«Το να βλέπεις δύο ανθρώπους να σκοτώνουν για να αποκτήσουν την κουζίνα των ονείρων τους είναι προκλητικό».
Όταν ο Χάρης Αττώνης διάβαζε τα «Λαμπρά Παράσιτα» σε… βιβλίο, τα «έβλεπε» ταυτόχρονα να παίρνουν σάρκα και οστά στο σανίδι. Κάπως έτσι οδηγήθηκε στην απόφαση να παίξει διπλό ρόλο στην ομώνυμη παράσταση που παρουσιάζεται στο Tempus Verum, εκτός από αυτόν του ηθοποιού και αυτόν του σκηνοθέτη.
Τα «Λαμπρά Παράσιτα» είναι ένα απόλυτα σύγχρονο έργο. Γράφτηκε το 2015 από τον Philip Ridley – έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του «In-Yer-Face Theatre» – που καταπιάνεται με θέματα σύγχρονα, βαθιά, προκλητικά με μια μεγάλη δόση χιούμορ, φαντασίας και σουρεαλισμού. Πρωταγωνιστές η Τζιλ και ο Όλι, φαινομενικά καθημερινοί άνθρωποι που μπαίνουν, όμως, στον πειρασμό και τελικά ενδίδουν στην πρόσκληση ενός, μάλλον υπερβατικού, όντος, της Μις Ντι. Και όπως στην ιστορία της ανθρωπότητας, δημιουργία και καταστροφή, αγάπη και μίσος, αλληλεγγύη και αλληλοσπαραγμός βαδίζουν μαζί χέρι χέρι, έτσι ακριβώς και στην ιστορία των «Λαμπρών Παράσιτων». Το όνειρο του ενός γίνεται η συμφορά και ο αφανισμός του άλλου. Ένα μεγάλο «κλείσιμο ματιού» για το πώς λειτουργεί η σύγχρονη κοινωνία.
Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε στο έργο, ώστε να πάρετε την απόφαση να το ανεβάσετε;
Το πρώτο ήταν ο τρόπος γραφής του -καταιγιστικός, ωμός, με πολύ χιούμορ, πολλαπλά νοήματα και με βασικό χαρακτηριστικό την απεύθυνση στον κόσμο- και σαφώς, οι ίδιοι οι χαρακτήρες του.
Ποια θέματα θίγονται στο έργο;
Το βασικό θέμα του, αυτό που φαίνεται σε πρώτο επίπεδο, είναι η ανάγκη για υλικά αγαθά, η μεγάλη εξάρτησή μας από αυτά. Οι ήρωες κάνουν τα πάντα για να αποκτήσουν όσα ονειρεύονται. Στην πορεία όμως καταλαβαίνουμε ότι η φύση του ανθρώπου είναι ικανή για όλα. Τα όρια μεταξύ σωστού και λάθους, ηθικής και εγκλήματος, αρετής και αμαρτίας δεν είναι πάντα τόσο εμφανή. Το έργο παίζει διαρκώς με αυτήν την αίσθηση.
Με έντονες τις θρησκευτικές αναφορές, την ανάγκη του ανθρώπου να επανέρχεται στο θείο μόνο όταν το χρειάζεται, βλέπουμε πώς ο άνθρωπος μπορεί εύκολα να χαθεί σε ένα «μπεκετικό περιβάλλον», ατέρμονης αναζήτησης, διαφθοράς και απραξίας. Οι προεκτάσεις είναι πολλές και έχουν να κάνουν με την εκτίμηση της ίδιας της ζωής, εν γένει. Πώς μετριέται, πώς ζυγίζεται, πώς μοιράζεται, πόσο ελέγχεται. Πώς ο ένας χρησιμοποιεί τον άλλον, πώς οι πόλεμοι στη Συρία, οι βομβαρδισμοί στην Ευρώπη, τα σκλαβοπάζαρα στη Λιβύη, οι πλημμύρες στην Αθήνα, οι άστεγοι και οι μετανάστες σε κάθε πόλη είναι απλά στατιστικά και πόσο συνένοχοι γινόμαστε, πατώντας απλώς like στις σχετικές αναρτήσεις στο facebook. Όλο το έργο είναι μια ακριβής αποτύπωση της καθημερινότητάς μας, που μέσα στον καταιγισμό της πληροφόρησης ξεχνάμε βασικά πράγματα, όπως το να φιλήσουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, να χαμογελάσουμε στο διπλανό μας, να προσφέρουμε λίγο ζεστό φαγητό σε κάποιον που το έχει ανάγκη.
Το έργο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί προκλητικό;
Όσο και η ίδια η ζωή. Το να βλέπεις δύο ανθρώπους να σκοτώνουν για να αποκτήσουν την κουζίνα των ονείρων τους είναι προκλητικό. Μα αυτό που υπαινίσσεται δεν είναι απλά προκλητικό, αλλά τρομακτικό.
