«Στεναχωριέμαι που αν βγεις και πεις ότι είσαι Έλληνας και Μακεδόνας θα σε αποκαλέσουν φασίστα».
Ο Νίκος Ψαρράς είναι ένας ταλαντούχος ηθοποιός. Αυτή την εποχή υποδύεται έναν μέθυσο που εγκαταλείπει τα εγκόσμια και τον καθωσπρεπισμό για να χαθεί στον κόσμου του “Φάρου”. Συναντηθήκαμε εν μέσω συλλαλητηρίων και η συζήτηση μαζί του εξελίχθηκε σε μία ειλικρινή εξομολόγηση αφού ο τρόπος που μίλησε για την πολιτική, την οικογένεια, την απιστία και την επαγγελματική απόρριψη ήταν –αν μη τι άλλο- καθηλωτικός. Ένας άνθρωπος- καθόλου ψεύτης- αλλά άκρως γοητευτικός.
Εν μέσω κοινωνικών αντιπαραθέσεων και μιας ανάγκης του κόσμου να ακουστεί μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς τι φταίει γι’ αυτό που ζούμε; Είναι μόνο το ότι δεν έχουμε λεφτά; Φταίνε οι πολιτικοί;
Και λεφτά να είχαμε τα ίδια θα κάναμε. Οι πολιτικοί που έχουμε είναι η επιλογή μας, μας εκπροσωπούν. Φταίει που τα κάνουμε όλα αλλά τα κάνουμε την τελευταία στιγμή και αυτό είναι κάτι που μεγαλώνει το κόστος, βλέπε Ολυμπιακοί Αγώνες που μας στοίχισαν τριπλά από όσο θα έπρεπε. Είναι και το «δε βαριέσαι», αλλά και το ότι για όλα φταίει ο άλλος. Κανείς δεν αναλογίζεται πόσο έχει συμβάλλει ο ίδιος για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Δε βλέπω φως στο τούνελ, αλλά περισσότερο με πειράζει που έχουμε συνηθίσει σ’ αυτήν την κατάσταση. Να μας βασανίζουν και να το ανεχόμαστε. Επίσης, οι άνθρωποι- πολιτικοί που καλούνται να μας σώσουν είναι οι ίδιες φάτσες που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση.
Ένα συλλαλητήριο είναι τρόπος εκτόνωσης;
Εξαρτάται γιατί γίνεται και με ποιο τρόπο το αντιμετωπίζουν αυτοί που βρίσκονται στο δρόμο, ειρηνικά ή με διάθεση να τα σπάσουν όλα. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να βγει έξω και να διαμαρτυρηθεί. Για το θέμα της Μακεδονίας –είμαι Μακεδόνας- αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι η επεκτατική πολιτική που υπάρχει στο Σύνταγμα της διπλανής χώρας. Θεωρούν ότι η Μακεδονία πρέπει να γίνει ένα ενιαίο κράτος και λένε ότι στα δικά μας χώματα υπάρχουν σκλαβωμένοι άνθρωποι… αυτό με ανατριχιάζει. Την ίδια στιγμή στεναχωριέμαι που αν βγεις και πεις ότι είσαι Έλληνας και Μακεδόνας θα σε αποκαλέσουν φασίστα. Συνάδελφοι κάνουν αναρτήσεις στα social media και ειρωνεύονται την πατρίδα μου, αυτό με ενοχλεί.
Ο φασισμός γιατί έχει ανθίσει στις μέρες μας;
Βρήκε χώρο. Όπως ο Χίτλερ στην Γερμανία εν μέσω εξαθλίωσης. Προσπάθησε να τονώσει το ηθικό των οπαδών του εξαφανίζοντας τους αντιπάλους του και σκοτώνοντας ανθρώπους. Είμαι αρνητικός απέναντι στις ακραίες πολιτικές πεποιθήσεις, είτε της αριστεράς, είτε της δεξιάς. Δεν πιστεύω στο μαύρο ή άσπρο. Υπάρχει πολύ γκρι και μάλιστα έχει μεγάλη ομορφιά.
