Home Συνεντεύξεις Συντευξη του Θανάση Αλευρά

Συντευξη του Θανάση Αλευρά

0

«Έχω εμπιστοσύνη στη ζωή».

Ο Θανάσης είναι γεμάτος εκπλήξεις. Όλοι τον έχουμε γνωρίσει επαγγελματικά σε κάποια στιγμή της καριέρας του, η οποία συνήθως είναι εντελώς διαφορετική από την προηγούμενη. Κατάφερε να κερδίσει το 2008 το ανδρικό βραβείο ερμηνείας Χορν μέσα από μία κωμωδία -κατά παράδοση δίνεται σε δραματικούς ρόλους- αλλά και να συνεργαστεί με ετερόκλητους σκηνοθέτες όπως ο Κιμούλης, ο Κακλέας, ο Φασουλής, η Γκασούκα και ο Καραθάνος. Αν πρέπει να του αναγνωρίσουμε κάτι, πέρα από την κωμική φλέβα του, είναι η ικανότητα του να «πετάει» από το ποιοτικό στο ανάλαφρο, από την Επίδαυρο στην επιθεώρηση, από το talent σόου στον Τσέχωφ, με σύστημα και αγέρωχα σαν ένα «εξωτικό πουλί». Φέτος, έχει αναλάβει έναν ακόμη καινούργιο ρόλο. Εκείνον του ραδιοφωνικού παραγωγού. Κάθε πρωί, 10 με 12, μας κρατάει συντροφιά μέσα από τη συχνότητα της «Mέντας 88FM», ενώ τα βράδια βρίσκεται στο θέατρο Ιλίσια επαναλαμβάνοντας την περσινή επιτυχία του «Μάνα θα πάω στο Hollywood».

Ανήκεις και εσύ στην παράδοση των κωμικών ηθοποιών που στη ζωή τους είναι λίγο μελαγχολικοί;

Ναι, μου συμβαίνει. Νομίζω ότι γενικά το θέατρο αφήνει στον ηθοποιό μια μελαγχολία. Ξοδεύεις πολύ προσωπική ενέργεια, αντλείς δηλαδή από τη ψυχή σου υλικό για να το εκθέσεις. Έχω αποφασίσει όμως από νωρίς ότι δεν την θέλω τη λύπη στη ζωή μου, ούτε τη θλίψη, ούτε τη μελαγχολία.

Σε βοηθάει η κωμωδία να ξεχνιέσαι από τα προβλήματα;

Με τη βοήθεια του μέντορά μου, της Ελένης Γκασούκα, κατάλαβα από νωρίς ότι η κωμωδία είναι απλώς μία τούμπα-ματιά για να δεις το γελοίο μέσα στο δράμα. Και επειδή τη ζωή την αντιμετωπίζω σοβαρά «με μέτρο», όπως άλλωστε και η ίδια είναι σοβαρή «με μέτρο», η κωμωδία με ξεκουράζει πολύ στα δύσκολα, στα πεζά και στα ανέλπιδα. Βοηθάει το μυαλό μου να πηγαίνει ανάποδα κι έτσι να βλέπω το γελοίο μέσα από το δράμα.

Τι σου χαλάει ακαριαία τη διάθεση;

Χάνω το χιούμορ μου όταν βλέπω ειδήσεις -οπότε και έχω σταματήσει να τις βλέπω. Το χάνω επίσης στην αγένεια. Η Αθήνα πολλές φορές, έτσι όπως είναι, με στεναχωρεί, με ρίχνει. Δεν μου αρέσει η αγένεια της καθημερινότητας, το πως κινούμαστε, το πόσο χρόνο χάνουμε στους δρόμους, όλα αυτά. Αλλά, ξέρεις, όπως το χάνω, έτσι και το βρίσκω.

Στη ραδιοφωνική εκπομπή σου προσπαθείς να δώσεις έναν τόνο, να μοιραστείς την καλή διάθεση σου με τους ακροατές.

Με τη δικτατορία της αέναης ευφορίας που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια, της υστερίας του στυλ «όλα καλά», με αυτή την έννοια, όχι. Έχω όμως συνειδητοποιήσει ότι το να ζεις όμορφα είναι επιλογή. Και αυτή τη στάση θέλω να μοιραστώ με τον κόσμο. Στο ραδιόφωνο λειτουργώ όπως θα ήθελα και νιώθω σαν ακροατής όταν ξυπνάω το πρωί και ακούω έναν σταθμό. Να ξυπνάμε και να λέμε «έχω αυτά τα προβλήματα, αλλά θα τα αντιμετωπίσω», να έχουμε ελπίδα. Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν στο περιβάλλον τους έναν άνθρωπο να τους εμπνεύσει και να τους δώσει έναν τόνο. Κρυμμένος πίσω από το μικρόφωνο μου μέσα στο στουντιάκι του σταθμού με τις μουσικές και τα τραγούδια μου, προσπαθώ να μοιραστώ κάτι όμορφο. Γιατί νομίζω ότι εκεί βρίσκεται πια το νόημα.

