Home cinema news Σύντευξη της Ιόλη Ανδρεάδη

Σύντευξη της Ιόλη Ανδρεάδη

0

Οι άνθρωποι δεν έχουν το κουράγιο πια να διεκδικήσουν, ούτε καν το διάλογο, κάτι που έκαναν τα πρώτα χρόνια της κρίσης.

Η hot yoga, το κολύμπι, το μαγείρεμα, η θάλασσα, ο ήλιος, ένα κρασί σ’ ένα συγκεκριμένο μπαρ, η βόλτα στη λαϊκή το Σάββατο, ο Επιτάφιος στο κέντρο της Αθήνας, το γράψιμο, η πρόβα είναι κάποια από τα υπέροχα πράγματα στη λίστα της καθημερινότητας και της ζωής της. Με τη δουλειά της παρακινεί και εμάς τους ίδιους με τρόπο αστείο να προσέξουμε τις χαρές της ζωής, μικρές και μεγαλύτερες…
Ο λόγος για την Ιόλη Ανδρεάδη που παρά το νεαρό της ηλικίας της έχει σκηνοθετήσει περισσότερες από 25 παραγωγές σε Αθήνα, Λονδίνο, Εδιμβούργο, Βερολίνο, Ρώμη και Νέα Υόρκη και έχει υπάρξει ιδρυτικό μέλος της διεθνούς πλατφόρμας σκηνοθετών «World Wide Lab» (η οποία δημιουργήθηκε στο Watermill Center του Bob Wilson το 2011 και της οποίας διετέλεσε Καλλιτεχνική Διευθύντρια το 2013 στη Νέα Υόρκη και το 2015).

Αυτήν την περίοδο σκηνοθετεί και παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα το πολυβραβευμένο έργο- αντίδοτο στην κατάθλιψη, «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα», του Duncan Macmillan και του Johnny Donahoe.

Πες μας λίγα λόγια για το έργο αυτό…
Το έργο «Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα» μιλάει καταρχάς για το πώς μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη ενός ανθρώπου που αγαπά, αλλά και την κατάθλιψη του ίδιου. Μας παρακινεί με τρόπο αστείο και πιστεύω μη διδακτικό να προσέξουμε τις χαρές της ζωής, μικρές και μεγαλύτερες, καθώς συχνά τα προβλήματα και οι αγωνίες μας δε μας επιτρέπουν να τις συνειδητοποιήσουμε και έτσι αυτές περνούν απαρατήρητες.

Πώς ένα έργο που κατά βάση αφορά την κατάθλιψη είναι τόσο χαρούμενο;
Σ’ αυτό παίζει μεγάλο ρόλο το παιχνίδι με τους θεατές και η κωμική ασημαντότητα των πραγμάτων που μας κρατούν στη ζωή. Πολλές φορές τα απαραίτητα και τα σημαντικά είναι τα πιο ταπεινά και τα πιο μικρά – και αυτό είναι από μόνο του αστείο. Ακόμη, παίζει ρόλο και ο υπόγειος αυτοσαρκασμός της ηρωΐδας, που τόσο στο πρωτότυπο όσο και στην προσαρμογή που επιχειρήσαμε, διατρέχει όλο το έργο. Γενικά, παρά το πολύ σοβαρό θέμα με το οποίο καταπιάνεται, το κείμενο χαρακτηρίζεται από μια απουσία σοβαροφάνειας, κάτι που το έκανε στα μάτια μου από την πρώτη στιγμή ελκυστικό.

Τι σε γοητεύει ιδιαίτερα;
Το έργο φαίνεται εκ πρώτης απλό, αλλά στηρίζεται στην πολύ ισχυρή δραματουργία των Άγγλων συγγραφέων, η οποία δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω και «πιάνει» αμέσως το θεατή. Παρότι το έργο θυμίζει devised theatre, stand up και αυτοσχεδιασμό, εν τούτοις όλα βασίζονται στο κείμενο και φυσικά στην ικανότητα και τη διαύγεια του ηθοποιού που το ερμηνεύει.

