Η Χριστίνα Σουγιουλτζή μιλά στο για τις δύο παραστάσεις της ομάδας «Κι όμως Κινείται».
Η ομάδα Ελλήνων χορευτών και ακροβατών “Κι όμΩς κινείται” και ο Χαΐνης Δ. Αποστολάκης παρουσιάζουν την κλασική πλέον παράσταση με τίτλο “Το σωματίδιο του θεού”, μαζί με την καινούρια τους συνεργασία, την παράσταση “Η εκδίκηση του πυριτίου”, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, κάθε Δευτέρα και Τρίτη από τις 26 Φεβρουαρίου έως τις 13 Μαρτίου.
Η Χριστίνα Σουγιουλτζή, βασικό μέλος της ομάδας και σκηνοθέτιδα των παραστάσεών τους, μας ξενάγησε σ΄αυτές κι φώτισε λίγο τα υπαρξιακά μας ερωτήματα.
Η “Εκδίκηση του πυριτίου” και “Το σωματίδιο του Θεού”, είναι δυο παραστάσεις της ομάδας “Κι όμΩς κινείται” και του Χαϊνη Δ. Αποστολάκη, τις οποίες ο κόσμος έχει αγαπήσει πολύ. Τι σας ώθησε να τις επαναλάβετε τώρα στο ΙΜΚ και μάλιστα σε εναλλακτικό ρεπερτόριο, Δευτέρα και Τρίτη;
Η μοίρα μιας παράστασης χορού στην Αθήνα, είναι να παιχτεί για δέκα, ίσως λέω πολλές, παραστάσεις, μετά από 3-4 μήνες πρόβα, πολλή σκέψη και επιθυμία, στην Αθήνα, την περιφέρεια και αν τα καταφέρει στο εξωτερικό. Αυτή η συνθήκη, δεν αφήνει πολλά περιθώρια εξέλιξης, σε σχέση, με τη δυνατότητα- ικανότητα της, να επικοινωνήσει, να δοκιμαστεί και να ωριμάσει ουσιαστικά. Ο στόχος μας, όπως και κάθε καλλιτεχνικού σχήματος, είναι να υπάρξουμε πραγματικά, όχι εικονικά ή επετειακά, να κατασκευάσουμε μια αληθινή σχέση επικοινωνίας, κατ΄ αρχάς με τους ανθρώπους του τόπου, του οποίου την κουλτούρα βαφτιστήκαμε και φυσικά με την καλλιτεχνική κοινότητα, εντός και εκτός των τειχών. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, οι παραστάσεις υπάρχουν, μόνο όταν παίζονται. Μετά, αν όλα έχουν πάει καλά, απομένουν κάποιες φευγαλέες εντυπώσεις στις μνήμες και τις αναφορές, όσων τις ανακαλούν.
Τι σας γοητεύει ιδιαίτερα σ΄αυτά τα έργα;
Η αφήγηση. Στο «Σωματίδιο του Θεού», ξεδιπλώνεται ο κόσμος της σύγχρονης φυσικής, αποκαλύπτοντας ένα μικρούλη, χαζούλη πίθηκο, που νομίζει ότι κυβερνά πλανήτες και ορίζει τα μελλούμενα, μέσα σ’ ένα σύμπαν αιώνιο, θαυμαστό, μυστηριώδες. Η «Εκδίκηση του πυριτίου», αν και το κείμενο είναι εξ’ ορισμού ναΐφ, αυτοσαρκαστικό, χιουμοριστικό, κρύβει μέσα του μια άγρια ερώτηση: “Ακούμε δύο τέλεια εξελιγμένα κομπιούτερ, να συζητούν τι μέλλει γενέσθαι με τον τελευταίο εναπομείναντα, κλινήρη άνθρωπο. Συζητούν ουσιαστικά, για το αν και αν ναι, πώς, αξίζει να ζήσει αυτός ο ατελής και αυτοκαταστροφικός μικρούλης πίθηκος που τους έπλασε .
Γενικότερα από πού αντλείτε έμπνευση;
Οι δρόμοι, τα θέματα, οι πιθανότητες έρχονται και παρουσιάζονται. Περνούν επιδεικτικά, για να μας τραβήξουν την προσοχή. Από το θαύμα μέχρι την καταστροφή και το μηδέν. Η ανάγκη, είναι αυτή που τελικά καθορίζει τις επιλογές και η επιλογή είναι επιτακτική, ανίκητη στιγμιαία δύναμη. Πόσα θα χωρέσουν σε μια ζωή, σε τι θα αφιερωθεί ο καθένας, σε τι θα επιμείνει, από τι θα γοητευτεί, με τι θα γιατρευτεί, τι θα πιστέψει…έμπνευση είναι η ανάγκη μας και το γιατρικό της.
