Home cinema news Συντευξη της Δήμητρας ματσούκας

Συντευξη της Δήμητρας ματσούκας

0

«Κατάφερα να ξεφύγω από την παγίδα που ήθελε να παίζω στα αυτονόητα για μένα».

Η τελευταία φορά που ειδωθήκαμε ήταν ένα παγωμένο πρωινό, στο Rex. Έξω χιόνιζε σαν να βρισκόσουν σε κεντροευρωπαϊκή μεγαλούπολη. Η Δήμητρα Ματσούκα πάλι, έμοιαζε να κρατά μόνο την δροσιά της περιρρέουσας ατμόσφαιρας· εξέπεμπε τη χαρά μιας μεγάλης πρεμιέρας που ερχόταν με την ίδια στον πρωταγωνιστικό ρόλο. «Εντα Γκάμπλερ» του Ιψεν. Δεν είναι και λίγο, σκέφτεσαι… Ωστόσο, όταν η πρεμιέρα αναβλήθηκε και η παράσταση αναγκάστηκε να “μετακομίσει” από το μέγαρο της Πανεπιστημίου στο θέατρο «Σημείο», ήταν ξεκάθαρο πως έπρεπε να προηγηθεί η πρεμιέρα για να οριστεί μια νέα συνάντηση. Όπως κι έγινε. Τώρα έξω βρέχει δυνατά. Και παρά την αγωνία που πρόσθεσε η ανατροπή των τελευταίων εβδομάδων, η Δήμητρα Ματσούκα εξακολουθεί να έχει τη φρεσκάδα της προηγούμενης φοράς, σίγουρη πια πως βρίσκεται στο δρόμο που θέλει να περπατήσει, παρά τις, όποιες, κακοτοπιές.

Το νέο σου στοίχημα: Πώς καταλαβαίνεις την Εντα Γκάμπλερ;
Η δική μου Εντα Γκαμπλερ είναι αντιφατική. Η σκληρότητά της πηγάζει από μια ιδιαίτερη ευαισθησία, την οποία οι γύρω της, αν και φαινομενικά πιο καλοί από αυτήν, δεν τη διαθέτουν. Αντιλαμβάνεται την «ασχήμια» σχεδόν με σωματικό πόνο. Και η πολυπόθητη «ομορφιά» που αυτή επιζητά, παραμένει φαντασίωση, οπότε η πραγματικότητα που βιώνει είναι άχαρη σχεδόν εχθρική, κάτι που την κάνει κυνική αλλά και αβάσταχτα δυστυχή.

Πού τη συναντάς για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι εσύ τη ζωή;
Κι εγώ όποτε αισθάνομαι ότι κάποιος προσβάλει την αισθητική μου, με τον τρόπο ή τη συμπεριφορά του, θέλω απλώς να εξαφανιστώ – συχνά χωρίς καν να πω «γεια» όταν φεύγω από τον χώρο που βρισκόμαστε. Κι επίσης αισθάνομαι εύκολα την ανία στις σχέσεις, αλλά αυτό ενώ είναι κοινό χαρακτηριστικό στην ανθρώπινη φύση, σ’ εμένα φαίνεται σαν μια προσωπική αναπηρία από την οποία πολύ θα ήθελα ν’ απαλλαγώ.

Σε απωθεί ο αυτοκαταστροφικός ατομισμός της;
Μ’ ενοχλεί η αγένειά της. Ο απότομος τρόπος της. Συναντώ ανθρώπους όπως αυτή. Συνήθως μιλάμε για παρόμοιες περιπτώσεις. Άνθρωποι βαθιά ανασφαλείς, συχνά ανεπαρκείς σε αυτό που κάνουν τη δεδομένη στιγμή και γι’ αυτό αποφεύγουν την όποια εγγύτητα. Από φόβο μήπως φανεί η απομυθοποιητική αλήθεια τους.

