«Ο έρωτας, αν είσαι τυχερός και τον ζεις, είναι επιθυμία».
Τη Δανάη Σκιάδη οι περισσότεροι τη γνωρίζουν από τις τηλεοπτικές της εμφανίσεις ως ένα ιδιαίτερα όμορφο και γοητευτικό κορίτσι. Λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν πως το όμορφο αυτό περιτύλιγμα κρύβει μέσα του ένα ιδιαίτερα ταλαντούχο περιεχόμενο. Αυτήν την περίοδο, η νεαρή ηθοποιός πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση “Έξυπνα, μικρά ψέματα” στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη και η ερμηνεία της προξενεί ευχάριστη έκπληξη και ξεχωρίζει σε μία παράσταση άκρως εμπορική.
Το έργο «παίζει με τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα, τον πόθο και την ανάγκη για συμβίωση και επιβίωση…μέσα στον έρωτα. Για ψέματα και σχέσεις μιλήσαμε λοιπόν. Για συνεργασίες, την αξία που έχει το θέατρο για έναν ηθοποιό, καθώς και την ελευθερία και την “υποταγή» που απολαμβάνει επί σκηνής.
Πόσο έξυπνο μπορεί να είναι ένα ψέμα και ποιες παγίδες κρύβει για τις ανθρώπινες σχέσεις;
Εξαρτάται ποιoς το λέει και τι σκοπό εξυπηρετεί. Πάντως, όσο έξυπνο κι αν είναι ένα ψέμα, η αλήθεια είναι πάντα εξυπνότερη. Σίγουρα το ψέμα είναι μια παγίδα για τις ανθρώπινες σχέσεις γιατί είναι καταρχάς παγίδα για τον ίδιο τον άνθρωπο. Αποφεύγοντας την αλήθεια, αποφεύγει την συναρπαστική εκδοχή της ζωής που θα κέρδιζε αν την είχε επιδιώξει.
Τι είναι αυτό που κάνει ξεχωριστή την παράσταση «Έξυπνα, μικρά ψέματα»;
Το ότι είναι φτιαγμένη με στόχο την αλήθεια! Με σκοπό να αναπνεύσει πραγματικά και να ζωντανέψει επί σκηνής μια ιστορία γραμμένη πολύ έξυπνα και με χιούμορ. Το ότι αυτό που θέλουμε είναι να συμβεί πραγματικά, μπροστά στα μάτια των θεατών, το σπάσιμο του πάγου στην φαινομενικά ακίνητη επιφάνεια της λίμνης.
Είναι εύκολο πράγμα ο έρωτας και η δέσμευση για ένα ζευγάρι;
Και πάλι θα σας απαντήσω ότι εξαρτάται από το ζευγάρι. Γιατί κάθε ζευγάρι, όπως και κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικό και μοναδικό. Το πώς αντιλαμβάνεται τον έρωτα ο καθένας είναι κάτι που δεν μπαίνει σε κατηγορίες ούτε και το πώς αντιλαμβάνεται τη δέσμευση. Ο έρωτας, αν είσαι τυχερός και τον ζεις, είναι επιθυμία. Μια επιθυμία που σε θέλει εκεί. Παρόντα. Στον άλλον. Για τον άλλον. Με τον άλλον. Δεν είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Είναι ότι δεν θέλεις να κάνεις αλλιώς.
Τι είναι αυτό που δένει ένα ζευγάρι και τι μπορεί να το χωρίσει;
Η επιθυμία λύνει και δένει. Η επιθυμία να είναι μαζί, δένει ένα ζευγάρι και η απουσία επιθυμίας το χωρίζει. Ακόμα και αν παραμένει μαζί για λόγους που δεν έχουν σχέση με την επιθυμία του. Νομίζω είναι τόσο απλό.
