Τι σημαίνει να υπάρχεις με τον άλλο; Τι σημαίνει να υπάρχεις για τον άλλο; Τι σημαίνει να υπάρχεις χωρίς τον άλλο;
Η Λίλλυ Μελεμέ σκηνοθετεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το «Αγαθό» της Ναταλίας Κατσού, ένα νέο θεατρικό έργο που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά επί σκηνής τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου), στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αναλόγιο.
Στο έργο ένας άντρας και μια γυναίκα ξαναζούν στιγμές της κοινής βιογραφίας τους. Ψαχουλεύουν αναμνήσεις αναζητώντας απάντηση στο μεγάλο ερώτημα: ποιο είναι τελικά το πολυτιμότερο αγαθό; Εμείς μιλήσαμε με τη σκηνοθέτιδα για το δικό της πολυτιμό… αγαθό, για την εμπιστοσύνη που δείχνει στη νέα γενιά καλλιτεχνών, αλλά και για τα μελλοντικά της σχέδια.
Τι σας γοήτευσε στο έργο αυτό της Ναταλίας Κατσού;
Από την πρώτη στιγμή που το πήρα στα χέρια μου με συνεπήρε η κυκλικότητα του εσωτερικού του ρυθμού και μια υποδόρεια αίσθηση χιούμορ που κυκλοφορεί διαρκώς μες στους αρμούς, στα “κόκκαλά” του. Δεν ήταν εύκολο στην αποκρυπτογράφησή του, ωστόσο οι αλλεπάλληλες ποιητικές του εικόνες που συνδέονται άρρηκτα με τις καθημερινές επιφάνειες της ζωής μάς κέντρισαν αμέσως το ενδιαφέρον και τη φαντασία μου και γέννησαν την ανάγκη να δημιουργηθεί μια ιστορία που θα τις εγκολπώσει.
Τι συμβολίζει το «Αγαθό»;
Όλα όσα λείπουν απ’ τη ζωή μας κι ωστόσο βρίσκονται αρκετά κοντά μας ώστε να μην μπορούμε να τα εντοπίσουμε, όσο παράλογο κι αν ακούγεται αυτό. Η καθαρότητα της ψυχής και της σκέψης, ώστε να μπορεί κανείς να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει το αυτονόητο χωρίς ποτέ να χάνει την σύνδεση με το αόρατο κέντρο του εαυτού του. Μια αίσθηση συμφιλίωσης με τα απλούστατα κι όμως τόσο ουσιώδη. Μια αίσθηση επανεκκίνησης και επαναπροσδιορισμού των βασικών μας αναγκών και στόχων, που έρχεται μοιραία σε απόλυτη σύγκρουση με το θολό και αγχωτικό τοπίο που μας περιβάλλει.
Τι ψάχνουν οι ήρωες του έργου αυτού;
Οι ήρωες στο “Αγαθό” αναζητούν απαντήσεις, τις οποίες είναι μαθηματικώς βέβαιο πως δεν πρόκειται να βρουν ποτέ. Ψάχνουν απεγνωσμένα να εντοπίσουν τα λάθη που οριοθέτησαν την ζωή τους, τα “πώς” και τα “γιατί”, τις επιλογές εκείνες, που αν υπήρχε δεύτερη ευκαιρία, δε θα επαναλάμβαναν σε καμία περίπτωση. Η αναζήτηση αυτή δεν είναι καθόλου εύκολη και ανώδυνη, αλλά είναι οπωσδήποτε λυτρωτική ως διαδικασία. Απαιτεί μια γενναία βουτιά στα τρίσβαθα της ψυχής και της σκέψης, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Αναμοχλεύοντας την κοινή τους βιογραφία, οι ήρωες του έργου μπαίνουν σε ένα τολμηρό παιχνίδι εξερεύνησης του εαυτού και του άλλου, έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με τους φόβους, τις αδυναμίες και τις ανεπούλωτες πληγές τους, για να συμφιλιωθούν, εν τέλει μαζί τους, και να κάνουν μαζί, καθαροί πια από εγωισμούς και αντιπαλότητες, το επόμενο βήμα.