Πόση σχέση έχει η φυσική επιστήμη με τις τέχνες και ειδικότερα με τον χορό;
Για κάποιο λόγο, έχουμε φτάσει να φανταζόμαστε τους επιστήμονες σαν τέλειους εγκέφαλους, σχεδόν μηχανικούς ανθρώπους -κομπιούτερ, οι οποίοι χειρίζονται και κατανοούν άγνωστα και εντελώς πολύπλοκα δεδομένα. Πιστεύω ή θέλω να πιστεύω ότι το πρότυπο του επιστήμονα έχει να κάνει μ’ έναν εντελώς ρομαντικό άνθρωπο, ο οποίος έχει τη δυνατότητα, επιθυμία να επεξεργάζεται και να υποστηρίζει φανταστικά σύμπαντα, δημιουργώντας ή εφευρίσκοντας εντελώς προσωπικά κατασκευάσματα λογικών βημάτων. Η διαδικασία παραγωγής και ανάπτυξης μιας επιστημονικής πρότασης, μοιάζει πολύ με την παραγωγή ενός καλλιτεχνικού έργου. Και στις δύο περιπτώσεις, η ευστοχία τους κρίνεται, από το αν η κοινότητα θα τις διαλέξει ως αφηγηματικές λύσεις.
Πιστεύετε πώς υπάρχει θεός;
Ο καθένας αντιμετωπίζει το φόβο του αγνώστου και το φθαρτό της ανθρώπινης ζωής, όπως μπορεί. Δεν μπορώ και να θέλω να πιστέψω στον Θεό παππούλη. Όμως δεν μπορώ και να θέλω, να πιστέψω στο ότι ο άνθρωπος είναι απόλυτα ικανός να ορίζει τη μοίρα του. Μέσα στην πρακτική της Θρησκείας υπάρχουν πολύτιμες διαδικασίες, αξίες, αισθήσεις, νοητικές παραδοχές, όπως η έννοια της της τελετουργίας, η αίσθηση του ταπεινού, του μικρού, του γυμνού, του παραιτημένου από τα περιττά, του ικανού να αγαπήσει, να ενωθεί με το όλον… Οι μεταφράσεις είναι διάφορες : τι θα πει θυσία, αγνότητα, καθήκον, καλοσύνη, αγάπη; Γιατί τόση ενοχή ; Γιατί τόσος φόβος; Γιατί τέτοια έντονη ανάγκη για μετάνοια; Σε ποιόν λογοδοτούμε; Πού κρύβεται ο Θεός ; Ποιος φτιάχνει τους νόμους; Μπλέχτηκε πολύ η έννοια της θρησκείας με την εκκλησία ως κοινωνική δομή, και η θρησκευτική εξουσία έχει υπάρξει μία, εντέλως κοσμική υπόθεση, με απίστευτα εγκλήματα στο ενεργητικό της και στο όνομά της.
Η τεχνητή νοημοσύνη είναι κάτι που σας τρομάζει ως ιδέα;
Εμένα ναι, όπως θα πανικόβαλε και τον προ προ προ πάππου μου το παρόν της πληροφορικής. Φαντάζομαι τον άνθρωπο των επόμενων δεκαετιών, όχι, δε θα τον τρομάζει. Θα έχει συνηθίσει, μελετήσει την ιδέα, θα έχει παρατηρήσει την πρακτική της εφαρμογή και ανάλογα θα την έχει ή όχι αποδεχτεί. Θα υπάρχει όμως ο άνθρωπος των επόμενων δεκαετιών;Σε ποια πραγματικότητα θα ζει; Μπορεί να διψά πολύ ή να πνίγεται μέσα σε πολέμους, για να απασχολήσει το μυαλό του με τέτοια, δευτερεύουσας ίσως σημασίας, ερωτήματα.
Είμαστε μόνοι μας στο σύμπαν ή όχι;
Δεν μπορούμε στ’ αλήθεια να ξέρουμε. Σε ένα τέτοιο τεράστιο σύμπαν από αμέτρητους πλανήτες, που δε μπορούμε καν να μετρήσουμε, λίγο δύσκολο να πιστέψει κανείς, ότι η ζωή, είναι κάτι πού συνέβη αποκλειστικά και μόνο στη Γη. Δεν ξέρω αν μπορούμε να ορίσουμε τη ζωή. Δεν ξέρω αν οι αισθήσεις μας και η αντιληπτική μας ικανότητα είναι ικανά πράγματι να κατανοήσουν τι υπάρχει γύρω μας, τι και γιατί είμαστε εμείς…..
Πώς υποδέχεται ο κόσμος μια παράσταση με τη μορφή διάλεξης;
Υπάρχουν ενστάσεις. Αφορούν στις διπλές και τριπλές δράσεις και στην ικανότητα του προσκεκλημένου θεατή να τις παρακολουθήσει ταυτόχρονα. Η γραμμή της ομάδας είναι να προσπαθήσει, στο μέτρο του δυνατού να γίνει κατανοητό το κείμενο, λειτουργώντας τόσο αφηγηματικά, όσο και αντιστικτικά, προστατεύοντας τη χορευτική συνθήκη από τα βάρη της παντομίμας. Οδηγηθήκαμε, δηλαδή, σε μια κατάσταση διπλών και τριπλών δράσεων επί σκηνής, προκειμένου ο καθένας ευχαριστημένος να εκπληρώσει την εργασία του. Πρόκειται για δύο ιδιαίτερα σύνθετες παραστάσεις. Απευθύνονται και στη λογική και τη συναισθηματική απόκριση του προσκεκλημένου. Ελπίζω….κάπως έτσι το φανταστήκαμε και το επιχειρήσαμε.