Ένας θεατρικός ρόλος που απαιτεί ένταση, συγκίνηση, χιούμορ σάς βασανίζει ή σας χαρίζει την ικανοποίηση της καλλιτεχνικής δοκιμασίας και εξέλιξης;
Όλοι οι ρόλοι απαιτούν αυτά που αναφέρατε. Γιατί με αυτά μπορούμε να μιλάμε για δημιουργία ζωντανών προσώπων επί σκηνής. Και ναι, με βασανίζουν όλοι οι χαρακτήρες πάντα. Ακόμα και αυτοί που δεν ερμηνεύω εγώ αλλά ζω μαζί τους επί σκηνής και τους παρατηρώ. Ναι, με βασανίζουν και με αφορούν απόλυτα. Με αφορά απόλυτα η αλήθεια τους, η ζωντανή εκδοχή τους. Μόνο έτσι λειτουργώ. Η ικανοποίηση της δημιουργίας συμπορεύεται με την βάσανο, δεν είναι αντικρουόμενες έννοιες αλλά συμπλέουν. Η τέχνη μου, μου δίνει καταρχάς χαρά και υπό το πρίσμα αυτής της χαράς με απασχολεί, με βασανίζει, με εξελίσσει.
Τι έχει αλλάξει- στο πέρασμα του χρόνου- στον τρόπο που αντιμετωπίζετε τον καλλιτεχνικός σας εαυτό;
Νομίζω ότι έχω αποδεχτεί πόσο σοβαρά παίρνω αυτόν τον εαυτό μου και αυτό μου έχει δώσει μια τεράστια ελευθερία. Δεν παριστάνω ότι δεν υπάρχει ούτε αποφεύγω να μιλάω γι’αυτόν όπως παλιότερα. Έτσι, δίνοντας του τον πραγματικό χώρο που έχει μέσα μου, του δίνω όλο τον αέρα που χρειάζεται για να αναπνέει και να δημιουργεί. Χωρίς λογοκρισία.
Πόσο υπάκουη είστε στις υποδείξεις του σκηνοθέτη και πόσο ελεύθερη νιώθετε επάνω στη σκηνή;
Aν συμβαίνει -σε ό,τι με αφορά – δεν πρόκειται για υπακοή σε υποδείξεις αλλά για κατανόηση αυτού που ο σκηνοθέτης έχει μέσα στο μυαλό του. Άλλωστε, η συνθήκη είναι δοσμένη εξ’ αρχής. Ο σκηνοθέτης είναι εκείνος που θέτει επί σκηνής το έργο και άρα έχει τον τελευταίο λόγο σε ό,τι αφορά την παράσταση. Ναι, δεν προδίδω αυτό που έχει ζητήσει ο σκηνοθέτης από μένα ακόμα κι αν δεν συμφωνώ με αυτό. Το ζητούμενο, όμως, για μένα είναι να δημιουργήσω ελεύθερα μέσα σε αυτό. Να αναπνεύσω μέσα σε αυτά τα όρια που είναι άλλωστε απολύτως απαραίτητα για να υπάρξει η παράσταση.
Έχετε νιώσει εκτεθειμένη επί σκηνής;
Όχι, ποτέ. Ακόμα και αν τα ζητούμενα από μένα σε μια παράσταση δε με βρίσκουν πάντα απολύτως σύμφωνη, εφόσον αποφασίσω να τα υπηρετήσω, θα βρω μέσα μου τους λόγους και την ανάγκη τους. Δε συμβαίνουν τα πράγματα ερήμην μου.
Ποιες οι διαφορές ανάμεσα στο θέατρο και την τηλεόραση; Ποιο από τα δύο χαρίζει μεγαλύτερη χαρά και ποιο τη μεγαλύτερη συγκίνηση;
Οι διαφορές στα δύο μέσα είναι πολλές σε ό,τι αφορά την κατασκευή τους, είναι, θα έλεγα, τεχνικές διαφορές, αλλά επί της ουσίας της τέχνης, σχεδόν ανύπαρκτες. Είναι ακριβώς η ίδια τέχνη σε ότι με αφορά, απαιτεί ακριβώς την ίδια δουλειά, κόπο, αγάπη, πάθος, μελέτη, επαγρύπνηση. Απαιτεί πάντα την αλήθεια. Και προκαλεί την ίδια χαρά και συγκίνηση. Ξαναλέω, όσον αφορά την ουσία της τέχνης. Γιατί τεχνικά, διαφέρει πολύ. Άλλο κοινό στο θέατρο, άλλο στην τηλεόραση. Στο θέατρο, ένα ζωντανό κοινό, άνθρωποι που μπορείς να ακούσεις την ανάσα τους, που αντιδρούν σε αυτό που κάνεις πάνω στη σκηνή εκείνη την ίδια στιγμή που το κάνεις. Στην τηλεόραση πάλι, η κάμερα. Το συνεργείο. Οι τηλεθεατές είναι ένα κοινό που έρχεται σε επαφή μαζί σου σε δεύτερο χρόνο ενώ εσύ, ο ηθοποιός δεν έρχεσαι σε επαφή μαζί τους παρά μόνο – και ίσως- εκ των υστέρων. Στο δρόμο ή στο σουπερμάρκετ, κάπου τυχαία, όπου θα σου μιλήσουν για την εμπειρία που είχαν να έρθουν σε επαφή με το χαρακτήρα που ερμηνεύεις.
