«Δυστυχώς δε μας έχουν μάθει να είμαστε συμφιλιωμένοι με την απώλεια. Αλλά όταν την αντιμετωπίσεις, μετά νιώθεις μια οικειότητα με τον θάνατο».
Η Βίκυ Βολιώτη ετοιμάζεται να παίξει με τη σκοτεινή πλευρά του έρωτα στον κόσμο της ακόρεστης «Πενθεσίλειας» που θα παρουσιαστεί στη Στέγη του Ιδρυματος Ωναση. Με τα πάθη που ορίζουν έναν άνθρωπο και τον οδηγούν στην τρέλα και τον ακραίο ρομαντισμό. Εκεί όπου «Η εμμονική ανάγκη για κυριαρχία του ενός απέναντι στον άλλον, εξελίσσεται σε ένα φρικιαστικό όργιο αίματος». Την ίδια στιγμή εξακολουθεί να «βασανίζεται» και να μεγαλουργεί επί σκηνής με τον θεατρικό «Αύγουστο» στο «Δημήτρης Χορν», όπου η ελληνική οικογένεια καταστρέφει και καταστρέφεται.
Η Βίκυ Βολιώτη, μία ξεχωριστή ηθοποιός και μία γοητευτική γυναίκα μίλησε για τον έρωτα, την οικογένεια, τις φοβίες, το θέατρο, τα χρόνια που έχουν περάσει, αλλά και για όλα όσα έχουν αξία. Για εκείνη, αλλά και για τους άλλους…
Στα μάτια των ανθρώπων μοιάζεις να είσαι μία επιτυχημένη, ισορροπημένη και γοητευτική γυναίκα, πόσο συνάδει με τη δική σου αληθινή εικόνα;
Το τι εισπράττει κάποιος από εμένα με έχει- κατά καιρούς- προβληματίσει. Με έχει βάλει σε διαδικασία να σκεφτώ αρκετά γύρω από το τι εκπέμπουμε και πόσο συνάδει με αυτό που είμαστε. Δεν ξέρω τι σκέφτεται κάποιος για εμένα ως επαγγελματία, ηθοποιό και γυναίκα. Τα πρώτα χρόνια που ήταν πιο έντονο όλο αυτό που εισέπραττα, καταλάβαινα ότι με θεωρούσαν απρόσωπη, ψυχρή, σνομπ και πολλές φορές μου έλεγαν ότι όταν με πρωτογνώριζαν ή με έβλεπαν ήμουν απόμακρη και υπεροπτική. Αυτό με έκανε να μένω έκπληκτη, αφού δεν αισθανόμουν έτσι. Ένιωθα συστολή και ντροπή. Και όλο αυτό με στεναχωρούσε… στην αρχή. Τώρα πια είμαι συμφιλιωμένη με την εξωτερική μου εικόνα. Τώρα πια είμαι σε μία φάση που αισθάνομαι ότι είμαι 25 ετών, ανακαλύπτω τα πράγματα καθημερινώς και διατηρώ την περιέργειά μου. Με αυτό τον τρόπο νιώθω σαν παιδί.
Η καλλιτεχνική σου πορεία σε ικανοποιεί; Είσαι στη συνείδησή μας ως μία καλή ηθοποιός. Σε βαραίνει αυτό, σε κάνει να θέλεις να αποδείξεις κάτι;
Αισθάνομαι πάντα ότι παλεύω για κάτι καινούριο, κάτι άλλο και σε καμία περίπτωση δεν έχει ολοκληρωθεί μια καλλιτεχνική διαδικασία και πορεία για την οποία πρέπει να έχω αγωνία για να διατηρήσω το στάτους και την αξία της. Νιώθω χαρά για δουλειές που έχω κάνει- όχι την ίδια για όλες- αλλά θέλω να κάνω περισσότερα. Βιάζομαι και ανυπομονώ για τα επόμενα.
Μία δουλειά που σκέφτεσαι πολύ; Κάτι που ξεχώρισες και αγάπησες πολύ;
Είναι αρκετές αλλά θα πω πρώτη την «Ιωάννα των σφαγείων». Μία δουλειά που λειτούργησε συνολικά, μία έντονη εμπειρία κατά τη διάρκεια των προβών αλλά και όταν βρεθήκαμε επί σκηνής. Έσκαγε όλο αυτό σαν κύμα στον κόσμο που αντιδρούσε σε αυτό που συνέβαινε…ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Μία δεύτερη δουλειά ήταν ο «Άμλετ» που παρουσιάσαμε με τη Μάγια Λυμπεροπούλου στην Πάτρα. Αλλά και οι πρώτες μου δουλειές με τον Γιώργο Μιχαηλίδη στο Ανοιχτό θέατρο. Το στίγμα του θεάτρου ήταν πολύ έντονο τότε. Επίσης τηλεοπτικά ξεχώρισα και αγάπησα πολύ το «Λόγω τιμής».
