«Θα ήθελα να έχω δώσει περισσότερη αγάπη, αυτό μου λείπει».
Ο Νίκος Κουρής αυτή την εποχή πρωταγωνιστεί στη «Γυναίκα με τα μαύρα» στο θέατρο Κάτια Δανδουλάκη, κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Παράλληλα είναι και στον «Γλάρο» του Γιάννη Χουβαρδά που παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Οι πρόβες, οι ρόλοι, η προετοιμασία μοιάζει να μη σταματούν ποτέ, αφού πολύ σύντομα θα βρεθεί στην «Αμφιβολία» με τη Ρούλα Πατεράκη. Αρκετά πιεσμένος και άκρως αληθινός μίλησε και αποκάλυψε αρκετά για τη ζωή, τη δουλειά αλλά και την οικογένειά του. Άλλωστε πάνω από όλα είναι μπαμπάς και σύζυγος.
Μετά από τα τόσα χρόνια που κάνεις αυτό το επάγγελμα έχεις κατακτήσει το δικαίωμα της επιλογής;
Ευτυχώς έχω ακόμα αυτή την πολυτέλεια.
Είναι μία εποχή που ασχολείσαι με αρκετά. Υπάρχει κάτι που ξεχωρίζεις, κάτι που σε ξεκουράζει σε σύγκριση με τα υπόλοιπα;
Αφοσιώνομαι σε καθετί που επιλέγω να κάνω. Μπαίνω με την ίδια δύναμη και χαρά. Μπορεί όμως κάτι να το αγαπάω παραπάνω, να με ευχαριστεί περισσότερο. Αυτό είναι που με ξεκουράζει κιόλας. Η «ξεκούραση» έχει να κάνει με εμένα, το ρόλο αλλά και με τους συναδέλφους. Ειδικά το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό, καθώς η σχέση μας με τους άλλους είναι καθοριστικός παράγοντας σε αυτή τη δουλειά. Επηρεάζει και δίνει μορφή στη διαδικασία αλλά και το αποτέλεσμα. Η μόνη πραγματικότητα, η μόνη αλήθεια και ποίηση στο επάγγελμά του ηθοποιού είναι οι άνθρωποι επάνω στη σκηνή, όχι αυτό που υποδύονται. Όλα τα υπόλοιπα είναι στη φαντασία, τη δική μας, αλλά των θεατών.
Όταν βρίσκεσαι εκεί πάνω πόσα δικά σου στοιχεία κρατάς και πόσο γίνεσαι αυτό που ενσαρκώνεις; Αν σε παρατηρήσει κάποιος στη “Γυναίκα με τα μαύρα”, για παράδειγμα, με τις πολλές απαιτήσεις και εναλλαγές μοιάζει να είσαι εξ ολοκλήρου μέσα σε αυτό που συμβαίνει και μόνο. Στο μυαλό σου δεν τρέχει τίποτε άλλο;
Το υπέροχο στο θέατρο είναι ότι πάνω στη σκηνή ξεχνιέσαι. Αυτό είναι και το μυστικό της δουλειάς μας. Σε βάζει στη διαδικασία να μην βλέπεις κάτι άλλο παρά μόνο την προτεραιότητα να κυκλοφορήσεις το έργο. Να το περάσεις στο κοινό. Την ίδια στιγμή όλα είναι ένα ποτάμι, και η τέχνη και η ζωή. Ένα ποτάμι με ξεκινήματα και σταματήματα. Αν αφεθείς όμως παρασύρεσαι, σε έναν ρόλο, σε μια συζήτηση, σε καθετί που κάνεις.
Πόσο δύσκολο είναι να αντεπεξέλθεις πάνω στη σκηνή αν «κολλήσεις»; Τι συμβαίνει αν χάσεις τα λόγια σου; Μπορεί στον «Γλάρο» να είναι πιο εύκολα τα πράγματα εξαιτίας του μεγάλου θιάσου, όμως στη «Γυναίκα με τα μαύρα είστε μόνο δύο ηθοποιοί.
Χθες ξέχασα τα λόγια μου και αυτή ήταν η πιο αληθινή μου στιγμή. Για ένα ολόκληρο λεπτό. Ο Κωνσταντίνος «μπήκε» μέσα σε αυτό, το πήρε και με βοήθησε. Ήταν «κουφό», δεν ήξερες τι συμβαίνει και βγήκε κάτι πολύ αληθινό και ωραίο. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να μας τρομάζει κάτι τέτοιο. Είναι στοιχείο του θεάτρου αφού το θέατρο είναι κάτι ζωντανό… δεν είσαι ρομπότ. Μπορεί να πάθεις «σεντόνι», αλλά υπάρχει η πιθανότητα να συμβεί και κάτι που δεν το περιμένεις. Πρέπει να του ανοίξεις την πόρτα. Επίσης το πιο σημαντικό αιτούμενο είναι ένα μεγάλο συναίσθημα. Αν σε βρει επί σκηνής είναι σπουδαίο και το αφήνεις να σε παρασύρει.
