Λέμε στον Δημήτρη Καραντζά, το σκηνοθέτη της παράστασης, «έμπλεξες με γυναίκες καημένε».
Η Έμιλυ Κολιανδρή γίνεται η Φωτεινή που παρέα με τρεις γυναίκες θέλει να πάει ένα ταξίδι στην εξωτική Ταΐλάνδη. Η θεατρική παράσταση «Με δύναμη από την Κηφισιά» , ένα σημαντικό έργο γραμμένο από τον Δημήτρη Κεχαΐδη και την Ελένης Χαβιαρά, ετοιμάζεται για το Θέατρο του Νέου Κόσμου με τις σκηνοθετικές ανάσες του Δημήτρη Καραντζά. Η κωμωδία και το δράμα της ζωής ενώνουν δυνάμεις, καταναλώνουν χάπια, γλυκά, φαγητά και αλκοόλ. Τα όνειρα και η οδύνη του ανθρώπου γίνονται πρώτες ύλες, εύφλεκτες και σπουδαίες. Η Έμιλυ Κολιανδρή πριν φαντασιωθεί επί σκηνής μίλησε για τη δική της ζωή, τα κατορθώματα αλλά και τις αποτυχίες της. Μίλησε και για τον έγγαμο βίο με τον ηθοποιό Χρήστο Λούλη, για τα παιδιά της, τη δουλειά της, αλλά και για το αν έχει κάποιο μισοτελειωμένο όνειρο προς ολοκλήρωση.
Ας μιλήσουμε για την Φωτεινή της παράστασης. Χαρίσματα έχει ή είναι απλώς μία φαντασιόπληκτη με μανία καταδίωξης;
Δεν μπορεί να μην έχει χαρίσματα. Είναι φοβερά αυθόρμητη-σχεδόν παιδική-αφού δε χρησιμοποιεί το φίλτρο που έχουν οι ενήλικες, όταν θέλουν να πουν ή να κάνουν κάτι. Μιλάει, χωρίς ενδοιασμό, και δε διστάζει να αποκαλύψει όλους τους φόβους και όλες τις αδυναμίες της. Αυτή είναι η γοητεία της.
Σε εσάς τι επιπτώσεις έχει αυτός ο ρόλος, αυτός ο χαρακτήρας;
Με επηρεάζουν και οι τέσσερις γυναίκες του έργου, όχι μόνο η Φωτεινή. Άλλωστε είναι ένα κείμενο τόσο καλά γραμμένο που η μία συμπληρώνει την άλλη, είναι και φαίνεται σαν μία μουσική παρτιτούρα που χρειάζεται τέσσερα όργανα. Το ένα φωτίζει το άλλο. Τα χαρακτηριστικά αυτών των ηρωίδων δεν υπάρχουν μόνο σε εμένα, υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους. Είναι οι ανασφάλειες, οι φόβοι, η απόλυτη ανάγκη για τον έρωτα που αποδεικνύεται η κινητήριος δύναμη της ζωής μας. Θέλουν-όπως όλοι θέλουμε- να τις αγαπούν, να μην είναι μόνες. Εκεί ακριβώς συνοψίζεται η τραγικότητα και των τεσσάρων. Όλα αυτά- οι συζητήσεις, οι ματαιώσεις, οι επιθυμίες, οι προγραμματισμοί, τα ταξίδια που ονειρεύονται, οι προδοσίες… όλα… πηγάζουν από τον φόβο της μοναξιάς.
Λέτε για τον έρωτα. Στη δική σας ζωή έχει πρωταγωνιστήσει το έντονο πάθος ή η αγάπη και η συντροφικότητα;
Έχω ζήσει και στις δύο «περιοχές» που είναι εξίσου ενδιαφέρουσες και τόσο αναγκαίες. Όμως ο έρωτας, με την πρώτη του μορφή, είναι – κάποιες φορές- εξαντλητικό σαν συναίσθημα. Δεν ξέρω πόσο καιρό μπορείς να ζεις έτσι, μέσα σε μία τόσο έντονη κατάσταση που έχει τη δύναμη να σε τρελάνει. Έχω περάσει λοιπόν στη δεύτερη φάση, σε μία πιο συντροφική και ήρεμη κατάσταση η οποία δε σημαίνει ότι δεν έχει εκπλήξεις και απρόοπτα.