Σου λείπει η τηλεόραση;
Όχι. Μου αρέσει η σχέση με την κάμερα, μου λείπει αυτή η διαδικασία αλλά δεν θέλω να κάνω κάτι απλώς για να το κάνω. Ένα ωραίο σενάριο, κάποιοι καλοί συνεργάτες θα ήταν δέλεαρ, αλλά όχι..δεν θα έκανα κάτι χωρίς αξία.
Είπες πριν για το στίγμα του θεάτρου. Πιστεύεις ότι στο πέρασμα των χρόνων το θέατρο έχει την αξία που του αξίζει; Ασκεί επιρροή στους θεατές με τον τρόπο που το χειρίζονται ηθοποιοί και σκηνοθέτες;
Έχει ανοίξει τόσο πολύ το πεδίο που δεν μπορεί να δοθεί μία εύκολη απάντηση. Υπάρχει ένα κομμάτι του θεάτρου με ταυτότητα που έχει βρει τους θεατές του. Εκεί υπάρχει ταύτιση καλλιτεχνών και κοινού. Όμως υπάρχει και ένα τεράστιο –ασαφές- πεδίο που ψάχνει ταυτότητα και θεατές. Γίνονται ενδιαφέρουσες παραστάσεις, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι ενεργό το κομμάτι αναζήτησης, της εξερεύνησης και μιας νέας πρότασης.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που εκμεταλλεύονται το θέατρο εγωιστικά; Απλώς για να φανούν και να κάνουν κάτι δικό τους;
Είναι μία δύσκολη και επίπονη διαδικασία το θέατρο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιοι το κάνουν για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους. Ναι, υπάρχει εγωισμός από όλους μας, αλλά αυτό δε φτάνει και δεν είναι τόσο σημαντικό όσο η καλλιτεχνική δημιουργία. Είναι απλώς η ανάγκη μας να νιώσουμε κάτι, να ικανοποιήσουμε την ματαιοδοξία μας.
Ματαιόδοξη είσαι; Σε νοιάζει να φαίνεσαι ωραία και να σε θαυμάζουν πολύ;
Όχι είναι ένα χαρακτηριστικό που δεν το έχω και θα έλεγα ότι μου λείπει. Ορισμένες φορές είναι καλό να υπάρχει αυτό αρκεί να λειτουργεί με τρόπο που θα σε κάνει να εξελιχθείς και να γίνεις καλύτερος.
Πάνω στη σκηνή πώς νιώθεις; Θέλεις να κατακτήσεις τον κόσμο με τερτίπια;
Νιώθω καλά, νιώθω και άσχημα. Να κατακτήσω τον κόσμο όχι, δεν το επιδιώκω. Αυτά είναι συμπεριφορές και κόλπα που μαθαίνονται.
Με την «Πενθεσίλεια» τι περιμένεις να συμβεί επί σκηνής αλλά και κάτω, στον κόσμο.
Είναι ένα έργο που ανεβαίνει σπάνια. Είναι εύκολο και κατανοητό για τους θεατές αλλά πολύ δύσκολο στο να φτιαχτεί, να δημιουργηθεί. Ένα υπέροχο κείμενο που γράφτηκε από έναν συγγραφέα που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του για αυτό και τότε λοιδορήθηκε, δε βρήκε την θέση που του άξιζε. Άρα συζητάμε για ένα πολύ σημαντικό έργο που έχει να κάνει με ένα απλό θέμα που προσεγγίζεται με διαφορετικό τρόπο. Ασχολείται μ’ έναν μύθο, έναν έρωτα σκοτεινό που οδηγεί σε ακρότητες. Τον κτητικό έρωτα, που θέλει να κάνεις τον άλλον κτήμα και υπόδουλό σου. Το έντονο πάθος που σε ωθεί να κατασπαράξεις τον άλλον, αλλά δεν το κάνουμε αφού έχουμε μάθει να είμαστε κόσμιοι και να λειτουργούμε με τη λογική. Άρα είναι ένα σπουδαίο έργο και για τους θεατές αλλά και για εμάς τους ηθοποιούς που μας βάζει σε μία διαδικασία να φτάσουμε στα άκρα. Είναι προκλητικό και ακραίο. Ένα έργο που έχει να κάνει και με τη σύγκρουση των πολιτισμών. Έχουμε τον Δυτικό πολιτισμό της λογικής και του ορθολογισμού και αυτόν της φύσης, των αισθήσεων και του ενστίκτου. Εκεί ανήκει ένα κομμάτι μας αλλά το αφήνουμε ανεξερεύνητο και αφρόντιστο. Και αυτό έρχεται κάποια στιγμή και καπελώνει τη λογική.