Η Εντα Γκάμπλερ είναι ο πρώτος σου ρόλος που συνομιλεί και με την εποχή που διανύουμε. Θα ήθελες να συνδεθείς με το πιο ενεργό, πολιτικό θέατρο που είναι μια σαφής τάση των ημερών;
Λίγο «διαβάζω» στο έργο αυτήν την πολιτική χροιά για την οποία μιλάς. Νομίζω ότι ο Ίψεν παρατηρεί με γενναιότητα την ανθρώπινη φύση, η οποία παραμένει η ίδια αιώνες τώρα. Από αυτή την άποψη και η επικαιρότητα του έργου στα αυτιά μου ακούγεται σαν επικοινωνιακό τρικ. Τα μεγάλα έργα είναι διαχρονικά· αυτό πιστεύω εγώ. Αν και το γράψιμο του Ίψεν παραμένει σύγχρονο. Αιχμηρός, με χιούμορ ακόμα και στα σκοτάδια των ηρώων του και με πλοκή που είναι γρήγορη και με λόγο συμπυκνωμένο. Όσο για το τέλος, είναι τόσο μοντέρνο, σαν να τελειώνει σε άρση… Έργο ενός σπουδαίου «στυλίστα» του θεάτρου. Αλλά για να απαντήσω στην ερώτησή σου, θα ήθελα να συνδεθώ με σκηνοθέτες που θα με παρέσυραν σε οτιδήποτε οι ίδιοι πίστευαν με πάθος. Με κίνδυνο να γίνω βαρετή, επιμένω στο εξής: Η είδηση στη δουλειά μας είναι ποιος σκηνοθετεί.

Κι εδώ σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Ρήγος. Πώς θα περιέγραφες την σχέση σου μαζί του;
Είναι ο σκηνοθέτης μου! Κι εγώ η μούσα του! Ακόμα κι αν δεν το έχει καταλάβει… Αν υπάρξει και πέμπτη συνάντηση μεταξύ μας, ε τότε, θα είναι και ο άντρας της ζωής μου. Κάτι που πράγματι ακούγεται τρομακτικό – ελπίζω να μας φέρνει κοντά μια αμοιβαία εκτίμηση και μια ουσιαστική ανάγκη. Αλλά ξέρετε, όλα αυτά συχνά μπορεί και να είναι τυχαία κάτι, που αν θέλω να είμαι ειλικρινής, το απεύχομαι. Είμαι δεμένη με το ταλέντο και την περίεργη ιδιοσυγκρασία του. Ακόμα και με τις κακές του στιγμές κατά βάθος διασκεδάζω. Με εξιτάρουν οι παραξενιές του, νομίζω και αυτόν οι δικές μου – ακόμα κι αν εγώ τις κρύβω κάτω από το ευρύτερο φάσμα μιας κάποιας «ευαισθησίας».

Ο Κωνσταντίνος σε έχει πιστέψει. Γενικότερα όμως, αισθάνεσαι ότι σου έχουν δοθεί οι κατάλληλες ευκαιρίες για να αναδείξεις την δυνατότητά σου; Ή είσαι ανοιχτή και σε περισσότερες;
Φαντάζομαι ότι και τον Μινωτή να ρωτούσες λίγο πριν πεθάνει αν ήταν ανοιχτός σε νέες ευκαιρίες, θα απαντούσε καταφατικά. Κατάφερα να ξεφύγω από την παγίδα που ήθελε να παίζω στα αυτονόητα για μένα. Όλα όμως εξαρτώνται από τον σκηνοθέτη. Αυτός είναι ο επικεφαλής και αυτός καθορίζει το αποτέλεσμα. Αν ο σκηνοθέτης ξέρει να δουλεύει έτσι ώστε να εκμαιεύσει το καλύτερο από τον ηθοποιό του, τότε στον ηθοποιό δίνεται η ευκαιρία να αναδείξει το όποιο ταλέντο διαθέτει. Οι επιλογές μου κινούνται στο πλαίσιο που επιθυμούσα. Όμως περιμένω πολλά ακόμα. Και από εμένα και από τις συναντήσεις μου με ρόλους και σκηνοθέτες.

Πώς εξηγείς την έκπληξη με την οποία σε αντιμετωπίζει ο καλλιτεχνικός κόσμος όταν αναλαμβάνεις κλασικούς ρόλους – όπως για παράδειγμα τις τελευταίες δύο σεζόν;
Ξεκινώντας από το 2002, έχω παίξει σε κλασικά έργα αρκετές φορές στις κρατικές σκηνές αυτής της μικρής χώρας. Αλλά και στο σινεμά ή στην τηλεόραση είχα τη χαρά να βρίσκομαι σε δουλειές όπως τα «Ματωμένα χώματα» της Διδώς Σωτηρίου ή «Οι σκλάβοι στα δεσμά τους» του Θεοτόκη. Χωρίς να θεωρώ ότι αυτό σημαίνει και κάτι ωστόσο. Οπότε το ότι δεν είναι οι γύρω μου ενημερωμένοι, είναι η πρώτη απάντηση που μου έρχεται. Ή ότι δεν θέλουν συνειδητά να είναι ενημερωμένοι. Ποιος ξέρει; Αν και το να θεωρούμαι «εμπορική», μη κάνοντας το παραμικρό γι’ αυτό σε αυτά που επιλέγω ή στον τρόπο που κινούμαι όσον αφορά τις -σπάνιες- εμφανίσεις μου, στην ουσία με ευχαριστεί. Έχει πλάκα. Και με βολεύει πολύ στο «δια ταύτα». Όταν δηλαδή μιλάω με παραγωγούς για την αμοιβή μου. Οπότε όλα καλά.