Έχετε καεί από έρωτα;
Έχω καεί και έχω κάψει. Αυτά είναι αμφίδρομα.
Και τώρα είστε σε ένα γάμο, σε μία οικογένεια με το σύζυγό σας, τον Χρήστο Λούλη. Τι είναι αυτό που δένει τη σχέση και –ενδεχομένως- θα την κρατήσει για πάντα;
Καλώς βάζετε το «ενδεχομένως» αφού αυτό το «για πάντα» είναι και δύσκολο και μεγάλος βραχνάς. Οι λόγοι που είμαι με αυτόν τον άνθρωπο –έχουμε μία κοινή ζωή εδώ και πολλά χρόνια- αλλάζουν και ποικίλλουν αναλόγως με τη συνθήκη. Στην αρχή είδα το πόσο πολύ γοητευτικός είναι. Μετά ανακάλυψα ότι έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Στη συνέχεια μου χάρισε μία πολύτιμη ασφάλεια και με έκανε να νιώσω ότι έχω βρει ένα λιμάνι όπου μπορώ να είμαι ήρεμη, να είμαι ο εαυτός μου. Είναι πολύ σημαντικό να είσαι με τον άλλον, όπως δεν είσαι με κανέναν. Επίσης ένας λόγος για να μοιράζεσαι την ζωή σου με έναν άλλον άνθρωπο- για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα- είναι το να μη νιώσεις το αίσθημα της πλήξης, αυτό δεν έχω νιώσει ούτε για μία στιγμή.
Αυτή η οικογένεια απέκτησε και παιδιά ομορφαίνοντας περισσότερο. Πώς είναι σαν πατέρας;
Ο ρόλος του σαν πατέρας είναι – για εμένα-ένα παράδειγμα. Από την πλευρά μου δεν έχω την ψυχραιμία, αυτή την ικανότητα, αφού είναι ικανότητα το να είσαι γονιός. Θαυμάζω πολύ τον τρόπο του και το πώς καταφέρνει και είναι αυτός ο σπουδαίος πατέρας.
Εσείς τι είδους μητέρα είστε;
Έχω κάποιες αποτυχίες σε αυτό το ρόλο. Δεν είμαι ψύχραιμη -σε οριακές καταστάσεις. Όπως η Φωτεινή της παράστασης έτσι και εγώ χάνω την ψυχραιμία μου. Αυτό είναι πολύ άσχημο αφού ο γονιός πρέπει- στα μάτια των παιδιών τουλάχιστον- να είναι ένας καπετάνιος που δεν θα εγκαταλείψει το πλοίο. Εγώ είμαι κάπως ανυπόμονη, θέλω να τα ελέγχω όλα και στο τέλος κάπως πελαγώνω και πέφτω πρώτη από το καράβι.
Η παράσταση δίνει τη δυνατότητα να αποκαλυφθεί η αληθινή εικόνα μιας γυναίκας; Κάθε γυναίκα είναι ένα πολύ ιδιαίτερο πλάσμα…
Αυτό το έργο είναι γραμμένο με έναν υπέροχο και μοναδικό τρόπο. Έχει- και αποκαλύπτει -την ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας σε όλο της το μεγαλείο. Λέμε στον Δημήτρη Καραντζά, το σκηνοθέτη της παράστασης, «έμπλεξες με γυναίκες καημένε». Αυτό το μπλέξιμο δεν είναι εύκολο. Και φαίνεται μέσα από αυτό το κείμενο που έχει έναν καταιγιστικό ρυθμό. Αυτό το ρυθμό θέλουμε να πετύχουμε επί σκηνής. Είναι λες και παίρνεις ένα χάπι, σαν αυτό που παίρνουν οι ηρωίδες- αφού καθ όλη τη διάρκεια της παράστασης καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες χαπιών, γλυκών, αλκοόλ, φαγητού. Όλα γίνονται σε υπερθετικό βαθμό και ο θεατής συμμετέχει, μπαίνει μέσα σε αυτό και βλέπει -σε fast forward -μια ακτινογραφία του γυναικείου ψυχισμού με τρομερά γλιστρήματα από την χαρά στη λύπη, από την πληρότητα στο απόλυτο άδειασμα.