Πόσο εύκολο είναι μέσα σε αυτό το περιβάλλον να δημιουργείς μια οικογένεια και να είσαι πατέρας;
Με ανησυχεί και το παρόν και το μέλλον του παιδιού μου. Πρωτίστως εχει κάποιες ανάγκες και δίνω μάχη προκειμένου να μη στερηθεί, αυτό άλλωστε κάνει κάθε γονιός στις μέρες μας, όσο και όπως μπορεί. Από την άλλη πλευρά θέλω πολύ και εύχομαι το παιδί μου να μπορέσει να βγει έξω, να σπουδάσει και να επιστρέψει στη χώρα του για να δουλέψει. Αυτό που έκανα και εγώ. Πήγα στην Αμερική δούλεψα, σπούδασα, προσπάθησα, δεν τα κατάφερα σε πολλά σε αυτά που ήθελα και επέστρεψα.. γύρισα όμως πιο «πλούσιος» … με μεγαλύτερες εμπειρίες. Ζούμε την εποχή που καθημερινώς η Ελλάδα βλέπει νέα παιδιά με μυαλό και θέληση να την εγκαταλείπουν. Ποιοι θα μείνουν εδώ να κολλήσουν ένσημα για να πληρωθούν οι τόσες πολλές συντάξεις; Τι θα γίνει αυτή η χώρα; Υπάρχει πολιτική που να μπορεί να κρατήσει αυτούς τους ανθρώπους εδώ και να τους αξιοποιήσει; Σε αυτή τη φάση…όχι.
Είπες για τη δική σου επιστροφή. Αισθάνεσαι ότι αν είχες μείνει στο εξωτερικό θα είχες καταφέρει κάτι παραπάνω και τώρα θα ήσουν αλλιώς;
Ναι. Η ζωή μου θα ήταν αλλιώτικη, μπορεί καλύτερη, αλλά μπορεί και χειρότερη. Γύρισα πίσω το 2006 σε μία φάση που υπήρχε ένας φοβερός πλούτος και μία άνθιση, μία κινητικότητα. Όλα βεβαίως ήταν επιφανειακά, αλλά υπήρχαν. Γίνονταν δουλειές στην τηλεόραση και μάλιστα με αρκετά χρήματα. Όμως, είναι στιγμές που μου λείπει η Αμερική. Μου λείπει όταν δούλευα. Δεν αναπολώ την Αμερική της ανεργίας, της απόρριψης, του άγχους, της αμφιβολίας αν είχα διαλέξει το σωστό επάγγελμα. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι κάνω λάθος δουλειά. Οι πολλές απορρίψεις με έβαλαν στη διαδικασία να αναρωτηθώ και να πω ότι δεν κάνω για αυτή τη δουλειά. Εδώ δεν το είχα βιώσει όλο αυτό.
Αυτό σε έκανε όμως να σκεφτείς την ίδια στιγμή ότι είχες πολύ μεγάλη ιδέα για το ταλέντο και την αξία σου;
Μπορεί… ναι. Δεν ξέρω αν είχα –στα αλήθεια- μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Εδώ ήμουν τυχερός. Ήρθα από την Θεσσαλονίκη και μέσα σε μία εβδομάδα βρήκα αμέσως δουλειά με τον Κιμούλη και την Καραμπέτη στην παράσταση «Μάκβεθ». αλλά και στον Κουτσομύτη για την τηλεοπτική «Πρόβα Νυφικού». Ακολούθησαν σημαντικές δουλειές με μία περίεργη ευκολία.
Σκέφτηκες ότι μπορεί να ήταν εύκολα τα πράγματα επειδή είσαι ένας ωραίος άντρας;
Μπορεί και να ισχύει. Στη δουλειά μας παίζει σημαντικό ρόλο η εμφάνιση… η πρώτη εντύπωση. Αυτό το κατάλαβα στο Λος Άντζελες. Έμπαινα σε μία οντισιόν και καταλάβαινα από τον τρόπο που με κοιτούσαν αν τους κάνω. Αποφάσιζαν πριν καν διαβάσω… πριν προχωρήσει η οντισιόν. Εκεί είσαι ένα προϊόν, ένα πακέτο και σε σκανάρουν με τη μία για να δουν αν τους κάνεις για να σε πουλήσουν. ..απίστευτη αίσθηση. Τώρα, όσον αφορά στην καριέρα μου εδώ αυτό που σκέφτομαι είναι ότι όταν ξεκίνησα πριν από 22 χρόνια είχα την αίσθηση ότι όλα ήταν και γινόταν πολύ φυσιολογικά. Τώρα καταλαβαίνω ότι ήμουν πολύ τυχερός.