Πώς επιτυγχάνεται στις παραστάσεις σας η οπτικοποίηση παράξενων όρων και εννοιών όπως η μεγάλη έκρηξη, το καθιερωμένο πρότυπο, οι χορδές, η υπερσυμμετρία, τα μποζόνια και τα φερμιόνια, η αντιύλη, η ενοποίηση των δυνάμεων, η σκοτεινή ενέργεια και ύλη, οι μαύρες τρύπες…
Το χιούμορ της παράστασης, έχει να κάνει, με την παιδικότητα και την αφέλεια της οπτικοποίησης αυτών των εννοιών. Οι χορευτές τις μεταφράζουν με απλά σχήματα και κινήσεις, παριστάνοντας, συνήθως, τα ίδια τα σωματίδια, που είτε μαγνητίζονται σε μια σιδερένια κατασκευή, η οποία, υπονοεί τη δομή ή τη δύναμη, είτε ακροβατούν στα άκρα του σύμπαντος, είτε στροβιλίζονται μέσα σε πεδία, είτε αλληλεπιδρούν σε ντουέτα ή τρίο… για να καταλήξουν στο τέλος της παράστασης, τρόφιμοι σε ψυχιατρείο, όπου, αντιλαμβάνονται ότι όλη αυτή η διάλεξη, δεν ήταν παρά το παραλήρημα ενός τρελού.
Μπορεί να συμμαζευτεί/οργανωθεί αυτό το χάος που ζούμε; Μήπως τελικά χρειαζόμαστε έναν «νέο άνθρωπο»;
Χρειαζόμαστε να βρούμε τον Άνθρωπο, στον πιο βασικό του ορισμό. Ένα εξελιγμένο πίθηκο, που συζεί με όμοιούς του προκειμένου να αντιμετωπίσει τον επικίνδυνο και μυστηριώδη φυσικό κόσμο. Το μόνο, όπως πιστεύεται, από τα ζωντανά αυτού του πλανήτη, που έχει επίγνωση του πεπερασμένου της ζωής του. Ενός περίεργου όντος, που κατάφερε να ανακαλύψει κάτι από κόσμους, που δεν μπορεί να διαχειριστεί, απίστευτα μικρούς και απίστευτα μεγάλους. Ενός επαναστάτη, που έχει τη δυνατότητα να ονειρεύεται, να οραματίζεται, να επιθυμεί, να ερωτεύεται, να φαντάζεται, να δημιουργεί, να φέρνει τα πάνω κάτω, κόντρα στο ίδιο του το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Είναι άδικο να φυλακίζεται στο ρόλο του αδηφάγου καταναλωτή, του στυγνού εξουσιαστή, του φοβικού αυτοκαταστροφικού, παράλογου βασανιστή και βασανιζόμενου.
Τι πιστεύετε πως θα απογίνουμε; Είστε αισιόδοξη;
Το υπερσύστημα θα διατηρηθεί. Ποιοι είμαστε εμείς να το βλάψουμε; Πόσο και πώς θα διατηρηθούμε πάνω στον πλανήτη είναι το θέμα. Τα δείγματα του παρόντος, δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά. Η ανθρώπινη ιστορία είναι, όμως, μια ιστορία πόνου, αδικίας, βίας. Δεν είναι το παρόν, που τα έφερε όλα αυτά. Υπάρχουν από τις πρώτες κοινωνίες εξελιγμένων πιθήκων. Ίσως, όταν η κοινότητα των ανθρώπων μυρίζει και αποδέχεται τον αφανισμό, ίσως εκείνη τη στιγμή το τόσο παράλογο, αδύναμο και κακόβουλο ανθρακικό όν να μεταμορφώνεται σε μια πιθανότητα ύπαρξης, άξιας να γεννήσει ομορφιά και ποίηση . Ίσως, ο άνθρωπος να περιμένει να αντικρίσει το τέλος, για να εγκαταλείψει τον κόσμο της αδικίας, της βίας, της ασχήμιας, των υπολογισμών, των συσχετισμών, της μικροχαράς, μικροελπίδας και να μπεί καθαρός στον κόσμο των ηρώων, των αγγέλων, των διαβόλων, του έπους, του μύθου, σ ένα κόσμο όπου θα είναι ελεύθερος, όπου όλα είναι δυνατά, έστω και για μια στιγμή. Ίσως, ίσως και όχι.
Τα σχέδιά σας για το μέλλον;
Είμαστε σε πρόβες για το έργο «Μετρ και Μαργαρίτα» (με αφορμή το μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ). Θα ανέβει στα μέσα Ιουνίου στο θέατρο Ροές.
Πηγή : tospirto