«Δεν υπάρχει star system, δεν υπάρχει η Αλίκη και η Μελίνα».
«Το να φωτογραφίζεσαι και να κάνεις εξώφυλλο είναι μία κίνηση προκειμένου να διαφημίσεις τη δουλειά σου και να φέρεις κόσμο στην παράσταση. Δεν υπάρχει star system, δεν υπάρχει η Αλίκη και η Μελίνα. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι να βγαίνει ο καθένας στην τηλεόραση- για λίγα λεπτά- και να ασχολούμαστε όλοι μαζί του…για αυτά τα λίγα λεπτά. Την επόμενη μέρα θα έρθει ο επόμενος».
Κάπως έτσι έκλεισε η κουβέντα με δύο ξεχωριστές γυναίκες που παριστάνουν τις «Κόρες» και ετοιμάζονται να μας βάλουν σε διαδικασία καταστροφής και αναγέννησης. Η Λένα Δροσάκη και η Άλκηστις Πουλοπούλου ενώνουν δυνάμεις και «χάρες» δημιουργώντας ένα ντουέτο καλλιτεχνικής αρτιότητας. Η Άλκηστις και η Λένα είναι δύο από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις ηθοποιών που σου αρέσουν και σου αρέσουν πολύ…Και τα λένε και ωραία… Με ευγένεια αφού πριν καν τα βάλουμε όλα σε μία σειρά άρχισαν τα λόγια γνωριμίας σε πληθυντικό αριθμό και ένα χαμόγελο συστολής. Και το χαμόγελο έγινε γέλιο και μία ενδιαφέρουσα συζήτηση…Εκ των έσω…
Η ευγένεια έχει θέση στην εποχή και την πόλη όπου ζούμε;
Άλκηστις Πουλοπούλου: Η ζωή θέλει μία αντίσταση… γενικώς…απέναντι σε αυτό που μας επιβάλλει η κοινωνία και οι ρυθμοί της. Υπάρχει ένα έντονο στρες, μία μεγάλη αγωνία που βγαίνει σε επιθετικότητα και αγένεια. Χρειάζεται να αντισταθείς, και -ορισμένες φορές- να τα βάλεις και με τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν έχουμε εκνευρισμό, όταν μας πιέζει κάτι θέλουμε να ξεσπάσουμε και το κάνουμε σε όποιον βρεθεί μπροστά μας. Εκείνη τη στιγμή θέλει μία ανάσα και να κάνουμε ένα βήμα πίσω για να δούμε αυτό με το οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι. Κάπως έτσι άλλωστε είναι και η έμφυτη ευγένεια. Να μπορείς να δεις τον άλλον, να μη “μπουκάρεις” επάνω του.
Λένα Δροσάκη: Η κοινωνία έχει πολύ θυμό, εμείς έχουμε πολύ θυμό που είναι κλεισμένος μέσα μας. Αυτό μας κάνει σκληρούς…άκαμπτους. Όταν ένας άνθρωπος είναι ευγενής, από τη φύση του, είναι εύκολο να πληγωθεί. Για να μην την πατήσει υψώνει τείχη, είναι η άμυνά του. Κάπως έτσι έχει εξαλειφθεί ο καλός τρόπος που αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον. Τώρα πια ο ένας γυρνάει το θυμό του στον άλλον. Όταν έρθω αντιμέτωπη με την αγένεια θα αντιδράσω προκειμένου να καταφέρω να μιλήσω ισάξια με τον άλλον. Με αυτό τον τρόπο πέφτουμε και οι δύο στο ίδιο επίπεδο… Απέναντι σε αυτό χρειάζεται μία αντίσταση.
Άλκηστις Πουλοπούλου: Για αυτό κάνουμε διαλογισμό και οι δύο, για να καταφέρουμε να αποκτήσουμε την απόσταση που χρειάζεται, αυτή την αντίσταση …
Ποια είναι η σχέση σας; Μοιάζει να μετράει χρόνια…
Άλκηστις Πουλοπούλου: Δε γνωριζόμασταν. Είναι μία ευτυχής συγκυρία. Η Λένα είναι ευγενική… Επίσης στη δουλειά νιώθω μία στήριξη και μία αγάπη, αυτό νιώθω έτσι όπως την έχω δίπλα μου.