Ποια στιγμή ένιωσες- ενώ ήσουν πάνω στη σκηνή- ότι λάμπεις και πατάς γερά στα πόδια σου; Να είπες «τώρα τους έχω».
Ποτέ.
Αναγνωρίζεις την καλλιτεχνική σου εξέλιξη; Μοιάζει να έχεις αλλάξει τα τελευταία χρόνια και μάλιστα μετά την «Προδοσία», σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου. Παίζεις και τσαλακώνεσαι περισσότερο.
Αυτό το τσαλάκωμα το ήθελα πάντα, είναι κάτι που επιζητώ. Όμως, δε σου δίνουν τους κατάλληλους ρόλους για να το κάνεις. Είναι το ωραιότερο κομπλιμέντο να σου λένε ότι σε κάθε παράσταση “είσαι κάποιος άλλος”… να μπορείς να είσαι κάποιος άλλος. Νιώθω ότι αυτό συνέβη και άρχισα να πατάω πιο γερά στα πόδια μου όταν γύρισα από την Αμερική. Ήταν τότε που για δύο χρόνια κάναμε με την Πέγκυ Τρικαλιώτη το «Παίζουν το τραγούδι μας». Είχε κωμικά στοιχεία που για πρώτη φορά άγγιζα. Μετά ήρθε ο Ορέστης στην Επίδαυρο και ήταν τότε που έβλεπα ότι είχα να κάνω με ακόμα πιο ωραία και απαιτητικά πράγματα.
Έχω την εντύπωση ότι ενώ είσαι πολύ ταλαντούχος ηθοποιός –μέχρι τώρα- είχες μία καθώς πρέπει καλλιτεχνική εικόνα.
Στον «Φάρο» δεν υπάρχει καθόλου καθωσπρεπισμός. Εδώ υποδύομαι έναν άνθρωπο τύφλα στο μεθύσι. Έναν ήρωα που επί 24 ώρες πίνει. Την ίδια στιγμή έχει χάσει τα γυαλιά του και με δυσκολία βλέπει μπροστά του. Είναι όλα χαμένα γύρω του και ο ίδιος… «καμένος». Όταν πρωτοδιάβασα το έργο δεν μου πήγε το μυαλό ότι θα μπορούσα να γίνω αυτός ο ήρωας, να γίνω ο Ιβάν. Όμως στη δεύτερη ανάγνωση άρχισα να με βλέπω στη θέση του και να φαντάζομαι τη μεταμόρφωσή μου. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι αν τα καταφέρω θα είμαι ευτυχής. Να μπορέσω να κάνω μία μετατόπιση σε έναν κόσμο αλλιώτικο, σ’ έναν άνθρωπο θολωμένο. Καθόλου οργανωμένο και νηφάλιο, όπως οι ήρωες που είχα υποδυθεί κατά καιρούς. Ένα «χάσιμο» αναζητούσα και αυτό –τελικώς- έγινε. Κάπως έτσι, με αυτή την προσέγγιση, βγαίνουν και κάποια πολύ ενδιαφέροντα κωμικά στοιχείο του ήρωα που με χαροποιούν.
