«Φοβάμαι… πως η αγάπη είναι το ομορφότερο πράγμα στη ζωή και εμείς τη καταστρέφουμε ζητώντας της τα πάντα. Θύμωσα… άδικα και δεν θύμωσα όταν έπρεπε».
Η καλλιτεχνική διαδρομή της Έλενας Μαυρίδου είναι ταυτισμένη με την ομάδα θεάτρου «Χώρος» και τις σημαντικές πειραματικές δουλειές της «Golfo», «Λιωμένο βούτυρο», «Ερωφίλη», όλες σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα, στις οποίες επανέρχονται συχνά, έχοντας ατέλειωτη διάθεση για έρευνα σε βάθος. Οι ερμηνείες της είναι πάντοτε ένα αξιοπρόσεκτο σημείο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός πως στην αρχή της καριέρας της τιμήθηκε ως νέα ηθοποιός με το βραβείο Μελίνα Μερκούρη. Μέσα από τις δέκα αυτές προτάσεις την μαθαίνουμε λίγο καλύτερα….
Διάβασα… ξανά τα «Μυστικά της Συμπάθειας». Σύμφωνα με το Κωστή Παπαγιώργη ακόμη και εκεί που περιμένουμε μια θορυβώδη κατάρρευση της συμπάθειας, η αλληλεγγύη επιστρέφει αινιγματικά. Ανθρώπινη υπενθύμιση στις μέρες μας.
Άκουσα… τη «Δικαιοσύνη» του Γιάννη Αγγελάκα. Τα είπε όλα ο ποιητής. Υπέροχο!
Μου είπαν… ότι τα θέατρα χωρίς άδεια είναι σαν τα μπουζουξίδικα χωρίς άδεια. Έβαλα τα γέλια.
Θέλω… να συναντώ στο μετρό χαμογελαστούς ανθρώπους, αλλά καταλαβαίνω γιατί δεν συμβαίνει αυτό.
Φοβάμαι… πως η αγάπη είναι το ομορφότερο πράγμα στη ζωή και εμείς τη καταστρέφουμε ζητώντας της τα πάντα.
Ξέχασα… τα λόγια μου στη τελευταία παράσταση της «Golfo directors cut» τη στιγμή που η Γκόλφω λέει: «Ξέχασα τί ήθελα να πω».
Χαίρομαι… που συνέβη αυτό μετά από δέκα χρόνια στη τελευταία παράσταση.
Θύμωσα… άδικα και δεν θύμωσα όταν έπρεπε.
Πίστεψα… και πιστεύω στο καλό θέατρο.
Ελπίζω… να μην με κυριεύσουν εμμονές.
Πηγή : tospirto