Εσύ πώς έχεις συμπεριφερθεί στον έρωτα;
Θα έλεγα ότι είμαι μία βαρετή περίπτωση. Έχω ερωτευθεί, αλλά υπήρξα πάντα οπαδός της ανάγκης να είμαι τρυφερή με τους ανθρώπους, να αγαπιέμαι. Ακόμα και όταν έληγε κάτι ήθελα να γίνεται με ωραίο τρόπο, σέβομαι την σχέση και τον έρωτα που έχω ζήσει με τον άλλον και δεν θέλω να ευτελίσω κάτι τόσο σημαντικό.
Εκδικητική δεν έχεις υπάρξει;
Ποτέ. Σε καμία σχέση μου, ούτε ερωτική, ούτε φιλική. Είναι κάτι που στρέφεται εναντίον μας. Το δηλητήριο της εκδίκησης και της κακίας. Φεύγω μακριά από όλο αυτό, όχι επειδή είμαι καλός άνθρωπος, απλώς δεν το αντέχω όλο αυτό, δεν το θέλω.
Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να δημιουργήσεις μία οικογένεια; Τι σε κέρδισε στον άντρα σου;
Ήταν κάτι που ήρθε ήσυχα και απλά. Από την πρώτη στιγμή που γνώρισα τον Σίμο ένιωσα ότι με αυτόν τον άνθρωπο μπορώ να είμαι μέχρι το τέλος της ζωής μου μαζί του. Δεν ξέρω αν θα συμβεί, δεν υπογράφεις συμβόλαιο με κανέναν και τα πράγματα αλλάζουν μέσα στη ροή του χρόνου αλλά αυτό ένιωσα. Έχει να κάνει με μία οικειότητα και μία σύμπνοια που ένιωσα και νιώθω. Όχι με το πάθος του έρωτα, όχι μόνο αυτό. Έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη. Όσον αφορά στο παιδί και αυτό ήρθε σιγά- σιγά. Δεν το επιθυμούσα διακαώς και πάντα –στο πίσω μέρος του μυαλού μου- είχα ότι αν θα ήθελα ένα παιδί θα υιοθετούσα και αυτό έκανα.
Η συνύπαρξή σας πώς είναι; Τι κερδίζεις και ποιες στιγμές τρελαίνεσαι;
Υπάρχουν και οι νίκες, υπάρχει και η τρέλα. Οι στιγμές που νιώθεις χαρούμενος, πλήρης και ολοκληρωμένος αλλά έρχονται και κάποιες ώρες που τρελαίνεσαι. Κερδίζει όμως η άνευ όρων αγάπης για το παιδί και αυτό έχει να κάνει με την εξάρτησή του από εσένα, όχι μόνο συναισθηματικά… πρακτικά. Εξαρτάται από εσένα για να ζήσει. Αυτό με κολλάει στον τοίχο μερικές φορές, είναι μια τεράστια ευθύνη.
Εσύ τι παιδί ήσουν;
Ήμουν ένα εξωστρεφές, υπερκινητικό, ζωηρό και πολύ δυνατό παιδί, έτσι με θυμάμαι. Αλλά όλα αυτά άλλαξαν στην εφηβεία. Ήταν τότε που αρρώστησε και έφυγε ο πατέρας μου. Μετά την απώλεια όλα έγιναν αλλιώς και τα τελευταία χρόνια προσπαθώ και πάλι να ανακαλύψω τη Βίκυ των παιδικών μου χρόνων. Αυτή την πολύ δυνατή και ατρόμητη Βίκυ.