Αυτή η «αντρίλα» του Φάρου, αυτή η συμπεριφορά των αρσενικών του έργου σε κάνει να βλέπεις μια αντίθεση στο πώς ήταν οι άντρες κάποτε και πώς είναι τώρα; Ποια είναι η αρσενική εκδοχή της εποχής μας;
Οι άντρες βρέθηκαν αντιμέτωποι με το κίνημα του φεμινισμού και την ανάγκη των γυναικών να μας αλλάξουν, να μας κάνουν νοικοκυρούλες με τις ποδιές και όταν τα κατάφεραν άρχισαν να ψάχνουν και πάλι το προηγούμενο πρότυπο. Τώρα πια οι άντρες δεν έχουν σχέση με την εικόνα που είχαμε όταν ήμασταν μικροί. Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου ο πατέρας δούλευε όλη την ημέρα, δεν ασχολιόταν με θέματα νοικοκυριού και καθαριότητας και η μητέρα μου ήταν αυτή που φρόντιζε το σπίτι και μεγάλωνε τα παιδιά. Όμως είναι δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν από πολύ νωρίς… Αυτός ήταν 15 και αυτή 13. Δημιούργησαν μία υπέροχη σχέση και μία όμορφη οικογένεια. Είναι μαζί, δεν χώρισαν ποτέ και έχουν μεγάλη αγάπη. Αυτό είναι το πρότυπο που είχαμε τα περισσότερα παιδιά τότε για τον άντρα και τη γυναίκα που μπορούν να είναι μαζί σε ξεχωριστούς ρόλους. Στις μέρες μας, όμως, οι περισσότερες γυναίκες δουλεύουν και οι υποχρεώσεις μοιράζονται. Σήμερα για παράδειγμα εγώ πήγα το παιδί στο σχολείο, εγώ το επέστρεψα στο σπίτι, το έβαλα για ύπνο, μαγείρεψα, έβαλα και ένα πλυντήριο. Αλλά δεν γίνεται αλλιώς, όταν η γυναίκα μου δουλεύει 11 ώρες. Μοιραζόμαστε τα πάντα.
Ο μεγαλύτερος φόβος των αντρών ποιος είναι;
Η απιστία. Αν συμβεί είναι δύσκολο να το αποδεχτεί και να το διαχειριστεί ένας άντρας.
Εσύ έχεις υπάρξει άπιστος;
Στο παρελθόν…άπειρες φορές. Με έχουν απατήσει, αλλά κυρίως κεράτωνα.
Γιατί;
Γιατί υπάρχει η πεποίθηση ότι ένας καλός άντρας είναι και καλός σκοπευτής και αν σου κουνηθεί μια γυναίκα πρέπει να ενδώσεις αλλιώς είσαι ηλίθιος. Επίσης όταν είσαι πιο νέος έχεις ορμές, θέλεις να ρισκάρεις και είσαι πολύ μάγκας όταν ενώ έχεις σταθερή σχέση, έχεις και μία γκόμενα. Αλλά κάποια στιγμή όλα τελειώνουν. Όταν γνωρίσεις τον κατάλληλο άνθρωπο και είσαι αληθινά ευτυχισμένος αναθεωρείς. Δε θέλεις να τον προδώσεις για μία ευχαρίστηση της στιγμής.
Με τη γυναίκα σου τι είναι αυτό που σε κάνει καλύτερο και χαρούμενο;
Είναι γήινη και αντιμετωπίζει τα πάντα πολύ απλά. Μαζί της δεν υπάρχουν ψέματα και μυστικά.
Υπάρχει κάτι που να την εκνευρίζει σε εσένα;
Η τακτοποίηση. Θέλω όλα να είναι οργανωμένα και σε μία σειρά. Επιζητώ την απόλυτη τάξη. Είναι μία σχιζοφρένεια που έχουν όλοι οι ηθοποιοί.
Ασχολήθηκες με την υποκριτική για να αντιμετωπίσεις απωθημένα και να καλύψεις κενά;
Όχι. Είναι κάτι που αγαπώ. Κι όσο τρελό και αν είναι όλο αυτό που μας συμβαίνει χρειάζεται να έχεις ισορροπία. Τα έχω πολύ καλά με τον εαυτό μου και αυτό είναι απαραίτητο για να μπορώ να μπαίνω σε άλλους κόσμους, στην θέση άλλων ανθρώπων. Όπως αυτού του μέθυσου ήρωα τώρα. Ένα ρεμάλι που εγκαταλείπει την οικογένειά του παραμονές Χριστουγέννων για να είναι με τους κολλητούς του και να μπεκροπίνει. Δεν μπορείς να είσαι ψυχάκιας, να πας να παίξεις τον ψυχάκια και να είσαι καλά.
Το μεγαλύτερο δώρο που σου έχει κάνει το θέατρο;
Καλούς φίλους
Το μέλλον;
Το καλοκαίρι θα επαναληφθούν οι «Πέρσες» που κάναμε πέρυσι με την Καραμπέτη σε σκηνοθεσία του Άρη Μπινιάρη. Επίσης καλώς εχόντων των πραγμάτων ο «Φάρος» θα συνεχίσει και του χρόνου.
Πηή: Tospirto