Όσο ύποπτες είναι οι πολύ τακτοποιημένες βιβλιοθήκες, τόσο γοητευτική και βιβλιοφιλική είναι η «χάρτινη» ακαταστασία στο σπίτι της.
Όσο ύποπτες είναι οι πολύ τακτοποιημένες βιβλιοθήκες, τόσο γοητευτική και βιβλιοφιλική είναι η «χάρτινη» ακαταστασία στο σπίτι της Μπέτυς Αρβανίτη. Γοητευτική και η οικοδέσποινα με το επιβλητικό της παράστημα, κατάφατσα στον ήλιο που έρχεται ορμητικός από το μπαλκόνι στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Δύσκολο να τη φανταστεί κανείς «Μπερνάντα Άλμπα» (στη σκηνή του «Κεφαλληνίας») να μετρά, με το μπαστούνι της, τα βήματα της αμείλικτης μητρικής εξουσίας, στα σκοτεινά δωμάτια ενός κλειστοφοβικού σπιτιού που πετάει έξω από την πόρτα του την αποπνικτική ζέστη της Ισπανίας του ΄36 και κάθε ευοίωνη προοπτική για τις ιδιοκτήτριές του, όχι όμως και την, ante portas, έλευση του Φράνκο… Αλλά πάλι η ηρωίδα του κύκνειου άσματος του Λόρκα, ήταν μια αρχοντική εκδοχή της Ισπανίας του duende, αυτού του απροσδιόριστου, υπόγειου πάθους που γνωρίζουν μόνον όσοι κατοικούν στη Μεσόγειο, εκτεθειμένοι σε υψηλές θερμοκρασίες. «Σήμερα», παρατηρεί η Μπέτυ Αρβανίτη, «κάνει πολύ ζέστη». Και σχολιάζει τις επιπτώσεις του ελληνικού… duende.
Είπε μεταξύ άλλων:
Για την ανασφάλεια απέναντι στο ξένο.
Για τον εύκολο εντυπωσιασμό του κοινού.
Για το μη αυθεντικό, το μη βιωμένο.
Για τη σύγχρονη ματιά στο θέατρο.
Για την ξεπατικούρα και τη μίμηση.
Πηγή : Tospirto