Νιώθεις ότι σε πρόδωσες;
Άφησα πίσω όλο αυτό και μπήκαν άλλοι μηχανισμοί σε λειτουργία. Δεν είναι προδοσία, είναι που αφήνεσαι στην ζωή και όπου σε πάει. Κάποια μέρα ξυπνάς και λες «που πήγε αυτό, ποιος το πήρε; Φέρτο πίσω».
Για την εφηβεία που ανέφερες. Σου λείπουν τρέλες και αλητείες που δικαιολογούνται;
Όχι. Δεν μου λείπει κάτι τέτοιο. Απλώς θα ήθελα η εφηβεία μου να είναι πιο ανέφελη χωρίς όλο αυτό το βάρος. Οι τρέλες και η αλητεία μου λείπουν από την εποχή που ήμουν μεγαλύτερη, γύρω στα 25 που πλάκωσαν όλες οι φοβίες και κρατήθηκα πίσω. Για αυτά μετανιώνω, αυτά τα χρόνια θα ήθελα να ορίσω καλύτερα.
Τώρα σε τι φάση βρίσκεσαι;
Προσπαθώ να μην φοβάμαι πια και τα έχω καταφέρει σε μεγάλο βαθμό.
Η απώλεια των δύο γονιών είναι κάτι που κουβαλάει κάποιος για μία ολόκληρη ζωή; Πώς μπορεί να το διαχειριστεί;
Η απώλεια των γονιών είναι κάτι με το οποίο συμπορεύεσαι για όλη σου την ζωή. Ειδικά όταν αυτό συμβαίνει σε ηλικία που δεν μπορείς να το διαχειριστείς πολύ καλά. Δυστυχώς δε μας έχουν μάθει να είμαστε συμφιλιωμένοι με την απώλεια. Αλλά όταν την αντιμετωπίσεις, μετά νιώθεις μια οικειότητα με τον θάνατο. Το να χάνεις τους γονείς σου έχει πολλές πλευρές και είναι κάτι παράξενο. Από τη μία νιώθεις πολύ ελεύθερος, δεν έχεις πλέον κάτι να σε κρατάει και δεν δίνεις λόγο σε κανέναν. Από την άλλη πλευρά νιώθεις μία μεγάλη μοναξιά, που είναι ένα σοκαριστικό συναίσθημα κάποιες φορές, αφού έχεις αποκοπεί από τις ρίζες σου, είσαι ένα πλωτό νησί. Και από τη στιγμή που έχει φύγει το παρελθόν μετά ξέρεις ότι είναι η δική σου σειρά.
Η οικογένεια στον θεατρικό «Αύγουστο» τι λέει;
Μιλάει για το μεγάλο κακό που μπορεί να κάνει ένας γονιός στα παιδιά του. Είναι ο πυρήνας της οικογένειας. Δείχνει το πόσο τα παιδιά ορίζονται από τους γονείς και την προσπάθεια που κάνουν- για μια ζωή- να απελευθερωθούν από αυτούς. Όμως αν δεν σε αφήσουν οι γονείς να φύγεις, δύσκολα τα καταφέρνεις.
Στην εποχή μας τι μπορεί να κάνει κακό σε έναν άνθρωπο;
Η έλλειψη παιδείας. Είναι ό,τι πιο σημαντικό και αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί. Υπάρχει μία στρεβλή άποψη για το τι έχει αληθινή αξία. Αφήνοντας στην άκρη το πιο σπουδαίο, το να μπορούμε να έχουμε μία ποιότητα ζωής, να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς- αμέσως μετά χανόμαστε προσπαθώντας να ορίσουμε τι είναι καλό, σωστό, δίκαιο και σημαντικό. Όλα έχουν να κάνουν με την παιδεία. Με τρομάζει ο τρόπος που τα παιδιά αντιμετωπίζουν την γνώση και την θεωρούν άχρηστη. Βγαίνουν από το σχολείο και δεν γνωρίζουν βασικά πράγματα. Υπάρχει μία έκπτωση στη γνώση και τη σκέψη.
Στο δικό σου παιδί τι θέλεις να μάθεις;
Θα προσπαθήσω να του εμφυσήσω την αγάπη για τη γνώση και για την παιδεία. Θέλω να μάθει να σέβεται τους ανθρώπους και να τους αγαπάει βαθιά. Να μην είναι απόλυτη, να είναι ανοιχτή στο διαφορετικό και να μην φοβάται.
Πήγη: tospirto