Ακούγοντας την εκπομπή σου ένιωσα νοσταλγία. Πιστεύεις ότι θα μπορούσες να έχεις ζήσει σε άλλη εποχή;

Ένα κομμάτι μέσα μου είναι ακόμα 12 ετών, με το ζόρι 13, αλλά ένα άλλο, ακόμη και από παιδάκι, ήταν πάντα του 80χρονου. Χαίρομαι που κρατάω ακόμη μέσα μου ζωντανό το κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας, δεν μου αρέσει που μεγαλώνοντας σοβαρεύουμε και χάνουμε τον αυθορμητισμό, τη χαρά της ζωής. Και από την άλλη, πάντα ένιωθα συγγένεια για το μεγάλο καημό, για την ξενιτιά. Πράγματα που δεν έχω ζήσει προσωπικά ούτε κανείς από το περιβάλλον μου, απλά τα νιώθω, τα συναισθάνομαι. Έτσι παλεύει μέσα μου ο 13χρονος με τον 80χρονο, κοντράρονται διαρκώς.

Έχεις ιδιαίτερη αγάπη για την ελληνική μουσική;

Ακούω πολλή ελληνική μουσική. Μου αρέσει να ακούω και ξένη, απλά δεν μπόρεσα ποτέ να επικοινωνήσω με τον ξένο στίχο. Από τα βιώματα, την οικογένεια, τον κύκλο μου μεγάλωσα με την ελληνική μουσική, αυτήν ακούω και αυτή μου αρέσει. Έχουμε και σπουδαία τραγούδια, σπουδαίους στιχουργούς και ανεξάντλητους συνθέτες. Η μουσική με ξεκουράζει, έχει πολλή ψυχή. Το θέατρο είναι πρώτα κεφάλι και μετά ψυχή. Η μουσική όμως σε χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά.

«Μάνα θα πάω στο Hollywood» φέτος για δεύτερη χρονιά. Πώς ξεπερνάς κάθε βράδυ την κούραση της ημέρας και κρατάς φρέσκο το κωμικό στοιχείο;

Όταν χτυπάει το τρίτο κουδούνι, είμαι πίσω από την σκηνή και ετοιμάζομαι να βγω. Τότε έχω πάντα στο μυαλό μου το εξής: οι άνθρωποι που έχουν έρθει σήμερα για να δουν την παράσταση, πρόκειται να ακούσουν για πρώτη φορά την ιστορία που θα τους αφηγηθώ. Μπορεί να την έχω παίξει 200 φορές αλλά εκείνοι δεν το ξέρουν. Οπότε πρέπει να τους την πω όλη, ξανά από την αρχή. Αυτή η σκέψη λοιπόν με κουρδίζει.

Πόσο θάρρος χρειαζόταν μετά το βραβείο Χορν, να πας σε ένα talent σόου και να ενσαρκώσεις διάσημα πρόσωπα στην τηλεόραση;

Πολύ. Αλήθεια είναι. Και εγώ με είχα για πιο φοβισμένο, αλλά στην πορεία ανακάλυψα ότι κρύβω μέσα μου και άλλα πράγματα. Είχα έναν τεράστιο φόβο στην αρχή όταν πήγα σε αυτό το παιχνίδι, αλλά κάτι με έτρωγε να το κάνω. Και όταν υπάρχει κάτι που με τρώει, δεν το ξεπερνάω εύκολα. Θα την ακούσω αυτή τη φωνούλα που μου λέει να τολμήσω. Και όσες φορές την έχω ακούσει, έχω δικαιωθεί. Έχω δικαιωθεί σε σχέση με μένα και τους προσωπικούς μου στόχους.

Άξιζε δηλαδή;

Ναι βέβαια. Ζούμε μια ζωή με πεποιθήσεις για το τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι. Οι επιλογές στη δουλειά μου θέλω να με ιντριγκάρουν, να με φέρνουν αντιμέτωπο με κάτι άγνωστο με το οποίο δεν έχω αναμετρηθεί ξανά. Μόνο και μόνο για να καταλάβω, για να αλλάξω την αντίληψη που έχω για τα όρια μου. Στη ζωή δεν το κάνω τόσο εύκολα, αλλά στο θέατρο μέσα από το παιχνίδι του ρόλου, το κάνω, λειτουργώ πιο θαρραλέα.