«Δεύτεροι» ρόλοι σε βρίσκουν θετική ή η θέση της πρωταγωνίστριας σε καθησυχάζει;
Δεύτεροι ρόλοι, εφόσον οι πρώτοι μιας συγκεκριμένης δουλειάς δε θα μου πήγαιναν ηλικιακά – ή δεν ξέρω κι εγώ τι – ναι… Αν και υπάρχουν πολλοί ωραίοι πρώτοι που δεν έχω κάνει. Ξέρετε, στην περίπτωση που ανήκα σε μια ομάδα, όλα αυτά θα είχαν λίγη σημασία. Αλλά αφού δεν έχω αυτή τη χαρά, να ανήκω κάπου, θα σας πω με ειλικρίνεια ότι προτιμώ τα πράγματα να συνεχίσουν ως έχουν.

Επομένως θεωρείς μια φυσική συνέχεια το ρόλο της Εντα μετά από τη Μήδεια του Λεμουάν; Επιδιώκεις δηλαδή να κινείσαι ανοδικά;
«Έχουν προηγηθεί κι άλλοι κλασικοί αγαπητέ μου κύριε δικαστά» (όπως λέει συνέχεια και η Έντα). Και ναι, αυτός είναι ο στόχος. Και γι’ αυτό έχω αρνηθεί και συνεχίζω να αρνούμαι ό,τι μου φαίνεται να με πηγαίνει αλλού από εκεί που λέω ότι επιθυμώ. Χωρίς αυτό να σημαίνει, για να μην παρεξηγηθώ, ότι δε θα έκανα με μεγάλη χαρά μια τρελή κωμωδία, ας πούμε. Επιμένω και προσπαθώ σκληρά να μην παίρνω και πολύ σοβαρά εαυτόν και καριέρα, την ίδια στιγμή που με αυτισμό σχεδόν εμμένω σε ό,τι φαντάζει δύσκολο και ιδανικό.

Τώρα συνεπαρμένη από την Γκάμπλερ βαδίζεις ήδη προς τον επόμενο μεγάλο ρόλο;
Ω ναι, εδώ και καιρό. Θα το μάθετε όταν πρέπει.

Απολαμβάνεις να διαψεύδεις εκείνους που σε αμφισβητούν εκ των προτέρων;
Δεν έχω καταλήξει σε αυτό. Η φυσική μου τάση είναι να σας πω ότι αδιαφορώ. Κι όμως, έγινα ηθοποιός για να γίνω το μέσο ν’ ακουστούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο άλλες, σπουδαιότερες της δικής μου, φωνές. Κι αν αυτός ο στόχος θέλω να επιτευχθεί, σημαίνει ότι θα ήθελα να «αρέσω» στους περισσότερους.

Εσύ, προσωπικά έχεις ξεπεράσει τον σκόπελο της εικόνας σου;
Μ’ ενδιαφέρει η εικόνα μου, χωρίς αμφιβολία. Αλλά όταν αυτό το απαιτεί και ο ρόλος. Στην «Πορνογραφική σχέση», που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, δεν ετίθετο θέμα για το αυστηρό καρέ που καθόλου δεν μου πάει, ή την αλογοουρά που είχα τότε τα μαλλιά μου κι ας θύμιζα στη μαμά μου την Όλιβ του Ποπάυ – χαρακτηρισμός που με καταδιώκει από την παιδική μου ηλικία και που χωρίς αμφιβολία πρόκειται για παιδικό τραύμα. Το έκανα, όμως, με χαρά γιατί αυτό με βοηθούσε να είμαι η ηρωίδα του έργου, όπως αυτή υπήρχε στη φαντασία μου.

Έχεις χάσει ρόλους γιατί είσαι πιο όμορφη από αυτό που θέλει ο ρόλος ή ο σκηνοθέτης;
Οι περισσότεροι πρωταγωνιστικοί ρόλοι στο διεθνές ρεπερτόριο αφορούν γυναίκες γοητευτικές αν όχι όμορφες. Το έχω ακούσει αυτό από σκηνοθέτη, μα το εξέλαβα ως μια ευγενική δικαιολογία.

Πηγή : tospirto