Home cinema news Σύντευξη της φιλαρέτης κομνηνού

Σύντευξη της φιλαρέτης κομνηνού

0

«Οι συνεχείς και παρατεταμένοι κύκλοι γύρω από τον εαυτό μας φοβάμαι ότι μπορεί να καταλήξουν σαν τις ρουφήχτρες της θάλασσας. Σε τραβάνε στον πάτο και άντε να ξαναβγείς…»

Η Φιλαρέτη Κομνηνού μπορεί και σε συγκινεί με την πρώτη ματιά. Το ταλέντο και η γοητεία της σε συνδυασμό με την ξεχωριστή προσωπικότητά της έχουν συναρπαστικά αποτελέσματα και ευεργετικές ιδιότητες για αυτούς που βρίσκονται κοντά της. Σου αρκεί να την βλέπεις να υποδύεται άλλη μία ηρωίδα ή απλώς να την ακούς να μιλάει. Αυτή την εποχή ταξιδεύει στην «Γρανάδα». Άλλος ένας θεατρικός ρόλος που αποδεικνύει το σπουδαίο ταλέντο της σε μία παράσταση που «είναι καλό να δεις». Την ίδια στιγμή η προσωπική της εξέλιξη συνεχίζεται και τη βάζει σε διαδικασία επιλογή και ξεκαθαρίσματος. «Τώρα πια με ελκύουν, με γοητεύουν οι άνθρωποι που με κάνουν να νιώθω άνετα, που με την αγάπη και την αύρα τους μου προσφέρουν αυτό που μου λείπει τη συγκεκριμένη στιγμή», υποστηρίζει. Μία συζήτηση μαζί της ήταν –όπως πάντα- ένα ωραίο δώρο.

Τι είναι αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία στη«Γρανάδα»;
H Γρανάδα είναι η πανέμορφη πόλη της Ισπανίας, αλλά και το όνομα ενός άστρου που γυρίζει πεισματικά γύρω από τον εαυτό του. Αυτό κάνουν και οι ήρωες του έργου προσπαθώντας να διαχειριστούν μία απώλεια. Αυτιστικά σχεδόν,εμμένουν στην άρνηση και στην αδράνεια. Η αξία- η μεγαλύτερη θα έλεγα- είναι η μετακίνηση από την άρνηση και η απόφαση να συνεχιστεί η ζωή.

Ποια λόγια –σημεία- του έργου αναδεικνύουν την πιο σημαντική αλήθεια, αλλά και το χειρότερο ψέμα για την ανθρώπινη ύπαρξη;
Όταν η Άννα- η ηρωίδα μου- διαλυμένη ψελλίζει «Δεν γίνεται εγώ να κλαίω και να έχει μία τέτοια μέρα, να έχει τέτοιον ήλιο… Δεν γίνεται». Η απάντηση σε αυτό είναι… «Δεν έχει καμία σημασία για την ανθρωπότητα αν εσύ λυπάσαι, αν κλαις. Δε δίνει δεκάρα ο κόσμος αν εσύ υποφέρεις». Και το ψέμα, η καλύτερα η παρεξήγηση; «Είναι λάθος να λένε για αυτούς που πεθαίνουν πως μένουν στον τόπο. Στον τόπο μένουν οι άλλοι».

Τελικώς είμαστε περισσότερο εκτεθειμένοι στη μεγάλη χαρά ή τη λύπη;
Στη λύπη, και ειδικά στην απώλεια. Αυτή μας θρυμματίζει, αυτή μας κάνει ευάλωτους και ανυπεράσπιστους και όταν είναι και τελεσίδικη τα πράγματα αγριεύουν… Γι’ αυτό όταν έρχεται η χαρά, καλό είναι να ανοίγουν οι αγκαλιές…και ας εκτεθούνε… Βέβαια η Κική Δημουλά συμβουλεύει «οι σχέσεις και οι εξαρτήσεις πρέπει να ράβονται με αραιές κλωστές για να μπορούν να ξηλώνονται εύκολα»… αλλά από την άλλη η αυτοπροστασία δε βυθίζει τις ζωές μας σε ενυδρεία;

Ποια είναι τα πιο σημαντικά γεγονότα που μπορούν να αλλάξουν την ζωή ενός ανθρώπου;Ποια γεγονότα άλλαξαν την δική σου ζωή;
Ο Έρωτας, η γέννα ενός παιδιού, η Τέχνη… Αυτά νομίζω άλλαξαν και τη δική μου ζωή.

