«Θυμώνω… με τον εαυτό μου που δε θυμώνει όσο πρέπει. Φοβάμαι… την απώλεια, την αρρώστια, την μοναξιά, τον… φόβο!».
Η άλλη άκρη της γραμμής χτύπησε στο Μιλάνο. Με την καρφίτσα της Μελίνας ως φυλαχτό στις αποσκευές της η Λένα Παπαληγούρα, την επομένη της βράβευσής της με το έβδομο «Μελίνα Μερκούρη» βρέθηκε στην Ιταλική πόλη με όλο το επιτελείο της «Οδύσσειας» του Ρόμπερτ Γουίλσον. Μπορεί επί σκηνής να παρακολουθούμε την σταδιακή εξέλιξή της σε μια ώριμη ερμηνεύτρια, στην καθημερινότητά της η Λένα Παπαληγούρα είναι ένα ολοζώντανο πλάσμα γεμάτο ειλικρινή χαρά που μεταδίδει στους γύρω της. Με τον ίδιο ενθουσιασμό δέχτηκε να εξομολογηθεί σκέψεις, φόβους και επιθυμίες. Η τελευταία της πρόταση έφτασε μέσω sms στις 3 παρά, τα ξημερώματα!
Χαίρομαι… που είμαι υγιής
Φοβάμαι… την απώλεια, την αρρώστια, την μοναξιά, τον ..φόβο!
Θέλω… να μπορώ να ταξιδεύω. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Μπορώ… ακόμα, και σε πείσμα των καιρών, να ονειρεύομαι ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Για την χώρα μου και τους ανθρώπους της.
Θυμώνω… με τον εαυτό μου που δε θυμώνει όσο πρέπει.
Άκουσα… μέσα μου μια φωνή (αχνή αλλά επίμονη) που μου είπε να μην φοβάμαι να διεκδικώ την προσωπική μου ελευθερία. Πολύ δύσκολο, αλλά το προσπαθώ.
Θυμήθηκα… πριν λίγες μέρες όταν πήρα στα χέρια μου το βραβείο όλους τους ανθρώπους που με σημάδεψαν, που με έκαναν να ανοίξω τα μάτια μου και να παρατηρήσω τον κόσμο αλλά και που με παρότρυναν να ανοίξω και τα μάτια της ψυχής μου και να κοιτάξω μέσα μου. Έναν, έναν ξεχωριστά θα ήθελα να τους ευχαριστήσω.
Πίστεψα… στην δύναμη της τέχνης, του θεάτρου, της αγάπης, του έρωτα, του ανθρώπου και της ζωής! Κι ακόμα πιστεύω.
Ελπίζω… κάποια στιγμή να γίνω μαμά.
Είδα… την όπερα Cuora di Cane σε κείμενο του M. Μπουλγκάκοφ από τους Κομπλισιτέ στην Σκάλα του Μιλάνου! Όμορφο! Τι τύχη να είμαι εδώ…
Πηγή : Tospirto