Ποιες είναι οι ξεχωριστές θεατρικές σας συναντήσεις και ποιες οι τηλεοπτικές;
Όλες και η καθεμιά ξεχωριστά. Για διαφορετικούς λόγους η κάθε μου συνάντηση στο θέατρο και στην τηλεόραση όπως και στον κινηματογράφο είναι για μένα ξεχωριστή και έχει μια μοναδική θέση στην καρδιά μου. Ακόμα και αυτές που ίσως δεν εκτίμησα τη στιγμή που συνέβαιναν, αλλά σε έναν δεύτερο ή και τρίτο χρόνο.
Οι χαρές και οι απογοητεύσεις που χαρίζει το επάγγελμα του ηθοποιού;
Το οτι το επάγγελμα μου είναι τέχνη, με καθιστά πολύ τυχερή. Μόνο κάποιος που έχει την ίδια τύχη μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αυτό. Δεν μπορώ να σκεφτώ την τέχνη χωρίς αυτό το μαγικό δίπολο, χαρά – απογοήτευση. Σαν τη ζωή.
Αισθάνεστε ότι ανήκετε σε μία γενιά καλλιτεχνών που ξεχωρίζουν για το ταλέντο και το ήθος τους; Υπάρχει ταλέντο και ήθος στους νέους ηθοποιούς; Πότε μπορεί να χάσουν τον εαυτό τους και να παρασυρθούν στο παιχνίδι της δημοσιότητας;
Θα έλεγα ότι το ταλέντο και το ήθος είναι καταρχάς δύο διαφορετικές αξίες που δε συμπορεύονται πάντα αλλά συνήθως παρ’ όλα αυτά και κυρίως δεν είναι ζήτημα γενιάς, αλλά κάθε ξεχωριστού ανθρώπου. Όσον αφορά τις γενιές που έρχονται, συχνά οι μεγαλύτεροι έχουν την τάση να αντιμετωπίζουν τους νεότερους με καχυποψία και το παρελθόν με μια a priori εκτίμηση. Δε θέλω να κάνω το ίδιο. Γιατί δεν πιστεύω έτσι κι αλλιώς ότι το κυνήγι της δημοσιότητας παραδείγματος χάριν, είναι μια τάση του σήμερα. Φαντάζομαι και συμπεραίνω πως πάντοτε υπήρχαν εκείνοι που ασχολούνταν με το θέατρο, την τηλεόραση ή το σινεμά για λόγους ματαιοδοξίας και αυτό συμβαίνει σίγουρα και σήμερα και πάντα θα συμβαίνει. Και δεν είναι καλό ή κακό. Είναι έτσι. Δεν υπάρχει – δυστυχώς ή ευτυχώς – κριτήριο που να ορίζει ποιοι επιτρέπεται να ασχολούνται με την υποκριτική και ποιοι όχι. Ο καθένας κάνει αυτό που νομίζει και πορεύεται όπως μπορεί και όπως ξέρει. Για όλα τα άλλα ευτυχώς υπάρχει η τέχνη!
Εσείς έχετε παρασυρθεί αντιμετωπίζοντας το επάγγελμα σαν μέσο προβολής και ικανοποίησης της ματαιοδοξίας σας;
Όχι, δεν είχα ποτέ αυτήν την ανάγκη. Αυτό που θέλω είναι να ασχολούνται οι άλλοι με τη δουλειά μου, όχι με εμένα προσωπικά.
Τα μελλοντικά σας σχέδια;
Είναι πολλά και αφορούν διαφορετικά πεδία. Αλλά προς το παρόν δεν είναι ανακοινώσιμα. Ευχηθείτε μου απλώς να πάνε όλα κατ’ ευχήν! Σας ευχαριστώ πολύ.
Πηγη:Tospirto