Οι συγγραφείς έχουν δώσει ιδιαίτερες οδηγίες για το έργο αυτό; Ποιες είναι αυτές;
Οι συγγραφείς ζητούν να αποδίδεται το έργο πιστά στη γλώσσα που παίζεται, τα πολιτισμικά στοιχεία να είναι απολύτως αυτά της χώρας όπου ανεβαίνει. Αυτή την οδηγία την ακολουθήσαμε ο Άρης Ασπρούλης κι εγώ στην προσαρμογή μας. Επίσης ο ρόλος, σύμφωνα με τους συγγραφείς, μπορεί να παιχτεί είτε από άντρα είτε από γυναίκα. Έτσι, αποφασίσαμε να προσαρμόσουμε το έργο στο φύλο της πρωταγωνίστριας και, τελικά, και στην ηλικία της, κάτι που με τη σειρά του οδήγησε την προσαρμογή σ’ ένα mini tribute στα 90’s. Τέλος, μια πολύ βασική οδηγία που δίνουν είναι πως επιθυμούν το έργο να ανεβαίνει χωρίς φωτιστικές ή σκηνογραφικές αλλαγές και πάντα με τον κόσμο να σχηματίζει υποτυπωδώς έναν κύκλο γύρω από τον / την ηθοποιό.

Πώς επικοινωνεί τελικά με το κοινό; Πού το αγγίζει;
Ίσως να βοηθά η συνεχής εναλλαγή ανάμεσα στο χιούμορ και τη λύπη. Ίσως και το ότι γίνεται μια προσπάθεια, τόσο από το έργο όσο και από την ηθοποιό, για την απουσία προσποίησης. Στο τέλος, δηλαδή, μένει μόνο η διάθεση για πραγματική επικοινωνία.

Ποια είναι τα υπέροχα πράγματα στη δικιά σου λίστα;
Μερικά από αυτά είναι: η hot yoga, το κολύμπι, το μαγείρεμα, η θάλασσα, ο ήλιος, ένα κρασί σ’ ένα συγκεκριμένο μπαρ, η βόλτα σε μια συγκεκριμένη λαϊκή το Σάββατο, ο Επιτάφιος στο κέντρο της Αθήνας, το γράψιμο, η πρόβα.

Γιατί η κατάθλιψη… θερίζει;
Μέσα από αυτά που παρατηρώ, αναρωτιέμαι πώς να μη θερίζει. Οι συνθήκες που βιώνουμε στη χώρα μας από το 2008 είναι εφιαλτικές, τα πάντα περιορίζονται με γεωμετρική πρόοδο, μέσα σε ένα περιβάλλον πρωτοφανούς και άρρητης εισβολής, ενώ παράλληλα, οι πολιτικές ηγεσίες, εγχώριες και διεθνείς, αδιαφορούν για την ευτυχία των ανθρώπων. Ταυτόχρονα, πιστεύω πως το πιο θλιβερό είναι ότι έχει ανασταλεί επ’ αόριστον και η όποια ελπίδα μπορεί να γεννηθεί από τη συλλογικότητα και την ένωση των ανθρώπων, μια διαδικασία «από τα κάτω» που πάντοτε εξισορροπούσε μέσα στις καρδιές των ανθρώπων την αδιαφορία των πολιτικών ηγετών. Οι άνθρωποι δεν έχουν το κουράγιο πια να διεκδικήσουν κάτι, ούτε καν το διάλογο, κάτι που έκαναν τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Η αποδοχή της πραγματικότητας και οι μοναχικοί δρόμοι που παίρνει ο καθένας για να την αντιμετωπίσει αποτελεί αιτία κατάθλιψης.

Γιατί πιστεύεις πως όλο και πιο πολλοί πλέον άνθρωποι παίρνουν αντικαταθλιπτικά;
Ίσως να ευθύνονται οι γιατροί που τους τα χορηγούν με τόση ευκολία, αλλά και ο περίγυρός τους. Οι γνώσεις των ανθρώπων γύρω από την ψυχανάλυση, την εναλλακτική ιατρική, τα ομαδικά προγράμματα ψυχοθεραπείας, τη δημιουργική απασχόληση και την αυτοΐαση είναι περιορισμένες. Τα χάπια είναι δυστυχώς η εύκολη λύση. Και το γεγονός πως ταυτόχρονα εντείνεται η κρίση στις σχέσεις τους με τους άλλους ανθρώπους, αυτούς που παλιότερα θα τους στήριζαν, κάνει τους ανθρώπους με κατάθλιψη να μην έχουν επιλογή.

