Επιστρέφουν με την ανανεωμένη κοκκινομάλλα πριγκίπισσά τους.
Οι Dirty Granny Tales έπειτα από 8 χρόνια απουσίας από την ελληνική σκηνή επιστρέφουν με την ανανεωμένη κοκκινομάλλα πριγκίπισσά τους στο έργο «Didi’s Son» που έχει διαπρέψει σε διεθνή φεστιβάλ. Εμείς μιλήσαμε με την ψυχή του σχήματος, Σταύρο Μητρόπουλο, για τα «σκοτεινά παραμύθια της βρώμικης γριάς». Οι τελετουργικές παραστάσεις τους είναι ένας συνδυασμός live ακουστικής μουσικής, κουκλοθεάτρου, χορού και animation projection με έντονες επιρροές από Tim Burton και The Residents αλλά και Μάνο Χατζιδάκι, David Bowie, Black Metal, progressive psychedelic rock. Σύγχρονος χορός που εντάσσει κούκλες και κινήσεις με κοστούμια θυμίζοντας πολλές φορές Japanese Gothic Theater.
Από την τελευταία σας παράσταση μεσολάβησαν οκτώ χρόνια. Πού ήταν οι Dirty GrannyTales όλο αυτό το χρονικό διάστημα; Φύγαμε για Βερολίνο τέλη του 2012. Eκείνη ήταν η τελευταία χρονιά που εμφανιστήκαμε στο ελληνικό κοινό με την παράσταση Rejection. Αλλά η Didi όντως θα εμφανιστεί στα ελληνικά stages μετά από οκτώ χρόνια την οποία θα χαρακτήριζα και σήμα κατατεθέν του σχήματος.
Από πού εμπνέεστε και ποιος είναι ο στόχος σας; Σίγουρα επίκαιρα γεγονότα παίζουν βασικό ρόλο στο στήσιμο της ιστορίας. Γενικώς, όμως, το συναίσθημα είναι ο καλύτερος οδηγός για να εκφραστούμε μέσα από το έργο μας. Ο στόχος μας είναι να ξυπνήσουμε αρχέγονα ένστικτα, για να δείξουμε το καλό και το κακό, το όμορφο και το άσχημο, το γλυκό και το πικρό, από μια πιο βαθιά οπτική γωνία, αγνοώντας κοινωνικά στερεότυπα που πια είναι αρκετά ριζωμένα μέσα μας.
Συστήστε μας το «Didi’s Son» που θα παρουσιάσετε… Ένας συγγραφέας γράφει για ένα αντίστροφο κόσμο, οπού οι μαριονέτες χειρίζονται τους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν μετατραπεί σε ανδρείκελα. Καθώς ο Παραμυθάς περιγράφει στο χαρτί τη Μαριονέτα Didi σαν τη γυναίκα των ονείρων του, αρχίζει και την ερωτεύεται παράφορα, με αποτέλεσμα να εισβάλει στο ίδιο του το παραμύθι. Η Didi γνωρίζοντας τον δημιουργό της και τον κόσμου που ζει, τον βλέπει σαν Θεό, και ένα μεγάλο πάθος ξετυλίγεται στις σελίδες της ιστορίας. Μα ο καρπός του έρωτά τους θα φέρει στον κόσμο των μαριονετών έναν απόγονο, ο οποίος όμως δεν ανήκει εκεί, αλλά ούτε στον κόσμο των ανθρώπων.
Γιατί το Didi’sSon προτιμήσατε να το παρουσιάσετε πρώτα στο εξωτερικό; Το 2006 το σχήμα κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην Αθήνα με την παράσταση «Inversed world». Ένα έργο που δείχνει πώς οι Μαριονέτες παγιδεύουν τους ανθρώπους και τους φέρνουν στον κόσμο τους μετατρέποντάς τους σε ανδρείκελα. Το 2009 ανεβάζουμε το δεύτερο μέρος της τριλογίας το οποίο ήταν το «Didi’s Son». Οπότε ο συγγραφέας του Ιnvesred World, έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο μιας και ερωτεύεται τη μαριονέτα Didi. Το 2010 έρχεται και το τρίτο μέρος της ιστορίας, το Jealous. Σ’ αυτό το έργο επικεντρωνόμαστε σε έναν άλλο χαρακτήρα του παραμυθιού, τον Broom man. Όταν μετακομίσαμε στο Βερολίνο, η παράσταση χτίστηκε ξανά από την αρχή γιατί δυστυχώς τα περισσότερα μέλη της ομάδας δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν. Βασικά το «Didi’s Son» που θα παρουσιάσουμε φέτος στην Ελλάδα έχει αρκετές αλλαγές με νέα δρώμενα και animations.
Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τις παραστάσεις σας; Ένας μεγάλος μας προβληματισμός είναι σε τι κατηγορία να κατατάξουμε την ομάδα μας.Σίγουρα δεν είμαστε απλώς ένα μουσικό συγκρότημα, αλλά ούτε ένα μιούζικαλ. Καλώς ή κακώς όμως πρέπει να βρεθεί ένας τίτλος για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους.
Ποιες τέχνες συνδυάζουν; Είμαστε ένας συνδυασμός ακουστικής μουσικής, κουκλοθέατρου, χορού και animation projection, το οποίο φυσικά δεν αποκλείει άλλες πιθανές τέχνες που θα μπορούσαν να ενταχθούν σε μελλοντικές παραστάσεις.