Μέσα από αυτό το ταξίδι, ποια είναι τα τρωτά σημεία μιας γυναίκας; Ποια αναγνωρίζετε;
Τα τρωτά σημεία μιας γυναίκας είναι οι μεγάλες προσδοκίες που βάζει για την ζωή της και τα όνειρα που συχνά διαψεύδονται. Είναι σε ένα κυνήγι προκειμένου να τα καταφέρει, να γίνει αποδεκτή, να είναι επιτυχημένη και ερωτεύσιμη. Θέλει να συνδυάζει πολλά πράγματα, αυτό προσπαθεί. Το κάνει όμως με έναν τρόπο που βλέπεις στις ταινίες και εκεί την πατάει αφού η ζωή είναι πιο σκληρή, είναι δύσκολη και για να την αντέξεις αλλά και να υπάρξεις μέσα σε αυτή. Και εκεί το χάνει.
Και η δύναμή της; Ποια είναι η δύναμη ενός θηλυκού;
Έχει, λόγω φύλου, το ένστικτο της επιβίωσης. Περισσότερο μάλιστα από αυτό που έχουν οι άντρες. Οι ηρωίδες του έργου -που τις βλέπουμε να αποτυγχάνουν παντελώς- για να βγουν από το τέλμα, για να σωθούν, έχουν βάλει στόχο να κάνουν ένα ταξίδι στην Ταΐλάνδη. Είναι η επιθυμία τους, έτσι θέλουν να ξεφύγουν από όλους και όλα, να πάρουν δύναμη για να ζήσουν από την αρχή. Αυτό το ταξίδι υπάρχει σε όλο το έργο και είναι σαν το πέμπτο πρόσωπο. Και μπορεί να βλέπεις ότι –μάλλον- δεν θα τα καταφέρουν αλλά νιώθεις κάτι αισιόδοξο και ότι θα επιβιώσουν, έτσι είναι οι γυναίκες. Ακόμα και αν βρεθούν και πάλι εγκλωβισμένες στο ίδιο σαλόνι, να μιλάνε για τα ίδια πράγματα με την ίδια μανία και λαχτάρα το πιο σπουδαίο είναι θα τις βρεις εκεί, ζωντανές χωρίς να σταματάνε –ούτε για μία στιγμή- την προσπάθεια να νικήσουν.
«Καημένος» –είπατε πριν- ο σκηνοθέτης που έμπλεξε με τόσες γυναίκες, καημένοι και όλοι οι άντρες θα έλεγα εγώ. Τι παιχνίδια πιστεύετε ότι παίζει μια γυναίκα σε έναν άντρα;
Μπορεί να παίζονται παιχνίδια, αλλά όλα αυτά γίνονται λίγο ερήμην. Δεν υπάρχει πάντοτε στρατηγική. Υπάρχει μόνο η ανάγκη της γυναίκας να γίνει αποδεκτή, να είναι αρεστή και επιθυμητή. Εξαιτίας αυτής της ανάγκης αναπτύσσει μηχανισμούς άμυνας, επίθεσης, κρυψίματος αλλά και συναισθηματικού σκαμπανεβάσματος. Προκύπτουν κάποια παιχνίδια, αλλά χωρίς να τα μηχανεύεται πάντα για να μπορέσει να «τα καταφέρει» σε μια ανδρική κοινωνία. Αυτά είναι βαθιά και αρχαία χαρακτηριστικά της ύπαρξής της.
Στο έργο υπάρχει η ρουτίνα και η επανάληψη -ίσως- στην ζωή αυτών των γυναικών. Έχετε πέσει στην παγίδα της βαρεμάρας, της ανημπόριας να προχωρήσετε μπροστά;
Λόγω της δουλειάς που κάνω η ρουτίνα δε βρίσκει χώρο να υπάρξει. Από τη στιγμή μάλιστα που είμαι και μητέρα δύο παιδιών όλα αλλάζουν διαρκώς. Η δουλειά μου δε σταματάει να μεταβάλλεται και κάνω μεγάλη προσπάθεια για να διατηρήσω μία σταθερότητα στο σπίτι, είναι κάτι που το έχουν ανάγκη τα παιδιά. Όμως μία σταθερή ρουτίνα δε μπορεί να υπάρξει. Όλη αυτή η «αναστάτωση» ναι μεν δε με έχει αφήσει να πέσω σε τέλμα αλλά και η απουσία μιας ρουτίνας μπορεί να με κάνει να τα χάσω.
