Ένα «υπαίθριο» κουαρτέτο εγχόρδων ερμηνεύει άψογα στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου μια μελωδία που προδιαθέτει για διακριτικές συζητήσεις και πολιτισμένες καταστάσεις, πάνω από έναν απογευματινό καφέ. Άρα δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να είναι η μουσική υπόκρουση της ανδρικής σχέσης που περιγράφει ο Anthony Shaffer στο αριστουργηματικό «Σλουθ». Η αρμονία δεν επισκέπτεται ποτέ, το ανταγωνιστικό δίδυμο που εν προκειμένω συγκατοικεί στο θέατρο «Αθηνών». Όχι, βέβαια, γιατί δεν τα πάνε καλά ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης κι ο Γιώργος Κιμούλης που συμπρωταγωνιστούν και συνσκηνοθετούν. Αλλά γιατί δεν τα πάνε καθόλου καλά οι δύο ήρωες: Ο ώριμος «Άντριου» κι ο νεότερος «Μίλον» είναι οι φορείς μιας, αρχετυπικής, αρσενικής σχέσης πάλης για την κυριαρχία, που έχει εμπνεύσει από παιχνίδια όπως το σκάκι, μέχρι τραγούδια όπως το πάλαι ποτέ σουξέ «Ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς». Διαφορετικές εκδοχές τού τόσο γνωστού μας «ζεύγους» συναντώνται άλλωστε παντού. Στην πολιτική, κατεξοχήν. Μεταξύ των γενεών, κυρίως. Στο θέατρο, ίσως; Ας ρωτήσουμε τον Μαρκουλάκη που έκανε ένα πέρασμα από την πολιτική, παραμένει στο θέατρο και παρότι είναι αισίως 40άρης, εξακολουθεί να κατατάσσεται από ορισμένους στους «νέους ηθοποιούς».
Πηγή : Tospirto