Λένα Δροσάκη: Τώρα γνωριστήκαμε, αλλά πάντοτε- βλέποντάς την- αυτό που μου έβγαζε ήταν ότι είναι ένα κορίτσι, παιχνιδιάρικο. Σοβαρή πολύ στις κοινωνικές εκδηλώσεις, αλλά στα μάτια της έλαμπε αυτό το «παιχνιδιάρικο». Τώρα μας δόθηκε η ευκαιρία να συνυπάρξουμε. Μάλιστα, το ότι θα συνεργαστούμε το έμαθα τυχαία, όταν τη συνάντησα σε μία παράσταση και όταν την χαιρέτησα γύρισε και μου είπε «Θα συνεργαστούμε», με αυτή την κοριτσίστικη και αθώα διάθεση, με αυτό το ανάλαφρο «να σου πω τα νέα». Έτσι όμορφα ξεκίνησε και έτσι όμορφα περνάμε. Με εκτίμηση και σεβασμό. Και κάπως έτσι βάζουμε τον εαυτό μας στην άκρη και λέμε «πάμε να το αντιμετωπίσουμε και να το οργανώσουμε όλοι μαζί».
Αυτό το μαζί, πόσο εύκολο είναι στη δουλειά του ηθοποιού, την τόσο ανταγωνιστική..
Λένα Δροσάκη: Όταν δεν υπάρχει ανταγωνισμός είναι μία συνεργασία όμορφη και στηρικτική και μπορεί να μας κάνει να πάμε μπροστά. Αν υπάρξει ανταγωνισμός, αυτός ο κακός ανταγωνισμός, μένουμε στάσιμοι και άπραγοι.
Άλκηστις Πουλοπούλου: Για να λάμψει ο ένας, πρέπει να λάμψει και ο άλλος. Όλοι έχουμε τον ανταγωνισμό μέσα μας – είναι ένα ζωώδες ένστικτο. Θέλεις πολύ και κυνηγάς να προλάβεις, να είσαι πρώτος. Αν όμως καταλάβεις πώς λειτουργούν τα πράγματα μόνο τότε μπορείς να πας μπροστά και να βγεις κερδισμένος.
Μέχρι τώρα έχετε πέσει θύματα ανταγωνισμού ή κακής συμπεριφοράς;
Λένα Δροσάκη: Όταν έχεις μία θέση εξουσίας πολλές φορές αυτό σε πνίγει. Όταν έχεις και ψυχολογικά προβλήματα τότε –αυτή η θέση- γίνεται δυσβάσταχτη… Και για εσένα αλλά και για τους γύρω σου. Δεν το πίστευα – όταν μου συνέβη- ότι κάποιος μπορεί να βγάλει τόση κακία και το αποτέλεσμα να μην είναι ωραίο, να μην είναι βιώσιμο. Όχι στο πλαίσιο της δουλειάς- η δουλειά θα γίνει ούτως ή άλλως- αυτό που ζούσαμε, δεν ήταν βιώσιμο για εμάς, ανθρώπινα.
Άλκηστις Πουλοπούλου: Ήμουν σε μία παράσταση που αγαπούσα πάρα πολύ και είχα μεγάλο ενθουσιασμό που θα συνεργαζόμουν με μία συγκεκριμένη ηθοποιό. Είχαμε ισότιμο ρόλο και ένιωσα ότι αυτό που έγινε ήταν πολύ άσχημο. Με πολύ υπόγειο, ύπουλο τρόπο, με μία διάθεση για «μποϊκοτάζ» της παράστασης. Ένιωσα μια μεγάλη απαξίωση και έζησα ένα κακό καμαρίνι, όπου δεν υπήρχε σεβασμός. Είναι πιο δύσκολο όταν έχεις ψηλά έναν καλλιτέχνη και τον βλέπεις να συμπεριφέρεται με αυτό τον τρόπο. Είναι απομυθοποίηση και μεγάλη απογοήτευση.
Από την αρχή σας μέχρι σήμερα τι άλλο έχετε απομυθοποιήσει;
Άλκηστις Πουλοπούλου: Έχουμε την τύχη να μελετάμε πολύ σπουδαία κείμενα με ωραίες αξίες και με βαθιά συναισθήματα. Αυτό νόμιζα πως ήταν ένα σκαλοπάτι προς το θείο, προς το όμορφο, την αρμονία και το μεγάλο. Όμως οι μικρότητες, ο ανταγωνισμός και κάποια πολύ σκοτεινά συναισθήματα είναι συνεχώς εκεί. Υπάρχουν περίεργες σχέσεις- όχι μόνο ανάμεσα στους ηθοποιούς αλλά και με τους σκηνοθέτες ακόμα και με τους κριτικούς θεάτρου. Συμβαίνουν πράγματα που ανακατεύουν σκοτεινά κομμάτια.
