Μία δροσερή σκηνοθετική προσπάθεια που, παρά τις αδυναμίες της, δρέπει καρπούς, αφήνοντας μία γλυκιά επίγευση.
Το «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» δεν συγκαταλέγεται στα γνωστά και ευρέως διαδεδομένα διηγήματα του Γεώργιου Βιζυηνού. Ωστόσο, ο σκηνοθέτης Κώστας Παπακωνσταντίνου και η ομάδα Ξανθίας πήραν το ρίσκο να το δραματοποιήσουν και να το ανεβάσουν στη σκηνή της Μουσικής Βιβλιοθήκης Λίλιαν Βουδούρη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε μία δροσερή σκηνοθετική προσπάθεια που, παρά τις αδυναμίες της, δρέπει καρπούς αφήνοντας μία γλυκιά επίγευση.
Στο έργο γινόμαστε νοερά συνεπιβάτες του «Rio Grande», ενός από τα μεγαλύτερα πλοία της εποχής, που ταξιδεύει από τον Πειραιά έως τη Νάπολη της Ιταλίας. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο Ποιητής και αφηγητής της ιστορίας, συναντά μια παιδική του φίλη και τον βαθύπλουτο πατέρα της. Οι νέοι ερωτεύονται, αλλά ο πατέρας έχει άλλα σχέδια για την κόρη του. Οι δύο ερωτευμένοι καταφέρνουν να ξεπεράσουν όλες τις αποστάσεις που τους χωρίζουν, την ηλικιακή, τη γεωγραφική, αλλά όχι την κοινωνική, όπως την ορίζει το χρήμα.
Με αμεσότητα, ελάχιστα σκηνικά μέσα και με βασικό πρωταγωνιστή τον λόγο του Βιζυηνού που διατηρείται ατόφιος, η δραματοποιημένη αφήγηση της ιστορίας από τους τρεις πρωταγωνιστές διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον στη θέαση, καθώς αναδεικνύει τη βαθύτητα του κειμένου –γιατί σ΄ ένα πρώτο επίπεδο η υπόθεση μοιάζει κάπως πιο επιφανειακή, ωστόσο στο τέλος εκπλήσσει ο τρόπος που ο συγγραφέας αφενός μεν διαχειρίζεται την ανισότητα και το κοινωνικό χάσμα ανάμεσα στον Ποιητή και τον βαθύπλουτο πατέρα της κοπέλας, αφετέρου δε βάζει τη δική του ξεχωριστή πινελιά στην ανάγκη του ανθρώπου να ονειρεύεται, να ελπίζει και να κυνήγα τις δικές του ουτοπίες. Νευραλγικός ο ρόλος της ζωντανής μουσικής (ο συνθέτης Νίκος Κολλάρος παίζει στο μεγαλύτερο μέρος της παράσταση ζωντανά πιάνο).
Μοναδική μας ένσταση, ήταν η διανομή των ρόλων. Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου θα ταίριαζε καλύτερο στον ρόλο του Ποιητή και ο Ελισσαίος Βλάχος στον ρόλο του Πατέρα, όχι μόνο λόγω σωματότυπου και ηλικίας, αλλά και σκηνικής δυναμικής. Η Αγγελικη Μαρίνου επίσης στον ρόλο του κοριτσιού ήταν υποκριτικά αδύναμη και δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει στο ζητούμενο του ρόλου της.
Γιατί να το δω;
Γιατί θα ανακαλύψετε ένα μικρό διαμαντάκι της ελληνικής ηθογραφίας.
Για τον πρωτότυπο τρόπο της δραματοποιημένης αφήγησης που θέτει σε λειτουργία η ομάδα Ξανθίας
Γιατί να μη το δω
Για την αδυναμία της διανομής.
Πηγή : Topsirto