Ο Θωμάς Μοσχόπουλος δεν φοράει τιράντες, ούτε γυαλιά και, στην πλήρη αντιστροφή της σαββοπουλικής εξομολόγησης, ξέρει τι να παίξει στα παιδιά.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος δεν φοράει τιράντες, ούτε γυαλιά, δεν φοβάται το αύριο περισσότερο από ό,τι άλλοι και, στην πλήρη αντιστροφή της σαββοπουλικής εξομολόγησης, ξέρει
τι να παίξει στα παιδιά. Το κάνει άλλωστε εδώ και χρόνια συμμαχώντας με την Ξένια Καλογεροπούλου στην απόφασή της να αποδείξει ότι η «Μικρή Πόρτα» είναι ένα
ευφυολόγημα που μπορεί να αφορά την ηλικία των θεατών της, αλλά καθόλου τα θεατρικά επιτεύγματα. Βέβαια, για να βάλει κάποιος στον χάρτη της Αθήνας ένα παιδικό στέκι
ισότιμα με το «ενήλικο» θέατρο απαιτήσεων, οφείλει να μην σκέφτεται ότι ανήλικος θεατής σημαίνει απλοϊκά θεάματα, αποκριάτικα κοστούμια, βαρετές διδαχές, «εκπτωτικό»
καστ και πολυάριθμα μπλόκα στις λεωφόρους της παιδικής αντίληψης. Δηλαδή; Μπορείς να μιλήσεις σ’ ένα παιδί ακόμα και για μια παρτίδα τουίστ με τον διάβολο, ή για τον
θάνατο. Αρκεί να ξέρεις πώς, με ποιον και γιατί. Ο Μοσχόπουλος σκηνοθετώντας φέτος τον «Τυχερό Στρατιώτη», την παραλλαγή που έκανε με την Καλογεροπούλου, σ’ ένα ρωσικό
παραδοσιακό παραμύθι (το ίδιο που κάποτε ενέπνεε και τον Στραβίνσκι), επιστρατεύει έναν αξιοζήλευτο θίασο: Άννα Μάσχα, Αργύρης Ξάφης, Κώστας Μπερικόπουλος, Άννα
Καλαϊτζίδου, Σωκράτης Πατσίκας και Βαγγέλης Χατζηνικολάου. Κι αφοσιωμένος σ’ αυτόν και στην προετοιμασία μιας παράστασης για την οποία ακόμα και η χρήση κάθε λέξης
γίνεται θέμα διαλόγου, αυτοσχεδιασμού κι επινοητικών παιχνιδιών μεταξύ των συντελεστών, δεν δείχνει και πολύ χαρούμενος όταν τον διακόπτουμε.
Πηγή : Tospirto