Στην καλλιτεχνική σας πορεία τι είναι αυτό που θαυμάζετε, σε σχέση με ό,τι έχετε καταφέρει; Υπάρχει κάποιος ρόλος που σας έκανε να πείτε «καλά έκανα και έγινα ηθοποιός».
Στη δουλειά μου θαυμάζω και ζηλεύω –δημιουργικά- συναδέλφους, όχι τον εαυτό μου. Δεν έχει υπάρξει μία φορά που να έχω νιώσει ότι δικαιώθηκα για την απόφασή μου να γίνω ηθοποιός. Υπάρχουν πολλές στιγμές ευτυχίας μέσα σε κάποιους ρόλους και κυρίως τα τελευταία χρόνια. Όλα απέκτησαν μεγαλύτερη βαρύτητα από τη στιγμή που έγινα μητέρα. Ήταν η στιγμή που ένιωσα πιο συγκροτημένη σε σχέση με αυτό που κάνω, ένιωσα πιο ωραία μέσα στη δουλειά μου και την αγάπησα περισσότερο. Ίσως αυτό συνέβη εξαιτίας της μητρότητας που με έκανε πιο πειθαρχημένη…γενικώς.
Έχετε εκκρεμότητες με την ζωή σας και μισοτελειωμένα όνειρα;
Όχι. Θέλω απλώς να κάνω -και πάλι- μεγάλα ταξίδια. Πριν αποκτήσω τα παιδιά ταξίδεψα αρκετά αλλά έχω απωθημένα, υπάρχουν μέρη που επιθυμώ διακαώς να επισκεφθώ, όπως η Βραζιλία για παράδειγμα.
Ο χρόνος που περνάει σας τρομάζει;
Όχι. Τουλάχιστον σε σχέση με τις ρυτίδες και τα άσπρα μαλλιά. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά κάνουν πιο γοητευτικές και τις γυναίκες αλλά και άντρες. Αυτό που με τρομάζει είναι η έλλειψη αντοχής. Το ότι μεγαλώνοντας δεν έχεις την ίδια δύναμη, δεν κάνεις τα πράγματα με την ίδια αντοχή. Η κούραση που βγάζει το σώμα με φοβίζει.
Η εποχή μας αντέχει τα όνειρα; Εμπνέει για δουλειά και προκοπή;
Μία βόλτα να κάνεις έξω από το σπίτι σου καταλαβαίνεις ότι όλα γύρω μας δεν είναι ιδανικά για μεγάλες ονειροπολήσεις, ούτε για μεγάλες στιγμές. Είναι γκρίζα, ματαιωμένα, απλήρωτα, θολά και μίζερα. Παρ όλα αυτά όταν σε αυτές τις συνθήκες γίνεται κάτι ωραίο είναι κάτι που σου δίνει μεγάλη δύναμη και ελπίδα αφού ξέρεις ότι έγινε με το διπλάσιο κόπο από ότι γινόταν παλιά.
Τα νέα παιδιά έχουν τη δύναμη να σώσουν την κατάσταση;
Μόνο αυτό πιστεύω. Πρέπει να έχεις στο μυαλό και την ψυχή σου ότι το αύριο θα είναι καλύτερο, ότι οι άνθρωποι που μεγαλώνεις θα είναι πιο συνειδητοποιημένοι , πιο μαζί και πιο ωραίοι.
Ποια συμβουλή δίνετε στα παιδιά σας;
Αν και τα παιδιά μου είναι μικρά ακόμα αυτό που τους λέω είναι να διαθέτουν τον εαυτό τους, όπως οι ίδιοι επιθυμούν. Να υπάρχουν μέσα στις ομάδες του παιχνιδιού, της δραστηριότητας και του σχολείου βρίσκοντας το δικό τους χώρο. Εκεί όπου θα μπορούν να αναπνέουν και να είναι ευτυχισμένα πλάσματα.
Πηγή : Tospirto