Έχεις κάνει από Επίδαυρο, Τσέχωφ μέχρι και επιθεώρηση. Έχεις νιώσει να σε αμφισβητούν εξαιτίας αυτού, να σε παίρνουν λιγότερο στα σοβαρά;

Ναι, μπορεί. Όλοι έχουμε την τάση να βάζουμε τις ταμπελίτσες μας στην Ελλάδα, παρόλο που αυτό έχει σπάσει τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρω βέβαια αν έγινε από ανάγκη για λόγους επιβίωσης. Εύχομαι να μην είναι αυτό και να εκφράζει μια διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων. Ό,τι και να λέμε για τους Αμερικανούς, είναι πιο απενοχοποιημένοι και δοκιμάζουν διαφορετικά πράγματα χωρίς να αμφισβητείται η αξία τους. Και αυτό μου αρέσει. Χαίρομαι που υπερασπίστηκα τις επιλογές μου, γιατί μου πήρε καιρό να τις καταλάβω. Όταν δεν μοιάζεις με τους άλλους ή δεν πατάς σε κάτι γνώριμο, είσαι λίγο σαν το εξωτικό πουλί που ήρθε από αλλού. Προσωπικά δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση. Απλά ήθελα να δοκιμάσω διαφορετικά πράγματα και δεν ήθελα να σκεφτώ λογικά το «γιατί». Γιατί έτσι ήθελα. Γιατί έτσι θα είναι πάντα η ψυχή μου καθαρή και η δουλειά μου δεν θα με κουράσει. Γιατί έτσι δεν θα γίνει ποτέ «δουλειά». Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος φόβος μου, να μην γίνει ποτέ «δουλειά» αυτό που κάνω.

Τι βρίσκεις ερωτικό στους ανθρώπους;

Το βλέμμα. Κουβαλάει όλη την ψυχή, την καθρεφτίζει, το βλέμμα είναι άπειρο. Μπορείς ακόμη και να ερωτευτείς μόνο με μια ματιά. Σε όλους μας έχει συμβεί.

Σου μένει ελεύθερος χρόνος για να ερωτευτείς, να κάνεις παρέα με τους φίλους σου; Τον αποζητάς;

Ναι, βέβαια. Παλιότερα δεν τον έβρισκα τόσο, αλλά ήταν θέμα δικής μου διαχείρισης του χρόνου. Τώρα τον βρίσκω. Η δουλειά μας είναι πολύ άναρχη. Δουλεύεις νύχτα και περίεργα ωράρια. Δεν είναι εύκολο να συγχρωτιστείς με ανθρώπους που δεν κάνουν παρόμοιες δουλειές. Πρέπει να είναι συγγενείς ψυχές για να είναι δίπλα σου και να αντέξουν. Αλλά πια το έχω οργανώσει. Φέτος το καλοκαίρι προτίμησα να μην δουλέψω για να ξεκουραστώ, να κολυμπήσω, να διαβάσω, να φάω, να κοιμηθώ.

Γι΄ αυτό και φέτος αφιερώνεσαι μόνο στη θεατρική παράσταση και τη ραδιοφωνική εκπομπή;
Είχα συνηθίσει να κάνω πολλά πράγματα τα τελευταία χρόνια, να τρέχω σαν τον τρελό από το θέατρο στο μαγαζί ή στην τηλεόραση. Κουράστηκα όμως και άρχισα να μην το απολαμβάνω. Λειτουργούσα ρομποτικά και σκέφτηκα ότι αυτό δεν το θέλω. Και γι’ αυτό αποφάσισα να το πάρω αλλιώς, να κάτσω ένα καλοκαίρι, να καταλάβω πάλι τι θέλω. Δεν είναι απλό, γιατί στη δουλειά μας κανείς δεν συντηρείται εύκολα. Κάποια στιγμή όμως πρέπει να χάσεις κάτι, δεν γίνεται αλλιώς. Και το είχα μεγάλη ανάγκη.

Πολλοί λένε ότι δεν γίνεται να κάνουν τέτοιες επιλογές για λόγους επιβίωσης. Μήπως αυτό είναι και μια δικαιολογία;

Γενικά εγώ δεν το μπορώ, αυτό το «δεν γίνεται». Κάνουμε δηλώσεις καθημερινά για το τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι. Το ακούω ακόμα και από παιδάκια «Αχ, αυτό δεν γίνεται». Όλα γίνονται. Έχω εμπιστοσύνη στη ζωή. Πιστεύω ότι όταν κάνεις αυτό που θέλει η καρδιά σου, κάτι σε βοηθάει και όλα έρχονται να σε στηρίξουν στην απόφαση σου. Μου έχει συμβεί άπειρες φορές. Η άλλη στάση με στριμώχνει, με πιέζει. Η αλήθεια όμως είναι ότι έχουμε ανεξάντλητα όρια. Και μένα έτσι μου αρέσει να ζω και έτσι μου αρέσει να παίζω. Ανορίοτα (γέλια).

Πηγή : tospirto