Ποιος ο ρόλος της μουσικής; Η μουσική θα έλεγα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στα show μας. Οι μουσικοί είναι οι αφηγητές της ιστορίας και τα performances και aminations δίνουν εικόνα στο παραμύθι. Μας χαρακτηρίζει η σκοτεινή, ειρωνική ατμόσφαιρα. Στόχος μας είναι να καθηλώσουμε το κοινό μας μέσα από ένα ταξίδι σε κόσμους αλλόκοτους και χαρακτήρες που λειτουργούν σαν καθρέφτες, έτσι ώστε το κοινό μας να μπορεί να ταυτιστεί με την καλή και, κυρίως, την κακή τους πλευρά, μιας και έστω και υποσυνείδητα, εμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κρύβουμε τη σκοτεινή μας ταυτότητα από τους ανθρώπους γύρω μας.
Τι είναι αυτό που κάνει τις παραστάσεις να ξεχωρίζουν και πόσο αυτές αφορούν το «σήμερα»; Είμαστε ένα σχήμα το οποίο, όπως προανάφερα, δεν ανήκει σε κάποια συγκεκριμένη κατηγορία. Στις παραστάσεις μας θα δεις εντελώς διαφορετικό κόσμο, δεν έχουμε δηλαδή ένα συγκεκριμένο target group. Επίσης, δεν ακολουθούμε ασφαλείς συνταγές και αυτό μας κάνει όχι και τόσο εμπορικούς. Παρ’ όλα αυτά, είμαστε ταγμένοι σε αυτό που κάνουμε επενδύοντας χρόνο και χρήμα έτσι ώστε να έχουμε αυτές τις παραγωγές. Το ότι είμαστε ένα underground σχήμα που χτίζει τόσο μεγάλες παραγωγές μας κάνει μοναδικούς.
Ποια είναι τα κίνητρα ώστε να σας οδηγήσουν να «χτίσετε» ένα έργο; Τώρα πια είμαστε εξαρτημένοι από τους χαρακτήρες που υποδυόμαστε. Θέλουμε να βγούμε στη σκηνή και να εκφραστούμε με αυτό τον τρόπο. Χτίζοντας μια καινούρια παράσταση ξαναγεμίζουμε τις μπαταρίες της «βρώμικης γριάς», δίνοντάς μας μια λαχτάρα να παρουσιάσουμε το καινούριο μας έργο.
Aπό το ξεκίνημά σας μέχρι σήμερα τι έχει αλλάξει στη σύνθεση του σχήματος; Ήμαστε ένα underground σχήμα το οποίο κάνει μεγάλες παραγωγές, συνεπώς χρειάζονται πολλές θυσίες από τα μέλη μιας τέτοιας ομάδας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα από το 2006 μέχρι σήμερα να έχει αλλάξει πολλές φορές η σύνθεση του σχήματος. Αν και από το 2011 μπορώ να πω πως είχαμε γίνει σαν μια οικογένεια, ήμασταν πολύ δεμένη ομάδα, που έκτος από το δημιουργικό μας κομμάτι, περνούσαμε και καλά μεταξύ μας. Αλλά δυστυχώς η ομάδα έπρεπε να διαλυθεί μιας και οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να μας ακολουθήσουν στο Βερολίνο. Και τώρα βρήκαμε επιτέλους τον τρόπο και μπορούμε και συνεργαζόμαστε ξανά. Ύστερα από 6 χρόνια λοιπόν η «βρώμικη γριά» απαρτίζεται ξανά από τα αυθεντικά της κομμάτια.
Θα λέγατε ότι οι παραστάσεις είναι τελετουργικές; Σίγουρα οι παραστάσεις μας είναι τελετουργικές. Θέλουμε να προβληματίσουμε το κοινό μας, θέλουμε να ταξιδέψει κι αυτό στους φανταστικούς μας κόσμους. Για να ενσαρκώσουμε καλά το ρόλο μας αφιερώνουμε πολύ χρόνο συγκεντρωμένοι μπροστά στον καθρέφτη των παρασκηνίων. Πάνω στη σκηνή ξεχνούμε τις πραγματικές μας ταυτότητες. Εκεί η βρώμικη γριά μάς καταπίνει και γινόμαστε όλοι ένα συμπαγές σώμα. Γι’ αυτό είπα και πριν πως είμαστε εξαρτημένοι από τους ρόλους μας. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, ίσως οι χημικές ουσίες που παράγει πάνω στη σκηνή το σώμα μας να έχει γίνει η ντόπα μας.
Μετά τις παραστάσεις στην Ελλάδα τι θα ακολουθήσει;
Μετά την περιοδεία στην Ελλάδα, βάζουμε μπρος το επόμενό μας έργο το οποίο ήδη βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Παράλληλα θα παίξουμε σε διάφορα φεστιβάλ.
Οι Dirty Granny Tales θα παρουσιάσουν το έργο τους Didi’s Son στο θέατρο Σταθμός (Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μετρό Μεταξουργείο) για εννέα παραστάσεις, από τις 9 έως και τις 25 Μαρτίου, κάθε Παρασκευή στις 23:00, Σάββατο & Κυριακή στις 21:00
Πηγή : topsirto