τι σας θυμώνει και τι σας γαληνεύει;
Με θυμώνουν πολλά, η βία σε όποια μορφή, ο Τράμπ, οι δικαιολογίες. Μπορεί να με γαληνέψει κάτι αναπάντεχο, σταθερά, όμως, μου συμβαίνει: με τα βρέφη, τη θάλασσα και τις εκκλησίες.
Μελλοντικά σχέδια
Πιο πολύ από τα μελλοντικά σχέδια που υπάρχουν πάντα, θα ήθελα να αναφερθώ στο τώρα, στη σκηνοθέτη μου Έφη Θεοδώρου και τους συμπαίκτες μου στη σκηνή, τον Κωνσταντίνο Πλεμένο και τον Μικέ Γλύκα, 3 ανθρώπους με αφοσίωση και αγάπη για το θέατρο. Φτιάξαμε μαζί μία παράσταση σχεδόν με το τίποτα και συναντήσαμε ένα συγγραφέα ‘φιλικό προς τον αναγνώστη’ όπως έχει χαρακτηριστεί, αλλά και προς τους θεατές της θεατρικής του διασκευής όπως διαπιστώσαμε. Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτή τη συνάντηση όλων μας.
Πηγή : Tospirto