Λένα Δροσάκη: Όταν το έκανα στην Πάτρα, ερασιτεχνικά, δεν είχα αντιμετωπίσει κάτι που να με προσβάλλει. Δεν είχα δει ανταγωνισμούς και άσχημα πράγματα. Όταν αυτό έγινε επάγγελμα ξεκίνησε το να πρέπει να αποδείξεις, να καταξιωθείς και να πάρεις μία καλύτερη θέση. Μπήκαν και τα χρήματα στη μέση και όταν συμβαίνει αυτό νιώθεις να χάνεται ένα μεγάλο κομμάτι της αγάπης για αυτό που κάνεις και βλέπεις το στόχο να μετακινείται. Λίγο παρασυρόμαστε; Βγαίνει το κακό μας κομμάτι; Όλα μοιάζουν να είναι διαφορετικά, απογυμνωμένα.
Άλκηστις Πουλοπούλου: Μας απομυθοποιεί το ζήτημα της επιβίωσης.
Έγινε επάγγελμα. Και τώρα «τι όνομα έχετε φτιάξει»; Στο χρηματιστήριο της δουλειάς σας πόσο μετράει η μετοχή σας;
Λένα Δροσάκη: Σε πρώτη ανάγνωση -Το ότι κάποιοι με γνωρίζουν, με βλέπουν και μου ζητάνε να συνεργαστούμε, θέλουν να δουλέψουμε μαζί ,αυτό με κάνει να νιώθω ικανοποίηση. Πηγαίνοντας πιο βαθιά στην ερώτηση…Το «όνομα» είναι μία μεγάλη τρύπα που μπορεί να πέσεις μέσα και να μπεις στη διαδικασία να δώσεις μάχες για να κρατήσεις αυτό το «όνομα» που έφτιαξες. Και τότε θέλω να φάω ζωντανή τη συνάδελφό μου για να ξεχωρίσω, προσπαθώ να επιβληθώ ακόμα και στο σκηνοθέτη. Όταν πήρα το βραβείο –με μεγάλη ευλογία δέχτηκα και το δεύτερο- είπα «όπα…μην ξεχνάς το λόγο που σου δίνουν αυτό το βραβείο. Κάποιοι είδαν ότι αγαπάς αυτό που κάνεις –γύρνα σε αυτή την αγάπη. Μην το παίρνεις επάνω σου σαν βάρος και μην προσπαθείς να αποδεικνύεις διαρκώς ότι αξίζεις». Και αγωνίες έχουμε και μεγάλη λαχτάρα έχουμε για αυτό που κάνουμε- είμαστε νέοι άνθρωποι. Κινδύνευσα να πέσω στην παγίδα του να αποδεικνύω διαρκώς και να κάνω τους άλλους να λένε ότι είμαι καλή και το άξιζα, καλώς έκαναν και μου έδωσαν τα βραβεία. Όχι! Τα βραβεία τα πήρα διότι έκανα αυτό που αγαπούσα πολύ, σε αυτή την αγάπη πρέπει να γυρνάμε διαρκώς…στην αρχή μας.
Άλκηστις Πουλοπούλου: Νιώθω ότι είμαι στο δρόμο που ήθελα να είμαι. Είχα ένα βάρος για πολύ καιρό – κυρίως από τους έξω- επειδή δουλεύω με τον άντρα μου, τον Γιάννη Χουβαρδά. Αυτό με βάρυνε ασχέτως αν για εμάς ήταν η ανάγκη ενός καλλιτεχνικού ζευγαριού. Θεωρήσαμε- εξ αρχής – αυτονόητο το να συνυπάρχουμε σε δημιουργικές δουλειές. Όταν ο Γιάννης ήταν στο Εθνικό «έφαγα» μεγάλο πόλεμο. Όλο αυτό με έκανε να μπω πολύ μέσα μου και να αναρωτηθώ αν κάνω αυτό που θέλω και αν είμαι στην αλήθεια μου. Οι πυροβολισμοί που έπεσαν από τους έξω με έβαλαν στη διαδικασία να κρατήσω μία ισορροπία και να μην μπορώ να ασχοληθώ με αυτό που συμβαίνει γύρω μου. Άρα η απάντησή μου είναι ότι θέλω να είμαι καλά και ικανοποιημένη με τη θέση στην οποία με έχω βάλει, με την αγάπη που έχω για τη δουλειά μου, δε μπορώ- αυτή τη στιγμή- να ασχοληθώ με την επιφάνεια. Θέλω πολύ να δουλέψω με συναδέλφους και σκηνοθέτες, αλλά μένοντας πιστή στις αξίες μου και να μην αγγίξω καθόλου το απέξω.