Πόσο εύκολο είναι για τον σύγχρονο Έλληνα να δει την ωραία πλευρά της ζωής;
Σίγουρα αξίζει μια τέτοια προσπάθεια και υπάρχουν γύρω μας και άνθρωποι και τρόποι για να βοηθηθεί κάποιος, αν είναι τυχερός και αν αποφασίσει να τους βρει. Στη χώρα με τον ήλιο, τη θάλασσα και τις τέσσερις εποχές, τα πράγματα σίγουρα είναι κάπως πιο εύκολα. Ωστόσο, η πολιτεία οφείλει να δει το ζήτημα της κατάθλιψης πιο οργανωμένα, πριν αποκτήσει διαστάσεις επιδημίας – αν αυτό δεν έχει ήδη συμβεί.

Πώς επιλέγεις τα έργα που κάθε φορά επεξεργάζεσαι και σκηνοθετείς;
Όταν πρόκειται για υπάρχον έργο (όπως τώρα με το Every Brilliant Thing, ή, προηγουμένως, με το Βασίλειο της Γης του T. Williams) τότε το κριτήριο είναι ένα: αν κάνει την καρδιά μου να χτυπά πιο γρήγορα όσο το διαβάζω, τότε θέλω να το ανεβάσω. Τις φορές που εμπνέομαι πιο ελεύθερα ένα θέμα, χωρίς να υπαρχει ακόμα το κείμενο, αρκεί ένα μοναδικό στοιχείο να βρεθεί που να με αφορά και να με κινητοποιεί και τότε θα στηρίξω πάνω του όλη μου τη δημιουργία και θα το χτίσω βήμα-βήμα.

Τι θα μπορούσε να σε κάνει καταθλιπτική σήμερα;
Η αδικία και η αχαριστία των ανθρώπων απέναντι σε άλλους ανθρώπους, είναι κάτι που μου προκαλεί βαθιά λύπη. Όσο για την κατάθλιψη, δεν μπορώ να φανταστώ ένα λόγο, γιατί μιλάμε για ένα ολοκληρωτικό συναίσθημα.

Θα ξαναέφευγες για το εξωτερικό αν σου δινόταν η ευκαιρία;
Προς το παρόν απολαμβάνω το συναίσθημα του να έχω μια βάση. Έχω την ανάγκη σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου για έναν τόπο που να τον θεωρώ σπίτι μου. Σίγουρα θα έφευγα για κάτι που με ενδιαφέρει πολύ, αλλά πάντα με την προοπτική να επιστρέψω εδώ.

Τελικά πιστεύεις πως υπάρχει… ελπίδα και που;
Ασφαλώς υπάρχει ή κι όταν δεν υπάρχει αναζητείται – και σίγουρα για τον καθένα είναι μια προσωπική υπόθεση.

Μελλοντικά σχέδια
Στο πλαίσιο του 59ου Φεστιβάλ Φιλίππων, που διοργάνωσε στην Καβάλα το καλοκαίρι του 2016 και τώρα φέρνει και στην Αθήνα ο Θοδωρής Γκόνης, παρουσιάζουμε στις 30 του Μάρτη, ακριβώς στις 6 το απόγευμα, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ένα αναλόγιο του «Φονικού στην Εκκλησιά» του Έλιοτ σε μετάφραση Σεφέρη, με τη Ρούλα Πατεράκη και το Νίκο Ψαρρά στους δύο ρόλους, πάνω σε μια μετεγγραφή του έργου που επιχειρήσαμε από κοινού με τον Άρη Ασπρούλη. Και το καλοκαίρι του 2017 θα έχω τη μεγάλη χαρά να συμμετάσχω στο 60ό Φεστιβάλ Φιλίππων, με μια μετεγγραφή του «Ίωνα» του Ευριπίδη για δύο πρόσωπα, βασισμένη σε νέα πρωτότυπη μετάφραση, με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή στο ρόλο του Ίωνα και τη Δήμητρα Χατούπη ως Κρέουσα.

Πηγή : Tospirto