Επίσης το ίδιο σοκαριστικό είναι κάποιοι θεατές μετά την παράσταση να λένε «ναι, στη θέση τους μπορεί να το έκανα και εγώ αυτό». Ακόμα και αν αυτές είναι σκέψεις ενδόμυχες, το έργο σε κάνει να τις ομολογήσεις. Και αυτό νομίζω, είναι αποκαλυπτικό. Γιατί έτσι ξεκινάει ο διάλογος και καταλαβαίνεις πως η ανθρώπινη ζωή, σε καμιά μορφή της δεν έχει λιγότερη ή περισσότερη αξία. Κανένας άνθρωπος δεν είναι παράσιτο.
Τι είναι αυτό που σας αρέσει στο χαρακτήρα που υποδύεστε και δεν έχετε και θα θέλατε να είχατε ως Χάρης;
Ότι έχει οικογένεια. Είναι το μόνο χαρακτηριστικό του νομίζω που θα ήθελα να έχω. Εννοώ δική του οικογένεια, σύζυγο και παιδιά. Και κάνει τα πάντα για αυτήν. Ή έτσι λέει.
Υπάρχει κάτι που κάνει την παράσταση διαφορετική;
Νιώθω ότι είναι μια παράσταση που κοιτάζει τον κόσμο κατάματα, με ειλικρίνεια και σεβασμό. Αν και μιλάμε για ένα έργο έντονα βερμπαλιστικό, με γλαφυρές περιγραφές και αναφορές, πυκνά νοήματα και χαοτικές σκηνές παραλόγου και πανικού. Σκοπός μας ήταν να κάνουμε μια παράσταση ενδιαφέρουσα, ζωντανή, ατακαριστή που απαιτεί μεγάλες αντοχές για να περάσει το μήνυμά της. Χρησιμοποιήσαμε διάφορες φόρμες, έντονη σωματικότητα, μουσική και τραγούδια και αγγίξαμε το παράλογο όσο πιο άμεσα και «ρεαλιστικά» γινόταν.
Μέχρι τώρα σας γνωρίζαμε ως ηθοποιό. Στο έργο υπογράφετε και τη σκηνοθεσία. Ήταν κρυφή σας επιθυμία; Πώς προέκυψε;
Αν και στις πρώτες μου σπουδές, στην Αγγλία, σπούδασα και σκηνοθεσία, δεν έτυχε να ασχοληθώ για πολλούς λόγους. Διαβάζοντας, όμως, τα Λαμπρά Παράσιτα, σχεδόν από την αρχή τα έβλεπα να παίρνουν «σάρκα και οστά». Τα έβλεπα να συμβαίνουν. Ίσως ήταν και μια βαθύτερη ανάγκη μου να έχω ένα συνολικότερο έλεγχο της δουλειάς μου, για λόγους που έχουν σημαδέψει τη μέχρι τώρα πορεία μου.
Έχετε ζήσει και σπουδάσει θέατρο στην Αγγλία. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να επιστρέψετε στην Ελλάδα;
Αν και η αρχική μου επιθυμία ήταν να κυνηγήσω το όνειρό μου έξω, αυτό πρακτικά δεν είναι πάντα εφικτό. Τελειώνοντας τη σχολή εκεί, είχα πρόταση να παίξω σε επαγγελματική παράσταση, ξεκίνησα πρόβες μα λύγισα και επέστρεψα στην Αθήνα για… καλοκαίρι. Το μεγαλύτερο, νομίζω, λάθος μου. Είναι πολλά αυτά που δεν ξέρεις όταν είσαι μικρός και σε μια εποχή χωρίς ίντερνετ και τέτοια προσβασιμότητα στα πάντα, προερχόμενος και από μια οικογένεια που δεν είχε καμία σχέση με το θέατρο και συγγενικά κυκλώματα, όντας και κλειστός χαρακτήρας, ήμουν πραγματικά σαν να βαδίζω στα τυφλά. Τόσο εκτός όσο κι εντός Ελλάδας.
Το θέατρο είναι η κύρια ασχολία σας; Ζείτε από αυτό;
Όταν συμβαίνει, είναι η κύρια ασχολία μου. Και θα ήθελα να είναι όλον το χρόνο και όλες τις εποχές. Όμως έχω πρωινή δουλειά, από την οποία βιοπορίζομαι και αυτό μου επιτρέπει να κινούμαι όπως κινούμαι και να κάνω τις επιλογές που κάνω.
Είχατε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή σας: «Η πίτα είναι άνισα μοιρασμένη και είτε πρέπει διαρκώς να τη ζητιανεύεις, είτε… να φτιάξεις τη δικιά σου». Εσείς σε ποια φάση βρίσκεστε;
Δίαιτας. Και όσο γίνεται και μπορώ, φτιάχνω τη δική μου πίτα με υλικά υγιεινά και χαμηλά σε λιπαρά. Και όποιος θέλει, τρώει μαζί μου.
Πηγή : tospirto