Όμως μπήκες – εξαιτίας της σχέσης σου με το Γιάννη Χουβαρδά- στη διαδικασία να αποδείξεις ότι αξίζεις, ότι έχεις ταλέντο…
Άλκηστις Πουλοπούλου: Ένιωσα μία πίεση και αυτό με έκανε να παίξω χειρότερα. Όταν πιέζεσαι δεν είσαι στην αλήθεια σου, είσαι για τον άλλον και αυτό δεν είναι το θέατρο και η δουλειά του ηθοποιού. Ήταν μία πολύ δύσκολη συνθήκη, γιατί και αυτός προσπαθούσε να υπερασπιστεί την καλλιτεχνική του επιλογή και τη δουλειά του. Ήμασταν μόνοι μας σε όλο αυτό. Μπορεί να συνεργαζόμαστε, αλλά ο καθένας είναι μόνος του, έχει ξεχωριστή αξία και κάνει τη δουλειά του. Μου ήρθε τυχαία και μέσα από τον έρωτα φτάσαμε σε αυτό. Έπρεπε να ξέρω γιατί είμαι εκεί. Ένιωσα την ανάγκη να στηρίξω όλο αυτό που συνέβαινε. Τώρα είμαι πολύ δυνατή, σε καλό μου βγήκε.
Και μιας και ανέφερες τον έρωτα. Τι ρόλο παίζει στην ζωή σας;
Λένα Δροσάκη: Είναι βασική ανάγκη, θέλω τον έρωτα στην ζωή μου. Ακόμα και όταν δεν υπήρχε, πάλι αυτό ήθελα, τον αναζητούσα. Είναι για όλους μία κινητήριος δύναμη και είμαι από αυτούς που θα υποστηρίξω και θα ζήσω τον έρωτα στα άκρα. Θα πάρω, θα θυσιάσω, θα δώσω μέχρι εκεί όπου βλέπω ότι δεν με αλλοιώνει. Δεν θέλω να γίνει μία πληγή που αιμορραγεί.
Άλκηστις Πουλοπούλου: Σε ηλικία 15 ετών ερωτεύτηκα πάρα πολύ. Καθόμουν στο πιάνο- έκανα μαθήματα τότε- και ονειροπολούσα χωρίς να κάνω τίποτα. Η δασκάλα μου, μια αυστηρή Γαλλίδα, μου έλεγε «δεν μπορείτε να ζείτε από νερό και από έρωτα». Και της έλεγα «Μα και βέβαια γίνεται. Είναι υπέροχος ο έρωτας». Έχω κάνει ακρότητες για τον έρωτα. Έχω πάει στη Νορβηγία, έχω μετακομίσει, έχω θυσιαστεί.
Οι «Κορες»;
Άλκηστις Πουλοπούλου: Είναι μία παράσταση για την Αθήνα. Για μία πόλη στην οποία ζούμε…
Λένα Δροσάκη: Υπήρχαν ποιήματα που έπρεπε να ειπωθούν. Κάποιες στιγμές είναι μία ανάγκη που κάνει τα πράγματα να ανθίζουν. Μέσα από τον κυνισμό και το ρεαλιστικό μπορεί να συμβούν θαύματα. Κάποιος δίνει ένα κείμενο και αυτό γίνεται παράσταση, γίνεται τέχνη. Αυτό με συγκινεί.