Μπορούμε να προλάβουμε κάποια γεγονότα ή είμαστε αντιμέτωποι με τη μοίρα και με το «έτσι θέλω» της;
Δεν ξέρω… δεν έχω απάντηση σε αυτή την ερώτηση…. Φιλόσοφοι… θεωρητικοί το ψάχνουν… ακόμα.

Μέχρι τώρα έχεις ζήσει με τη λογική ή την ευαισθησία;
Η ζωή μας τίτλος ταινίας ε; Ευγνωμονώ τη λογική, αλλά με ανησυχεί η βαρεμάρα της. Πάντως ό,τι θυμάμαι έντονα από τη ζωή μου είναι αυτά που έκανα παρορμητικά ενδίδοντας στην ευαισθησία. Ευεργετικές ήταν και οι στιγμές του θυμού και των συγκρούσεων… ό,τι τέλος πάντων με έκανε να υπερβαίνω τα όριά μου… αυτά θυμάμαι τελικά…

Η εποχή μας σηκώνει τους ρομαντικούς και τους ειλικρινείς ανθρώπους ή τους απελπισμένους και τους κουτοπόνηρους;
Η εποχή μας έχει ανάγκη από τους ειλικρινείς, αλλά κάνουν θραύση οι κουτοπόνηροι.Το βέβαιο πάντως είναι ότι δημιούργησε πολλούς απελπισμένους..

Ποια είναι η μεγαλύτερη εξουσία που ασκείται επάνω μας και που μας οδηγεί;
Τώρα πια η οικονομική και πολιτική εξουσία. Αισθάνομαι ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να μιλάμε για άλλου είδους εξουσίες όταν η καθημερινότητά μας προσβάλλεται τόσο απροκάλυπτα. Τι εννοώ; Μένω στο κέντρο, στο Θησείο και το Θέατρο που παίζω είναι στο Μεταξουργείο. Είναι θλιβερά αυτά που βλέπεις καθημερινά και το χειρότερο; Νιώθεις εντελώς ανίσχυρος… απλώς τα προσπερνάς. Το κέντρο της Αθήνας το έχουν εγκαταλείψει κανονικά,δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο… Το κέντρο είναι η βιτρίνα της πόλης, αυτό που θα δουν οι τουρίστες – επισκέπτες. Ούτε αυτό τους νοιάζει; Το καλοκαίρι που πήγα στο Εκουαδόρ, μία χώρα της Λατινικής Αμερικής που και πολύ φτωχή είναι και έχει «κόκκινες» περιοχές που δεν τολμάνε να πάνε τουρίστες το ιστορικό κέντρο είναι φροντισμένο,ασφαλές και καθαρό. Βλέποντας αυτήν την φοβερή ταινία «Τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι» – σκεφτόμουν πώς θα ήταν να γράφαμε και εμείς σε μεγάλες πινακίδες «Γιατί κύριε Καμίνη αφήνετε το κέντρο της Αθήνας να βουλιάζει στην εξαθλίωση και στην βρώμα»; Δίνουν ιδέες οι ταινίες τελικά.

Είναι εύκολο για έναν άνθρωπο να προχωρήσει ή κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του;
Οι συνεχείς και παρατεταμένοι κύκλοι γύρω από τον εαυτό μας, φοβάμαι ότι μπορεί να καταλήξουν σαν τις ρουφήχτρες της θάλασσας. Σε τραβάνε στον πάτο και άντε να ξαναβγείς…

Μελλοντικά σχέδια;
Κατι μαγειρεύεται αλλά ακόμα δεν είναι έτοιμο να σερβιριστεί… χαχαα!

Πηγή :topsirto