Πώς συνομιλούν με το σήμερα οι ήρωες αυτοί;
Το ενδιαφέρον στο έργο της Ναταλίας είναι πως, ενώ πρόκειται για ένα πολύ σύγχρονο κείμενο, γραμμένο μόλις λίγα χρόνια πριν, στην πραγματικότητα δεν έχει εποχή. Τα ερωτήματα που θέτουν οι ήρωες και το ταξίδι της σκέψης τους θα μπορούσαν κάλλιστα να τοποθετηθούν σκηνικά σε οποιαδήποτε στιγμή του χωροχρόνου, ακριβώς γιατί εμπεριέχουν έναν πολύ βαθύ, ανθρώπινο και υπαρξιακό πυρήνα. Παραδείγματος χάριν: Τι σημαίνει να υπάρχεις με τον άλλο; Τι σημαίνει να υπάρχεις για τον άλλο; Τι σημαίνει να υπάρχεις χωρίς τον άλλο; Ερωτήματα που μένουν χρόνια αναπάντητα τόσο στη ζωή, όσο και στην παγκόσμια δραματουργία.
Για εσάς ποιο είναι το πολυτιμότερο «Αγαθό»;
Πιστέψτε με, αν είχα βρει την απάντηση, θα ήμουν ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος…
Πώς σας φαίνονται τα νέα ελληνικά έργα; Έχετε εμπιστοσύνη στους νέους ηθοποιούς;
Υπάρχει σίγουρα ένα πολύ ενδιαφέρον πρωτογενές υλικό νεοελληνικών έργων καθώς επίσης κι ένας σημαντικός αριθμός συγγραφέων, με εξαιρετικά δυνατή, προσωπική γραφή. Αυτό που λείπει, κατά τη γνώμη μου, είναι η δυνατότητα συνάντησης των έργων αυτών με την γόνιμη διαδικασία της σκηνικής πράξης. Οι μεμονωμένες προσπάθειες που γίνονται τα τελευταία χρόνια να παρουσιαστούν σύγχρονα ελληνικά κείμενα στη σκηνή, έχω την αίσθηση πως αποτελούν απλώς ένα άλλοθι για την έλλειψη ουσιαστικής πολιτιστικής πολιτικής που θα στηρίξει, θα ενισχύσει και εν τέλει θα εξελίξει συνολικά τη νεοελληνική δραματουργία.
Όσο για την εμπιστοσύνη που τρέφω στους νέους ηθοποιούς, νομίζω πως οι συνεργασίες μου τα τελευταία χρόνια μιλούν από μόνες τους. Έχω εμπιστοσύνη σε κάθε νέα δύναμη που έχει αληθινή πίστη και όραμα και διεκδικεί με αυταπάρνηση και αυτοθυσία τον χώρο για να εκφραστεί και να δημιουργήσει. Σε κάθε νέα δύναμη που αντιστέκεται στις εύκολες, παραπλανητικές επιλογές (οι οποίες, πολλές φορές, έχουν ένα εξαιρετικά γοητευτικό περιτύλιγμα), που ρισκάρει με πάθος και υπερασπίζεται σθεναρά το δικαίωμα της προσωπικής διαδρομής και του όμορφου, γενναίου λάθους. Σε κάθε νέα δύναμη που δεν αναζητά διακαώς το αποτέλεσμα, αλλά γοητεύεται από τη διαδικασία. Σε κάθε νέα δύναμη που επιλέγει συνειδητά αντί για το σπορ της αναρρίχησης, τον δρόμο αντοχής.
Μελλοντικά σχέδια…
Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι σε εντατικές πρόβες για την “Σαλώμη” του Όσκαρ Ουάιλντ στην εξαιρετική μετάφραση του Δημήτρη Μαυρίκιου, η οποία θα ανέβει στο Θέατρο Άλφα Ιδέα περί τα τέλη Γενάρη με τους: Νίκο Αλεξίου, Μυρτώ Γκόνη, Εύα Κεχαγιά, Πάρη Λεόντιο, Ερρίκο Μηλιάρη και Βαγγέλη Στρατηγάκο.
Πηγή: tospirto