Άλκηστις Πουλοπούλου: Όλα έγιναν ξεκινώντας από μία υπέροχη ιδέα. Κάποια ποιήματα έγιναν κείμενο. Δύο αδερφές, σ’ ένα ξεχωριστό σκηνικό περιμένουν τη μητέρα παίζοντας με αρχαιοελληνικά παιχνίδια, περικεφαλαίες, στέμματα, τα μάρμαρα της Αθήνας
Λένα Δροσάκη: Είναι ένας ιδιαίτερος παιδότοπος
Άλκηστις Πουλουπούλου: Είμαστε έγκλειστες και περιμένουμε τη μητέρα… την Αθήνα, η Αρχαία Αθήνα. Η μία προσπαθεί να την κρατήσει όρθια και ζωντανή, παλεύει για την κληρονομιά.
Λένα Δροσάκη: Η άλλη θέλει να τη γειώσει…
Άλκηστις Πουλοπούλου: Πρέπει να πάμε παρακάτω και να να γίνει αυτό πρέπει να καταστρέψουμε, να απεγκλωβιστούμε.
Λένα Δροσάκη: Η μαμά Αθήνα μάς φορτώνει με ένα ρόλο. Μας βαραίνει ένα όνομα που πρέπει να το συνεχίσουμε, αυτό το ένδοξο παρελθόν. Εκεί ψάχνεις τον εαυτό σου. Όμως, θέλεις να διώξεις από πάνω σου το βάρος του παλιού. Θέλεις να βρεις ποιος είσαι εσύ, τι αξίες έχεις, τι έχεις να δείξεις. Πάει το παρελθόν, έχεις το τώρα. Είναι άσχημο να κολλάμε σε ένα παρελθόν και να το αφήνουμε να μας καθορίζει. «Είχαμε κάποτε λεφτά», λέμε και επιμένουμε να πηγαίνουμε σε ωραία και ακριβά μέρη, να αγοράζουμε ακριβά ρούχα. Δεν αφήνουμε το «τότε» να φύγει και να προσαρμοστούμε στο σήμερα…Σήμερα η ποίηση και οι αξίες είναι γραμμένα στους τοίχους
Άλκηστις Πουλοπούλου: Κάθε μέρα αναμένουμε μία συγκίνηση. Αυτό λέει το κείμενό μας. Αυτές οι δύο κόρες είναι ένα πρόσωπο, δύο φωνές ενός ανθρώπου που παλεύει με το παλιό και το καινούριο. Όλοι έχουμε την τάση να κρατήσουμε μία κληρονομιά κι ένα βάρος. Αλλά πώς θα γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε; Ορισμένες φορές θέλει βία για να βρεις τον αληθινό σου εαυτό. Πρέπει να καταστρέψεις…
Ναι, αλλά αν δεν έχεις κάτι νέο και σπουδαίο πώς μπορείς να καταστρέψεις το ένδοξο παρελθόν, τι θα βάλεις στην θέση του;
Άλκηστις Πουλοπούλου: Πρέπει να καταστραφούν εσωτερικά κάποια πράγματα. Μέσα μας πρέπει να αλλάξουμε για να πάμε παρακάτω. Έξω δεν πρέπει να καταστρέφουμε. Αυτό που κάνουν οι νέοι είναι λάθος. Όταν καταστρέφεις χρειάζεσαι μία ιδεολογία, κάπου να πορευτείς, ένα στόχο. Χρειαζόμαστε ένα «άνοιγμα» στην ψυχή μας. Να αποχαιρετήσουμε τους γονείς, αυτό που ήμασταν κάποτε, αυτό που είχαμε. Πρέπει να πάρουμε την ευθύνη μας να μη μας φταίνε οι άλλοι. Να μην φταίει κανείς παρά μόνο εσύ. Μόνο έτσι θα ανακαλύψεις ολόκληρο τον εαυτό σου.
Λένα Δροσάκη: Αν διαλύσω ένα άγαλμα, επειδή λέω «έλεος με το παλιό», δημιουργώ ένα θλιβερό σκηνικό γεμάτο με ερείπια που με κρατάνε δέσμιο. Δεν έχεις που να πας, αφού δεν μπορείς να χτίσεις, να φτιάξεις κάτι καινούριο. Σου λείπει το ερέθισμα, η ωραία ανάμνηση. Άλλωστε δεν πρέπει να διαλύσω κάτι, πρέπει να πάω δίπλα και να χτίσω, να δώσω την εναλλακτική, τον εαυτό μου πρέπει να καταστρέψω…από μέσα.
Πήγη: TOSPIRTO-NET