Είπες πριν για ξεκινήματα και σταματήματα. Υπάρχει κάποια στιγμή που ήταν σταμάτημα και από την άλλη πλευρά κάποια που έγινε το ξεκίνημα ή η ώθηση για να πας πολύ μπροστά;
Υπάρχουν στιγμές που δεν είχαν να κάνουν με κάτι εντυπωσιακό, εξωτερικά. Ήμουν τυχερός καθώς η διαδρομή έχει μία συνέχεια. Πάντα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον και ωραίο να κάνω. Όμως, στις μέσα μου διαδρομές, στη σχέση μου με το θέατρο, υπήρξαν σταματήματα. Το πιο σημαντικό από αυτά ήταν η πρώτη μου εμφάνιση στην Επίδαυρο. Ήταν ένα σοβαρό σταμάτημα για εμένα, μία τραυματική εμπειρία που δυσκολεύτηκα πολύ να τη διαχειριστώ. Μου έκανε πολύ κακό και την ίδια στιγμή πολύ καλό. Το κακό έγινε επειδή κατάλαβα πολλά πράγματα για εμένα, ήταν ένα ηχηρό χαστούκι. Όμως στο πέρασμα των χρόνων αποδείχθηκε η πιο πολύτιμη στιγμή και αυτό που με κράτησε ζωντανό μέσα σε αυτή την ιστορία. Έχει να κάνει με το ενδιαφέρον, την επιθυμία μου, το να μην πεθάνω μέσα σε αυτή τη δουλειά που κάνω. Αυτό το συναίσθημα δεν έχει να κάνει με την επιτυχία ή με το αν είσαι σοβαρός επαγγελματίας. Ο θάνατος στον οποίο αναφέρομαι έχει να κάνει με την αληθινή σχέση που αναπτύσσεις με αυτό που ασχολείσαι για να μπορέσεις να ζήσεις και να εξελιχθείς. Δεν υποτιμώ την επιφάνεια…Είναι πολύ σοβαρό το να μην έχεις δουλειά, να μην αρέσει και να μην έχει αποδοχή αυτό που κάνεις, το να σου γράφουν οι κριτικοί ότι πρέπει να πας σπίτι σου. Την ίδια στιγμή και η φοβερή κριτική, η αποδοχή και τα βραβεία δεν μπορούν να σου κάνουν αληθινό καλό στην προσπάθεια να προσδιοριστείς, να καταλάβεις τι είσαι μέσα σε όλο αυτό και να αναπτύξεις μια υγιή σχέση με τη δουλειά σου. Να είσαι αληθινά εδώ και να κάνεις κάτι που να είναι επηρεασμένο και φτιαγμένο μέσα από τα ερεθίσματα που σου δίνει η εποχή.
Η πραγματικότητα και η εποχή είναι ωραίο πράγμα;
Δε μου άρεσε η πραγματικότητα ούτε πριν από την κρίση. Τώρα τα πράγματα έχουν γίνει πολύ σκληρά σε θέμα επιβίωσης. Το να δουλεύεις μόνο και οι φίλοι σου να σου λένε μπράβο που δουλεύεις είναι μια πολύ βαθιά κρίση. Όταν συναντάς τον καλύτερό σου φίλο και σου λέει “μπράβο ρε” επειδή ο ίδιος φοβάται ότι δεν θα έχει δουλειά μιλάμε για μία τρομερή διαστρέβλωση. “Μπράβο που δουλεύεις όλη μέρα, ναι είσαι σκλάβος αλλά έχεις να φας ένα ψωμί”. Είναι τρελό. Στην πραγματικότητα δε σου επιτρέπεται να κάνεις οτιδήποτε άλλο.
Έχεις και μία οικογένεια που ζητάει χρόνο από εσένα, πώς το αντιμετωπίζεις;
Κάνω ό,τι μπορώ. Υπάρχουν διαστήματα που τα πράγματα πέφτουν όλα μαζί και δεν προλαβαίνω να είμαι τόσο συνεπής όσο θέλω. Αλλά πάντα βρίσκω χρόνο για να δω τον γιο μου, τον Πέτρο. Κάποιες φορές όχι όσο θέλουμε και οι δύο, αλλά ήταν και παραμένει η προτεραιότητά μου.
Σου κάνει παράπονα; Και από την άλλη πλευρά πώς δέχεται το γεγονός ότι έχει διάσημο μπαμπά;
Δεν κάνει παράπονα, είναι καλός. Όσον αφορά στο θέμα της δημοσιότητας δεν το αφήνω να το καταλάβει, να το διογκώσει. Ούτε συμπεριφέρομαι περίεργα, ούτε παριστάνω κάτι. Το καταλαβαίνει στο σχολείο, ίσως, σε κάποιες κοινωνικές εκδηλώσεις, στις πρεμιέρες. Αλλά συνήθως κυκλοφορούμε πολύ μυστικά. Θέλω να το βλέπει σαν “τίποτα”, ότι δεν είναι κάτι σπουδαίο.
Εσύ, μόνος σου, το έχεις πάρει πάνω σου εξαιτίας του ότι σε αναγνωρίζουν και είσαι διάσημος;
Ο χαρακτήρας μου δεν μου το έχει επιτρέψει. Αν και τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια σκέφτομαι ότι θα μπορούσα και εγώ να είχα ευχαριστηθεί λίγο παραπάνω την αποδοχή ή τον θαυμασμό. Όχι να την ψωνίσω αλλά να νιώσω λίγη χαρά. Δεν το έχω χαρεί πολύ επειδή δεν του έδωσα ποτέ ιδιαίτερη σημασία…δυστυχώς. Θα μπορούσα να αντλήσω και δύναμη. Τα τελευταία χρόνια που έχω χαλαρώσει λίγο αισθάνομαι ότι θέλω να με αγαπούν. Να δημιουργώ στους άλλους ένα καλό συναίσθημα. Όχι του ωραίου γκόμενου, του γοητευτικού και πάει λέγοντας. Αλλά μου αρέσει να νιώθω ότι κάποιος μοιράστηκε κάτι ωραίο μαζί μου. Μια καλή κριτική για τη δουλειά σου είναι δυναμωτική και συγκινητική.
Αγάπη έχεις πάρει και έχεις δώσει έτσι όπως θα ήθελες;
Θα ήθελα να έχω δώσει περισσότερη αγάπη, αυτό μου λείπει. Όταν δίνεις και παίρνεις αληθινή αγάπη είναι σπουδαίο αλλά το πιο σημαντικό είναι να μπορείς να αγαπάς. Ίσως –κάποιες φορές- να βγαίνει το παράπονο ότι δεν σε έχουν αγαπήσει πολύ, όσο θα ήθελες, αλλά είναι κάτι που έρχεται. Σημασία έχει να δίνεις αγάπη. Έπεσα και εγώ σε παγίδες, έζησα με συγκεκριμένο τρόπο την ζωή μου αλλά τώρα πια –στα 45 μου- αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι αν αγαπάς σ’ αγαπούν και αν αγαπάς δυναμώνεις. Η γυναίκα μου –η Έλενα- μου έμαθε ότι είναι υπέροχο να μοιράζεις τον εαυτό σου στους άλλους ανθρώπους. Όχι επειδή είσαι η Μητέρα Τερέζα, αλλά επειδή περιέχουμε τους άλλους ανθρώπους. Άλλωστε η μαγεία του θεάτρου είναι ακριβώς αυτή. Η συνύπαρξη πολλών ανθρώπων και το μοίρασμα. Κάποιος είναι επάνω στη σκηνή και ο άλλος μαζί του, όχι από κάτω. Από κοινού φτιάχνουμε κάτι μαγικό και όλοι υπάρχουμε μέσα σε αυτό.
Μιας και αναφέρθηκες στην σύζυγό σου, πώς θα περιέγραφες τη σχέση σου μαζί της;
Η Έλενα μου δίνει δύναμη. Είναι μοναδική, είναι ο άνθρωπος που με κρατάει ζωντανό επειδή είναι σπουδαία. Είναι ζωντανή μέχρι το νύχι, έχει μια ακραία ευαισθησία και ομορφιά και αυτό το λένε όλοι όχι μόνο εγώ. Είναι ένας σπάνιος άνθρωπος. Είμαι τυχερός που την έχω στη ζωή μου και είμαι σίγουρος- πλέον- ότι ο αληθινός καλλιτέχνης του σπιτιού είναι αυτή. Ο τρόπος που ζει η Έλενα είναι μοναδικός. Δεν είναι συνηθισμένη, είναι σαν μυθιστόρημα. Είναι μόνη της, δεν υπάρχει κάτι παρόμοιο. Είναι ταμένη στην προσωπική της εξέλιξη και το κάνει με δουλειά, κόπο, προσήλωση και με αληθινή αγάπη. Δεν λέει πολλά, αλλά είναι άνθρωπος που επιλέγει τις πράξεις.
Και για το τέλος. Ποιο είναι το άμεσο επαγγελματικό σου μέλλον;
Τον Ιανουαρίου θα παρουσιάσουμε με τη Ρούλα Πατεράκη την «Αμφιβολία». Ένα θεατρικό κείμενο που είχε γίνει και κινηματογραφική ταινία με τη Meryl Streep. Παράλληλα κάνω κάποιες συζητήσεις για το καλοκαίρι, αλλά δεν υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο.
Πηγή : TOSPIRTO